Λογοκρισία / Censorship

Ο όρος λογοκρισία μας είναι γνωστός κυρίως από την περίοδο της δικτατορίας. Η προσπάθεια των κυβερνώντων τότε, ήταν να ελέγξουν τον τρόπο έκφρασης της κοινωνίας και να αποτρέπουν τις δυσμενείς γι’ αυτούς κριτικές, ώστε να φαίνεται, κυρίως στο εξωτερικό, γιατί εδώ ξέραμε τι γινόταν, ότι επιτελούσαν θεάρεστο έργο. Σαν ορισμός ο όρος λογοκρισία σημαίνει την προσπάθεια χειραγώγησης της ελεύθερης έκφρασης των ανθρώπων και όλων των μορφών επικοινωνίας, γραπτού και προφορικού λόγου. Στόχος κάθε κυβέρνησης είναι να νομοθετεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης ή κίνησης. Με το πρόσχημα της προστασίας της ελευθερίας έκφρασης ή κίνησης κάποιων ομάδων ανθρώπων, κυρίως της μειοψηφίας, περιορίζονται οι ελευθερίες έκφρασης ή κίνησης της πλειοψηφίας.

Οι σύγχρονες δημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως και η δικιά μας, ενώ παινεύονται για την ελευθερία του λόγου και των κινήσεων που παρέχουν στους πολίτες τους, φροντίζουν να θεσπίζουν νόμους οι οποίοι περιορίζουν και καταστρατηγούν αυτήν την ελευθερία, όπως για παράδειγμα ο νόμος για τις απεργίες, ο νόμος για την τρομοκρατία, ο νόμος που επιτρέπει την παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων μας, είτε είμαστε ύποπτοι είτε όχι, και πολλοί άλλοι. Τα δε μέλη των κομμάτων έχουν τέτοια ελευθερία λόγου, που αν πουν κάτι που αντιτίθεται στις απόψεις του αρχηγού τους διαγράφονται, όπως τελευταία η περίπτωση Σημίτη, που διαφώνησε με την άποψη Παπανδρέου.

Τα κρατικά ΜΜΕ

Ποιος μπορεί να υποστηρίξει την ύπαρξη αντικειμενικής ενημέρωσης από τα κρατικά μέσα; Ουδείς! Θυμάμαι επί υπουργίας Πρωτόπαπα, εκπομπές που τα «έχωναν» στην κυβέρνηση Σημίτη, όπως αυτές των Λυριτζή – Οικονόμου, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα, αλλά με καθαρά διαφορετικό προσανατολισμό στο στυλ τους και πολύ νερό στο κρασί τους. Τα δε ενημερωτικά δελτία των κρατικών σταθμών, (τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών), είναι στρατευμένα, ώστε όλα να τα παρουσιάζουν ρόδινα, λες και τίποτα δε λειτουργεί αρνητικά, σαν τα πάντα να δρουν υπέρ των πολιτών. Ακόμη και το θέμα της ακρίβειας αποδόθηκε σε εξωτερικές έκτακτες συγκυρίες, τα καρτέλ, οι μίζες, οι πυρκαγιές, ο ΟΤΕ, το παραδικαστικό, η υπόθεση Ζαχόπουλου κ.ά. αντιμετωπίστηκαν γλαφυρά με κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς τύπου «αστάθμητοι παράγοντες», «φαίνεται», «εισαγόμενος πληθωρισμός», «διεθνείς συγκυρίες», «φερόμενος», «σύμφωνα με καταγγελίες», «ανεξακρίβωτες πληροφορίες» και πολλά άλλα. Ελπίζω ο πρόσφατος σεισμός στην Ανδραβίδα να τύχει αντικειμενικής αντιμετώπισης, ως προς τις επιπτώσεις και τις ενέργειες της πολιτείας και οι πληγέντες με τη συνδρομή του κράτους και όλων μας να επουλώσουν στο μέγιστο τις υλικές τους απώλειες.

Οι προσωπικές ιστοσελίδες, (blogs)

Τελευταία, επειδή κάποια blog καυτηριάζουν πετυχημένα ομολογουμένως τα τεκταινόμενα, γίνεται έντονη προσπάθεια χειραγώγησης των δημοσιευμάτων τους. Τα blog προέκυψαν σαν ένας χώρος στον οποίο ο καθένας μας μπορεί να γράφει τις σκέψεις του ελεύθερα και να τις μοιράζεται με τον υπόλοιπο κόσμο, περιμένοντας σχόλια, επισημάνσεις και υποδείξεις. Εκεί βρήκαν τον τρόπο πολλοί, δημοσιογράφοι κυρίως, οι οποίοι διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να δώσουν στο ευρύ κοινό τα θέματά τους, να κατηγορήσουν ευθέως πρόσωπα και καταστάσεις, μέσω αναρτήσεων, οι οποίες σαν άρθρα ή ρεπορτάζ δεν θα μπορούσαν να δημοσιευτούν, γιατί κανένα μέσο δεν θα δεχόταν να τα δημοσιεύσει, (ξέρουμε πόσο γλύφουν τα ΜΜΕ κυβερνήσεις και επιχειρήσεις για να παίρνουν χορηγίες, διαφημίσεις κλπ). Σε κάποιες περιπτώσεις δε, έλλειπαν και αποδεικτικά στοιχεία, οπότε η όποια δημοσίευση καθίστατο αδύνατη. Έτσι πριν από μήνες είχαμε την υπόθεση με το blog pres-gr και τις αντιδράσεις των Βουλγαράκη – Αλογοσκούφη σε δημοσιεύματά του, υπόθεση η οποία εξελίσσεται με θέσπιση νόμου, ο οποίος με απειλητικές διατάξεις θα αποτρέπει τέτοιου είδους δημοσιεύματα και μεταξύ άλλων λέγεται ότι θα προσωποποιεί και το χρήστη.

Γιατί να είναι απαραίτητο όμως να προσωποποιείται ο χρήστης, τη στιγμή που είναι ήδη προσωποποιημένος; Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να θεωρεί πως οι προσωπικές μας σελίδες, τα e-mail, το face book, το MySpace κ.α. δεν παρακολουθούνται, κι αν υπάρχει θα είναι επιεικώς αφελής. Αυτοφακελωνόμαστε, αυτό συμβαίνει. Αντί να μας φακελώνουν, όπως έκαναν κάποτε οι αρχές, τώρα μόνοι μας ηλεκτρονικά δίνουμε τα στοιχεία μας, τα πιστεύω μας και τις ανησυχίες μας. Πώς γίνεται αυτό; Πανεύκολα: ο υπολογιστής του σπιτιού μας για να συνδεθεί στο διαδίκτυο χρησιμοποιεί μια ηλεκτρονική υπογραφή, (IP όπως ονομάζεται), που αντιστοιχεί στον ιδιοκτήτη της τηλεφωνικής γραμμής σύνδεσης. Όσο κι αν νομίζει κάποιος ειδικός ότι με προγράμματα κλπ μπορεί να παρακάμψει αυτό το ΙΡ, ή να το αλλάξει είναι πολύ γελασμένος. Έτσι ο χρήστης ταυτοποιείται και αν το υλικό που διακινεί κινεί υποψίες, τότε αυτομάτως μπαίνει στα υπ’ όψιν της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Μα θα μου πει κάποιος ότι κάπως έτσι εξιχνιάστηκαν και εξαρθρώθηκαν πολλά εγκλήματα που διεπράττοντο μέσω διαδικτύου, όπως κάποια παιδικής πορνογραφίας, εμπορίου ανθρωπίνων οργάνων κλπ, αλλά νομίζω πως αυτός ο τρόπος δεν αποτελεί τη μοναδική μέθοδο.

Ας μου εξηγήσει κάποιος αν υπάρχει ή όχι λογοκρισία στα blog. Διότι στο δικό μου διεπίστωσα με μεγάλη μου λύπη ότι υπάρχει. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι διαβάστηκε το θέμα μου «Η Πόλις Εάλω» για τα 555 χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης που αναρτήθηκε στις 29 Μαΐου και που ομολογουμένως το είδαν πάρα πολλοί αναγνώστες, αν κρίνω από τα σχόλια και τα μηνύματα που έλαβα. Στη λίστα που εμφανίζεται με το ποσοστό αναγνωσιμότητας κάθε θέματος απουσιάζει παντελώς, σα να μην αναρτήθηκε ποτέ. Για ποιο λόγο άραγε, αφού κατά τα φαινόμενα το είδε τόσος κόσμος; Μήπως υπάρχει κάποιος σκοπός που δεν εμφανίστηκε ο εν λόγω τίτλος, ή απλά έτυχε; Και ποιους θα στεναχωρούσε ένα τέτοιο ιστορικό θέμα; Θα περιμένω με ενδιαφέρον κάποια απάντηση από τους διαχειριστές της υπηρεσίας των blog, την οποίαν αν ποτέ λάβω θα την αναρτήσω.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λογοκρισία στα θέματα που δημοσιεύονται εδώ, αν και τα φαινόμενα απατούν.