Οι απειλές των καιρών

Μετά από μια αρκετά γεμάτη καλοκαιρινή περίοδο είπα κι εγώ να πάρω για λίγες μέρες μια ανάσα και να ξεφύγω από την καθημερινότητα. Έτσι όπως ίσως κατάλαβαν πολλοί από προηγούμενη ανάρτηση επέλεξα το νησί της Λευκάδας για αυτήν μου την ανάπαυλα. Ένα νησί που συνδυάζει τα πάντα! Εξαιρετική ομορφιά, πανέμορφες παραλίες, ησυχία για όσους την αναζητούν, διασκέδαση γι αυτούς που τους αρέσει η έντονη ζωή στις διακοπές, φιλόξενους κατοίκους και σχετικά χαμηλές τιμές σε σχέση με τα άλλα νησιά, κυρίως του Αιγαίου. Τη φιλοξενία των κατοίκων τη βλέπει κάποιος βέβαια κυρίως στα χωριά, εκεί που η τουριστική εκμετάλλευση δεν είναι τόσο έντονη και δεν αντιμετωπίζουν τους επισκέπτες σαν Ευρώ. Πάντως σε σχέση με άλλα μέρη, εδώ ο τουρίστας νοιώθει πως έχει μια προσωπικότητα, στις δοσοληψίες του με τον τοπικό επιχειρηματία. Απόλαυση είναι στα καφενεία και στα μπακάλικα των χωριών – περασμάτων προς τις παραλίες να ψωνίζεις και να ακούς τον μπακάλη να συζητά ή να «μαλώνει» πολλές φορές με τη γυναίκα του ή την κόρη του για το αν έγινε κάποια εργασία.

Εδώ λοιπόν, για λίγες μέρες θα προσπαθήσω να μην ασχοληθώ με ενημέρωση, ειδήσεις και γενικά ότι συμβαίνει στη χώρα πλην γεγονότων που έχουν ευρύ αντίκτυπο, όπως οικονομικά θέματα και πυρκαγιές, δύο θέματα στα οποία η χώρα μας κατέχει δυστυχώς άσχημο ρεκόρ. Στο θέμα των πυρκαγιών το ρεκόρ το διατηρεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια και είναι ένα γεγονός με το οποίο δυστυχώς έχω μεγαλώσει. Θυμάμαι από παιδί την πατρίδα μου, τη Ζάκυνθο να καίγεται και την αστυνομία να παίρνει πολίτες, μεταξύ των οποίων και τον πατέρα μου για να βοηθήσουν στην κατάσβεση. Το νησί μας ήταν το πρώτο που καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από φωτιά. Ακολούθησαν κι άλλα τουριστικά θέρετρα και η ευθύνη αποδόθηκε τότε σε συμφέροντα που ήθελαν να πλήξουν τον τουρισμό της χώρας μας. Τότε, δεν υπήρχε η παραμικρή υπόνοια πως όλα αυτά γίνονται για οικιστική εκμετάλλευση. Οι φωτιές ξεκινούσαν τις πιο πολλές φορές από τις παρυφές κάποιου οικισμού ή χωριού και άρπαζε και το δάσος που ήταν κοντά και καίγονταν κι αυτό. Ελάχιστα μέρη στο νησί έχουν μείνει με τα πεύκα, έτσι όπως ήταν πριν τις πυρκαγιές, μεταξύ των οποίων και η περιοχή της ιεράς μονής Υπεραγάθου Σινά, στα ορεινά του νησιού. Πρόκειται για ένα μοναστήρι με μακρά ιστορία και πολλούς μύθους, μεταξύ των οποίων και αυτός που αναφέρεται στο πηγάδι που βρίσκεται στην αυλή του και λέγεται πως το έχτισαν διάβολοι.

Τότε δεν υπήρχαν τα μέσα κατάσβεσης που έχουμε σήμερα. Αεροπλάνα, ελικόπτερα, οχήματα, συνεχείς περιπολίες σε πιθανές εστίες κ.λπ. Τώρα, παρά τα μέσα, οι σύγχρονες φωτιές κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Πέρσι κάηκε μεγάλο μέρος της Πάρνηθας. Αμέσως μετά πληροφορηθήκαμε την αίτηση για αποχαρακτηρισμό δασικής έκτασης 500 στρεμμάτων, για να επεκταθεί του καζίνο Mont Parnes. Φέτος είδαμε περιφράξεις και ανέγερση οικοδομών μέσα στις περιοχές που κάηκαν. Πέρυσι κάηκε και η δυτική Πελοπόννησος με περισσότερα από 70 θύματα και με πληγές που δεν πρόκειται να κλείσουν ποτέ. Λίγο αργότερα ανακοινώθηκε η κατασκευή της Ιόνιας οδού. Δεν είμαι καχύποπτος, ούτε υπονοώ κάτι, αλλά σκεφτείτε μετά από αυτή τη «φυσική» καταστροφή πόσο έπεσε η αξία της γης και πόσα λιγότερα θα χρειαστεί να καταβληθούν για απαλλοτριώσεις στις περιοχές απ’ όπου θα περάσει ο δρόμος. Και πώς γίνεται όλως τυχαίως, όλη αυτή η διαδρομή να έχει κατακαεί! Την πλήρωσαν βέβαια και μέρη τα οποία ευρίσκονταν μακριά από το επίκεντρο της φωτιάς, αλλά την εξέλιξη ενός τέτοιου φαινομένου δεν μπορεί να την προβλέψει κανείς. Και η παραμικρή καθυστέρηση στην επέμβαση της πυροσβεστικής είναι ικανή να προκαλέσει πολλαπλές καταστροφές.

Αυτή η μόδα της καύσης δασικών εκτάσεων για οικοπεδοποίηση κορυφώνεται πολύ στη σύγχρονη Ελλάδα, με αποτέλεσμα κάθε φορά που ακούμε πως θα φυσήξει δυνατός αέρας, περιμένουμε να σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ εμπρησμών. Καίγονται κατά παραγγελία εκτάσεις που σχεδιάζεται στη συνέχεια να οικοδομηθούν. Και όλοι είναι μέσα σ’ αυτό που λέγεται οικιστική επέκταση. Όλοι, από τους τοπικούς άρχοντες μέχρι τους αρμόδιους υπουργούς, οι οποίοι δεν λαμβάνουν μέτρα για να περιορίσουν το φαινόμενο. Γιατί αν ήξερε ο εμπρηστής ότι η περιοχή που θέλει να κάψει θα κηρυχτεί αναδασωτέα και δεν υπάρχει περίπτωση να κτιστεί, θα το ξανασκεφτόταν να την κάψει. Επειδή όμως γνωρίζει ότι όλοι εμπλέκονται στο κόλπο και πως κανείς δεν θα του σταθεί εμπόδιο, προχωράει στο έργο του. Δείτε τι θα γίνει τα επόμενα χρόνια στην περιοχή του Μαρκόπουλου που πρόσφατα κάηκαν κάπου 200 στρέμματα, εκτός κτηματολογίου φυσικά. Εδώ θα είμαστε και θα τα δούμε. Και ας μην μου πει κανείς πως ήρθε η ώρα του να καεί κι αυτό, όπως πέρσι ο κρόνιος λόφος στην Ολυμπία, γιατί θα χαρακτηριστεί γραφικός.

Από την άλλη θα πει κάποιος, πώς είναι δυνατόν να επεκταθούν οι πόλεις και οι οικισμοί, εφ’ όσον δεν υπάρχουν διαθέσιμα οικόπεδα, αν δεν καταληφθούν δασικές εκτάσεις; Αναρωτιέμαι αν είναι καλύτερο να καούν αυτές οι εκτάσεις για να γίνουν οικόπεδα, η να κτιστούν με κάποια ρύθμιση και σχεδιασμό του κράτους. Έτσι και ο οικισμός θα επεκταθεί ποιο σωστά και θα σωθούν σαφώς κάποια δέντρα. Τρέμει το φυλλοκάρδι μου όταν ακούω για δυνατούς ανέμους στη Θεσσαλονίκη, για το μοναδικό πράσινο που έχει απομείνει στην πόλη, το δάσος του Σέιχ Σου, ή νερό του Σεΐχη. Η πόλη χρίζει επέκτασης και δυστυχώς η μοναδική διέξοδος είναι προς τα πάνω. Όλοι οι φορείς προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αποτρέψουν το μοιραίο και μπράβο τους που μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει και μακάρι να μείνει έτσι για πάντα. Ιδιαίτερη προσπάθεια πρέπει να δοθεί φυσικά στην απομάκρυνση των σκουπιδιών που αποτελούν πιθανές εστίες στο δάσος. Πολύ σωστά απαγορεύεται η κυκλοφορία τις βραδινές ώρες, κάτι που δυσαρεστεί βεβαίως τα ζευγαράκια που ανεβαίνουν εκεί για ρομάντζες, αλλά τι να κάνουμε, είναι κι αυτό αναγκαίο κακό.

Η πρώτη προσπάθεια το 1997 κατάφερε να κάψει περίπου το μισό δάσος, γύρω στα δώδεκα από τις τριάντα χιλιάδες στρέμματα που το αποτελούν. Η καθυστερημένη επέμβαση της πυροσβεστικής, η ολιγωρία των αρχών, η ανοργανωσιά και η ανταλλαγή ευθυνών από υπηρεσία σε υπηρεσία, έφεραν το αποτέλεσμα που θυμόμαστε οι πιο πολλοί με περιοχές να εκκενώνονται και κατοίκους να βρίσκονται σε απόγνωση. Οι πονηροί καιροφυλακτούν και μια μικρή τρύπα στη φύλαξη αυτού του μοναδικού πνεύμονα της Θεσσαλονίκης μπορεί να αποβεί μοιραία.

Αλλά ας αφήσουμε όλες αυτές τις σκέψεις και ας σκεφτούμε θετικά. Think positive λοιπόν, με την ελπίδα πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.

Επιδοτούμενα προγράμματα

Η μούφα

Όσοι από μας παρακολουθούμε από κοντά τις οικονομικές εξελίξεις και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που παίζονται εναντίον ημών των καταναλωτών, πάντα με την ανοχή και πολλές φορές με την υπόθαλψη του κράτους, ή αν θέλετε του συστήματος, διαπιστώνουμε ότι αυξάνονται όλο και περισσότερο οι επιτηδευματίες οι οποίοι αδυνατούν να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους. Μερικοί από τους λόγους που συντελούν σ’ αυτό είναι η γενικότερη αύξηση του κόστους υπηρεσιών και προϊόντων, κάτι που ο μέσος επιχειρηματίας δεν δύναται ασφαλώς να προβλέψει, καθώς και η προσπάθεια των μεγαλοκαρχαριών του κάθε χώρου να αυξήσουν όλο και περισσότερο το κομμάτι της πίττας που ήδη κατέχουν. Έτσι οι μικρότερες επιχειρήσεις οδηγούνται μαθηματικά σε κλείσιμο και οι μεγάλοι όμιλοι σημειώνουν κέρδη. Είδαμε σε προηγούμενη ανάρτηση πως από την αρχή του έτους, πάνω από 7.500 μικρομεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν. Είδαμε επίσης και το παράδοξο, περισσότερες από 10.000 νέες επιχειρήσεις να ξεκινούν δραστηριότητα. Οι επιχειρήσεις αυτές στην πλειοψηφία τους δημιουργούνται χρηματοδοτούμενες από προγράμματα της Ε.Ε. με συμμετοχή και της χώρας μας και δίνουν την ευκαιρία σε κάποιον που έχει μια καινοτόμο ιδέα και δεν μπορεί να την κάνει πραγματικότητα με δικά του μέσα, να την υλοποιήσει…

Εκείνο που δυστυχώς δεν γνωρίζουν αυτοί οι νέοι επιτηδευματίες είναι ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι καταδικασμένες όσον ούπω να αντιμετωπίσουν σοβαρές δυσκολίες. Κι αυτό γιατί όσο ρόδινα κι αν τα παρουσιάζουν οι εταιρείες συμβούλων στους υποψήφιους επενδυτές, για να τους βάλουν στο χορό, τόσο μπαστούνια τα βρίσκουν στην πορεία, όταν αρχίζουν να πληρώνουν από την τσέπη τους ποσά, για προκαταρκτικές ενέργειες πολύ πριν την υλοποίηση του έργου, όπως για τη σύνταξη της μελέτης, την υποβολή της αίτησης και πολλές φορές και για τη σύσταση εταιρείας. Τρανταχτό παράδειγμα οι αιτήσεις που έγιναν μετά την ανακοίνωση του νόμου 3468/2006 σχετικά με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ, (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας), σε συνδυασμό με τον αναπτυξιακό νόμο που έτρεχε μέχρι τέλος του 2007. Πολύς κόσμος θαμπώθηκε στην ιδέα ότι θα παράγει ενέργεια τζάμπα και θα την πουλάει στον ΔΕΣΜΗΕ ακριβότερα από ότι θα την πληρώνει σαν καταναλωτής και το κυριότερο ότι σε ποσοστό έως και 60% το κόστος του έργου θα είναι επιδοτούμενο από το πρόγραμμα…

Το παραμύθι

Έτρεξε λοιπόν πολύς κόσμος να πληροφορηθεί πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό που θεωρητικά φάνταζε απλό. Και η απάντηση ήταν ακόμη πιο απλή: το πρώτο ανάμεσα στα βήματα που έπρεπε να κάνει ο υποψήφιος επενδυτής ήταν να συνεργαστεί με κάποιον αξιόπιστο επιχειρηματικό σύμβουλο, για τη σύνταξη, την υποβολή και την τακτοποίηση όλων των διαδικασιών μέχρι το πέρας του έργου. Αξιόπιστος φυσικά σημαίνει να έχει διασυνδέσεις με πρόσωπα και πράγματα των εμπλεκόμενων υπουργείων, (ανάπτυξης και οικονομικών στη συγκεκριμένη περίπτωση), ώστε να προωθηθούν οι αιτήσεις και να εγκριθούν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Τα υπόλοιπα βήματα έχουν να κάνουν με τον τρόπο και το χώρο υλοποίησης του έργου και είναι λίγο πολύ κοινά, είτε τα κάνει κάποιος μόνος του, είτε μέσω γραφείου. Περιττό να πούμε φυσικά πως αν κάποιος επιχειρούσε από μόνος του να κάνει όλη τη διαδικασία πολύ δύσκολα θα τύγχανε έγκρισης, γιατί όπως λένε και οι «ειδικοί», τα πράγματα πρέπει να πάνε με τη σειρά, ώστε καθένας να πάρει το κομματάκι του!

Τι καλείται να πληρώσει προκαταβολικά ο υποψήφιος επενδυτής και τι όταν υλοποιηθεί το έργο, αυτό οι σύμβουλοι το αφήνουν για το τέλος της συζήτησης, αφού προηγουμένως μας έχουν μετατρέψει σε επιχειρηματίες και νεόπλουτους! Έχουμε και λέμε λοιπόν: το έργο χρηματοδοτείται κατά 50-60% από την ΕΕ και εθνικούς πόρους, 20% από ίδια κεφάλαια και το υπόλοιπο από τραπεζικό δανεισμό. Άρα λοιπόν θα πρέπει να έχουμε ήδη κάποιο ποσό στη διάθεσή μας. Η άμεση αμοιβή του γραφείου είναι από δύο έως τέσσερις χιλιάδες Ευρώ, ανάλογα με το ύψος της επένδυσης. Συνολικά το γραφείο θα πάρει περί το 8% του συνολικού ύψους της πριμοδότησης όταν υλοποιηθεί η επένδυση. Εξηγούν φυσικά πως τα χρήματα αυτά δεν είναι όλα δικά τους, αλλά κάποια προορίζονται για «λαδώματα» και γενικά για αντιμετώπιση τεχνικών δυσκολιών, ώστε να μην κολλήσει κάπου η πρόταση. Δεν διστάζουν δε, να αναφέρουν ότι μέρος των χρημάτων αυτών φτάνουν σε πολύ ψηλά ιστάμενα πρόσωπα υπουργείων και τραπεζών. Επίσης μας λένε πως δεν είναι ανάγκη να στενοχωριόμαστε γιατί το ποσοστό τους, (8%) μπορεί να καλυφθεί από υπερτιμολογήσεις εξοπλισμού και εργασιών.

Έτσι σκέφτεται ο καημένος ο επενδυτής, πως αν είναι να γίνει η επένδυση και να βγάλει χρήματα, ας φάνε και κάποιοι λίγα. Έτσι κι αλλιώς τι μπορεί να γίνει πια στη χώρα μας χωρίς τάισμα, δυστυχώς τίποτα! Μπαίνει λοιπόν στο λούκι ο άνθρωπος και κάνει έξοδα για να μαζέψει τα δικαιολογητικά που χρειάζονται, (τοπογραφικά, σχέδια, κ.λπ.) δίνει και κάποιο ποσό από την τσέπη του προκαταβολικά για τη σύνταξη της μελέτης από το γραφείο και φτάνει να έχει μια προ έγκρισης δαπάνη τουλάχιστον οκτώ χιλιάδες ευρώ. Αυτά τα χρήματα αν δεν εγκριθεί η μελέτη πάνε χαμένα. Γι’ αυτό και προτείνεται έντονα η ανάληψή της από ειδικούς, για να είναι εγγυημένη η έγκριση! Αλλά και με την έγκριση στα χέρια ο επενδυτής δεν μπορεί να κάνει τίποτε, γιατί ναι μεν έχει εξασφαλισμένη τη χρηματοδότηση, αλλά δεν είναι δεδομένο το πότε αυτή θα εκταμιευθεί. Και από την άλλη αν κάποιος δεν έχει τα χρήματα να ξεκινήσει το έργο μόνος του, αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, γιατί η εκταμίευση γίνεται ανάλογα με την πρόοδο της επένδυσης. Άρα θεωρείται δεδομένο πως οι εργασίες θα ξεκινήσουν με ίδια κεφάλαια και κάποια στιγμή ανάλογα με την πρόοδο του έργου και τις ορέξεις του κράτους θα βγουν τα χρήματα.

Αυτό το πρόβλημα της χρήσης ιδίων κεφαλαίων πολλά γραφεία το ξεπερνούν, λέγοντας πως είναι συμβεβλημένα με συγκεκριμένα υποκαταστήματα τραπεζών, τα οποία χρηματοδοτούν το έργο από το μηδέν μέχρι να αρχίσει να ρέει η πριμοδότηση, δίνουν και μπλοκ επιταγών μάλιστα για να πληρώνει ο επενδυτής τις υποχρεώσεις του, πάντα με το αζημίωτο φυσικά και με την προϋπόθεση να πάρει από κει και το δάνειο. Έτσι είναι δεμένος χειροπόδαρα! Το χρονικό όριο πάντως για την υποβολή αιτήσεων για τα Φωτοβολταϊκά έληξε πριν από αρκετούς μήνες και πολλοί ήταν αυτοί που υπέβαλλαν και πλήρωσαν προκαταβολικά τα παραπάνω ποσά και τώρα περιμένουν. Ακόμη δεν γνωρίζουν πότε θα πάρουν το πράσινο φως να ξεκινήσουν, μιας και η συνθήκη του Κιότο την οποία έχει υπογράψει και η Ελλάδα, προβλέπει μεταξύ άλλων την παραγωγή του 20% των ενεργειακών αναγκών της χώρας μας από ΑΠΕ μέχρι το 2015. Άρα έχουμε ακόμη καιρό. Εν τω μεταξύ τα κόστη αυξάνονται και μια μελέτη του 2006 είναι αδύνατο να υλοποιηθεί με τον ίδιο προϋπολογισμό το 2011 ας πούμε!

Για να γίνει υλοποίηση του έργου θα πρέπει ο επενδυτής να προβεί σε σύσταση εταιρείας, στην οποία θα κόβονται τα παραστατικά αγορών και πωλήσεων. Η περίπτωση που ανέφερα παραπάνω είναι μόνο μία. Φανταστείτε πόσες ακόμη περιπτώσεις με διαφορετικά αντικείμενα τρέχουν! Να λοιπόν το κόλπο για να δημιουργηθούν μικρομεσαίες εταιρείες και να στήνεται μια εικονική ευημερία, η οποία στην περίπτωση των Φ/Β που ο πελάτης, η ΔΕΗ, και η πρώτη ύλη, ο ήλιος, είναι σίγουρα μπορεί να επιβιώσει. Στην περίπτωση όμως παραγωγικής ή μεταποιητικής διαδικασίας, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Κι αν κάποιος καίγεται να ξεκινήσει το έργο του επειδή σκοπεύει να αναβαθμίσει υφιστάμενη κατάσταση και είναι σε φάση εκσυγχρονισμού, πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορεί να κάνει πίσω, ούτε να τα παρατήσει, γιατί θα χάσει κι αυτά που μέχρι τώρα κατάφερε να φτιάξει, πού να περιμένει ο κακομοίρης, πότε θα ευαρεστηθεί ο υπουργός ή πότε θα περισσέψουν κεφάλαια στο κράτος να δοθούν για αυτά τα έργα! Έχει ήδη μπει στο λούκι και δεν μπορεί παρά ή να δανειστεί και να συνεχίσει ή να κλείσει. Κι αν δανειστεί θα δουλεύει για να ξεχρεώνει τόκους και υποχρεώσεις δανεισμού. Αν κλείσει χάνει τα πάντα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Το ρεζουμέ

Μπορεί ποτέ μια τέτοια διαδικασία να θεωρηθεί πρόοδος; Πώς λοιπόν περηφανευόμαστε σαν κράτος πως στηρίζουμε την επιχειρηματικότητα και δη τους νέους ανθρώπους που έχουν όνειρα και συγκεκριμένα σχέδια, αλλά τους λείπουν τα εφόδια; Βάζοντάς τους από τώρα στη δίνη των δοσοληψιών κάτω από το τραπέζι; Δώσε κάτι για να γίνει η δουλειά σου στα σίγουρα, αυτό είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στη σημερινή Ελλάδα; Κι αν εγώ δεν θέλω να δώσω ας πούμε, πέρα από το ότι δεν θα γίνει ποτέ η δουλειά μου, μπορώ να παραπονεθώ κάπου και να ακούσει κάποιος το πρόβλημά μου χωρίς να γελάσει και να τιμωρηθεί ο υπεύθυνος; Το πιο πιθανό είναι να με περάσουν για τρελό. Έτσι κύριοι κυβερνώντες, τωρινοί και παλαιότεροι προσπαθείτε να ανασυγκροτήσετε τη χώρα; Ντροπή σας!

Δείτε και παραδειγματιστείτε από τον τρόπο που δίνονταν οι πριμοδοτήσεις στη Γερμανία του 1970! Τότε αν κάποιος ήθελε να φτιάξει μια επιχείρηση με συγκεκριμένο στόχο και σκοπό έβρισκε χρηματοδότη σχεδόν αμέσως και ίδρυε την εταιρεία του το πολύ μέσα σε μια βδομάδα! Ρωτήστε Έλληνες που πήγαν να δουλέψουν εκεί και έφτιαξαν τις δικές τους επιχειρήσεις, πώς τους αντιμετώπιζαν οι τράπεζες και οι τοπικοί φορείς, όταν πήγαιναν και ζητούσαν να τους στηρίξουν στο έργο που επρόκειτο να υλοποιήσουν. Δείτε πώς έτρεχαν οι διαδικασίες. Γιατί στην Ελλάδα του 2008 δεν υιοθετείτε την πετυχημένη γερμανική συνταγή του 1970, που ούτε Γ’ ΚΠΣ είχε ούτε και τα σημερινά μέσα, αλλά πέτυχε; Ούτε αυτό δεν μπορείτε να καταφέρετε να κάνετε με επιτυχία; Ούτε ένα έτοιμο πακέτο να εφαρμόσετε;

Τα παραπάνω είναι εμπειρίες γνωστών, τις οποίες βίωσα κι εγώ προσωπικά, καθ’ ότι το αντικείμενό μου είναι οι ΗΜΕ. Όσα περιγράφονται παραπάνω για τις διαδικασίες και τις υποσχέσεις είναι πέρα για πέρα αληθινά. Όσοι από σας έτυχε να κάνετε μέσω προγράμματος κάτι και έχει υλοποιηθεί, κατ’ αρχήν μπράβο σας που το τελειώσατε. σίγουρα έχετε τη δική σας εμπειρία και σας καλώ να διαψεύσετε ή να επιβεβαιώσετε με τα σχόλιά σας τα παραπάνω.

Group of Eight ή G8

Η νήσος Hokkaido

Το νησί Χοκάιντο βρίσκεται στο βορειότερο τμήμα της Ιαπωνίας και κοντά στη Ρωσία. Αποτελεί μια από τις 8 επαρχίες της χώρας, (Tokyo, Kagoshima, Okinawa, Yamagata, Miyazaki, Nagasaki και Shimane) και περιλαμβάνει επίσης μικρότερα νησιά της περιοχής. Το κλίμα είναι δροσερό το καλοκαίρι και πολύ κρύο το χειμώνα, με αρκετούς μήνες χιονιού και έντονη τουριστική δραστηριότητα στον τομέα αυτό. Πρωτεύουσα είναι η πόλη Sapporo, με περίπου 2 εκατομμύρια κατοίκους γνωστή και από τη φιλοξενία της χειμερινής Ολυμπιάδας του 1972. Η πρόσβαση στο νησί γίνεται μέσω του 2ου μεγαλύτερου υποθαλάσσιου τούνελ στον κόσμο, του Seikan tunnel, το οποίο για 23,5 χιλιόμετρα βρίσκεται κάτω από το νερό. Το μεγαλύτερο είναι σαφώς αυτό της Μάγχης, ή Euro tunnel όπως ονομάζεται, το οποίο περπατάει για 34 χιλιόμετρα κάτω απ’ το νερό. Αεροπορικώς συνδέεται με το Τόκιο, μέσω της πλέον πυκνής αεροπορικής σύνδεσης του κόσμου, που αριθμεί 45 πτήσεις την ημέρα από την ίδια αφετηρία με 4 διαφορετικές αεροπορικές εταιρείες! Το 2007 το αεροδρόμιο εξυπηρέτησε περί τα 18,5 εκατομμύρια επιβάτες! Επίσης υπάρχει και ακτοπλοϊκή σύνδεση. Η οικονομία στηρίζεται περισσότερο στον τουρισμό και λιγότερο στη γεωργία και τη βιομηχανία.

Group of Eight ή G8

Το παλιό G7 αναβαθμίστηκε μετά την προσθήκη της Ρωσίας στο παιχνίδι και έγινε G8. Ο λόγος, ας μη γελιόμαστε, δεν είναι γιατί ξαφνικά συμπάθησαν οι 7 τον 8ο τον Πούτιν, αλλά γιατί η Ρωσία έχει στο υπέδαφός της πάμπολα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που της παρέχουν τεράστια κέρδη. Αυτό θα είχε συμβεί πολύ νωρίτερα προφανώς, αλλά επειδή το καθεστώς ήταν κομμουνιστικό, περίμεναν πρώτα να γίνει η ανατροπή κι έπειτα να προστεθεί και η χώρα αυτή στον club! Εμένα προσωπικά θα μου θύμιζε συγκρότημα ή παιχνίδι η ονομασία G8, όπως ας πούμε το pro. Είτε το θέλουμε όμως είτε όχι αυτό το παιχνίδι είναι το πιο σκληρό, μιας και αποφασίζει για τις τύχες του πλανήτη, χωρίς φυσικά να ρωτήσει τη γνώμη μας, κρίνοντας και αποφασίζοντας σύμφωνα με τα συμφέροντά που του υπαγορεύουν οι τρέχουσες ανάγκες και οι εταιρίες που το επηρεάζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΗΠΑ δεν ήθελαν να συμμετάσχουν στη συνθήκη του Κιότο, (πάλι στην Ιαπωνία το 1997) σχετικά με τη δέσμευση για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, αφού κάποιες από τις κορυφαίες εταιρίες εκεί θα είχαν πρόβλημα επιβολής προστίμων, (όπως η δική μας ΔΕΗ για παράδειγμα) ή θα αναγκαζόντουσαν να κλείσουν. Να σημειώσουμε εδώ ότι μόνο οι ΗΠΑ ευθύνονται για το 20% των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου ετησίως στον πλανήτη!

Στο club αυτό συμμετέχουν οι οικονομικά πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου που είναι: η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Αγγλία, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ και η Ρωσία.

Το θέμα της ενέργειας και της φτώχειας

Σε αυτό το νησί λοιπόν διάλεξαν οι οκτώ πιο δυνατοί κυβερνήτες να συναντηθούν για να εξετάσουν τα διεθνή ζητήματα και να δώσουν απαντήσεις και λύσεις. Φαίνεται πως ο σεισμός της 26ης Ιουνίου που έγινε εκεί δεν τους πτόησε, κι έτσι η συνάντηση πραγματοποιείται κανονικά, παρά τις αντιδράσεις ακτιβιστών, (οι οποίοι να σημειώσουμε πως είναι αρκετά λιγότεροι σε αριθμό από ότι άλλες χρονιές) και γενικά ομάδων που αντιτίθενται στις μεθόδους και τις αντιλήψεις τους. Μεταξύ άλλων συμφώνησαν να μειώσουν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου μέχρι το 2050 στο μισό. Και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Εκείνο που πολλοί από μας δεν γνωρίζουν είναι ότι μέχρι τότε τα καύσιμα που ξέρουμε, δηλαδή το πετρέλαιο, το αέριο και ο άνθρακας σε όλες του τις παραλλαγές, θα έχουν σχεδόν σωθεί, οπότε και να θέλουμε να εκπέμψουμε αέρια δεν θα μπορούμε, γιατί δεν θα υπάρχει πρώτη ύλη να κάψουμε. Έτσι, η λογική λέει πως θα πρέπει να στραφούμε σε άλλες μορφές ενέργειας και να απεξαρτηθούμε σταδιακά και όσο είναι καιρός από τις συμβατικές μορφές, πριν επέλθει ο ενεργειακός χειμώνας.

Στο θέμα αυτό μπορούν προφανώς να βοηθήσουν οι 8 πιο ανεπτυγμένες χώρες, οι οποίες και την τεχνολογία έχουν για αυτό το σκοπό και να επενδύσουν μπορούν σε νέες μορφές ενέργειας και σε τελική ανάλυση ευθύνονται για τις εκπομπές άνω του 50% των παγκόσμιων αερίων. Έτσι παρατηρούμε μια δυνατή στροφή σε άλλες μορφές παραγωγής ενέργειας, όπως η πυρηνική, αλλά και σε ανανεώσιμες πηγές, όπως ο αέρας, ο ήλιος κ.ά. Οι υπό ανάπτυξιν χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, καθώς και μερικές της Αφρικής, δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να μειώσουν τις εκπομπές τους, ούτε και να επενδύσουν σε νέες μορφές ενέργειας, άρα θα πρέπει να συνεισφέρουν μόνο στο να μην αυξήσουν τις τωρινές ποσότητες αερίων που παράγουν. Εκείνο που μου άρεσε είναι η συμβολική δεντροφύτευση από 8 ηγέτες, ανθρώπους που δεν έχουν κάνει χειρονακτική εργασία και δεν ξέρουν πώς να πιάσουν το φτυάρι για να ρίξουν χώμα. Ήταν διασκεδαστικό.

Από την άλλη μεριά το μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί όλο τον κόσμο είναι η ακρίβεια και οι επιπτώσεις από την αύξηση των τιμών του πετρελαίου. Πολλά κράτη βρίσκονται υπό καθεστώς πείνας και θα πρέπει να βοηθηθούν. Οι τρόποι είναι δύο: είτε με τη λήψη μέτρων για τη συγκράτηση ή μείωση των τιμών των καυσίμων, είτε με τη χορήγηση βοήθειας στους πλέον ανίσχυρους. Προς αυτόν τον σκοπό ο ΟΗΕ και η G8 ήδη βοηθούν χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά αυτό δεν αρκεί. Άσε που τις περισσότερες φορές αυτή η βοήθεια σημαίνει εκμετάλλευση κυρίως του ορυκτού πλούτου της χώρας που αποστέλλεται! Πάντως υπάρχει μεγάλη απόκλιση στα ποσά που ανακοινώθηκε πως θα εδίδοντο, αφού από τα 50 δις που υποσχέθηκε η G8 να δώσει από το 2005 ως το 2010 στις χώρες του τρίτου κόσμου, έχουν δοθεί μόνο τα 10 και δε νομίζω μέσα στους επόμενους 18 μήνες να δοθούν τα άλλα 40.

Στην Ελλάδα οι επιπτώσεις από τις διεθνείς συγκυρίες είναι σαφείς και δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι γι’ αυτό. Γινόμαστε συνεχώς φτωχότεροι και μειώνονται σταθερά οι οικονομικές μας δυνατότητες. Ο πληθωρισμός τρέχει με ρυθμό πάνω από 5% αν και εντέχνως ανακοινώθηκε πως βρίσκεται στο 4,9% για ψυχολογικούς λόγους, όλοι ξέρουν πως ούτε και το 5,2 που αρχικά αναμενόταν να ανακοινωθεί, αντιπροσώπευε την πραγματικότητα. Τα επιτόκια από την άλλη πήραν 0,25% αύξηση και αναμένεται προς τα τέλη του έτους ακόμη ένα 0,25%. Ο κος Αλογοσκούφης ψάχνει τρόπους να καλύψει την τρύπα που ανοίγει στον προϋπολογισμό από τις ανακατατάξεις αυτές, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Πάντως μια πιο προσεκτική ματιά κι ένας καλύτερος διαχειριστικός έλεγχος στα δημόσια έξοδα θα ήταν αποτελεσματικός και θα έφερνε πολύ καλά αποτελέσματα, αν γινόταν ποτέ με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι το ιδιωτικό. Γιατί υπάρχουν περιθώρια διόρθωσης σε πολλούς τομείς, απλά δεν υπάρχει βούληση να γίνουν διορθώσεις.

Και τη νύφη την πληρώνουμε όλοι μας.

Καλο Καλοκαίρι

Μπαίνουμε σιγά – σιγά στην καρδιά του καλοκαιριού και όλοι μας κοιτάμε να ξεφύγουμε όπως - όπως και να αφήσουμε όλα τα θέματα που μας βασανίζουν για λίγες μέρες στην άκρη. Είναι σαφώς ό,τι καλύτερο μπορεί να κάνει κάποιος, αν φυσικά έχει τη δυνατότητα. Γνωρίζουμε φυσικά πως οι απαιτήσεις έχουν αυξηθεί δραματικά και οι διακοπές για πολλούς συμπολίτες μας φαντάζουν άπιαστο όνειρο. Για τους ελεύθερους βέβαια τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Σύμφωνα με υπολογισμούς ταξιδιωτικών πρακτορείων και ρήσεις ειδικών μια 4-μελής οικογένεια χρειάζεται ημερησίως περί τα 200 € για διαμονή και διατροφή σε έναν τουριστικό προορισμό, χωρίς να περιλαμβάνεται το κόστος μετάβασης, (εισιτήρια κ.λπ.)

Χρειάζεται λοιπόν καλό ψάξιμο πριν αποφασίσουμε τον τόπο των διακοπών μας, γιατί όπως σε όλους τους τομείς έτσι κι εδώ υπάρχουν οι δημοφιλείς προορισμοί, όπου πληρώνεις αέρα με το ενδεχόμενο να διασταυρωθείς στη βόλτα με κάποιον celebrity, και οι μη, όπου απλά ευχαριστιέσαι ήλιο, τοπίο και θάλασσα. Αν θέλετε ας πούμε να δείτε διασημότητες θα πάτε Μύκονο, όπου το δίκλινο σε ενοικιαζόμενα δωμάτια θα το πληρώσετε 80 – 100 € κι αν είστε τυχεροί θα έχει το μπάνιο στον ίδιο χώρο και όχι στο βάθος της αυλής!!! Αν πάλι σας ενδιαφέρει να περάσετε καλά με την παρέα σας και μόνο, μπορείτε να πάτε σε μέρη λιγότερο διάσημα, αλλά με την ίδια ή ανώτερη πολλές φορές φυσική ομορφιά και χωρίς να χρειαστεί να πληρώσετε του κόσμου τα λεφτά. Ένας τέτοιος προορισμός είναι π.χ. η Λευκάδα, όπου τα νερά κι οι παραλίες της συγκρίνονται με ελάχιστα μέρη στην Ελλάδα, είναι οδικώς προσβάσιμη, άρα γλιτώνουμε τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και το κόστος διαμονής είναι σαφώς μικρότερο. Ένα δίκλινο για παράδειγμα σε ενοικιαζόμενα δωμάτια κοστίζει το πολύ 50 Ευρώ.

Ας ξεχάσουμε λοιπόν την άνοδο του κόστους ζωής, τους χρηματισμούς των κομμάτων, το τάϊσμα των πολιτικών προσώπων από επιχειρήσεις, τον πληθωρισμό, την ανεργία, το πετρέλαιο και γενικά όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, σε μια καλή θα έλεγα για το κυβερνών κόμμα συγκυρία, μιας και οι επόμενες εκλογές είναι το 2011 και μέχρι τότε όλα τα σκάνδαλα θα έχουν ξεχαστεί και η αντιπολίτευση ζει στον κόσμο της, και ας φροντίσουμε να γλιτώσουμε για όσο μπορεί ο καθένας μας από την καθημερινή του δραστηριότητα. Το χρειαζόμαστε άλλωστε. Να ηρεμήσουμε και να επιστρέψουμε ποιο αισιόδοξοι, μέσα στη γενικότερη απαισιοδοξία που μας κυβερνά. Το σίγουρο είναι ότι πολλές φορές οι κυβερνήσεις περιμένουν τη χαλάρωση των διακοπών για να περάσουν εύκολα νόμους και ρυθμίσεις εις βάρος μας.

Εύχομαι σε όλους καλές διακοπές, καλό καλοκαίρι, καλή επιτυχία σε όσες και όσους έγραψαν εξετάσεις, μαθητές και φοιτητές, και περιμένουν αποτελέσματα. Εγώ από την πλευρά μου θα είμαι παρών, θα παρακολουθώ, θα καταγράφω και θα σχολιάζω όσο μπορώ αυτά που θα γίνονται, για να μη νομίσουν πως μπορούν να περάσουν ότι έχουν σκοπό να περάσουν, έτσι εύκολα.

Καλό καλοκαίρι.