Μια καταπληκτική ιστορία

Εισαγωγή

Εισακούγοντας την επιθυμία σας να γράφω τακτικότερα, επανέρχομαι σήμερα με ένα επίκαιρο θέμα, αυτό της εκλογής του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, με μια σειρά από στοιχεία που έφτασαν στ’ αυτιά μου από πρωτοκλασάτα στελέχη της καμπάνιας Σαμαρά και όχι μόνο, και που στα παρασκήνια συζητιόντουσαν χαμηλόφωνα μεν, έντονα δε! Δεν έχω σκοπό να σας «στεναχωρήσω», ούτε να πάρω θέση σε όλα όσα άκουσα. Θα μεταφέρω απλά τα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου, συνδυαζόμενα με κάποια γεγονότα των τελευταίων ετών, που εμένα με έβαλαν σε υποψίες και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πριν με χαρακτηρίσετε καχύποπτο ή φαντασιόπληκτο, μελετήστε τις συγκυρίες που παραθέτω και σκεφτείτε αν αποτελούν απλές συμπτώσεις.

Η εκλογική διαδικασία

Έτσι όπως τα έλεγα κι εγώ και όπως προέβλεπαν όλοι οι δημοσκόποι, η περασμένη Κυριακή ήταν γιορτή για τον Αντώνη Σαμαρά και συννεφιασμένη για τη Ντόρα Μπακογιάννη. Το χτύπημα διπλό για την οικογένεια Μητσοτάκη για τους αναφερθέντες λόγους και η απογοήτευση στο πρόσωπο της αξιοπρεπούς κατά τα άλλα πολιτικού, απ’ άκρη σ’ άκρη ζωγραφισμένη. Βέβαια τίποτα δεν χάθηκε για την ίδια, καθώς παραμένει ένα απ’ τα δυνατά χαρτιά της παράταξης με πολλούς οπαδούς και παράγοντες εντός κι εκτός Ελλάδος που την στηρίζουν, κάτι που έτρεξε να το παραδεχθεί από την αρχή κιόλας ο νέος αρχηγός, για να έχει καλού κακού τα νώτα του καλυμμένα και να αποφύγει πιθανή αμφισβήτηση. Καθόλου τυχαίο το ότι ο ίδιος ανέφερε πως «όλα όσα έγιναν, σφουγγάρι». Εκείνο που προκάλεσε αίσθηση ήταν το γεγονός πως η κυρία Μπακογιάννη έκανε τις δηλώσεις αποδοχής της ήττας της σχετικά νωρίτερα απ’ ότι νομίζαμε. Δύο μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν οι λόγοι που την οδήγησαν σε αυτήν της την κίνηση: ή ότι οι δικοί της εκλογικοί αντιπρόσωποι είχαν επεξεργαστεί και ανακοινώσει στην ίδια νωρίτερα μεγαλύτερο όγκο αποτελεσμάτων από ότι ο κύριος Σιούφας, ή ότι ήξερε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου ισχύει μάλλον το δεύτερο, μιας και η διαφορά των δύο πρώτων όταν έγιναν οι ανακοινώσεις ήταν μικρή και ο όγκος των ανακοινωθέντων αποτελεσμάτων όχι πάνω από 30%.

Οι πληροφορίες που ακούγονταν στους στενούς κύκλους των δύο υποψηφίων και οι οποίες μου μεταφέρθηκαν από ανθρώπους που δεν έχω λόγους να αμφισβητήσω, αλλά και μια σειρά γεγονότων που προηγήθηκαν, ακολούθησαν και τις ενισχύουν, με κάνουν να αντιληφθώ πως κάτι μας διέφυγε. Δυστυχώς η εκλογική διαδικασία δεν ήταν και τόσο αγνή όσο θα ήθελαν να πιστέψουμε πως είναι. Αποτελεί την αιχμή μιας σειράς διεργασιών οι οποίες κρατούν χρόνια, με μόνο σκοπό την εκτέλεση ενός «σχεδίου», αυτού της εκλογής του κυρίου Σαμαρά στη θέση του τιμονιού της ΝΔ. Πότε όμως καταστρώθηκε αυτό το σχέδιο, από ποιον και με τι ανταλλάγματα; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω να θυμηθούμε γεγονότα, πολλά από τα οποία πέρασαν απαρατήρητα, να τα συνδέσουμε μεταξύ τους και να διαπιστώσουμε αν αυτοί που τα συζητούν σήμερα έχουν κάποια βάση.

Η αρχή και το τέλος της ΠΟΛ.ΑΝ.

Όπως θα θυμάστε ο κύριος Σαμαράς υπηρέτησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως Υπουργός Εξωτερικών, απολύθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Καραμανλή εξ αιτίας του Σκοπιανού και δημιούργησε την Πολιτική Άνοιξη, αποσπώντας βουλευτές από τη ΝΔ, με αποτέλεσμα να ρίξει την Κυβέρνηση. Θυμίζω πως ο τελευταίος βουλευτής που αποχώρησε απ’ το κόμμα της ΝΔ, ήταν ο Γιώργος Συμπιλίδης, ο μετέπειτα, όχι φυσικά τυχαία, γενικός διευθυντής της ΠΟΛ.ΑΝ. Το κόμμα τα πήγε σχετικά καλά στις εκλογές του 1993, μπαίνοντας στη βουλή και δίνοντας στην ουσία το προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ, αφού οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ανήκαν στη ΝΔ. Ο κόσμος αντέδρασε θετικά στο εγχείρημα Σαμαρά και όλοι ανέμεναν πως το μέλλον του κόμματος θα είναι λαμπρό! Ο ιδεολογικός προσανατολισμός της ΠΟΛ.ΑΝ. χαρακτηρίστηκε από τους Αμερικανούς ως εθνικιστικός, αφού αντιτίθετο στις ενέργειές τους και προάσπιζε τα εθνικά μας συμφέροντα. Ένα από τα βασικά συνθήματα της εποχής ήταν το «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Οι προοπτικές ήταν αρκετά θετικές, καθώς την εποχή εκείνη ήταν στην επικαιρότητα το Σκοπιανό και η διεκδίκηση από τη γείτονα του ονόματος Μακεδονία. Η Αμερικανική πλευρά παρακολουθούσε σαφώς προβληματισμένη και με προσοχή τις κινήσεις του νέου πολιτικού σχηματισμού, καθώς οι απόψεις του ίσως μελλοντικά δημιουργούσαν εμπόδια στην εφαρμογή των δικών της σχεδίων στην περιοχή, όπως κι έγινε.

Η χάρη θέλει αντίχαρη

Τον Ιανουάριο του 1996 μεσουρανούσε η υπόθεση των Ιμίων, (στην οποία σκοπεύω όπως έχω δεσμευτεί, μελλοντικά να αναφερθώ). Όπως θα θυμάστε αυτός που θεωρήθηκε ως η αιτία να διαρρεύσει το θέμα στα ΜΜΕ ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος φέρεται ότι έδωσε πληροφορίες που πιθανόν γνώριζε πριν το ξέσπασμα της κρίσης, στο δημοσιογράφο Αντώνη Φουρλή, ώστε αυτός με τη σειρά του να τις διοχετεύσει στον Τύπο και να πάρει το θέμα την έκταση που πήρε. Η αγανάχτηση της Αμερικανικής πλευράς ήταν εμφανής, καθώς αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν τις επιδιώξεις τους, δίχως φυσικά το ατυχές αυτό γεγονός να αποτέλεσε την κύρια αιτία της αλλαγής των σχεδίων τους, (αν και συνηγόρησε). Θα μπορούσαν βέβαια να «εξαφανίσουν» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά αντ’ αυτού φαίνεται να αποφάσισαν να τον προσεγγίσουν για να δούνε «πού το πάει», αλλά και ποιοι ενδεχομένως να κρύβονται πίσω του. Έτσι, στις 30 Ιανουαρίου 1996, διαρρέει η πληροφορία ότι ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τόμας Νάιλς, έστειλε τον πολιτικό του σύμβουλο, Ρόμπερτ Μπέκερ να συναντήσει το γενικό διευθυντή του κόμματος, Γιώργο Συμπιλίδη. Μεταξύ των θεμάτων που ακούστηκε πως συζητήθηκαν ήταν και ο μετριασμός των τόνων του κυρίου Σαμαρά στο θέμα των Ιμίων. Και επειδή τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντίκρισμα, γιατί να μην υποθέσουμε πως έγινε και κάποιου άλλου είδους διαπραγμάτευση, η οποία και άλλαξε ριζικά τα μελλοντικά σχέδια της ΠΟΛ.ΑΝ. με «υποσχέσεις» οι οποίες ξεπληρώνονται σήμερα; Θα μου πείτε πως τα βλέπω όλα συνωμοτικά, αλλά ακολουθείστε τη συνέχεια των γεγονότων και δείτε πώς κολλάνε και τα επόμενα!

Είναι τυχαίο ότι το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά ξαφνικά σταματά τις εθνικιστικές κορώνες και μετριάζει, για να μην πω αλλάζει κατά 180ο, τη στάση του στο θέμα των Ιμίων; Στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, (1996), διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας. Το κόμμα της ΠΟΛ.ΑΝ. λαμβάνει 2,94% και δεν καταφέρνει για λίγους μόνο ψήφους να μπει στη Βουλή, τη στιγμή που όλοι το θεωρούσαν σίγουρο. Ο αρχηγός του δεν ζήτησε, αν και θα μπορούσε, την καταμέτρηση των άκυρων ψηφοδελτίων, τα οποία ήταν σχεδόν 200.000, αλλά άφησε το θέμα να περάσει χωρίς καμιά αντίδραση. Μετά από λίγο καιρό διαλύει το κόμμα του. Τυχαίο κι αυτό ή μήπως σημαίνει κάτι;

Επιστρέφω σε λίγο

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο κύριος Σαμαράς μένει στην αφάνεια για αρκετό χρονικό διάστημα, επανέρχεται στη ΝΔ το 2007 από τον κύριο Καραμανλή, ξεκινώντας από την Ευρωβουλή, (μήπως για να γίνει αποδεκτός και στους κόλπους της Ευρώπης;), υπουργοποιείται προς το τέλος της θητείας της ΝΔ, (Υπουργείο Πολιτισμού), για να μην τσαλακωθεί το προφίλ του, γίνεται παγκοσμίως γνωστός με τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης, οπότε το (Αμερικανικό) άστρο του άρχισε να ανατέλλει τη στιγμή που έγερνε προς δυσμάς αυτό του Καραμανλή, και νάτος τώρα στο τιμόνι του κόμματος, του οποίου έγινε αιτία να χάσει την εξουσία πριν από 16 χρόνια. Σημειωτέον δε, ότι από τη στιγμή που επέστρεψε ο κύριος Σαμαράς στη ΝΔ, σταμάτησαν οι μέχρι τότε εγκάρδιες σχέσεις μας με τη Γερμανία, (η χώρα αυτή έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια προς την Ελλάδα, καθώς πολλά μεγάλα έργα στη χώρα μας έγιναν από γερμανικές εταιρείες, όπως λ.χ. το αεροδρόμιο των Σπάτων, ο εκσυγχρονισμός του ΟΤΕ από τη Siemens κ.ά.). Η δε κυρία Μέρκελ που σε κάθε σύνοδο έβρισκε λίγο χρόνο να «τα λέει» με τον κύριο Καραμανλή, μετά απ’ αυτό ούτε στο περιθώριο δεν επιθυμούσε να τον συναντήσει.

Τα πρότυπα διακυβέρνησης

Θυμίζω πως στη χώρα μας την περίοδο μέχρι το 2005 μεσουρανούσαν πολιτικοί της «Γερμανικής Σχολής», όπως οι κκ. Σημίτης, Παπούλιας, Στεφανόπουλος, Πάγκαλος, Σουφλιάς, Μπακογιάννη (ναι καλά διαβάσατε), κ.ά., γι’ αυτό και οι επιρροές στις Κυβερνήσεις μας ήταν Γερμανικής φύσεως. Ο κύριος Καραμανλής ίσως ήταν ο μόνος πολιτικός που προσπάθησε να το παίξει ανεπηρέαστος, γι’ αυτό και προτίμησε να στραφεί προς τη Ρωσία, μια χώρα που δύσκολα μπορούν να την ελέγξουν παγκόσμια συμφέροντα. Επίσης αναφέρω πως η Γερμανία ήταν η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που αντιτίθετο σθεναρά στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. οπότε τα οφέλη ήταν αμοιβαία, ενώ όποιος πολιτικός είχε την εύνοιά της θα μπορούσε ευκολότερα να αναρριχηθεί στο τιμόνι της Ένωσης, (μήπως αυτό ήταν κρυφή επιθυμία του Κώστα Σημίτη μετά τη θητεία του στο Μαξίμου;). Σήμερα από τους παραπάνω πολιτικούς κανείς δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της χώρας μας. Οι δύο που ΄χουν απομείνει, ο κύριος Παπούλιας ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει περιορισμένο πεδίο δράσης και ο κύριος Πάγκαλος, ως Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης δεν μπορεί να υψώσει φωνή, όπως θα έκανε στο παρελθόν. Τυχαίο κι αυτό;

Η φημολογούμενη συμφωνία μεταξύ Σαμαρά – Αμερικανών το 1996 έγινε επί κυβερνήσεως Κλίντον, (Δημοκρατικοί), ενώ οι κυβερνήσεις Μπους, (πατέρα και υιού), με τις οποίες διατηρούσε, αλλά και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις η οικογένεια Μητσοτάκη, ήταν Ρεπουμπλικάνοι. Αν υποθέσουμε πως την εκλογή της Ντόρας Μπακογιάννη θα τη στήριζαν οι παραπάνω, ήταν αναμενόμενο πως στις 29 του Νοέμβρη θα έχανε τη μάχη για την αρχηγία, καθώς στις ΗΠΑ κυβερνούν τώρα οι Δημοκρατικοί. Και το λέω αυτό γιατί διαπιστώνω –βάσει των παραπάνω– πως την περίοδο 1995 – 2005 στην Ελλάδα κυριαρχούσαν Γερμανικές επιρροές, στη συνέχεια μια μικρή ανάπαυλα – ουδετερότητα, ενώ σήμερα Αμερικανικές. Αυτό έμμεσα δηλώνει και ο κύριος Σαμαράς λέγοντας πως διαφωνεί με το γερμανικό εκλογικό μοντέλο. Τις επόμενες μέρες πάντως πρόκειται να επισκεφτεί τη Γερμανία μαζί με την κυρία Μπακογιάννη, για το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν ξέρω αν θα επιδιώξει να αναθερμάνει και τις σχέσεις μας με την κυρία Μέρκελ, προσωπικά πάντως δεν το πιστεύω.

Επίλογος

Όλα όσα έγραψα παραπάνω αποτελούν συνδυασμό πληροφοριών, μισόλογων και γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η παύση λειτουργίας του κόμματος της Πολιτικής Άνοιξης πριν 12 χρόνια θα συνδεόταν με τη σημερινή εκλογή του αρχηγού της ΝΔ. Ένα σχετικά ασήμαντο γεγονός που στην ουσία έχει ξεχαστεί, ελάχιστοι το θυμούνται και μόνο ως ιστορικό παραμένει, συνδέεται με το μέλλον της πατρίδας μας, καθώς ο νέος αρχηγός θα διεκδικήσει στις ερχόμενες εκλογές την Πρωθυπουργία! Ίσως να αποτελεί και πάγια τακτική των σχεδιαστών τέτοιων υποθέσεων, καθώς υπολογίζουν στη ασθενή μας μνήμη και έτσι γνωρίζουν ότι θα αποδεχθούμε αβίαστα το όποιο γεγονός. Πόσες άραγε παρόμοιες υποθέσεις μαγειρεύονται με γεγονότα που δρομολογήθηκαν στο παρελθόν για πράξεις που θα συμβούν στο μέλλον;

Υστερόγραφο

«Η φύση πλανεύει τα πάντα. Ότι ζει σε αυτή και ότι αναπνέει. Μόνη αλήθεια η πηγή. Μόνη ζωή και μόνο λάθος».

Άχθος Αρούρης VS 3G

Εισαγωγή

Είδα με μεγάλη μου ικανοποίηση πως η Βατραχομυομαχία άρεσε πολύ. Ήταν όντως μια ευφάνταστη προσέγγιση των γεγονότων της προεκλογικής περιόδου στη χώρα μας, σε παραλληλισμό με το εν λόγω ζωικό έπος. Τα σχόλιά σας επιεικώς υπέροχα και το E-Mail φανατικού αναγνώστη του ιστολογίου με ντοκουμέντα εφημερίδων παρελθόντων προεκλογικών περιόδων, κάτι παραπάνω από απολαυστικό! Το έπος ολόκληρο στη διασκευή που το αναφέρω βρίσκεται υπό μορφήν pdf στην ιστοσελίδα:

http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/9/2/1/metadata-212-0000296.tkl

Πολλά απ΄ αυτά τα οποία λοιπόν έγραφα, βλέπω πως βγαίνουν όντως αληθινά. Οποία σύμπτωσις θα μου πείτε! Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερες ικανότητες να προβλεφθούν τα επικείμενα. Το αντίθετο μάλιστα. Και ο πιο άσχετος θα μπορούσε με σχετική ακρίβεια να μαντέψει το εκλογικό αποτέλεσμα, το μέλλον της απερχόμενης παράταξης και τις πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης. Εκείνο που δημιούργησε εντύπωση και συζητήθηκε αρκετά είναι το γεγονός της «χαράς» που ένοιωσε η αμερικανική πλευρά για την εκλογή του κ. Παπανδρέου ως νέου Πρωθυπουργού της χώρας. Τώρα, αν ήταν περισσότερο χαρά ή ανακούφιση εκ μέρους των συμμάχων μας, που βγήκε απ΄ τη μέση το βασικό εμπόδιο στην εφαρμογή των σχεδίων τους στην ευρύτερη περιοχή, αυτό μπορεί να κριθεί και από το γεγονός πως ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν από τους πρώτους που τηλεφώνησε να συγχαρεί για το εκλογικό αποτέλεσμα το νικητή. Δεν ενδιαφέρεσαι για τη ροή των αποτελεσμάτων σε μια τόσο μικρή χώρα, αν δεν είναι υψίστης σημασίας για σένα. Εκτός αν το γνωρίζεις εκ των προτέρων και απλά τηλεφωνείς για τα συχαρίκια! Βέβαια ο κύριος Παπανδρέου είναι γνωστός για τις υπηρεσίες του προς τις ΗΠΑ, όταν όντας Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, η αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης χαρακτηρίστηκε ως η δεύτερη σημαντικότερη παγκοσμίως για τη στήριξη των εχθροπραξιών των «συμμάχων» κατά του Ιράν και του Αφγανιστάν. «Αβρόχοις ποσί», (ακούραστα), από τότε ο κος Παπανδρέου πήρε το «χρίσμα» και νάτος μερικά χρόνια μετά φιγουράρει ως σωτήρας, ως ο μόνος που μπορεί να μας βγάλει από τη δίνη στην οποία μας έριξε ο απερχόμενος σχηματισμός.

Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου

Στη Γαλλία του 16ου αιώνα, βρισκόταν σε εξέλιξη μια έντονη θρησκευτική διαμάχη μεταξύ προτεσταντών και καθολικών, η οποία κορυφώθηκε με τη σφαγή των Ουγενότων, (προτεσταντών), από τους καθολικούς στις 24 Αυγούστου του 1572 στο Παρίσι, ανήμερα του Αγίου Βαρθολομαίου και είχε σαν αποτέλεσμα να θανατωθούν πάνω από 30,000 Γάλλοι καθ’ όλη τη διάρκεια των εχθροπραξιών. Βασικότατο ρόλο έπαιξε, (όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις άλλωστε), το παλάτι και οι προσωπικές επιδιώξεις των εκάστοτε κυβερνώντων, (στην περίπτωση της Γαλλίας είχε συνδεθεί άμεσα το παλάτι με την εξωτερική πολιτική της χώρας, η οποία επηρεάζονταν από τις εξεγέρσεις σε Ολλανδία και Βέλγιο). Ο πολιτικός και στρατιωτικός διαχωρισμός του κράτους σε καθολικούς και προτεστάντες είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός είδους βεντέτας μεταξύ των δύο παρατάξεων, με τελική κατάληξη τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, υπό την καθοδήγηση της βασίλισσας Αικατερίνης των Μεδίκων και του βασιλιά Καρόλου του Θ’. Οι διαστάσεις που πήρε το κίνημα δεν ήταν δυνατόν να τεθούν υπό έλεγχο, γι’ αυτό και είχε την τραγική αυτή κατάληξη.

Άχθος αρούρης

Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι σύγχρονοι «Ουγενότοι» φαγώθηκαν μόνοι τους. Βέβαια, οι «σφαγές» στις μέρες μας είναι πιο διακριτικές αλλά το ίδιο οδυνηρές, σε σημείο που ο παθών να επιδιώκει καλύτερα τον πραγματικό θάνατο, παρά την συνεχή κηδεία από τα ΜΜΕ και την καταδίκη σε αιώνια αφάνεια! Γεγονός είναι πως στο διάστημα της πενταετούς διακυβέρνησης από τη ΝΔ, οι σεμνοί και ταπεινοί μας άρχοντες φρόντιζαν ξεδιάντροπα να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, με κινήσεις οι οποίες έφταναν πολλές φορές να βγάζουν μάτι και να τυγχάνουν καθολικής κατακραυγής, με αποτέλεσμα ένας – ένας οι πρωταγωνιστές να απομακρύνονται από τις θέσεις που κατείχαν. Έτσι είδαμε τους κ.κ. Τσιτουρίδη, Ρουσόπουλο, Ρεγκούζα, Παυλόπουλο, Μαρκογιαννάκη, Μαγγίνα, Βουλγαράκη, Παυλίδη, Λιάπη, Βαρβιτσιώτη, (το νεότερο), Ζαχόπουλο και άλλα μη πρωτοκλασάτα στελέχη της παράταξης να εμπλέκονται σε τρανταχτά σκάνδαλα και να αποκομίζουν τεράστια προσωπικά οφέλη εις βάρος του Ελληνικού δημοσίου, ή να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κόμματος, λες και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν αυτό και όχι η προσπάθεια για το όφελος της χώρας. Όλοι τους, τώρα που η παράταξη πάτωσε, ξεσπάθωσαν κατά του αρχηγού τους, θέλοντας να τον παρουσιάσουν ως το μοναδικό υπεύθυνο της κατάντιας τούτης. Όχι πως δεν φέρει ευθύνες φυσικά, καθ’ ότι αυτός είναι ο μαέστρος, αλλά κατά βάθος άλλοι του έσκαψαν το λάκκο. Τώρα παρουσιάζεται από τους παραπάνω κύριους ως «άχθος αρούρης», (έκφραση που χρησιμοποιείται για κάποιον ο οποίος δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα), αλλά αυτός δεν πτοείται, τους απαντά, «γαία πυρί μειχθήτω», (ας γίνουν όλα στάχτη) και στρίβει αριστερά. Χάιδεψε όπως χαρακτηριστικά είπε και ο αρχηγός του ΛΑΟΣ το νέο πρωθυπουργό και του έστρωσε το χαλί να διαβεί, αφήνοντας έντονα να πλανάται η υπόνοια, ότι κάποιου είδους συμφωνία μεσολάβησε ανάμεσα στους δύο ισχυρούς άνδρες της πολιτικής. Και αυτό εννόησε όποιος άκουσε το «κύκνειο άσμα» του κυρίου Καραμανλή στη Βουλή, κατά την πρώτη της συνεδρίαση, (κύκνειο άσμα είναι η κραυγή-τραγούδι που βγάζει ο κύκνος λίγο πριν πεθάνει).

Οι προβλέψεις

Δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν με ακρίβεια το χρόνο διακυβέρνησης της χώρας μας από τη ΝΔ, (έναν εκ των οποίων τυγχάνει να γνωρίζω) και πιστέψτε με, δεν έπεσαν έξω. Σε ένα μόνο θέμα μπορώ να τους θεωρήσω ανακριβείς: στο γεγονός ότι ανέφεραν έντονα πως μέσα σε αυτή την πενταετία θα συμβεί μια διένεξη μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, για θέματα αφορούντα το Αιγαίο, κάτι σα μια μίνι πολεμική σύρραξη δηλαδή, με ελάχιστη διάρκεια και μόνο με περιορισμένες υλικές απώλειες και απ’ τις δύο πλευρές, κάτι το οποίο φυσικά δεν έγινε. Η Ελλάδα πάντως φέτος κατά κάποιο τρόπο το περίμενε, γι’ αυτό και το καλοκαίρι που μας πέρασε φρόντισε να έχει έντονη παρουσία με ειδικές δυνάμεις στρατού σε όλες τις βραχονησίδες στο Αιγαίο. Ελπίζω μόνο το γεγονός πως δεν έγινε τίποτα, να μην οφείλεται σε προσωρινή αναβολή, αλλά να είναι μόνιμο.

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται

Το μεγάλο παιχνίδι της διαδοχής παίζεται τώρα μεταξύ Ντόρας Μπακογιάννη και Αντώνη Σαμαρά, (του Υπ. ΕΞ. της κυβέρνησης Μητσοτάκη και μετέπειτα αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης, ο οποίος χάθηκε για αρκετά χρόνια, για να επανέλθει ως Υπουργός Πολιτισμού λίγους μήνες πριν τις εκλογές, ώστε μέσα στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα να μπορέσουν οι συνεργάτες του να του φτιάξουν το προφίλ για να φιγουράρει τώρα ως υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ). Η πρώτη έχει πολύ καλές διασυνδέσεις με τις ΗΠΑ και ο δεύτερος τελεί παλαιόθεν αγαπημένο τέκνο των Bilderberg και χαίρει της στήριξης του αποτυχημένου και αφερέγγυου κατ’ εμέ κυρίου Αβραμόπουλου, επίσης καλού παιδιού της παραπάνω λέσχης, ο οποίος απέτυχε στο Δήμο Αθηναίων, στο κόμμα που ήθελε να ιδρύσει, αλλά και στο υπουργείο Υγείας. Φυσικά, θα «εκλεγεί» αυτός που θα υποσχεθεί «γη και ύδωρ» στους συμμάχους και ταυτόχρονα θα απαιτήσει τα λιγότερα! Καθόλου τυχαίο το γεγονός πως οι δημοσκόποι φροντίζουν να παρουσιάζουν τους δύο επικρατέστερους υποψήφιους με διαφορά στήθους στις προτιμήσεις μας, (τελευταία ανοίγουν την ψαλίδα υπέρ του κυρίου Σαμαρά), ώστε να αποδεχτούμε το ίδιο εύκολα τη μία ή την άλλη εκλογή, αλλά και οι ίδιοι να παραμένουν αγχωμένοι και να είναι στην τσίτα, καθώς το αποτέλεσμα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί! Ο μπαμπάς και ο αδελφός Μητσοτάκης πάντως είναι εξαφανισμένοι και μόνον από τα παρασκήνια, κυρίως ο πρώτος, προσπαθούν να επηρεάσουν τα γεγονότα. Πάντως, αν εκλεγεί ο Αντώνης Σαμαράς, (όπως όλα δείχνουν εκτός απροόπτου αυτός θα αναλάβει το κόμμα), θα αποτελεί για τη μεν οικογένεια Μητσοτάκη διπλό πλήγμα, καθώς αυτός ήταν η αιτία της πτώσης της κυβέρνησης του επίτιμου το 1993, (όχι άδικα, καθώς δεν ενέδωσε στο παιχνίδι ευτελισμού της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας -σε σκοπιανό και ελληνοτουρκικά- με το περιβόητο «σύμφωνο φιλίας» και της παραχώρησης στους Τούρκους κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο, απωθημένο του κυρίου Μητσοτάκη από παλιά, όταν όντας ΥΠ.ΕΞ. της κυβέρνησης Καραμανλή πριν το 1981, προετοίμαζε το έδαφος, αλλά δεν ενέδωσαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις Παπανδρέου, με αποτέλεσμα το Σισμίκ και τα Ίμια*), και τώρα της πιθανής μη εκλογής της θυγατέρας του στην αρχηγία του κόμματος, για όλους δε εμάς τους υπόλοιπους άλλη μια νέα είσοδο σε περίοδο μη αξιόλογων πολιτικών αρχηγών. Γιατί κι η Ντόρα να επικρατήσει δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω, αφού θα συνεχίσει την πολιτική του πατρός της, στα εξωτερικά θέματα, στα οποία εκπαιδεύτηκε άψογα όταν ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του μπαμπά της, αλλά και όπως έπραττε άλλωστε ως ΥΠ. ΕΞ. τόσον καιρό. Τα εσωτερικά μας δεν ενδιαφέρουν και πολύ τους εποπτεύοντες τα τεκταινόμενα.

Ένας Πρωθυπουργός 3G

Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει πως η πρώτη γενιά δημιουργεί, η δεύτερη συντηρεί και η τρίτη καταστρέφει. Αν λοιπόν δεχθούμε πως οι Κινέζοι έχουν δίκιο και δεδομένου ότι ο νέος Πρωθυπουργός είναι τρίτης γενιάς, (όχι κινητού, όπως πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν το χαρακτηρισμό, παραλληλίζοντας τις ικανότητές του με αυτές των κινητών 3G), τότε ετοιμαστείτε για μεγάλες ανακατωσούρες στον εσωτερικό και τον εξωτερικό τομέα της χώρας μας. Ο κύβος ερρίφθη με τις πρώτες κινήσεις των επιτελείων στη οικονομία και το ασφαλιστικό, με σκοπό να διορθωθούν τα χάλια μας. Ελπίζω μόνο να μη μοιάσουν στο πλιάτσικο στους προηγούμενους, γιατί τότε είναι που καήκαμε. Μια επικοινωνιακά καλή, αλλά στην πράξη άκαιρη προσπάθεια ήταν αυτή της στελέχωσης των γραμματειών Υπουργείων και διαφόρων υπηρεσιών, μέσω διαδικτυακών αιτήσεων. Άκαιρη, γιατί από τη μια κανείς Υπουργός δεν θα δεχθεί να έχει γενικό γραμματέα κάποιον άγνωστο, καθ’ ότι η θέση αυτή ανατίθεται σε πρόσωπα του εγγύτερου περιβάλλοντος, άμεσης εμπιστοσύνης και φυσικά που έχουν προεκλογικά τρέξει για την εκλογή του εν λόγω προσώπου. Πώς λοιπόν να τα παρακάμψουν όλα αυτά στο βωμό της αξιοκρατίας, της επιλογής βάσει των πραγματικών δυνατοτήτων των υποψηφίων; Από την άλλη, πέραν των περγαμηνών και των πτυχίων ο υποψήφιος θα πρέπει να διαθέτει και άριστες γνώσεις δημόσιας διοίκησης, (και εννοώ της πραγματικής και όχι της θεωρητικής), για την οποία μέχρι στιγμής δεν έχει γραφτεί κανένα βιβλίο, άρα δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο. Οπότε καταλαβαίνετε…

Αρχή άνδρα δείκνυσι

Ή καλύτερα, η εξουσία φανερώνει τις ικανότητες του ανθρώπου. Αυτό περιμένει περιχαρής ολόκληρη η επικράτεια να δει από τη νέα κυβέρνηση. Να δείξει ο νέος Πρωθυπουργός τις ικανότητές του, ως ηγέτης Κράτους και ως αρχηγός κόμματος. Φαίνεται όμως να έχει τάξει γη και ύδωρ στους αρωγούς της εκλογής του και σπεύδει να εκτελέσει τις υποσχέσεις που έδωσε, σε ότι αφορά θέματα ενέργειας, φυσικών πόρων και οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο πως μέσα σε ένα μήνα από την ανάληψη καθηκόντων ήρθαν στην Αθήνα οι Μπαν Κι Μουν και Σόρος, (ο τελευταίος μάλιστα για βαφτίσια!) και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε δύο φορές, (μια προεκλογικά και μια μετά), με παράγοντες των ίδιων συμφερόντων. Η πολιτική της κυβέρνησης, προς το παρόν, κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή μπορεί να χαρακτηριστεί. Άρχισαν ήδη οι κατ’ ιδίαν συναντήσεις ανθρώπων του στενού κύκλου του Πρωθυπουργού με επιχειρηματικούς παράγοντες για το μοίρασμα των μελλοντικών δημοσίων έργων, κατά το σύνηθες, προσεκτικά όμως αυτή τη φορά μη γίνουμε από νωρίς βούκινο! Αν και η απελθούσα κυβέρνηση έδωσε μια πρώτη γεύση όσων θα επέλθουν, στον τομέα των αυξήσεων κ.λπ. η διαπίστωση πως το έλλειμμα της οικονομίας μας ξεπερνάει το 12% αποτελεί μια καλή δικαιολογία για να ενταχθούμε σε καθεστώς επιτήρησης από τον ερχόμενο Φεβρουάριο και για μια σειρά από νέα φορομπηχτικά μέτρα. Μαθαίνω πως ετοιμάζεται νέο φορολογικό νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα αντιστοιχεί στον καθένα μας μία καρτέλα εσόδων – εξόδων, στην οποίαν θα ελέγχονται τα εισοδήματά μας, (ακόμη και πόσα πακέτα τσιγάρα καπνίζουμε, αν δεν καταφέρουν να μας το κόψουν με τις νέες ρυθμίσεις κι αυτό), κι αν αποδειχθεί πως ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που φαινομενικά βγάζουμε, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε. Η προσπάθεια γίνεται προφανώς για να εντοπιστούν αφορολόγητα εισοδήματα, κυρίως ελευθέρων επαγγελματιών ή όσων παρέχουν υπηρεσίες χωρίς απόδειξη. Θα κάνω την ίδια ερώτηση όπως και παλαιότερα: Γιατί δεν ψάχνονται πρώτα αυτοί που από την εμπλοκή τους και μόνο στην πολιτική έχουν πλουτίσει, γιατί δεν εξετάζουν όσους πολιτικούς και εταιρείες εμπλέκονται σε υπεράκτιες δραστηριότητες, σε φορολογικούς παραδείσους και αποκρύπτουν εισοδήματα; Το δημόσιο γιατί δεν παραδειγματίζεται και δεν προσπαθεί να νοικοκυρευτεί, αφού από συστάσεως του Κράτους οι ισολογισμοί του είναι πάντα αρνητικοί; Τι ζόρι τραβάει, αν οι δικοί μας βγάζουν έστω και λίγο περίσσευμα; Αυτό θα τους γλιτώσει;

Ο γόρδιος δεσμός

Οι προεκλογικές υποσχέσεις που φαίνεται να πήρε η παρούσα κυβέρνηση από το εξωτερικό αφορούσαν την εισροή επενδυτικών κεφαλαίων και την εξασφάλιση δανεικών για να μπορέσει να επιβιώσει η οικονομία μας. Έτσι ακούσαμε την κυρία Λούκα Κατσέλη να περιμένει από ΕΣΠΑ και εθνικούς πόρους περί τα 10 δις Ευρώ, καθώς και να σχεδιάζει την αλλαγή του αναπτυξιακού νόμου. Πάλι όμως το μέτρο ευνοεί τις εταιρείες που δεν έχουν κάποιο χρηματοοικονομικό πρόβλημα, καθώς απευθύνεται σε όσες ήδη παρουσιάζουν κερδοφορία τουλάχιστον στις τελευταίες τρεις χρήσεις. Αν κάποιος έχει κερδοφορία, μπορεί να κάνει επενδύσεις και από μόνος του, χωρίς να μπαίνει στις συμπληγάδες των τραπεζών και των μεσαζόντων, καθώς η όποια χρηματοδότηση περνάει απ’ το στομάχι, (μιλάω για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις) και εδώ ίσως από πολλά. Αν ποτέ καταφέρει η όποια κυβέρνηση να λύσει το γόρδιο δεσμό της διαδρομής της χρηματοδότησης από το φορέα στον επιχειρηματία, τότε ίσως να δοθεί η ευκαιρία και στις μικρές επιχειρήσεις να ανθίσουν, να καταλάβουν τη θέση που τους αρμόζει στο γρανάζι της εθνικής οικονομίας και να συνεισφέρουν με το δικό τους τρόπο στην τόνωση των οικονομικών μεγεθών της.

Κομίζει γλαύκα εις Αθήνας

Δυστυχώς όμως διαπιστώνουμε πως ούτε η νέα κυβέρνηση έχει τουλάχιστον μέχρι τώρα δείξει πως σκοπεύει να αλλάξει γραμμή πλεύσης από την προηγούμενη. Βαδίζει στο δρόμο που ετοίμασε η ΝΔ και μας δίνει μια γεύση από νωρίς για τον τρόπο αναθέρμανσης των κρατικών εισροών. «Κομίζει γλαύκας*», (φέρνει κουκουβάγιες), ο κος Παπανδρέου, λέγοντας πως η οικονομία μας δεν πάει καλά, πως η δημόσια διοίκηση δεν είναι η καλύτερη, (είδατε τι θέση λάβαμε σε παγκόσμια κατάταξη: 71η ), πως το έλλειμμα ξεπέρασε το 12%. Αυτά τα γνωρίζουν πλέον και τα παιδιά του δημοτικού. Εκείνο που περιμένουμε ν’ ακούσουμε από τον ίδιο είναι πώς θα μπορέσει να μας συγκρατήσει σ’ αυτήν την κατηφοριά που πήραμε, χωρίς να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Τα μέτρα που ακούγονται ως τώρα συντελούν στο να ανοίγει η ψαλίδα ανάμεσα στα μικρά και στα μεγάλα εισοδήματα. Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι, οι πλούσιοι αν δεν γίνουν πλουσιότεροι θα παραμείνουν πλούσιοι. Με αυξήσεις βασικών αγαθών, όπως τρόφιμα, καύσιμα, τέλη κυκλοφορίας, διόδια, κόμιστρα, ποτά, τσιγάρα κ.ά. μπορεί να τονωθεί προσωρινά η οικονομία, αλλά μακροπρόθεσμα το πρόβλημα παραμένει, καθώς αν ο πολύς κόσμος δεν έχει να ξοδέψει, θα περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Για ποιο λόγο ας πούμε ο καημένος ο συνταξιούχος, που δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει νέο αυτοκίνητο, να αναγκαστεί από φέτος να πληρώσει διπλά τέλη κυκλοφορίας, επειδή αυτό που έχει κυκλοφόρησε πριν το 2000; Άντε να του εξηγήσεις πως αυτό το μέτρο εφαρμόζεται για την προστασία του περιβάλλοντος και όχι για εισπρακτικούς λόγους. Κι ο πλέον αφελής δεν θα πεισθεί! Σε τέτοια τείχη θα έπρεπε να επιμείνει ο κος Παπανδρέου στην ομιλία του στη σχετική επέτειο του Βερολίνου και να ζητήσει τη συνδρομή των εταίρων μας, αλλά επιμελώς το παρέκαμψε προτιμώντας να αναφερθεί στην πολύπαθη Κύπρο και να παραλληλίσει το Βερολίνο με τη γραμμή Αττίλα. «…Γκρεμίστε το Τείχος. Γκρεμίστε τα τείχη που εγκλωβίζουν μέσα σε απολυταρχισμούς, μέσα σε αυταρχισμούς, μέσα σε ιδεοληψίες και προκαταλήψεις τόσο κόσμο, τους πολίτες αυτής της ηπείρου. Γκρεμίστε τα τείχη, ώστε να ανοίξουν οι ορίζοντες για την Δημοκρατία και την ελευθερία…». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή.

Επίλογος

*Η κουκουβάγια, (γλαυξ), ήταν πασίγνωστη ως σύμβολο της αρχαίας Αθήνας. Έτσι η φράση «κομίζω γλαύκα εις Αθήνας», χρησιμοποιείται για κάποιον, ο οποίος επαναλαμβάνει και προσπαθεί να παρουσιάσει ως καινοφανές κάτι το οποίο γνωρίζουν άπαντες. Ελπίζω μόνο ο κος Παπανδρέου να έφερε στην κυβέρνηση μόνο κουκουβάγιες και όχι γεράκια…..

* Σκοπεύω μελλοντικά να αναφερθώ στα γεγονότα των Ιμίων, έτσι για να μη νομίζουν οι Έλλις και Ιγνατίου ότι μας έδωσαν συνολική πληροφόρηση, επειδή οι αμερικανικές υπηρεσίες τους άνοιξαν τα αρχεία τους, για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο. Προς το παρόν συγκεντρώνω πληροφορίες από τα παρασκήνια των γεγονότων, στοιχεία που θα μας αποκαλύψουν τα αίτια και την αφορμή της κρίσης.

Βατραχομυομαχία

Ιστορικά Στοιχεία

Με αυτήν την ονομασία είναι γνωστό το έπος που παρωδεί την Ιλιάδα του Ομήρου και διακωμωδεί τον Τρωικό πόλεμο, αλλά αντί για Τρώες και Αχαιούς έχει βατράχους και ποντίκια. Οι πρώτοι είναι κάτοικοι ενός έλους και οι δεύτεροι ζουν στις γύρω περιοχές. Το έργο δεν είναι σίγουρο πότε και από ποιον γράφτηκε, (κάποιοι ισχυρίζονται μάλιστα πως είναι έργο του ίδιου του Ομήρου), η σύλληψη της ιδέας πάντως αποδίδεται στον Αίσωπο, μύθος του οποίου είναι το μοναδικό αυτό «ζωικό» έπος της ιστορίας μας. Το πρωτότυπο κείμενο αποτελείται από 300 περίπου στίχους, αλλά υπάρχει και μια σύγχρονη επεξεργασμένη – εμπλουτισμένη έκδοση, (Β’) του 1864, (της χρονιάς που ενώθηκαν τα Επτάνησα με την υπόλοιπη Ελλάδα), από τον λόγιο Δον Γεώργιο Όστοβικ.

Αν και το έπος γράφτηκε πριν από δυόμισι χιλιάδες περίπου χρόνια, παραμένει πάντα επίκαιρο, στις κατά καιρούς καταστάσεις που βιώνει κάθε τόπος, καθώς η εξέλιξη και η επικράτηση στον οποιοδήποτε χώρο, (κοινωνικό, επιχειρηματικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό κ.λπ.), ακολουθεί τον κανόνα της «απώθησης». Συνήθως δεν επικρατεί ο πιο ικανός, αλλά ο πιο δυνατός. Και δυνατός νοείται όχι μόνον αυτός που έχει σωματική ρώμη, αλλά κυρίως παράπλευρη υποστήριξη, κάτι που αποτελεί βασική προϋπόθεση ανέλιξης. Παραδείγματα πάμπολλα σε οποιαδήποτε εποχή και αν το εξετάσει κανείς, γι’ αυτό και η Βατραχομυομαχία ήταν ιδιαίτερα διάσημη κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Η τελευταία και ποιο σύγχρονη εκδοχή της ήταν αυτή που παρακολουθήσαμε την περασμένη Τρίτη, ανάμεσα στους δύο πρώτους πολιτικούς αρχηγούς.

Ο μύθος

Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν, σ’ ένα έλος στο οποίο ζουν βατράχια φτάνει κάποια μέρα ένας ποντικός, (ονόματι Ψυχάρπαγας), προσπαθώντας να ξεφύγει από τις γάτες που τον κυνηγούσαν. Αφού σιγουρεύτηκε ότι ξέφυγε, στάθηκε στην άκρη της λίμνης, ήπιε νερό, πλύθηκε και άραξε να ξεκουραστεί. Ο Φουσκομάγουλος, (βάτραχος, άρχοντας της λίμνης, ή Λιμνάρχης), που τον είδε φοβήθηκε μήπως φέρει γνωστούς και συγγενείς μαζί του και εγκατασταθούν όλοι μαζί στο χώρο των βατράχων και χάσουν τις ανέσεις και το μονοπώλιο του νερού και τις παροχές της παραλίμνιας έκτασης. Έτσι σκέφτηκε να του κάνει το φίλο και να τον παρακινήσει μέσα στο νερό με σκοπό να τον εξοντώσει, ώστε να εξαλειφθεί ο παραπάνω κίνδυνος.

…. Που μιαν ημέρα ο άθλιος τούτος δια να φύγη,
Από της γάτας το πικρόν και φοβερόν κυνήγι,
Είς λίμνην ήλθε τρέχοντας, μισοαποθαμένος,
Από τον φόβον έτρεμε, ήτο και διψασμένος.
Αυτού εστάθη γύρωθεν να θεωρεί την λίμνη,
Και γάτους πλειο μη βλέποντας, σκύπτει νερόν και πίνη…
…Και κει όπου επλύνετο κάτω σ’ αυτά τα βράχη,
Τον βλέπει ο Φουσκομάγουλος, τον λέγουσι Λιμνάρχη…
…τούτος θωρεί τον ποντικόν αυτού μ’ οργήν μεγάλη,
Πώς φαίνεται εξουσιαστής εις ξένον περιγιάλι,
Και λέγει αυτό που έμαθεν εδώ νερόν να πίνη,
Αν τον αφήσω ζωντανόν, στειρεύει μας την λίμνη…

Αφού έγιναν οι κλασικές συστάσεις και έσπασε ο πάγος, άρχισαν τις παινεσιές περί καταγωγής και ήθους, ώσπου στο τέλος οι δυο ξένοι έγιναν φιλαράκια. Η πονηριά του βατράχου έκανε τον ποντικό να νοιώσει οικειότητα, με αποτέλεσμα να γίνει ευκολότερα πραγματοποιήσιμος ο σκοπός του, που δεν ήταν άλλος από την εξόντωση του δεύτερου. Ο κανόνας της εξόντωσης επικρατεί σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής μας, με καταστρεπτικά πολλές φορές αποτελέσματα για το χαμένο. «Ο νικητής παίρνει τα πάντα» όπως λέει και το παλιό γνωστό τραγούδι των ABBA, “the winner takes it all”

(Ψυχάρπαγας)
…Τ’ όνομα των γονέων μου θαυμάζεις αν ακούσεις,
Του Ψωμοφά του βασιλέ και της Γλειφομελούσης…
…βασιλικόν ανδρόγυνον είναι οι δύο ετούτοι,
Στα φαγητά περίφημοι, στους δούλους και στα πλούτη…
…Ψιχάρπαγα μ’ ονόμασε, γιατί την χάριν είχα,
Τρώγοντας τα ψωμιά αυτός ν’ αρπάζω ‘γω την ψίχα…
(Φουσκομάγουλος)

…Στην στερεάν χορεύομεν και γλυκοτραγουδούμεν,
Και απ’ αυτήν εις τα νερά ως γίγαντες πηδούμεν,
Και κάτω κατεβαίνομεν, εις εύμορφα παλάτια,
Π΄ ακόμη δεν τα είδασι των ποντικών τα μάτια.
(Ψ)…Και λέγει του, -Πώς να διαβώ να ‘δω τέτοιο παλάτι,
Χωρίς καράβι να θωρώ και χωρίς κωπηλάτη;
(Φ)…Και λέγει του, - Η ράχη μου είναι καλόν καράβι,
Πολλές φορές στο πέλαγος ακίνδυνα εδιάβη.
…Πήδα λοιπόν στην ράχην μου, και κράτει με στον ώμον,
Κ’ εγώ αρμενίζω, ‘πάγω σε εις τον βατραχοκόσμον,
Να τρώγεις και να χαίρεσει, και να δροσοκοιμάσαι,
Χωρίς παγίδας να θωρής, γάτους να μη φοβάσαι.
…Και χαίρεται ο Ψυχάρπαγας βλέποντας ν’ αρμενίζη,
Και αρχινά να τραγουδή και να γλυκοσφυρίζη…
…Κ’ ερχόμενος εις τα βαθειά, μέσα πολλά στην λίμην,
Τότε κατά την τέχνην του, βουτιά μεγάλην δίνει.
Τον άθλιον Ψυχάρπαγα από τα γενει’ αρπάζει,
Και δυνατά κρατώντας τον, κάτω τον καταιβάζει.
Εις τον βυθόν τον ‘κράτησεν εκείνος ώρα ‘λιγη,
Και πάλ’ απάνω φέρνει τον, με βάσανα τον πνίγει.

Η σύγχρονη εκδοχή του μύθου

Έτσι λοιπόν ο Φουσκομάγουλος, εκμεταλλευόμενος την αφέλεια και την απειρία του Ψυχάρπαγα τον «πνίγει» κι επειδή ο τελευταίος τυγχάνει γόνος οικογένειας πρωθυπουργών, ετοιμάζεται με όλες του τις δυνάμεις για εκδίκηση. Για να μην επαναληφθεί ο πνιγμός του 2004 και του 2007, πρέπει να δουλέψουν όλοι και κυρίως οι συμμαχίες. Το παιχνίδι το έμαθαν καλά από τις δύο τελευταίες αναμετρήσεις και γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους, καθώς ο αντίπαλος είναι εξαιρετικά έμπειρος πολεμιστής και ποτέ δεν παίζει με τους κανόνες. Έτσι η ρεβάνς θα είναι δύσκολη, όχι όμως ακατόρθωτη, ειδικά αν συνεπικουρείται από όλα τα μέσα: τηλεόραση, ραδιόφωνα, εφημερίδες, ξένες δυνάμεις, κ.λπ. Σκάνδαλα, χρηματισμοί, φωτιές, συνομωσίες, οικονομία και πολλά άλλα επίκαιρα θέματα βρίσκονται σε καθημερινή βάση στην υπηρεσία των παρατάξεων, με στόχο την ανάδειξη ενός και μόνο ενός νικητή σ΄ αυτόν τον αγώνα: Του Ψυχάρπαγα. Αυτός και το σινάφι του δεν αρκούνται μόνο στο να τρώνε τα ψίχουλα που περισσεύουν απ’ τους άλλους, αλλά θέλουν ολάκερο το καρβέλι. Και κατά πως φαίνεται θα το πάρουν, αφού όλοι τούς παρουσιάζουν ως νικητές, πολύ πριν την αναμέτρηση! Καθόλου τυχαίο βέβαια, γιατί νωρίτερα φρόντισαν να στριμώξουν τον έτερον αντίπαλο στη γωνία και με τα μέσα που ξέρουν και χειρίζονται πολύ καλά, να καταφέρουν να αντιστρέψουν προς όφελός τους την κοινή γνώμη.

Κι έτσι λοιπόν θα κάτσουμε με αγωνία μεγάλη,
Να δούμε η VPRC ποιο νικητή θα βγάλει.
Καθώς όμως η μάχη αυτή είναι προγεγραμμένη,
Δεν έχει κάνα νόημα να είμαστε στημένοι,
Στις πλέον δημαγωγικές μόνον εξαγγελίες,
Που ξεφουρνίζουν όλοι τους, είναι σκέτες βλακείες.
Επίκαιρο δεν άκουσα τίποτα το σπουδαίο,
Να πω και γω βρε αδερφέ πως είδα κάτι νέο,
Όλα είναι γενικότητες κι όχι συγκεκριμένα,
δεν παρουσιάζουν σχέδιο βιώσιμο, κανένα,
Σ’ ότι μας λέν και εννοούν, μη δίνετε αξία,
Είναι δε τόσο επίκαιρα, σαν τη φωτοτυπία,
Που φαίνεται στο πλαϊνό να διαφημίζει πούδρες,
Χρόνια πολλά πριν γεννηθώ, τση Ζάκυνθος τση ρούγες.
Ο Γιώργος πάει στο ΟΗΕ να πάρει οδηγίες,
Για αγωγούς, Κυπριακό και άλλες «συμφωνίες»,
Πού να μπορέσει μόνος του την κεφαλήν να στύψει!
Να δώσει λύσεις ριζικές σε ότι έχει προκύψει,
Διότι από μόνος του είναι σκέτο στουρνάρι,
«Αναμπαισμένο» τονε λεν και όχι παλληκάρι.
Με βλέμμα όλο αφέλεια, χαμόγελο δροσάτο,
Λες και γιαούρτια έτρωγε και παγωτό κασάτο.
Αυτός λοιπόν ΄τοιμάζεται να κυβερνήσει τώρα,
Ταμένη του την είχανε ετούτη δω τη χώρα.
Από τα γεννοφάσκια του ήταν ετοιμασμένος,
Ακόμη και το όνομα άλλαξε ο καημένος.
Το όνομά του τ΄ αρχικό δεν ήτανε το Γιώργος,
Jeffrey πρωτοβαφτίστηκε το ξέρει ο κόσμος όλος,
Απλά του το αλλάξανε πριν έρθει στην Αθήνα,
Να φαίνεται Ελληνικό και όχι από εκείνα,
Που βλέπαμε κι αρέσαμε στον κινηματογράφο,
Ας τα αφήσω όμως αυτά για άλλα έχω να γράφω.

Οι νεότερες εκλογικές αναμετρήσεις

Ξεκίνησε ήδη λοιπόν ένας πόλεμος εντυπώσεων και συγκρίσεων, με μόνο σκοπό να πεισθούμε ως υποψήφιοι ψηφοφόροι, για το ποιος έκανε τα λιγότερα κακά στη χώρα από 1974 μέχρι σήμερα. Δυστυχώς, καμιά από τις κυβερνήσεις που προέκυψαν από τις εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων 33 ετών δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τα συμφέροντα του τόπου. Πάνω που ξεκινούσε να γίνει κάτι θετικό, προέκυπτε πάντα κάτι και του άλλαζε την πορεία. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ θα μπορούσαν να είχαν περιορίσει το φαγοπότι των στελεχών της και την αλαζονεία της εξουσίας, κάτι που φαίνεται έντονα ακόμη και στις μέρες μας, γιατί παλαιότερα που τα ΜΜΕ ήταν «ημέτερα» και τίποτε δεν διέρρεε, χωρίς προηγούμενη έγκριση, δεν υπήρχε φόβος γενικής κατακραυγής. Το ΠΑΣΟΚ φυσικά που βρήκε την κατάσταση έτσι στρωμένη όταν ανέλαβε το 1981 αρκέστηκε στο να συνεχίσει την πολιτική της ΝΔ σε ότι αφορούσε το «φαΐ» και να διαφοροποιηθεί στα σημεία, χωρίς μακροπρόθεσμη επιτυχία, όπως τελικά αποδείχθηκε. Τώρα που άλλαξαν τα δεδομένα και τα πιο πολλά στραβά, έστω και επιλεκτικά βγαίνουν στη φόρα, θα πρέπει οι πολιτικοί να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο τι λένε και τι κάνουν. Δε λες ας πούμε, Πρωθυπουργός όντας, παρουσία δημοσιογράφου, (και μάλιστα διαπλεκόμενου), πως κουράστηκες! Δεν λέγονται αυτά τα λόγια!

Ο χαμένος

Ο δρόμος για τη ΝΔ είναι προδιαγεγραμμένος στην περίπτωση που χάσει την εκλογική μάχη. Θα έχουμε παραίτηση του αρχηγού, (αρκετά χρόνια έμεινε) και ανάληψη καθηκόντων από νέο πρόσωπο, πιθανόν γυναίκα, (βλέπε Μπακογιάννη), η οποία έχει καλές «άκρες» σε όλον τον κόσμο ως ΥΠΕΞ και θα στηριχθεί από πολλά εξωγενή κέντρα. Ο κύριος Καραμανλής από νυν θα γίνει τέως, για να βοηθήσει στην πραγματοποίηση του σλόγκαν της εφημερίδας Αυριανή που παινεύονταν εδώ και χρόνια πως «γκρέμισε τον Καραμανλισμό», (αυτή φυσικά αναφερόταν στον παππού Καραμανλή, αλλά δεν υπολόγιζε τότε τις νεότερες γενεές) και για να μάθει να μην «κουνιέται» στις απαιτήσεις των μεγάλων, (γιατί μη μου πείτε πως δεν έπαιξε ρόλο η θέση του για τους αγωγούς φυσικού αερίου Ρωσικών συμφερόντων και γενικά η στροφή προς την ανατολή, περιφρονώντας τις επιθυμίες των συμμάχων μας δυτικών ή και πως δεν έβαλε το χεράκι της η σύνοδος το Μάιο στον Αστέρα Βουλιαγμένης!). Τι νόμιζε, πως δεν θα βρεθεί αντικαταστάτης, ή πως δεν υπάρχει τρόπος να στραφεί η κοινή γνώμη εναντίον του. Δείτε απ’ την άνοιξη και μετά τις σφυγμομετρήσεις και τα άπλυτα που βγήκαν στη φόρα και κρίνετε. Επειδή όμως είναι έξυπνος, έχει αυτογνωσία και γνωρίζει πολύ νωρίτερα και από πρώτο χέρι τι μέλει γενέσθαι, δεν αντιδρά, απλά κρατά παθητική θέση, ως αγωνιστής που επέλεξε να πέσει αμαχητί.

Ήρθε λοιπόν η ώρα σου Κώστα να μας αφήσεις,
Πάρε και την παρέα σου, μη μας τους παρατήσεις,
Θείους, ξαδέλφια, συγγενείς κι όλους του συνεργάτες,
Στο δρόμο ρίξ’ τους μόνους τους για να τους φάνε οι γάτες,
Μιας και δεν είναι ικανοί μόνοι να επιβιώνουν,
Αφού αλλού εμάθανε τα χέρια τους ν’ απλώνουν.
Να δούμε τώρα πως μπορούν σπίτια να συντηρούνε,
Κότερα, βίλες, διακοπές, χωρίς «λάδι» να ζούνε.
Άσε μας μόνον ένανε το θείο Αχιλλέα,
Που εις το ψηφοδέλτιο κατέχει θέση ωραία,
Πάντοτε πρώτος ήτανε πιο πάνω δεν ειν’ άλλος
Αυτός είναι ο μοναδικός ο ένας ο μεγάλος.
Όσο για το ανέκδοτο με το αλφαβητάρι
Που εις τις Σέρρες έμεινε κρυμμένο σε συρτάρι,
Λένε ότι τα γράμματα - δεν είναι όλα γραμμένα,
Αλλά για την απλούστευση ήτανε μειωμένα,
Από εικοσιτέσσερα, μείνανε δεκατρία,
Τα έντεκα εκόπηκαν εις τη λογοκρισία.
Πριν απ΄ το Κάπα όνομα δεν είχε άλλο γραμμένο,
Έτσι απαιτούσε το μικιό και μοσχαναθρεμμένο,
Και μάλιστα πριν το «Καράμ» ούτε να το σκεφτόσουν,
Στο ψηφοδέλτιο των Σερρών θέση πως θα σου δώσουν.
Τέτοιοι ήτανε οι άρχοντες οπού μας κυβερνούσαν,
Ενώ εμείς στερούμασταν αυτοί καλοπερνούσαν.
Να πάνε τώρα στο καλό, πίσω να μη γυρίσουν,
Και μας εδώ στον πόνο μας μόνους να μας αφήσουν.
Κι ας είμαι απαισιόδοξος για όλα όσα θα γίνουν,
Ο κόσμος πάντα θα πεινά, κι αυτοί θα τρωγοπίνουν,
Εις την υγείαν όλων ημών των σύγχρονων κορόιδων,
Που δώσαμε την ψήφο μας για να περνάνε ρόιδο.

Τα λοιπά κόμματα

Αλλά και οι έτερες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι δυστυχώς ικανές να διαδραματίσουν κάποιο σημαντικό ρόλο. Το μόνο ίσως που θα καταφέρουν θα είναι να αποσπάσουν λίγες έδρες από τους δύο πρώτους και ενδεχομένως να μην έχουμε ισχυρό νικητή με αυτοδυναμία, πράγμα που σημαίνει πως θα υπάρξουν κυβερνητικοί συνασπισμοί, οι οποίοι ουδέποτε βοήθησαν τον τόπο, αν κρίνω και από την ακυβερνησία της περιόδου 1989! Αν και επίσημα το διαψεύδουν, αυτό που ονειρεύονται σαφώς τα μικρότερα κόμματα είναι να παίξουν διαιτητικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα, συμμετέχοντας σε κάποιον κυβερνητικό συνασπισμό, γιατί από μόνα τους δεν μπορούν να σταθούν πολιτικά, πρώτον διότι δεν συγνωμιάζουν και δεύτερον γιατί το καθένα τραβά τη δικιά του πορεία. Το ΚΚΕ αν και κόμμα του λαού, των φτωχών και της εργατιάς, που όλοι μαζί αποτελούν το 70% του πληθυσμού, δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει πάνω από 8%. Άρα ο λαός κι η εργατιά κάθε άλλο παρά ασπάζεται τις θέσεις του. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πρότινος έφτασε ένα βήμα πριν τη διάλυση, αλλά εν όψει εκλογών ανεβλήθη. Έκανε βέβαια το μεγάλο άλμα με την εκλογή πριν από ένα περίπου χρόνο του νέου αρχηγού του και από κει φάνηκε πόσο ανάγκη έχει ο τόπος από νέα πρόσωπα, αλλά δεν κατάφερε να το διατηρήσει και απ’ ότι φαίνεται δεν πρόκειται να το ξαναφτάσει. Ο ΛΑΟΣ προάγει ένα κράτος με επιρροές από τη θρησκεία, όπως άλλωστε δηλώνει και τ’ όνομά του, αλλά αν και το 90% του πληθυσμού δηλώνουν ορθόδοξοι, δυστυχώς μόνο το 4 – 5% πείθεται από τις θέσεις του κόμματος. Οι δε Οικολόγοι Πράσινοι, εκμεταλλεύονται μόνο τον τίτλο του κόμματός τους και προσπαθούν να προσελκύσουν περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένους πολίτες, οι οποίοι έχουν αγανακτήσει από τις άλλες παρατάξεις, αλλά όσο εμμένουν στις θέσεις τους περί Σκοπιανού και άλλων εθνικών θεμάτων και αν συνεχίσει με τον ίδιο επικεφαλή αμφιβάλω αν ποτέ μπορέσει να αποκτήσει τη δυναμική που ονειρεύεται.

Επίλογος

Με αυτές και πολλές ακόμη σκέψεις οδεύουμε προς τις εκλογές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων το νικητή και το τι θα υποστεί η ήδη φορτωμένη καμπούρα μας μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος. Εκείνο που σίγουρα δεν πρόκειται να συμβεί, είναι να ανασάνουμε από τα φορτία που μας επέβαλε η «απερχόμενη» παράταξη, το αντίθετο μάλιστα θα επέλθουν νέα αντισταθμιστικά μέτρα.

Κλείνοντας θέλω να συγχαρώ το πανεπιστήμιο Κρήτης για την προσπάθεια διατήρησης σε ηλεκτρονική μορφή της παραπάνω έκδοσης της Βατραχομυομαχίας, γιατί είμαι σίγουρος πως πολλοί δεν θα έμπαιναν στη διαδικασία να τη διαβάσουν στ’ αρχαία Ελληνικά.

Όσο για τους στοίχους που γράφω, ποιητής δεν είμαι, άρα μη μου αφήσετε κανένα σχόλιο τύπου: «Ποιητής εκ του προχείρου, έχει τη μορφή του χοίρου»!

Σχόλια για την Εγνατία

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρτηση για την Εγνατία οδό, καθώς ήταν πολλά και εξίσου σημαντικά. Εκείνο που για μια ακόμη φορά θέλω να τονίσω είναι ότι πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο, το οποίο δίνει ζωή σε πολλές «ξεχασμένες» περιοχές της χώρας μας, εξυπηρετεί στρατηγικά συμφέροντα της Ε.Ε. κι εμείς απλά το «χαιρόμαστε».

Για άλλη μια φορά η Google έδειξε τα «δόντια» της, καθυστερώντας όσο μπορούσε την εμφάνιση των επισκεπτών, αλλά και των σχολίων, σε μια προσπάθεια υποβάθμισης του θέματος. Ευχαριστώ τον ανώνυμο αναγνώστη, ο οποίος έδωσε κάποια εξήγηση στο φαινόμενο, ωστόσο δεν με κάλυψε πλήρως η αναφορά του στα θέματα ασφάλειας, (μου είναι αδύνατον να κατανοήσω πως εκτίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια της χώρας μου ή του ΟΗΕ!!!, από μια ανάρτηση αφορούσα την Εγνατία οδό). Αν κινδυνεύουν από τέτοιου είδους αναρτήσεις, τότε σκεφτείτε πώς πρέπει να νοιώθουν από όλα αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας ή που λένε σε εκπομπές τους δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες! Εκείνο που μάλλον συμβαίνει και φαίνεται πως ενοχλεί είναι το γεγονός πως εμένα δεν μου υποδεικνύει κανείς τι να γράψω και πώς να το παρουσιάσω, όπως γίνεται σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα οι απόψεις μου να ξεφεύγουν από το γενικότερο έλεγχο υπαγόρευσης της πληροφόρησης, που υπάρχει σε όλους τους τομείς. Κι επειδή βλέπουν πως με διαβάζουν και σχολιάζουν τα θέματα που γράφω πολλοί άνθρωποι, φοβούνται μήπως γίνω η αιτία να τους επηρεάσω , ώστε να μη δέχονται αβίαστα, ό,τι τους σερβίρεται! Από την άλλη βέβαια, έμμεσα ο παραπάνω αναγνώστης περιέγραψε το ρόλο που παίζουν όλες αυτές οι ιστοσελίδες, που προσφέρουν παρόμοιες υπηρεσίες. Αν λοιπόν εγώ πέρασα από τέτοιο έλεγχο, φανταστείτε από τι κόσκινο περνούν τα E-Mail και άλλες σελίδες στις οποίες ο χρήστης αποθηκεύει ευαίσθητα προσωπικά ή οικογενειακά δεδομένα! Εν πάσει περιπτώσει, το βέβαιον είναι πως η κατάσταση θα συνεχιστεί ως έχει, όποιο και να είναι το επόμενο θέμα μου, από συνταγή για γαλακτομπούρεκο ως το Κυπριακό! Υπομονή λοιπόν.

Με μεγάλη μου χαρά, αλλά και έκπληξη διαπίστωσα δύο μόλις εβδομάδες μετά την ανάρτηση του θέματος, να έχει επισκευαστεί η γέφυρα στον κόμβο της Εγνατίας με την ΠΑΘΕ, στη διασταύρωση της Βέροιας. Με λιγότερο από πέντε κυβικά άσφαλτο διορθώθηκε η ζημιά και πιθανόν γλιτώσαμε, όπως αναφέρατε κι εσείς στα σχόλιά σας, κάποια ατυχήματα. Δεν ξέρω αν μεσολάβησε ο κύριος Παύλος Ν. γι’ αυτό, ο οποίος έτρεξε να υπερασπιστεί το έργο και κυρίως τη θέση του, δεν διευκρινίζει όμως αν είναι μηχανικός, (γιατί αν είναι και πιστεύει πως όλα είναι τέλεια, τότε μάλλον εθελοτυφλεί), ή απλά ένας από τους πολλούς στα καθήκοντα των δημοσίων σχέσεων της εταιρείας. Όπως και να ‘χει όμως το σίγουρο είναι πως η ενημέρωση από την Ε.Ε. σταματούσε σε πολύ υψηλότερα κλιμάκια και σ’ αυτόν έφταναν όσα μόνον έπρεπε να γνωρίζει για να επιτελέσει το καθήκον του. Το στραβό θα πρέπει να το λέμε και να το φωνάζουμε, μπας και βελτιωθεί κάτι σ’ αυτόν τον έρμο τόπο! Δεν σχολίασε κανείς δυσμενώς έργα διαμάντια, όπως η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, η Αττική οδός, το αεροδρόμιο των Αθηνών ή το μετρό, έργα τα οποία ναι μεν στοίχισαν πολλά χρήματα, (εδώ κι αν έγινε φαγοπότι!), αλλά τουλάχιστον κατασκευάστηκαν και λειτουργούν σωστά. Αυτά να δείτε και να παραδειγματιστείτε, όλοι όσοι ενοχλείστε από αναφορές στα στραβά κι ευτράπελα που συμβαίνουν στη χώρα μας.

Δυστυχώς, αν και το θέλω πολύ, δεν έχω αρκετό χρόνο να γράφω συχνότερα. Μη νομίζετε πως κάθε θέμα είναι προϊόν ολιγόωρης ενασχόλησης. Χρειάζεται συγκέντρωση και αξιολόγηση στοιχείων, προετοιμασία και σύνταξη, κάτι που απαιτεί χρόνο, ο οποίος μου λείπει δυστυχώς. Προς το παρόν και στον λίγο χρόνο που απομένει για να τελειώσει το καλοκαίρι, θα πάω κι εγώ ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη και τη Γαύδο, μακριά από όλους και όλα(;), να ηρεμήσω, να γεμίσω, όπως συνηθίζεται να λέγεται, τις μπαταρίες μου, ώστε από Σεπτέμβριο να επανέλθω δριμύτερος. Θέματα δόξα τω Θεώ υπάρχουν πολλά για ανάλυση, θα προσπαθήσω να φανώ όσο το δυνατόν τακτικότερος.

Προς το παρόν ας χαρούμε όπως μπορούμε την μικρή αυτή περίοδο ανάπαυλας, που δεν μας πολυαπασχολεί το τι συμβαίνει γύρω μας και ας αφήσουμε αυτούς που γνωρίζουν καλά τη γενικότερη χαλάρωση που επικρατεί τον Αύγουστο, να ετοιμάζουν νομοσχέδια και να λαμβάνουν αποφάσεις εις βάρος της τσέπης και της αξιοπρέπειάς μας. Θα παρατηρήσατε πως φέτος για δεύτερη φορά τα εισοδήματα των πολιτικών προσώπων κοινοποιήθηκαν καλοκαίρι αντί Οκτώβριο ή Νοέμβριο ως είθισται, για τον απλούστατο λόγο πως κανείς δεν θα δώσει τη δέουσα σημασία, όπως άλλωστε κι έγινε. Αυτός που σίγουρα θα έχει πολύ δουλεία τον Αύγουστο θα είναι ο υπουργός Οικονομίας, ο οποίος θα πρέπει να προετοιμάσει το έδαφος για τα εισπρακτικά μέτρα του Φθινοπώρου, αλλά και να φροντίσει τα μέτρα αυτά να είναι ήπια, καθώς έπεται η έκθεση της Θεσσαλονίκης και ο Πρωθυπουργός εκτός από μέτρα θα πρέπει να έχει και κάτι ακόμη να παρουσιάσει, εκτός αν επαληθευτούν οι φήμες για εκλογές.

Μια ακόμη είδηση που πέρασε στο χαλαρό ήταν αυτή για την αξιοποίηση νέων κοιτασμάτων πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καβάλας και Θάσσου, εκεί που ήδη εδώ και είκοσι χρόνια υπάρχει εκμετάλλευση. Ξαφνικά διαπίστωσαν πως υπάρχει περισσότερο πετρέλαιο και έσπευσαν να το αντλήσουν. Τόσα χρόνια δεν το γνώριζαν; Να θεωρήσω το γεγονός τυχαίο ή να το συνδυάσω με την πρόσφατη συνάντηση και τις αποφάσεις της λέσχης Bilderberg το Μάιο στην Αθήνα; Καχύποπτος θα μου πείτε, αλλά τι να κάνω! Για να σας λυθούν κάποιες απορίες σχετικές με παγκόσμιας εμβέλειας αποφάσεις, καθώς και για πρόσωπα που παίζουν σημαντικό ρόλο στα διεθνή δρώμενα, σας προτείνω, αν δεν το γνωρίζετε ήδη, να διαβάσετε το βιβλίο «ο τελευταίος Πάπας» από τις εκδόσεις Λιβάνη. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, που συνδυάζει ιστορικά, πολιτικά και φανταστικά γεγονότα, αλλά κυρίως αναλύει λεπτομερώς το ρόλο που παίζουν πολλά σκοτεινά κέντρα λήψης αποφάσεων. Μετά τις πενήντα πρώτες σελίδες δεν θα θέλετε να σταματήσετε το διάβασμα!

Καλές διακοπές σε όλους.

Ο σκοπός της Εγνατίας

Γιατί όμως οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι μας χρηματοδότησαν και επέμεναν τόσο για την κατασκευή αυτού του έργου; Τόσο πολύ ήθελαν να αναβιώσουν την αρχαία οδό, ή είχαν καμιά πρεμούρα για το αν ο κάτοικος της Θεσσαλονίκης φτάνει στα Ιωάννινα σε έξι ή σε τρεις ώρες; Ας μη γελιόμαστε, τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει. Αν είχαν ζόρι να εξυπηρετήσουν τις εσωτερικές μας μετακινήσεις θα φρόντιζαν να τελειώσουν πρώτα την ΠΑΘΕ, (Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Εύζωνοι) και μετά να επικεντρωθούν στην Εγνατία. Δεν είναι τυχαίο πως η ΠΑΘΕ ξεκίνησε δέκα χρόνια νωρίτερα και θα περάσουν αρκετά ακόμη μέχρι να ολοκληρωθεί. Χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία του έργου της Εγνατίας οδού, θεωρώ πως η εθνική Αθηνών – Θεσσαλονίκης αποτελεί τον σημαντικότερο οδικό άξονα της χώρας, με δεύτερο τον Αθηνών - Πατρών. Τόσες ζωές έχουν χαθεί στο πέταλο, στα Τέμπη, στο τμήμα Κορίνθου – Πάτρας, αλλά δεν ευαισθητοποιήθηκαν, ώστε να επισπεύσουν την περάτωση του εθνικού αυτού δρόμου! Δυστυχώς, όπως θα δούμε στο μέλλον, εξυπηρετούμε διεθνείς σκοπούς, τους οποίους με το «χάπι» της χρησικτησίας του έργου και των όποιων εσωτερικών ωφελημάτων, προσπαθήσανε να μας τους περάσουνε στο «ντούκου». Επικοινωνιακά το σύστημα δουλεύει τέλεια, καθώς εμείς δεχόμαστε χωρίς αντίρρηση μόνον αυτά που προβάλλονται και όποιος τολμήσει να εκφράσει διαφορετική άποψη θεωρείται ισοπεδωτήρ των πάντων! Προσωπικά θεωρώ πως η Ελλάδα θα πρέπει να εκμεταλλευτεί το συγκεκριμένο γεγονός, καθώς και άλλα, για πολλά από τα οποία δεν θα ενημερωθούμε ως πολίτες της ποτέ και να προσπαθήσει να αποκομίσει στο έπακρο όσα περισσότερα οφέλη μπορεί. Τα πρώτα αποτελέσματα του σκοπού που εξυπηρετεί η οδός, φάνηκαν με την ένταξη της Βουλγαρίας στην ΕΕ, καθώς η διέλευση των προϊόντων της προς Ιταλία και δυτική Ευρώπη και αντιστρόφως έγινε άμεση. Επόμενη χώρα θεωρώ πως θα είναι η Τουρκία, η οποία αν δεν είχε τα γνωστά εσωτερικά προβλήματα και αν δεν έμενε προσκολλημένη σε φαντάσματα του παρελθόντος, θα είχε ήδη ενταχθεί στην ΕΕ, χωρίς να μπορούμε να της ανακόψουμε με κανένα επιχείρημα, (Κυπριακό, ανθρώπινα δικαιώματα), την πορεία. Σημειώστε πως η Εγνατία στο τμήμα από τους Κήπους του Έβρου ως την Κωνσταντινούπολη έχει επίσης τελειώσει, (μένουν μόνο λίγα σημεία διόρθωσης) και μάλιστα με χρηματοδότηση και της Ελλάδας!

Ένας έξυπνος δρόμος…

Η σύγχρονη Εγνατία δεν έχει στενά περάσματα, ανάμεσα στα βουνά που τα φυλάνε αρματολοί και ελέγχουν τους διερχόμενους. Αντ’ αυτών διαθέτει σήραγγες, γέφυρες και υπερσύγχρονους κόμβους, που συντελούν στην ταχεία και ασφαλή μετακίνηση των ταξιδιωτών. Είναι εφοδιασμένη με όλα τα τελευταία μέσα εποπτείας και διαχείρισης κυκλοφορίας, όπως κάμερες παρακολούθησης σε γέφυρες και σήραγγες, ζυγαριές που υπολογίζουν με ακρίβεια το βάρος των φορτηγών αυτοκινήτων καθώς διέρχονται, (προσέχετε υπέρβαροι γιατί σύντομα θα σας τσιμπάν και δεν θα ξέρετε από πού σας ήρθε), ραντάρ ταχύτητας στα τούνελ, για τα οποία μας διαβεβαιώνουν πως είναι για ιδία χρήση, αλλά ποιος τους πιστεύει, καθώς και φωτογραφικά για να μας έρχεται η κλήση με το ταχυδρομείο. Χαμογελάτε λοιπόν όσοι υπερβαίνετε τα 150 χιλιόμετρα την ώρα, γιατί όταν όλα αυτά τεθούν σε πλήρη λειτουργία δεν θα ξεφεύγει κανείς. Και αυτή τη φορά δεν θα είναι όπως σε άλλες περιπτώσεις, (βλ. πέταλο Μαλλιακού), που το σύστημα λειτούργησε για λίγο μόνο στην αρχή και μετά χαλάρωσε. Θα βρεθεί τρόπος να ανατεθεί η λήψη και ταχυδρόμηση των φωτογραφικών κλήσεων σε ιδιώτη, όπως έγινε και με τα διόδια πέρυσι, που τα ανέθεσε το ΥΠΕΧΩΔΕ σε νεοσύστατες εταιρείες, (Ιονία οδός, αυτοκινητόδρομος Αιγαίου κ.λπ.), με μόνο στόχο να γλιτώσει τη γενική κατακραυγή από το διπλασιασμό του αντιτίμου διέλευσης που το ίδιο εφάρμοσε και να ταΐσει ολίγους ημετέρους!

…με ελλιπή σχεδίαση

Δυστυχώς όμως για τον καημένο τον Τούρκο ή το Βούλγαρο, που θα θελήσει να διασχίσει την Εγνατία οδό από τους Κήπους μέχρι την Ηγουμενίτσα, θα πρέπει να φροντίσει να έχει μαζί του μερικά μπιντονάκια βενζίνη, γιατί όσο κι αν το θεωρεί αυτονόητο δεν θα βρει βενζινάδικο πουθενά! Αν παρ’ ελπίδα χρειαστεί καύσιμα θα πρέπει να κατέβει από την Εγνατία και να τα αναζητήσει στις πλησιέστερες πόλεις. Θα πρέπει εκτός των άλλων να αντέξει να βγάλει το δρομολόγιο χωρίς στάση, καθώς δεν υπάρχει πουθενά χώρος στάθμευσης. Το μοναδικό parking ήταν στο ρεύμα προς Θεσσαλονίκη, λίγο πριν τη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, κι αυτό επειδή έμεινε από την κατασκευή του δρόμου, καθώς η ρύθμισή του δεν θύμιζε χώρο στάθμευσης, αλλά αλάνα. Τελευταία κατασκευάζονται όπως – όπως σε κάποια σημεία ευάεροι και ευήλιοι χώροι στάθμευσης, καθώς δεν υπάρχει οίκημα να μπει κάποιος μέσα να καθίσει να ξεκουραστεί, αλλά ούτε κι ένα δέντρο για σκιά. Το μόνο που υπάρχει είναι μια δύο χημικές τουαλέτες και καμιά περαστική καντίνα. Για ποιο λόγο λοιπόν να σταματήσω κάπου να ξεκουραστώ, αφού αν παρ’ ελπίδα βρέχει ή κάνει κρύο δεν θα μπορέσω να βγω από το αυτοκίνητό μου; Και το εύλογο ερώτημα είναι φυσικά, γιατί όλα αυτά δεν κατασκευάστηκαν από την αρχή, ώστε να ολοκληρωθούν μαζί με το έργο και να μην χρειάζεται εκ νέου επέμβαση; Μαθαίνω πως σε όλο το μήκος της Εγνατίας σχεδιάζονται δεκαέξι σταθμοί αυτοκινήτων, οι οποίοι σύντομα θα ξεκινήσουν να κατασκευάζονται. Στο μεταξύ ας βολευτούμε όπως - όπως. Εκείνο που δεν τους ξέφυγε πάντως ήταν η κατασκευή του σταθμού διοδίων στον Πολύμηλο της Κοζάνης, για να εμπεδώσουμε καλά πως η διέλευση δεν θα είναι τσάμπα! Το αντίθετο μάλιστα, θα κοστίζει αρκετά, καθώς συνολικά θα περνάμε από δεκατρείς σταθμούς διοδίων!

Συντεχνία VS Κακοτεχνία

Συνεχίζοντας τη μεσαιωνική παράδοση της συντεχνίας, οι τεχνίτες, (κατασκευαστικές εταιρείες), έκαναν ό,τι μπορούσαν για να προασπίσουν τα συμφέροντά τους, που δεν είναι άλλα από την αποκόμιση του υψηλότερου δυνατού κέρδους από ένα έργο. Έτσι έπραξαν και στην περίπτωση της Εγνατίας εργολάβοι και υπεργολάβοι, φυσικά σε συνεννόηση με παράγοντες του ελεγκτικού μηχανισμού του έργου, με αποτέλεσμα η σχεδίαση του δρόμου σε μερικά σημεία να μοιάζει πως έγινε από ανόητους! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: το ότι έκλεισε για μήνες η Εγνατία μεταξύ των κόμβων Σταυρού και Ασπροβάλτας επειδή τα νερά της βροχής διάβρωσαν κομμάτι του δρόμου, που μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα παραδόθηκε στην κυκλοφορία, ή τα σλάλομ που κάνουν οι οδηγοί με ανύπαρκτες κλίσεις πολλές φορές σε μεγάλα τμήματά του; Είναι ίσως ο μοναδικός κλειστός αυτοκινητόδρομος της Ευρώπης που ο οδηγός καταλαβαίνει πότε περνάει από γέφυρα, καθώς και από τα σημεία που ενώνονται οι ασφαλτοστρώσεις της προηγούμενης με την επόμενη βάρδια. Για την ιστορία αναφέρω πως τα παρατήρησα σε μεγάλο μήκος προχθές και διαπίστωσα πως κάθε μέρα ασφάλτωναν δύο έως δυόμισι χιλιόμετρα δρόμο. Όποιος δε με πιστεύει δεν έχει παρά να το επαληθεύσει μόνος του στο κομμάτι από Θεσσαλονίκη προς Στρυμώνα κι αντίστροφα. Οι αναπηδήσεις πάντως στις γέφυρες είναι κάτι το πρωτόγνωρο, ειδικά για τους Ευρωπαίους οδηγούς. Αν κάποιος είναι χαλαρός εκείνη τη στιγμή στο τιμόνι κινδυνεύει πραγματικά! Και δεν μιλάμε για παλιά τμήματα της οδού, αλλά για αυτά που παραδόθηκαν τελευταία. Για παράδειγμα, στη γέφυρα του κόμβου της Βέροιας με την ΠΑΘΕ στο ρεύμα προς Θεσσαλονίκη κινδυνεύει να φύγει το όχημα από το δρόμο, καθώς η αναπήδηση είναι σε στροφή! Είναι κατασκευή για να παινευόμαστε αυτή; Τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να βελτιωθεί ουσιαστικά το σημείο εκείνο, καθώς και πολλά ακόμη παρόμοια; Άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι στον κόμβο Διαβατών Θεσσαλονίκης, στον οποίον αν και βελτίωσαν με νέα ασφαλτόστρωση το σημείο, όποιος κινείται κοντά στο όριο των 130 χιλιομέτρων την ώρα, περνώντας τη γέφυρα πέφτει ξαφνικά σε κενό αέρος! Μήπως το έκαναν εσκεμμένα, για να δοκιμάζουμε τα αμορτισέρ μας, ή είναι άλλη μια ατυχής περίπτωση; Αν ρίχναμε μια γενική ματιά θα διαπιστώναμε πως ποιοτικά, ο δρόμος γέρνει προς δυσμάς, καθώς στο κομμάτι από Θεσσαλονίκη μέχρι και τη γέφυρα του Νέστου, η κατασκευή μόνο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο δεν θυμίζει. Πέρα από τις εμφανείς κακοτεχνίες εκείνο που είναι σημαντικό είναι η έλλειψη σωστών κλίσεων σε πολλές κι επικίνδυνες στροφές. Όσοι χρησιμοποιούν, όπως το γράφων, το τμήμα αυτό τα βιώνουν ιδίοις όμμασιν. Εκείνο που εμένα προσωπικά με στεναχωρεί είναι γιατί εφόσον κατασκευάζεται το ρημάδι το έργο και θα παραμείνει για 50 και πλέον χρόνια σε χρήση, δεν γίνεται σωστά, ώστε να χαίρεται κανείς να το χρησιμοποιεί; Ποια η θέση του κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού που παραλαμβάνει και υπογράφει πως όλα έγιναν σύμφωνα με το σχεδιασμό;

Το οικολογικό αποτύπωμα

Όπως σε κάθε σύγχρονο έργο έτσι κι σ’ αυτό θα πρέπει ο σχεδιασμός, αλλά και η χρήση του να επεμβαίνουν, αλλά και να επιβαρύνουν στο ελάχιστο το φυσικό περιβάλλον απ’ το οποίο διέρχονται. Μια πολύ σωστή πρόβλεψη στη σχεδίαση της Εγνατίας οδού ήταν αυτή για το βιότοπο της αρκούδας στα Γρεβενά, η οποία προσάρμοσε την πορεία της οδού με σκοπό τη μη παρεμπόδιση στις μετακινήσεις των ζώων. Κάτι για το οποίο παινεύονταν χαρακτηριστικά ο κύριος Λαλιώτης, όντας Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ τον πρώτο καιρό της κατασκευής. Πάντως από τη στιγμή που δόθηκε ο δρόμος στην κυκλοφορία, έχουν γίνει αρκετά ατυχήματα με διερχόμενες αρκούδες και σε πολλές περιπτώσεις διακόπτεται η κυκλοφορία. Μέχρι σήμερα σύμφωνα με αναφορές έχουν σκοτωθεί πάνω από δέκα! Η λύση της τοποθέτησης ηλεκτροφόρων συρμάτων από τη φιλόζωη κατά τ’ άλλα εταιρεία «Εγνατία οδός ΑΕ» που διαχειρίζεται το δρόμο, δεν θα βοηθήσει ουσιαστικά στην εξάλειψη του προβλήματος. Τα ζώα θα συνεχίζουν να προσπαθούν να περνάν από τα μονοπάτια που περνούσαν εδώ και αιώνες και ο κίνδυνος ατυχημάτων θα παραμονεύει!

Ένα άλλο σημαντικό μέλημα των σχεδιαστών θα έπρεπε να ήταν η εύρεση της κατά το δυνατόν συντομότερης διαδρομής, ώστε η απόσταση από τους Κήπους του Έβρου, μέχρι την Ηγουμενίτσα να είναι όσο μικρότερη γίνεται, καθώς περισσότερα χιλιόμετρα σημαίνει μεγαλύτερη κατανάλωση καυσίμων, οπότε περισσότερα καυσαέρια. Επίσης θα έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψιν η πρόβλεψη για την κατασκευή όσο το δυνατόν λιγότερων περιττών ανηφοροκατηφόρων, γιατί δεν έχει νόημα να ανεβαίνεις ένα μικρό ύψωμα αφού στη συνέχεια θα το κατέβεις. Ίσως αυτό να καθιστά απαραίτητη την απομάκρυνση κάποιων χωμάτων ή βράχων που ανεβάζουν κατά τι το κόστος κατασκευής, αλλά μακροπρόθεσμα τα οφέλη από τη χρήση θα είναι πολλαπλά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η παράκαμψη της Ασπροβάλτας από τον ομώνυμο κόμβο μέχρι τον Στρυμώνα και στη συνέχεια από τον κόμβο Ορφανού και για ένα μήκος πέντε περίπου χιλιομέτρων. Εκεί ανεβαίνεις, κατεβαίνεις και κάνεις σλάλομ συνεχώς, σε σημεία που πολύ εύκολα θα μπορούσε να κατασκευαστεί ευθεία. Ενδεχομένως να προόριζαν το τμήμα αυτό για ενσωμάτωση σε κάποια ειδική διαδρομή του ράλι Ακρόπολης, γιατί άλλο λόγο δεν μπορώ να σκεφτώ. Σκεφτείτε πόσα καύσιμα χρειάζεται να καταναλώσει ένα όχημα, (και δε μιλάω για ένα Ι.Χ. αλλά για ένα φορτηγό σαράντα τόνων, για να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια. φανταστείτε το Δερβένι εδώ στη Θεσσαλονίκη σε ώρα αιχμής: ο δρόμος στην κορυφή της ανηφόρας μοιάζει με τεράστια τσιμινιέρα από την κάπνα των φορτηγών, καθώς ανερχόμενα και από τις δύο κατευθύνσεις γκαζώνουν και ντουμανιάζει ο τόπος. Αν λοιπόν επέλεγαν οι σχεδιαστές τη λύση μιας σήραγγας, όπως έγινε σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, θα έκαναν απόσβεση τα παραπάνω έξοδα κατασκευής από την οικονομία στα καύσιμα! Αλλά τι τους νοιάζει! Αυτά και άλλα πολλά παραδείγματα θα μπορούσε να βρει κάποιος ταξιδεύοντας σε όλο το μήκος της οδού. Συνοπτικά πρόκειται για ένα έργο, το οποίο σχεδιάστηκε όπως – όπως, κατασκευάστηκε έτσι κι έτσι και παραδόθηκε άρον - άρον. Σημασία έχει πάντως, πως έστω και με τις όποιες κακοτεχνίες που παρουσιάζει ολοκληρώθηκε και βρίσκεται στη διάθεση ημών και των εξ ανατολών και βορά γειτόνων μας.

Επίλογος

Ένα μεγάλο «γιατί» στην αδυναμία εξασφάλισης εκείνων των προϋποθέσεων κατασκευής, που θα χαρακτήριζαν την Εγνατία οδό, ως ένα σύγχρονο έργο θα βασανίζει κάθε Έλληνα ταξιδιώτη και ένα ειρωνικό χαμόγελο όλους τους δυτικοευρωπαίους οδηγούς που θα τύχει να την περπατήσουν. Εμείς βέβαια ως χώρα είμαστε σίγουροι πως κάναμε ένα έργο επιπέδου, με τις τελευταίες προδιαγραφές κατασκευής! Ο κάθε διερχόμενος φυσικά θα δημιουργήσει τη δική του άποψη, ανάλογα με το τι τον ενόχλησε περισσότερο.

Υστερόγραφο

Όσοι από εσάς αφήνετε σχόλιο μην ανησυχείτε για την καθυστέρηση εμφάνισής του. Κάποια στιγμή θα εμφανιστεί αυτούσιο, είτε αλλαγμένο! Εγώ πάντως δεν επεμβαίνω σε καμιά περίπτωση. Αν χρειαστεί μόνο θα διαγράψω υβριστικά σχόλια και θα το αναφέρω. Άρα ο φίλος σε προηγούμενη ανάρτηση που άφησε όπως είπε το e-mail του, το οποίο δεν βγήκε με το σχόλιο, να είναι σίγουρος πως κόπηκε στη λογοκρισία. Το πρώτο μέρος δημοσιεύτηκε την Πέμπτη 25 Ιουνίου. Μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι ο δείκτης επισκεψιμότητας έδειχνε πως το είδαν γύρω στα 50 άτομα. Ξαφνικά μέσα σε πέντε λεπτά ο δείκτης ανέβηκε κατά δυόμισι χιλιάδες! Τυχαίο; Τα έντεκα σχόλιά σας ήρθαν όλα μαζεμένα τη Δευτέρα, τέσσερις μέρες αργότερα! Μην πτοείστε όμως. Αφήστε αυτούς να κάνουν τη δουλειά τους και συνεχίστε να ενημερώνεστε.

H Εγνατία Οδός

Εισαγωγή

Εγκαινιάστηκε πρόσφατα η Εγνατία οδός, ο μεγαλύτερος κλειστός αυτοκινητόδρομος της χώρας, που συνδέει ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα από ανατολή σε δύση, διασχίζοντας δεκαέξι νομούς, περνώντας από τέσσερα λιμάνια και έξι αεροδρόμια. Το κόστος κατασκευής του έργου το μοιράστηκαν εξίσου η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ελληνικό Δημόσιο και το διαχειρίζεται η εταιρεία εγνατία οδός ΑΕ, (δημόσια επιχείρηση), που ιδρύθηκε για το σκοπό αυτό το 1995, όταν ξεκίνησε να κατασκευάζεται. Το έργο αυτό, καθώς και τα ολυμπιακά αποτέλεσαν τα μοναδικά στη σύγχρονη Ελλάδα, τα οποία ξεκίνησαν για να τελειώσουν! Και αυτό γιατί πίσω τους υπήρχε η Ευρώπη, η οποία πίεζε και εξαπέλυε μύδρους, κάθε φορά που οι προθεσμίες δεν ετηρούντο.

Ιστορία

Ο Στράβων στο έργο του «Γεωγραφία» έγραφε: «Από την Απολλωνία στη Μακεδονία, υπάρχει η Εγνατία οδός προς Ανατολάς, μετρημένη ανά μίλι και με μιλιοδείκτες στημένους ως τα Κύψελα και τον Έβρο ποταμό και η απόσταση είναι 535 μίλια». Η κατασκευή αυτού του έργου αποτέλεσε το σημαντικότερο οδικό έργο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όταν περί τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. η Ρώμη είχε κατακτήσει όλον τον τότε γνωστό μεσογειακό κόσμο, δημιουργήθηκε η ανάγκη χερσαίας σύνδεσης των μεγάλων πόλεων με την πρωτεύουσα, για λόγους στρατιωτικούς και επικοινωνιακούς. Έτσι ξεκίνησε το 146 π.Χ. η ανακατασκευή ήδη υπαρχουσών οδικών τμημάτων, αλλά και η εκ νέου σχεδίαση όπου δεν υπήρχαν, για να ολοκληρωθεί η οδός μέχρι τη Θεσσαλονίκη το 120 π.Χ. Στο τμήμα της Ιταλίας ξεκινούσε από τη Ρώμη, (Αππία οδός) και κατέληγε στην Αδριατική, ανάμεσα στις σημερινές πόλεις Μπάρι και Μπρίντιζι. Το έργο στη μεριά της Μακεδονίας ανέλαβε να εκτελέσει ο ανθύπατος της επαρχίας Gnaeus Egnatius, ο οποίος έδωσε και το όνομά του στην οδό. Ξεκινούσε από την Απολλωνία της Αλβανίας, το σημερινό Δυρράχιο και έφτανε μέχρι τη Θεσσαλονίκη, μέσω Αχρίδας, Μοναστηρίου, (Bitola), Έδεσσας και Πέλλας. Εν συνεχεία επεκτάθηκε ανατολικότερα κι έφτασε μέχρι το Βυζάντιο, (Κωνσταντινούπολη), μέσω Αμφίπολης, Φιλίππων, Νεαπόλεως, (Καβάλα), Κομοτηνής και Έβρου. Δεν ήταν τυχαίο που ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος το 324 μ.Χ. αποφάσισε να μετακινήσει την πρωτεύουσα από τη Ρώμη, (δυτική κατάληξη της οδού), στο ανατολικό της άκρο, εκεί που ήταν η αποικία των Μεγαρέων, (Βυζάντιο) και που αργότερα μετονομάστηκε σε Κωνσταντινούπολη. Ήταν ένας δρόμος με συνολικό μήκος γύρω στα 1,100 χιλιόμετρα, ο οποίος συνέδεε τη Ρώμη με την ανατολική Μεσόγειο και εξυπηρέτησε για δύο χιλιάδες χρόνια περίπου τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς σκοπούς τριών αυτοκρατοριών, της ρωμαϊκής, της βυζαντινής και της οθωμανικής.

Via Egnatia: Η οδός της Ιστορίας

Η Εγνατία οδός αποτέλεσε την πρώτη εφαρμογή της ιδέας για την κατασκευή ενός δρόμου, ο οποίος θα διέσχιζε οριζόντια τα Βαλκάνια. Στα 800 χιλιόμετρα περίπου μήκος που είχε στο βαλκανικό της τμήμα η Εγνατία οδός, στήριξε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την αίγλη της, μέχρι τη δύση του άστρου της που σήμανε το πέρασμα των εδαφών στους Οθωμανούς. Η σπουδαιότητά της μετά την άλωση υποβαθμίστηκε, καθώς τα κύρια συμφέροντα του Σουλτάνου βρισκόντουσαν πλέον μόνο στη βαλκανική χερσόνησο. Έτσι έφτιαξε κάθετους οδικούς άξονες στην Εγνατία, για να οδηγούνται τα αγαθά από την επαρχία στην Πρωτεύουσα, αλλά και να μπορεί ο στρατός της Αυτοκρατορίας να επεμβαίνει άμεσα όπου και όποτε χρειαζόταν. Τους δρόμους αυτούς χρησιμοποιούσαν όλοι όσοι ήθελαν να μετακινηθούν μέσα στην επικράτεια, από έμποροι μέχρι καλλιτέχνες και απλοί ταξιδιώτες. Για την εξυπηρέτηση όλων αυτών υπήρχαν χάνια καθ’ οδόν, στα οποία μπορούσαν να ξεκουραστούν, να φάνε και να διανυκτερεύσουν. Ο έλεγχος των μετακινουμένων γινόταν στα στενά περάσματα των οδών, (τα γνωστά δερβένια), που ακόμα και σήμερα αποκαλούνται έτσι, τα οποία φυλάγονταν από αρματωλούς, (χριστιανούς ένοπλους μισθοφόρους), με επικεφαλής το «Δερβέναγα». Ένα τέτοιο πέρασμα ήταν και το σημερινό Δερβένι στη Θεσσαλονίκη. Ενημερωτικά να αναφέρω εδώ πως το μοναδικό κομμάτι της παλαιάς Εγνατίας οδού, το οποίο σώζεται σήμερα έτσι ακριβώς όπως ήταν, βρίσκεται στο χώρο του μουσείου στην περιοχή της έκθεσης.

Μετά τη συρρίκνωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνα και την απομάκρυνσή της από τη Βαλκανική, υποβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο ο ρόλος της Εγνατίας οδού, καθώς το υπό επέκτασιν Ελληνικό κράτος, (το 1912 πήραμε τη Θεσσαλονίκη), που μόλις είχε εξαπλωθεί προς τη Μακεδονία, έδωσε μεγάλη βαρύτητα κυρίως στον άξονα Βορά – Νότου και όχι Ανατολής – Δύσης. Δύο χιλιάδες χρόνια μετά την πρώτη ιδέα κατασκευής της Εγνατίας οδού, τέθηκε ξανά στο τραπέζι, αυτή τη φορά από τους Γερμανο – Ιταλούς, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου, καθώς μια οδική σύνδεση της Αδριατικής με τον Εύξεινο Πόντο θα τους εξυπηρετούσε στην επίτευξη των στόχων τους. Έτσι χάραξαν αυτή τη φορά την οδό με αρχή και πάλι το Δυρράχιο και κατάληξη μέσω Γιουγκοσλαβίας το Βουλγαρικό λιμάνι Μπουργκάς. Η εξέλιξη του πολέμου όμως δεν τους βοήθησε να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους και τα ιδρυθέντα κράτη στη συνέχεια δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν τη σπουδαιότητα μιας τέτοιας οδού, καθώς είχαν πολλά να επιλύσουν στο εσωτερικό τους και εν μέσω διενέξεων δεν κάθισαν ποτέ να συζητήσουν και να δράσουν από κοινού για κάτι τέτοιο.

Η Νέα Εγνατία

Έπρεπε να περάσουν ακόμη πενήντα χρόνια για να τεθεί ξανά στο τραπέζι η εφαρμογή της ιδέας κατασκευής ενός δρόμου παρόμοιου με τη παλιά Εγνατία οδό. Τα οφέλη πολλαπλά: πολλές περιοχές που μέχρι σήμερα είχαν περιορισμένη πρόσβαση σε μεγάλα αστικά κέντρα και λιμάνια, με όλα όσα αυτό σημαίνει για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξή τους, θα έχουν τώρα την ευκαιρία να μετακινούνται κάτοικοι και προϊόντα με ταχύτητα και ασφάλεια. Ο δρόμος ξεκίνησε να κατασκευάζεται γύρω στο 1995 και ολοκληρώθηκε πριν από μερικές εβδομάδες. Ο συνδυασμός των κάθετων αξόνων προς τις χώρες της Βαλκανικής, καθιστούν ακόμη μεγαλύτερη τη σημασία του, καθώς γίνεται μεταφορέας των αγαθών από και προς τη χώρα μας, αλλά και προς την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η ΕΕ δεν δέχτηκε την παραμικρή καθυστέρηση στις προθεσμίες που έθετε, γι’ αυτό και το έργο δεν σταμάτησε εντελώς, όταν σταμάτησαν σχεδόν όλα τα άλλα εν όψει της ανακατασκευής της Αθήνας για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η μελλοντική πιθανή ένταξη των γειτονικών βαλκανικών χωρών στην Ένωση, θα τις φέρει αμέσως στην αγκαλιά της Ευρώπης, χωρίς να έχουν προσπαθήσει καθόλου γι’ αυτό. Θυμηθείτε τι τραβούσαν τα Ελληνικά προϊόντα για να φτάσουν στις παραπάνω αγορές στη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, αλλά κυρίως πριν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας όταν η θαλάσσια σύνδεση Ελλάδας – Ιταλίας δεν ήταν ανεπτυγμένη, καθώς τα φορτηγά ήταν αναγκασμένα να διασχίζουν τους καρόδρομους της Βουλγαρίας και της Γιουγκοσλαβίας, με όλους τους κινδύνους και τις αντιξοότητες που τους επεφύλασσαν, τόσο για τα προϊόντα που μετέφεραν, όσο και για την ίδια την ασφάλεια των οδηγών τους! Όσοι ταξίδευαν προς την Ευρώπη, έπρεπε να διασχίσουν με τη μία την Γιουγκοσλαβική ή την Βουλγαρική επικράτεια, γιατί φοβόντουσαν να διανυκτερεύσουν πριν την Αυστρία, επειδή υπήρχε κίνδυνος να τους ληστέψουν!

Ο ρόλος της Θεσσαλονίκης

Καθώς η Νέα Εγνατία διέρχεται από τις παρυφές της Θεσσαλονίκης και η πόλη βρίσκεται γεωγραφικά περίπου στη μέση της διαδρομής Κωνσταντινούπολης - Ηγουμενίτσας, θα πρέπει να παίξει πρωτεύοντα ρόλο στα ευρύτερα δρώμενα, κι αυτό γιατί διαθέτει αεροδρόμιο, ένα από τα σπουδαιότερα λιμάνια του Β. Αιγαίου, (έτσι βέβαια όπως το κατάντησαν με τις κινητοποιήσεις τους οι εργαζόμενοι και με την αδιαλλαξία της η Κυβέρνηση να το χαίρονται), αλλά και σπουδαίο σιδηροδρομικό σταθμό, (νέο παρακαλώ!). Αυτό φυσικά θα πρέπει να το κυνηγήσουν κυρίως οι τοπικοί φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των επιμελητηρίων, για να μην καταντήσει η Θεσσαλονίκη μια πόλη που θα στηρίζει την ευημερία της στην παροχή υπηρεσιών και μόνο, γιατί κινδυνεύει να παραγκωνισθεί. Σε έναν κύκλο ακτίνας 650 χιλιομέτρων περιλαμβάνονται τα Σκόπια, τα Τίρανα, η Σόφια, το Βουκουρέστι, η Αθήνα και η Κωνσταντινούπολη. Καμιά άλλη Βαλκανική πόλη δεν συνδυάζει όλα αυτά, σε μια χώρα με πολιτική σταθερότητα και τάσεις ανάπτυξης. Άρα ας τρέξουν όσο είναι ακόμη καιρός οι κκ πολιτικοί και τοπικοί άρχοντες να εξασφαλίσουν εκείνες τις δεσμεύσεις, οι οποίες θα καταστήσουν την πόλη κυρίαρχο του παιχνιδιού της διαμετακομιδής προϊόντων και υπηρεσιών. Ήδη η πόλη αποτελεί έδρα διεθνών οργανισμών, όπως της Τράπεζας Εμπορίου των χωρών της Μαύρης θάλασσας, του CEDEFOP, καθώς και του οργανισμού ανασυγκρότησης των Βαλκανίων. Ας ελπίσουμε πως οι πολιτικοί θα δραστηριοποιηθούν, θα παρατήσουν τη δημαγωγία και θα ενεργήσουν σοβαρά προς αυτόν το σκοπό. Τι παραπάνω να κάνουν; Κατ’ αρχήν να απλοποιήσουν διαδικασίες, δικαιολογητικά και γραφειοκρατία για τον υποψήφιο επενδυτή και να διεκπεραιώνουν το δυνατό συντομότερο τα αιτήματά του. Να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την εικόνα που υπάρχει στους επιχειρηματικούς κύκλους, σχετικά με γρηγορόσημα, λαδώματα, ρουσφέτια, συμπάθειες κ.λπ. Ας αρχίσουν από αυτά τα απλά και στη συνέχεια βλέπουμε.

Συνεχίζεται…