Eintrittskarte VS Μίζα

Μέχρι πρότινος είχα την αίσθηση ότι οι Έλληνες είμαστε leader στις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι! Βέβαια κατά καιρούς μαθαίναμε για διάφορα ευτράπελα που διαδραματίζονται και σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στη Γερμανία για μαύρο χρήμα στα πολιτικά κόμματα από εταιρείες ή ιδιώτες. Ένα μόνιμο δούναι και λαβείν δηλαδή. Εκείνο που έχω καταλάβει είναι ότι εκεί το παιχνίδι παίζεται «ψηλά». Λίγοι καρπώνονται προϊόντα τέτοιων συναλλαγών. Στην Ελλάδα αντίθετα όλοι θέλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να τ’ αρπάξουν!

Για τη Γερμανία ας πούμε ξέρουμε ότι οι υπηρεσίες είναι άψογες στους πολίτες τους και τους αντιμετωπίζουν με τα ίδια μέτρα και σταθμά. Ο «μικρός» εκεί είτε κάνει ευσηνείδητα τη δουλειά του, είτε φοβάται να παρανομήσει. Τ’ αφήνει στους μεγάλους – μεγάλους:

- Helmut Kohl: Καγκελάριος επί 16 χρόνια με το κόμμα των χριστιανοδημοκρατών, CDU και μια μεγάλη πολιτική μορφή του 20ου αιώνα. Βρέθηκε αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο σκάνδαλο σκοτεινής κομματικής χρηματοδότησης στα γερμανικά χρονικά. Μέχρι και επιταγή από τον γνωστό έμπορο όπλων Καρλ-Χάινς Σράιμπερ ύψους 100,000 Γερμανικών Μάρκων βρέθηκε στην κατοχή του. Το θέμα μπήκε στο αρχείο, με ένα πρόστιμο 300,000 DM και ο ίδιος προτάθηκε από τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ για το Νόμπελ ειρήνης, το οποίο μπορεί και να κερδίσει μέσα στο 2008!

- Siemens: Μια από τις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές εταιρείες χρειαζόταν να λαδώνει σε παγκόσμιο επίπεδο για να επιβιώσει! Ακόμη ψάχνουν να βρουν μέχρι που έχουν φτάσει οι μίζες για ευνοϊκή αντιμετώπιση διαγωνισμών και υπολογίζουν ότι μόνο για την Ελλάδα σε όλα το κόμματα έδωσε περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ! Και εδώ η υπόθεση μυρίζει συμβιβασμό, αφού κόλλησε η αναχώρηση των δικών μας εισαγγελέων, μεταξύ των οποίων είναι σύμφωνα με καταγγελίες και ο ειδικός στα «κλεισίματα» υποθέσεων κος Αθανασίου.

Στην Ελλάδα, ακόμη και για το πιο απλό θέμα αν χρειαστεί να συναλλαχθούμε με κάποια υπηρεσία, έχουμε την αίσθηση ότι θα πρέπει να βάλλουμε το χέρι στην τσέπη. Εφορία θα είναι, πολεοδομία θα είναι, νοσοκομείο θα είναι, όποια υπηρεσία και να επιλέξουμε πάμε με δεδομένο ότι θα πληρώσουμε και κάτι από την τσέπη μας για να μας προσέξουν περισσότερο ή για να γίνει η δουλειά μας.

Και άντε να έχεις την ευχέρεια και την ευχαρίστηση να δώσεις κάτι παραπάνω σε κάποιον που σε εξυπηρέτησε. Από τη στιγμή όπως που εμμέσως πλην σαφώς στου εξηγεί πως αν δεν του δώσεις δεν πρόκειται να γίνει η δουλειά σου, τότε το πράγμα αγριεύει. Περνάμε σε ένα καθεστώς φόβου και εξάρτησης. Το κακό είναι ότι όλοι μα όλοι θέλουν να τ’ αρπάξουν! Και το χειρότερο, ότι δεν βλέπω να υπάρχει τάση για βελτίωση. Το αντίθετο μάλιστα!