Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Ημέρα Μνήμης

Εισαγωγή

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ έστω και επιγραμματικά στη σημερινή μέρα. Γνωρίζω πως πολλά ιστολόγια έχουν ήδη ασχοληθεί λεπτομερειακά με τη 19η Μαΐου, ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, ωστόσο θεωρώ πως όλοι μας ως Έλληνες πρέπει έστω και αργά και με όποια μέσα διαθέτουμε να δώσουμε σε όλους όσους προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σημασία του γεγονότος αυτού, να καταλάβουν πως οι θηριωδίες εκείνες και οι χώρες που τις προκάλεσαν θα πρέπει να τύχουν διεθνούς κατακραυγής, ώστε να αποφευχθούν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον. Ο όρος γενοκτονία χαρακτηρίζει νομικά τη σκόπιμη μαζική εξόντωση λαών φυλών ή ομάδων και υιοθετήθηκε μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, κυρίως για τις κτηνωδίες των Γερμανών κατά των Εβραίων.

Γενικά

Η μεγαλύτερη γενοκτονία στον 20ο αιώνα είναι εκείνη που διεπράχθη στο διάστημα 1933 -1945 από το ναζιστικό καθεστώς κατά των Εβραίων στις ελεγχόμενες απ’ αυτό χώρες, που αποτελεί και τη μαζικότερη εξόντωση πληθυσμού, καθώς την περίοδο αυτή θανατώθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης το 90% των Εβραίων κατοίκων της Πολωνίας και της Γερμανίας.

Η γενοκτονία που μνημονεύουμε σήμερα είναι αυτή που διαπράχθηκε από το Τουρκικό καθεστώς κατά των Ελλλήνων του Πόντου. Με σφαγές την περίοδο 1885 – 86 και με την απόφαση της Τουρκικής κυβέρνησης το 1915 πως «η Τουρκία είναι μόνο για τους Τούρκους», άρχισε και συνεχίστηκε μέχρι το 1922 ένα ανελέητο κυνηγητό όλων των μη τούρκικων πληθυσμών, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να εξοντωθούν πάνω από 220.000 Πόντιοι και περί το ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι!

Η μεγαλύτερη γενοκτονία ίσως της παγκόσμιας ιστορίας ίσως είναι αυτή της εξόντωσης των ινδιάνικων φυλών της Αμερικής από τους ευρωπαίους κατακτητές, η οποία συνεχίζεται σε κάποιες περιοχές κυρίως της Ν. Αμερικής ακόμη και σήμερα! Οι ιστορικοί τη χαρακτηρίζουν ως την πλέον οργανωμένη και συστηματική εξόντωση πληθυσμών, καθώς χρησιμοποιήθηκαν όλα τα μέσα προς αυτόν το σκοπό, όπως: εξόντωση, δολοφονίες, διωγμοί, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος κ.λπ. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να συρρικνωθεί ή να αναγκαστεί σε μετανάστευση ο υπάρχον πληθυσμός, ώστε να καταστεί ευκολότερη η «κατάκτηση της Δύσης».

Σύμβαση γενοκτονίας

Η συστηματική εξολόθρευση μιας ομάδας πληθυσμού, όχι για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι, ανάγκασε τον ΟΗΕ να αναγνωρίσει τη γενοκτονία ως έγκλημα του διεθνούς δικαίου το 1946, (πολύ αργότερα από τη διάπραξή του) και υιοθέτησε σύμβαση το 1948 «για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας». Με νεώτερη σύμβαση το 1968 η γενοκτονία αποτελεί διεθνές έγκλημα, είτε πραγματοποιείται σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου και δεν παραγράφεται. Η Βουλή των Ελλήνων περίμενε μέχρι το 1994 για να αναγνωρίσει και επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων από τους Τούρκους και ανακήρυξε την 19η Μαΐου ημέρα μνήμης, (19 Μαΐου 1919 έγινε η απόβαση του τουρκικού στρατού στην Τραπεζούντα και σήμανε το τέλος του Ποντιακού Ελληνισμού), για να επανέλθει πρόπερσι με το γνωστό βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού να την υποβαθμίσει σε «συνωστισμό»!

Ιστορία

Ο διωγμός του Ελληνικού στοιχείου ξεκίνησε από τη στιγμή της πτώσης της Κωνσταντινούπολης το 1453, με την πολιορκία της Τραπεζούντας το 1461, καθώς και με διωγμούς και συνεχή μέτρα κατά των Ελλήνων στους αιώνες που ακολούθησαν. Εντάθηκε το κυνηγητό αυτό στις αρχές του 20ου αιώνα παράλληλα με τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς τα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί σ’ αυτόν και έτσι το πεδίο δράσης για την επιχείρηση εξόντωσης του Ελληνικού στοιχείου από τους Τούρκους ήταν ελεύθερο. Έτσι πέραν τις συστηματικές δολοφονίες Ποντίων στη Μικρά Ασία την περίοδο 1908 – 1915, έχουμε το 1916 την εκπόνηση και εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού από τους Τούρκους στρατηγούς. Η αρχή έγινε στην πόλη Σαμψούντα και τις γύρω περιοχές. Γλίτωσε μόνο η Τραπεζούντα, η οποία ευρίσκετο υπό την κατοχή των Ρώσων από τον Απρίλιο του 1916. Όταν όμως αποχώρησε το Ρωσικός στρατός το 1918, η πόλη έμεινε ανυπεράσπιστη να περιμένει τη χαριστική βολή των Τούρκων, η οποία επήλθε στις 19 Μαΐου του 1919. Γλίτωσαν μόνο όσοι ακολούθησαν το Ρωσικό στρατό και εγκαταστάθηκαν στις περιοχές του Καυκάσου, της Γεωργίας, της σημερινής Αρμενίας κ.λπ. Όσοι έμειναν γνώρισαν την Τουρκική θηριωδία, καθώς είτε αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν, είτε εξοντώθηκαν επί τόπου. Οι όποιες ελπίδες για ένταξη του Πόντου στο Ελληνικό κράτος μετά το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου εξανεμίστηκαν, επειδή ο Βενιζέλος έκρινε πως η περιοχή ήταν απομακρυσμένη και δεν θα μπορούσε να προστατευθεί αποτελεσματικά. Αντ΄αυτού πρότεινε τη δημιουργία μιας Αρμενοποντιακής ομοσπονδίας, κάτι που υλοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1920. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους όμως ηττήθηκε ο στρατός της ομοσπονδίας αυτής από τις δυνάμεις του Κεμάλ, οι Αρμένιοι συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι τους. Από τότε και μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ο Τουρκικός στρατός αφάνιζε συστηματικά κάθε Ποντιακό στοιχείο από την επικράτεια. Όσοι απέμειναν, με τη βοήθεια των συμμαχικών δυνάμεων μεταφέρθηκαν με καράβια και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα. Γεγονός είναι πάντως πως την περίοδο εκείνη φονεύθηκαν περίπου 200,000 Πόντιοι.
Με παρόμοιο τρόπο μεθοδεύτηκε και η εξόντωση των Αρμενίων, η οποία ξεκίνησε στις 24 Απριλίου του 1915, με τη συγκέντρωση και την εκτέλεση των αρχόντων στην Κωνσταντινούπολη. Οι Νεότουρκοι ανάγκασαν σε επιστράτευση όλους τους δυνάμενους να φέρουν όπλα, καθώς και να παραδώσουν τα κυνηγετικά τουφέκια που κατείχαν. Οι γέροντες, οι γυναίκες και τα παιδιά υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν τη λεγόμενη «Πορεία Θανάτου», αναγκαστικές μετακινήσεις με τη δικαιολογία της δήθεν αλλαγής περιοχής. Οι συνοδοί τους, άλλοτε τους έστηναν ενέδρες θανάτου και άλλοτε τους εκτελούσαν χωρίς λόγο. Όσοι άντεξαν φονεύθηκαν στον τόπο προορισμού, στην έρημο της Συρίας Dezor. Ελάχιστοι επιβίωσαν, κυρίως βοηθούμενοι από τους Άραβες. Συνολικά σκοτώθηκαν ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι. Πολλές χώρες έχουν μέχρι σήμερα αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων, όπως π.χ. η Γαλλία, η Ελλάδα και η Κύπρος, η δε Τουρκία την αρνείται σθεναρά, ενώ έχει ποινικοποιήσει την όποια αναφορά στο θέμα, (βλέπε δολοφονία Τούρκου δημοσιογράφου στην Κων-πολη επειδή ασχολήθηκε με το θέμα).
Επίλογος

Ποια χώρα, ως κατακτητής δεν θα φρόντιζε να μειώνει στο ελάχιστο την πιθανότητα ξεσηκωμού των κατακτημένων; Και πώς θα το κατάφερνε αυτό; Με πράξεις βίας και λήψη προληπτικών μέτρων, όπως η μετεγκατάσταση πληθυσμών από ευαίσθητες περιοχές. Υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα στην Ιστορία μας. Ελάχιστα όμως σε καιρούς ειρήνης και ακόμη πιο σπάνια με αφανισμό συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Η Τουρκία προσπάθησε να αφανίσει τρεις διαφορετικές ομάδες λαών που κατοικούσαν στην επικράτειά της. Τους Πόντιους, τους Αρμένιους και τους Ασσύριους. Όσον αφορά το Ελληνικό στοιχείο, οι διωγμοί δεν σταμάτησαν, παρά μόνον όταν στην Κωνσταντινούπολη έμειναν ελάχιστοι Έλληνες, (υπολογίζεται πως σήμερα ζουν εκεί περί τους δύο χιλιάδες). Παρά τον Ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και τον εκσυγχρονισμό που θέλει να νομίζει πως τη χαρακτηρίζει, η χώρα αυτή παραμένει βαθιά ριζωμένη σε πεπαλαιωμένες αρχές, οι οποίες την κάνουν να φέρεται εγωιστικά και να μη δείχνει μεταμέλεια. Είναι η ίδια χώρα που οργάνωσε με σύγχρονο τρόπο τη «γενοκτονία» των Ελληνοκυπρίων το 1974, μόνο που αυτή τη φορά δεν τους σκότωσε όλους, απλά τους ανάγκασε σε ξεριζωμό. Είναι η ίδια χώρα που έκλεισε τη θεολογική σχολή στη Χάλκη, για να σβήσει κάθε ελπίδα ανόρθωσης. Είναι η ίδια χώρα που «υμνεί» τα ανθρώπινα δικαιώματα και χαράζει Ευρωπαϊκή πορεία. Προσωπικά της εύχομαι να καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος και να συμπορευτεί με τις σύγχρονες διεθνείς επιταγές.

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Παγκόσμιοι Κυβερνήτες


Εισαγωγή

Όπως πολύ σωστά παρατηρήσατε, η προηγούμενη ανάρτηση ήταν κάπως χλιαρή, το θέμα κοινό και η έκβασή του αναμενόμενη. Ωστόσο την έκρινα σκόπιμη για να διαπιστώσω αν ακόμη η ιστοσελίδα μου παρέμενε σε «δυσμένεια» από τη Google. Φαίνεται πως η κατακραυγή από όλους μας συνετέλεσε στο να δουλέψουν αυτή τη φορά όλα καλύτερα, χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις και «χακέματα». Ωστόσο παραμένει το πρόβλημα της αδυναμίας ενσωμάτωσης φωτογραφιών στην ανάρτηση, το οποίο αν διορθωθεί θα επανέλθω να τις επισυνάψω. Θέλω επίσης να πιστεύω πως από δω και πέρα δεν θα παρουσιαστούν παρόμοια φαινόμενα. Ας αφήσουν επιτέλους όλους εμάς, που όπως φαίνεται δεν μας πείθουν οι κονσέρβες που καθημερινά μας σερβίρουν, να εκφραστούμε με τον τρόπο που υπαγορεύει η λογική μας, κι ας τους γινόμαστε δυσάρεστοι. Τώρα τι έχει να κερδίσει η εν λόγω διαφημιστική εταιρεία με το να εμποδίζει την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων μας, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία που ίσως παρακάτω εν μέρει απαντηθεί.

Το θέμα

Το σημερινό θέμα είναι λίγο πολύ γνωστό, καθώς αγγίζει σχεδόν όλο το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και δείχνει πόσο άβουλοι καθίστανται οι κυβερνώντες της. Περίμενα αρκετό καιρό για να το αναρτήσω, καθώς ανέμενα να ευδοκιμήσουν οι συνθήκες δημοσίευσής του, που δεν είναι άλλες από τις εργασίες της συνόδου της λέσχης Μπίλντενμπεργκ στην Αθήνα, οι οποίες ξεκινούν στις 14 Μαΐου και τις από Ελληνικής πλευράς συμμετοχές. Πολλά έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί σχετικά με την περιβόητη αυτή λέσχη και τη μυστικότητα που επικρατεί στους κόλπους της. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι επακριβώς τι συζητούν οι 100 – 140 καλεσμένοι, στις ετήσιες συνεδριάσεις της, καθώς δεν ακολουθεί κάποιο ανακοινωθέν ή πρακτικό στη λήξη, απλά η ενημέρωση γύρω από τον τρόπο δράσης της λέσχης και τα γεγονότα που έπονται, μπορούν να μας οδηγήσουν με σχετική ακρίβεια στις αποφάσεις που ελήφθησαν. Ενδεικτικά αναφέρω την πρόβλεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, (Warren Christopher), λίγο καιρό μετά τη σύνοδο της λέσχης Μπίλντερμπεργκ στην Αθήνα το Μάη του 1993 για επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα το Φθινόπωρο του ιδίου έτους. To σίγουρο πάντως είναι πως δεν μαζεύονται βασιλείς, η ελίτ των επιχειρηματιών Ευρώπης και Αμερικής, πρωτοκλασάτοι πρωταγωνιστές του παγκοσμίου οικονομικού στερεώματος και επιλεκτικά κάποιοι πολιτικοί, για να συζητήσουν για τον καιρό ή τα αποδημητικά πουλιά!

Η ιδέα

Η ιδέα της δημιουργίας επιχειρηματικών φόρουμ - λέσχεων, τα οποία θα περιελάμβαναν την αφρόκρεμα των οικονομικών παραγόντων αποτέλεσε το πρώτο μέλημα στις μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο Ευρώπη και ΗΠΑ. Μη θέλοντας οι μεγάλοι αρχοντες να υπόκεινται στις βουλές των κυβερνήσεων, οι οποίες έτσι κι αλλιώς εναλλάσσονταν τακτικά στην εξουσία και υπό το φόβο της κομουνιστικής απειλής - εξάπλωσης σε Δ. Ευρώπη και Λατινική Αμερική, συνασπίστηκαν κι επηρέαζαν - εξαγόραζαν κυβερνήσεις καθιστώντας τες εξαρτώμενες απ’ αυτούς και εκτελεστικά όργανα των απαιτήσεών τους. Θύματα έβρισκαν παντού: οι κατά καιρούς επίδοξοι κυβερνώντες υπήρξαν τα καταλληλότερα πρόσωπα, τα οποία από το πάθος τους να ανέλθουν στην εξουσία στηρίζονταν στη χρηματοδότησή των «δυνατών», με αποτέλεσμα στη συνέχεια να μην μπορούν παρά να προασπίζουν τα συμφέροντά τους, αδιαφορώντας για τα προβλήματα του τόπου που κυβερνούσαν. Πολλοί θεωρούσαν μεγάλη τιμή, την πρόταση ένταξής τους στα κλαμπ, ή τουλάχιστον αυτό προσποιούνταν, καθώς από κάποια στιγμή και μετά η αποδοχή και εκτέλεση των επιταγών τους αποτελούσε μονόδρομο. Όποιος προσπαθούσε να ξεφύγει από τα συμφωνηθέντα και καθίστατο απαραίτητη η απομάκρυνσή του από το αξίωμα το οποίο κατείχε, τότε με την αρωγή των μυστικών υπηρεσιών κυρίως των ΗΠΑ (CIA) και του ΝΑΤΟ, δρομολογούνταν «μέτρα» από μια απλή δημοσίευση σκανδάλων μέχρι πολεμικές συμπλοκές και δολοφονίες. Τα οφέλη πολλαπλά: υπό το φόβο της πολεμικής σύρραξης, εξασφαλίζεται μια τρελή κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών, η οποία ξεζουμίζει τα ταμεία των κρατών και τα καθιστά αδύναμα να ευημερήσουν, (βλέπε Ελλάδα – Τουρκία). Ο σκοπός μοναδικός: να εξασφαλιστεί η αδιάλειπτη συγκέντρωση πλούτου.
Λέσχες και λεσχειάρχες

Τα τελευταία πενήντα χρόνια ο κόσμος μας βρίθει από ιστορίες σχετιζόμενες με κάθε είδους μυστικές οργανώσεις και το ρόλο που διαδραματίζουν στις διεθνείς εξελίξεις. Οι Εβραίοι, οι Μασόνοι, οι Ιεχωβάδες, οι illuminati, οι Opus Dei και πολλές άλλες έχουν κατά καιρούς κατηγορηθεί για συνομωσίες, κρυφές διεργασίες και σκοτεινές επιδιώξεις. Δυο όμως είναι αυτές που πραγματικά κυριαρχούν παγκοσμίως: η λέσχη Bilderberg και η Τριμερής συμμαχία. Η πρώτη ιδρύθηκε το 1954 με πρωτοβουλία του Ολλανδού πρίγκηπα Bernard, του προέδρου της αγγλοολλανδικής εταιρείας Unilever, Πωλ Ρίσκενς, [του skip, της χλωρίνης κλινέξ, (αυτήν ξέρετε αυτήν εμπιστεύεστε), των προϊόντων ελαΐς κλπ], του προέδρου της ITT, του διευθυντή της CIA Donovan και λίγων ακόμη, με πρώτο πρόεδρο τον Bernard. Έκτοτε συνέρχεται σχεδόν κάθε χρόνο, προκειμένου να αποφασίσει για τα μελλούμενα. Την απαρτίζουν λίγα μόνιμα μέλη ισχυρών, όπως ο ορκισμένος ανθέλληνας Henry Kissinger, (ο πάλαι ποτέ ΥΠΕΞ των ΗΠΑ), ο μεγιστάνας του πλούτου David Rockefeller, (Chase Manhattan Bank, εταιρείες πετρελαίων κ.ά.), ο πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ λόρδος Κάρινγκτον, (σ. όλοι οι ΓΓ του ΝΑΤΟ υπήρξαν μέλη της) και πολλά ακόμη μεγάλα ονόματα. Στις συνεδριάσεις της, εκτός από τα βασικά μέλη προσκαλούνται πλήθος επιφανείς από τον πολιτικό, στρατιωτικό, επιχειρηματικό, εκπαιδευτικό, οικονομικό και επιστημονικό τομέα. Η τριμερής επιτροπή δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ το 1973 από μέλη της Μπίλντερμπεργκ, (χωρίς όμως να αποσχισθούν), με επικεφαλής τον David Rockefeller, με σκοπό την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των τριών πιο ανεπτυγμένων περιοχών του πλανήτη, (Ευρώπης, ΗΠΑ και Ιαπωνίας). Τα μέλη της είναι αυστηρώς επιλεγμένα και αποτελούνται από πολιτικούς και επιχειρηματίες των τριών αυτών μερών όπως οι: Henry Kissinger, Alexander Haig, (Υπ. Άμυνας ΗΠΑ), Bill Clinton, George Bush, Jimmy Carter, (όλοι πρόεδροι των ΗΠΑ), οι πρόεδροι των εταιριών FIAT και SONY και πολλοί άλλοι. Η τριμερής επιτροπή θεωρείται ανώτερη τη τάξει της Μπίλντερμπεργκ, καθώς οι όποιες αποφάσεις της δεύτερης θα πρέπει να «επικυρωθούν» από την πρώτη.

Τα διαδικαστικά της Μπίλντερμπεργκ

Όπως κάθε λέσχη έτσι κι αυτή αποτελείται από πρωταγωνιστές και βοηθητικούς. Οι πρώτοι αποφασίζουν, οι δεύτεροι εκτελούν. Οι βοηθητικοί προέρχονται συνήθως από τον πολιτικό χώρο, οι οποίοι υπό το δέλεαρ της εξουσίας, δεν διστάζουν να θυσιάσουν πατρίδα και ιδανικά, ώστε να προωθηθούν. Η λέσχη από την άλλη δεν έχει κανένα λόγο να μην στηρίξει τους πλέον πιστούς, αφού έτσι εξασφαλίζεται η προάσπιση των συμφερόντων της. Πού βρίσκει όμως τα κονδύλια να χρηματοδοτεί όλα της τα σχέδια, αφού τα πλοκάμια της απλώνονται σε ολόκληρη τη υφήλιο; Προφανώς υπάρχει κάποιου είδους συνδρομή των μελών της, οι οποίοι λόγω της πρωτοκλασάτης θέσης τους στο οικονομικό στερέωμα δεν θα τους επηρέαζε μια μικρή απώλεια εσόδων, για τη δημιουργία ενός «επικουρικού ταμείου», το οποίο διαχειρίζεται τις υποθέσεις της, αφού τα μελλοντικά οφέλη θα είναι πολλαπλά. Άλλωστε τα περισσότερα στελέχη της έχουν στήσει τις τέλειες μηχανές χρήματος, επενδύοντας σε τομείς απαραίτητους για τη διαβίωσή μας, όπως η ενέργεια, οι μετακινήσεις, τα καθημερινά επώνυμα προϊόντα που καταναλώνουμε και έτσι γινόμαστε θέλουμε δε θέλουμε έμμεσοι χρηματοδότες των σκοπών τους. Ποιος γνωρίζει για παράδειγμα ότι κάθε φορά που βάζει βενζίνη συνδράμει ακούσια σ’ αυτό το «κόστος διοικήσεως»; Σε έσχατες περιπτώσεις μπορούν πολύ εύκολα να ζητήσουν χρηματοδότηση από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που επηρεάζουν και να είστε σίγουροι πως καμιά δεν θα τολμήσει να αρνηθεί. Πολλά μέλη της διατέλεσαν σε κυβερνητικά αξιώματα στη χώρα τους και υπήρξαν αποτελεσματικοί εκτελεστές των βουλήσεών της. Ενδεικτικά αναφέρω τους Τζέημς Κάλαχαν, (πρωθυπουργός της Αγγλίας και υπουργός εξωτερικών κατά την Τουρκική απόβαση στην Κύπρο), ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπερεγκοβουά, (αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει το 1993 εξ αιτίας αποκάλυψης σκανδάλων), οι βασίλισσες της Ολλανδίας Βεατρίκη και της Ισπανίας Σοφία, οι πρόεδροι των ΗΠΑ Κλίντον και Μπους κ.ά. Τα θέματα που συζητιώνται δεν κοινοποιούνται ποτέ, γι’ αυτό και δεν καλύπτονται δημοσιογραφικά οι συναντήσεις. Παρευρίσκονται όμως στελέχη μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων – ΜΜΕ για να λάβουν τις κατευθυντήριες γραμμές των εντύπων τους σχετικά με στρατηγικής σημασίας θέματα για την επόμενη περίοδο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι μετέχουν ως ιδιώτες και όχι με τον τίτλο που κατέχουν, (πολιτικό, επιχειρηματικό κλπ). Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης ο τόπος στον οποίο πραγματοποιείται κάθε φορά η συνάντηση, καθώς συνδέεται άμεσα με τη λήψη αποφάσεων, που αφορούν την ευρύτερη περιοχή, αλλά και την ίδια τη χώρα διεξαγωγής.

Οι Ελληνικές συμμετοχές

Η Ελλάδα ως χώρα με ιδιαίτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον και σοβαρά οικονομικά προβλήματα ήταν πιο ευάλωτη στις επιρροές της λέσχης, κυρίως μέσω χρηματικής βοήθειας. Λέγεται ότι στις κατά καιρούς συνεδριάσεις της λέσχης έχουν προσκληθεί οι πολιτικοί: Ευάγγελος Αβέρωφ, όντας ΥΠ.ΕΞ της Ελλάδας το 1959 για θέματα σχετικά με την Κύπρο - ΕΟΚ, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο Στέφανος Μάνος, ο Γ. Αλογοσκούφης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Γιάννης Παλαιοκρασάς κ.ά. Από επιχειρηματίες ξεχωρίζουν οι Λιβανός, Νιάρχος, Παπαλεξόπουλος και η εκδότης της εφημερίδας καθημερινή Ελένη Βλάχου, με τις περισσότερες συμμετοχές όμως να τις έχει ο επιχειρηματίας Κώστας Καρράς. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η πρόσκληση, (όχι για πρώτη φορά), του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Αντώνη Σαμαρά στις εργασίες της λέσχης στο Εβιάν της Γαλλίας το 1992, του μοναδικού Έλληνα πολιτικού που έλαβε μέρος στη συγκεκριμένη σύνοδο. Απόφοιτος του Χάρβαρντ, «καλό παιδί», όπως διαδίδεται στους κόλπους της λέσχης και οργισμένος μετά την τότε αποπομπή του από το ΥΠΕΞ, λέγεται πως η εκεί παρουσία του, τού έδινε άτυπα το χρίσμα στη διαδοχή του Κ. Μητσοτάτη στην ηγεσία της ΝΔ, καθώς και οι αμερικανοί ήταν θυμωμένοι από τους χειρισμούς του ως Πρωθυπουργός.

Στην Αθήνα το 1993

Η λέσχη συνεδρίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1993, καθώς οι συνθήκες επιβάλλουν οι εκάστοτε συναντήσεις να πραγματοποιούνται κοντά σε περιοχές που παρουσιάζουν πρόσκαιρο ενδιαφέρον και έχουν θέματα που πρέπει να επιλυθούν. Θυμίζω πως την περίοδο εκείνη υπήρχε η αναταραχή στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το θέμα για την ονομασία της ΦΥΡΟΜ, τα Ελληνοτουρκικά και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικό λοιπόν να χρειάζεται η στελέχωση μιας ισχυρής επιρροής στις νέες αγορές, (του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας) προς όφελος των πολυεθνικών αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιρειών. Πρέπει να πούμε πως ομιλητές της λέσχης είναι τόσο οι πρωταγωνιστές, όσο και κάποιοι παρατρεχάμενοι, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς σημαντικές προσωπικότητες μόνο και μόνο επειδή εκλήθησαν να μιλήσουν. Η παρουσία τους έχει να κάνει με το καλωσόρισμα και οι ολιγόλεπτες ομιλίες τους πραγματοποιούνται πριν την κανονική έναρξη της συζήτησης των θεμάτων, καθώς τότε οι πόρτες κλείνουν και μέσα παραμένουν μόνον οι πρωταγωνιστές. Από κυβερνητικής πλευράς παραβρέθηκαν ο τότε Πρωθυπουργός Κων/νος Μητσοτάκης, ο Υπ. Οικονομικών Στέφανος Μάνος και ο Υπ. Εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου. Από τη μεριά της αντιπολίτευσης ο Θόδωρος Πάγκαλος. Από τον επιχειρηματικό κόσμο παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων οι Ι. Κωστόπουλος, Θ. Παπαλεξόπουλος, Μ. Περατικός, Γ. Χατζηελευθεριάδης. Μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν και αφορούσαν την Ελλάδα ήταν οι σχέσεις Ελλάδος – Σκοπίων, η άμεση αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας, (είχαμε εκλογές λίγους μήνες αργότερα), και η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της.

Άλλες συμμετοχές

Στις κατοπινές συναθροίσεις της λέσχης συναντάμε τους σημερινούς αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων, Καραμανλή και Παπανδρέου, καθώς και πολλά μέλη της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης όπως την Άννα Διαμαντοπούλου, το Γιάννο Κρανιδιώτη, τη Ντόρα Μπακογιάννη, καθώς επίσης και πολλούς άλλους επιφανείς επιχειρηματίες, όπως τον κύριο Δαυίδ της κοκα-κόλα 3Ε. Οι πολιτικοί μας βέβαια διασκέδαζαν τη δημοσιοποίηση της συμμετοχής τους, λέγοντας πως πρόκειται για μια συνάντηση ανταλλαγής απόψεων και σκέψεων, με απώτερο σκοπό την εύρεση λύσεων σε επίκαιρα θέματα. Αν είναι έτσι γιατί πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο; Αξίζει εδώ να σημειωθεί και η συμμετοχή του μοναδικού Έλληνα δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά στη σύνοδο της λέσχης στη Βιρτζίνια το 2002, αλλά και στην Κων/λη το 2007, ο οποίος εκπαιδευθείς στις ΗΠΑ και ανερχόμενος αργότερα στα ΜΜΕ, (mega, Σκάι και καθημερινή), μέσω της επιρροής, των καλών ιστορικών του γνώσεων και των εκπομπών του, θα ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο για την προώθηση των συμφερόντων της λέσχης στη χώρα μας.
Στην Αθήνα φέτος

Ύστερα από δεκαέξι χρόνια η καθιερωμένη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο, καθώς μεθαύριο Πέμπτη, αν όλα πάνε καλά, ξεκινά η ετήσια συνάντηση των μελών της λέσχης στον Αστέρα Βουλιαγμένης, με πρόεδρο της λέσχης τον γεννημένο στη Βουδαπέστη Βέλγο πολιτικό Etienne Davignon, πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αν τηρηθεί η συνήθεια που θέλει τον Υπουργό Εξωτερικών της φιλοξενούσης χώρας να παρίσταται και να καλωσορίζει τους προσκεκλημένους, θα δούμε και πάλι την κυρία Μπακογιάννη ομιλήτρια. Πρόσκληση έλαβαν ο Πρωθυπουργός και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν θα απουσιάζουν η κυρία Διαμαντοπούλου, ο κύριος Αλογοσκούφης και ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Θα παραστούν επίσης μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, όπως ο κος Δαυίδ, ο κος Βουρλούμης του ΟΤΕ, ο κος Αράπογλου της Εθνικής κ.ά. Η λέσχη φαίνεται να δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία στην περιοχή, καθώς πρόπερσι συνεδρίασε στην Κωνσταντινούπολη και μάλλον έχει αρκετά θέματα προς διευθέτησιν. Το σίγουρο πάντως είναι για μας ότι όποιο αποτέλεσμα και να έχουν οι εκλογές, όποτε και να γίνουν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην πολιτική σκηνή, αφού οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων παίρνουν από εκεί τις εντολές. Εκείνο που υποψιάζομαι πως θα κυριαρχήσει στις συζητήσεις θα είναι θέματα ενέργειας, (ο ρόλος της Ελλάδας ως ενεργειακός κόμβος), όπως επίσης και ο ορυκτός της πλούτος, (πετρέλαια και ουράνιο). Αφού στην πρώτη συνάντηση το 1993 δεν εφαρμόστηκε τίποτα σχετικό με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, τώρα και σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της Κων/πολης μάλλον θα τελεσιδεικήσουν, γιατί όπως λέγεται έφτασε η εποχή της αποπληρωμής των παροχών που ανέφερα νωρίτερα. Η οικονομική μας κατάσταση πάει εσκεμμένα από το κακό στο χειρότερο και δεν υπάρχει άλλη λύση από το «συμβιβασμό». Η λύση αυτή φαίνεται ότι θα ωφελήσει και την Τουρκία, γιατί θα αναβαθμιστεί ο ρόλος της στο Αιγαίο.

Επίλογος

Το βέβαιον είναι πάντως πως δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ τι ακριβώς θα συζητηθεί. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν, θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν τις παραπάνω εικασίες. Οι όποιες διαρροές συζητήσεων σε δημοσιεύματα του τύπου, όπως έγινε και την περίοδο 92 – 93, στο περιοδικό φλας και στις εφημερίδες ελευθεροτυπία και τύπος της Κυριακής, στα οποία ανέτρεξα και γω για υλικό, καθώς και οι κατά καιρούς εκδόσεις βιβλίων ευφάνταστων συγγραφέων ή ερευνητών που ασχολήθηκαν με το θέμα, δεν θεωρούνται 100% αξιόπιστες. Στη χειρότερη περίπτωση πρόκειται για εσκεμμένες διαρροές. Να ξέρετε πως η ασφάλεια και η σταθερότητα ενός συστήματος πιστοποιείται από την αντοχή του σε διαρροές – ιούς και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως συστήματα όπως η παραπάνω λέσχη, που για τόσα θεωρείται ικανή, δεν μπορεί να κλείσει το στόμα μερικών που κατά καιρούς ξεστομίζουν μύδρους, (Morales Matta, R. Brenneke της CIA, κ.ά.)

Σύμφωνα με μια παροιμία, ο Θεός όταν θέλει να ξεφορτωθεί το μυρμήγκι του δίνει φτερά!

Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

White nights

Εισαγωγή

Μετά τα γνωστά θέματα σχετικά με τη διαχείριση της ιστοσελίδας μου και την ανάπαυλα του Πάσχα, επιστρέφω και αυτή τη φορά φαντάζομαι χωρίς προβλήματα. Η επικαιρότητα κυριαρχείται από υποθέσεις περιέχουν τα πάντα. Από χρηματισμό πολιτικών προσώπων μέχρι οικονομικά μέτρα και εκλογές. Το σίγουρο είναι πως όσοι υπολόγιζαν σε μια μικρή εξόρμηση για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος και επιθυμούν να μετάσχουν στις ευρωεκλογές, θα πρέπει να αναθεωρήσουν τα σχέδιά τους.

White nights

Οι λευκές νύχτες είναι ένα φυσικό φαινόμενο, κατά το οποίο στις περιοχές κοντά στους αρκτικούς κύκλους κατά την περίοδο του καλοκαιριού για το Βόρειο και του χειμώνα για το Νότιο ημισφαίριο, δεν νυχτώνει ποτέ. Οφείλεται δε στη μεταβολή της κλίσης του κάθετου άξονα της γης σε σχέση με το επίπεδο περιστροφής της γύρω απ’ τον ήλιο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα στις βόρειες περιοχές της Ρωσίας, της Ευρώπης και της Αμερικής το καλοκαίρι να μη νυχτώνει για περίπου 150 μέρες. Το αντίθετο φυσικά συμβαίνει το χειμώνα.
Το φαινόμενο αυτό ενέπνευσε το σκηνοθέτη Taylor Hackford, ο οποίος το 1985 δημιούργησε την ομώνυμη ταινία, σύμφωνα με την οποία ένας Ρώσος καλλιτέχνης, (ο χορευτής Mikhail Baryshnikov), ο οποίος είχε διαφύγει στις ΗΠΑ, συλλαμβάνεται στη Ρωσία, ύστερα από αναγκαστική προσγείωση του αεροπλάνου που τον μετέφερε στο έδαφος της χώρας. Η ταινία προβλήθηκε με επιτυχία και αν θυμάμαι καλά κέρδισε και Oscar. Για την ιστορία αναφέρω πως εκεί ακούστηκε το τραγούδι του Lionel Richie, say you say me.

Λευκή νύχτα

Αν και πρόκειται για το χρώμα της χαράς, το λευκό είναι αυτό που φοβίζει απόψε την Κυβέρνηση, καθώς τα μεσάνυχτα στη Βουλή θα παιχτεί η αναπαράσταση της ταινίας με πρωταγωνιστή τον πρώην Υπουργό Αιγαίου κύριο Παυλίδη και KGB τα υπόλοιπα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ. Οι επιτελείς του Μαξίμου έχουν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου και τα τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά, για να πείσουν και τους πλέον δύσπιστους να ψηφίσουν «κατά συνείδηση», καθώς υπάρχουν πληροφορίες για κάποια λευκά. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα περάσει η πρόταση της αντιπολίτευσης και έμμεσα πρόκειται για μομφή στην Κυβέρνηση. Απόψε λοιπόν η Ολομέλεια θα κληθεί να κρίνει αν ο παραπάνω πολιτικός τα πήρε από την SAOS Ferries ή όχι. Εκείνο όμως που δεν μπορώ να εξηγήσω είναι για ποιο λόγο ο κύριος Μανούσης, (πρόεδρος της Saos Ferries), επιμένει τόσο πολύ στις κατηγορίες που εκφράζει και στα στοιχεία που παραθέτει για τον εξαναγκασμό του από την μεριά του Υπουργού σε χρηματισμό, τη στιγμή που γνωρίζει πως αν κάτι απ’ αυτά που λέει δεν ευσταθεί, τότε είναι καταδικασμένος! Δεν μπορεί λοιπόν ο άνθρωπος να είναι τρελός, μάλλον οι άλλοι προσπαθούν να τον βγάλουν. Αίσθηση επίσης μου προκάλεσε η αντιμετώπιση του θέματος από τον Υπουργό, όταν από το βήμα της Βουλής απευθυνόμενος στους συναδέλφους του βουλευτές, τόνιζε χαρακτηριστικά το αμελητέο ύψος του ποσού για το οποίο τον κατηγορούν ότι πήρε, (100,000 €), σα να τους λέει: «δεν κοιτάτε τα εκατομμύρια που τρώτε εσείς, με τα δικά μου τα εκατό ψωροχιλιάρικα ασχολείστε;»

Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει

Πολύ επίκαιρη και φιλοσοφημένη η παραπάνω παροιμία! Όσο και αν προσπαθεί το ΠΑΣΟΚ προς το αντίθετο, δεν πρόκειται να υπάρξει παραπομπή Παυλίδη, και όλα θα τελειώσουν εδώ. Μήπως κι αυτό δεν είχε κρούσματα χρηματισμού που δημοσιοποιήθηκαν, ή μήπως ξέχασαν κιόλας υποθέσεις όπως αυτή της Siemens, η οποία από το 2000 τάιζε όλα τα κόμματα της χώρας; Η εντύπωση που επικρατεί στο πανελλήνιο είναι πως λίγο-πολύ όλοι χρηματίζονται. Αυτό τουλάχιστον μας κάνουν να πιστεύουμε. Αλλιώς ας μας εξηγήσουν γιατί οι δαπάνες για οτιδήποτε στον δημόσιο τομέα είναι πολλαπλάσιες από τις αντίστοιχες στον ιδιωτικό. Που πάνε τα προϊόντα της υπερτιμολόγησης; Καλύπτουν μήπως τα κενά του προϋπολογισμού; Χρησιμοποιούνται για αποκατάσταση ζημιών από θεομηνίες; Μοιράζονται ως επιδόματα στα χαμηλά εισοδήματα; Ή μήπως γίνονται βίλλες, ταξίδια και γούστα; Εγώ είμαι πεπεισμένος για το δεύτερο, καθώς ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών μας, καθώς και της δημόσιας διοίκησης αυτό αποδεικνύουν. Και σ’ αυτήν την περίπτωση λοιπόν, όπως και σε πολλές ακόμη στο παρελθόν και πολύ φοβούμαι και στο μέλλον δεν θα υπάρξει κανενός είδους καταδίκη, γιατί αν υπάρξει, έμμεσα αποδέχεται το πολιτικό σκηνικό το χρηματισμό. Από την άλλη μεριά όμως δεν μπορεί στους τόσους πολιτικούς που πέρασαν από αυτόν τον τόπο να μην περιλαμβάνονται και χρηματιζόμενοι. Ο τελευταίος επίσημα ήταν ο συχωρεμένος ο Κουτσόγιωργας.

Επίλογος

Η υπόθεση θα λήξει, ο πρώην Υπουργός θα βγει καθαρός κι εμείς που τον τελευταίο μήνα βομβαρδιζόμασταν από τα δελτία ειδήσεων και κάθε λογής εκπομπές για το θέμα, μέσα σε λίγες ώρες θα το έχουμε ξεχάσει. Έτσι κι αλλιώς βρέθηκε το θέμα που θα κυριαρχήσει στις ειδήσεις για τις προσεχείς εβδομάδες: «η γρίπη των χοίρων». Έπονται οι ευρωεκλογές και βλέπουμε.

Υστερόγραφο

Μην πτοείστε από την μη άμεση εμφάνιση των σχολίων σας. Η Google θέλει δεν θέλει, έστω και με καθυστέρηση θα τα δημοσιεύσει. Γράψτε μόνο αν θέλετε την ημέρα και ώρα που τα αφήνετε.