Ακρίβεια, Ανεργία, Φτώχεια

Μας έζωσαν τα φίδια

Είπα να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα με το θέμα, γιατί καθένας μας είναι πλέον ενήμερος για ό,τι συμβαίνει γύρω από την ακρίβεια. Όχι μόνο ενήμερος, αλλά και παθός, επειδή καθημερινά όλοι δίνουμε τη δική μας μάχη για επιβίωση. Παλαιότερα, όταν έγραψα σχετικά, είχα σχόλιο από τον κύριο Αλογοσκούφη, ο οποίος με παρότρυνε να δω τις ενέργειες του Υπουργείου Οικονομικών για την αντιμετώπισή της. Τις είδα και τις παρακολουθώ, αλλά δυστυχώς διαπιστώνω πως δεν μπόρεσαν ούτε τα μέτρα του Υπ.Οικ. ούτε και τα 41 του ΥΠ.ΑΝ. να φέρουν αποτέλεσμα, γιατί οι τιμές δεν σταθεροποιήθηκαν, ούτε μειώθηκαν. Δηλαδή, αν παρά τα μέτρα αυτά, τα κέρδη των super market ανήλθαν σε 66% φανταστείτε τι θα γινόταν αν δεν εφαρμοζόντουσαν! Δεν είμαι ειδικός, αλλά η λογική μου λέει πως αν οι αυξήσεις στους μισθούς είναι μεγαλύτερες από την τιμή του πληθωρισμού, τότε ανακουφίζονται κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα. Γιατί λοιπόν δεν κάνει αυτό το απλό η κυβέρνηση για τα επόμενα χρόνια; Δεν μπορεί πραγματικά, ή δεν θέλει;

Τα μέτρα ήταν μόνο λόγια, ή επηρέασαν τους πλέον ανίσχυρους. Αυτοί που κινούν τα νήματα σε όλους τους τομείς είναι εξασφαλισμένοι και δεν πρόκειται να τους προσβάλει κανένα μέτρο, γιατί έχουν ήδη φροντίσει για αντίμετρα. Είδαμε πρόσφατα τι έγινε με το γάλα. Από τα 140 εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα, πληρώθηκαν γύρω στα 20! Για τα υπόλοιπα εκκρεμούν περαιτέρω δικαστικοί αγώνες από τις εταιρείες που δεν δέχονται πως λειτούργησε συμφωνία καρτέλ. Καρτέλ, είναι η συνεννόηση ομοειδών επιχειρήσεων για τον καθορισμό της τιμής του προϊόντος που παράγουν. Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που η αγορά δεν είναι πολύ απλωμένη, δηλαδή οι εταιρείες είναι λίγες και η συνεννόηση είναι ευκολότερη και πάντα το αποτέλεσμα είναι εις βάρος του πρωτογενούς παραγωγού και του τελικού καταναλωτή. Οι μεγάλοι παίκτες λοιπόν σίγουρα παρακολουθούν τις κινήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και προετοιμάζονται κατάλληλα. Οι μικροί πληρώνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Επί πλέον μου έχει δημιουργηθεί η εξής απορία: γιατί να μην μπορεί κάποια εταιρεία να διαφημίζει ότι πουλάει ένα επώνυμο προϊόν, γιαούρτι ΜΕΒΓΑΛ φερ’ ειπείν, προς 2,15€ τη στιγμή που η τιμή του στο ράφι είναι 2,40; Μα γιατί υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη συγκριτική διαφήμιση. Αυτό το νόμο δεν επικαλέσθηκε και ο ΟΤΕ όταν κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά της Vodafone, επειδή η τελευταία σε διαφήμισή της έλεγε, «χωρίς πάγιο ΟΤΕ»; Έτσι όμως περιορίζεται ο ανταγωνισμός και χαμένος, όπως πάντα άλλωστε βγαίνει ο καταναλωτής. Επίσης, αν ένα προϊόν δεν έχει ζήτηση, μποϊκοταριστεί, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, από τους καταναλωτές, τότε τι γίνεται η τιμή του θα εξακολουθήσει να ανεβαίνει; Δηλαδή αν κανένας δεν πληρώσει το αγγουράκι 75 λεπτά τι θα το κάνουν οι χονδρέμποροι; Άντε να το πετάξουν μια, δυο, την τρίτη φορά όμως θα μειώσουν αναγκαστικά την τιμή του. Δυστυχώς, ή δεν γνωρίζουμε τη δύναμη που έχουμε ως καταναλωτές, ή αδιαφορούμε.

Για να αδιαφορήσουμε όμως και να πούμε πως δεν πειράζει ας το πληρώσουμε το αγγουράκι 75 λεπτά, σημαίνει πως υπάρχουν χρήματα στην αγορά, τα οποία την κινούν και κατά κάποιο τρόπο δεν φαίνονται. Γι’ αυτό και κατά πολλούς συντηρείται η τέτοιου βαθμού άνοδος των τιμών σε πολλά βασικά είδη. Τα χρήματα αυτά τις περισσότερες φορές προέρχονται από δεύτερη εργασία, στην οποία αναγκάζονται να καταφύγουν οι περισσότεροι από μας που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με ένα μισθό. Αυτά τα χρήματα είναι μαύρα και πουθενά δεν δηλώνονται, με αποτέλεσμα και το κράτος να χάνει φόρους. Φαίνεται λοιπόν πως υπάρχουν και άλλες πηγές εισοδημάτων για πολλούς από μας, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ένα σημαντικό ποσοστό των συμπολιτών μας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας!

Στη χώρα μας το ποσοστό αυτό φτάνει το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Η ανεργία, κυρίως των νέων, οι χαμηλοί μισθοί, η ανασφάλεια της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα κ.ά. δεν αφήνουν περιθώρια στο νέο να ανοιχτεί, να πραγματοποιήσει τους στόχους του, π.χ. να δημιουργήσει οικογένεια, να ανεξαρτητοποιηθεί από το οικογενειακό περιβάλλον και να πάψει να επιβαρύνει τους γονείς του. Λίγοι είναι αυτοί που μετά το πέρας των σπουδών τους καταφέρνουν να βρουν μια δουλειά αντάξια των όσων μάθαιναν. Στην πλειονότητά τους όμως οι τελειόφοιτοί μας εργάζονται σε οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς και τις πιο πολλές φορές περιστασιακά. Η δουλειά βέβαια δεν είναι ντροπή, αλλά όταν κάποιος μέχρι τα 27 του δεν θυμάται τίποτε παραπάνω από ένα βιβλίο, σημειώσεις και συνεχείς εξετάσεις, τότε απογοητεύεται που κατέληξε, να εργάζεται σε κάτι που θα μπορούσε να το κάνει κάλλιστα από τα είκοσι του χρόνια και δεν θα χρειαζόταν να επιβαρύνει και την οικογένειά του. Όνειρο κάθε οικογένειας είναι τα παιδιά να αποκτήσουν ένα πτυχίο. Έτσι πολλές φορές δεν διστάζει ακόμη και να χρεωθεί, για να σπουδάσει έναν εν δυνάμει άνεργο.

Για αυτά τα παιδιά, αλλά και για όσους χάνουν την εργασία τους λίγο πριν τη σύνταξη, τι μέτρα λάβατε κύριοι Υπουργοί; Δεν σας απασχολεί που νέοι επιστήμονες, καλά καταρτισμένοι και έτοιμοι για δουλειά, δεν βρίσκουν εργασία; Τι κάνατε και τι κάνετε για όλα αυτά τα παιδιά που περιμένουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους; Βέβαια δεν σας χαλάει που οι νέοι μας σπουδάζουν κάμποσα χρόνια, γιατί αν δεν σπούδαζαν θα τους είχατε στην καμπούρα σας, είτε δίνοντάς τους επιδόματα ανεργίας, είτε απλώς αναγράφοντάς τους στη λίστα των ανέργων και γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις περί τις 500,000 παραπάνω ανέργους. Ο φοιτητής δεν θεωρείται άνεργος, ο στρατιώτης επίσης. Ένας νέος λοιπόν που θα βγει όχι πριν τα 25 του στην αγορά εργασίας, δεν σας απασχολεί μέχρι τότε. Φανταστείτε να είχατε περί τις 50,000 νέους το χρόνο επί 7 χρόνια, (25-18) = 350,000 ανέργους επί πλέον! Το ποσοστό της ανεργίας, το οποίο ανεπίσημα είναι κάπου στο 12% θα έφτανε τουλάχιστον στο 20! Ο αριθμός 50,000 νέων το χρόνο είναι το σύνολο αυτών που φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό, (ο ένας στους τέσσερις των υποψηφίων στις πανελλαδικές), συν τους φοιτητές που δεν τελειώνουν εγκαίρως τις σπουδές τους. Κατά τη γνώμη μου ο αριθμός στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερος!

Εγώ όταν σπούδαζα ήξερα ότι αμέσως μόλις τελειώσω θα δουλέψω. Πριν χρόνια υπήρχαν δουλειές, υπήρχε βιομηχανία, βιοτεχνία, δραστηριότητα, η οποία άρχισε σιγά - σιγά να κινείται προς μέρη με χαμηλότερα κοστολόγια ή σταμάτησε τελείως λόγω ανταγωνισμού. Τι υποδομή έγινε, ώστε να μην υπάρξει τέτοια κατρακύλα; Καμιά. Άλλες χώρες, (π.χ. Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία), αντιμετώπισαν το θέμα πολύ πιο έξυπνα. Ναι μεν έβλεπαν την παραγωγική τους διαδικασία να φεύγει προς τρίτες φθηνότερων κοστολογίων χώρες, (Κίνα, Τουρκία, Βουλγαρία κ.ά.), από την άλλη όμως κράτησαν και εκμεταλλεύτηκαν την τεχνογνωσία τους πάνω σε θέματα παραγωγής και την πούλησαν πολύ ακριβά. Πέρασαν κατά κάποιο τρόπο στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, στην τριτογενή παραγωγή. Εμείς αδυνατίσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να λειτουργήσει κάτι τέτοιο και τα χάσαμε όλα μαζί.

Κατά το κοινώς λεγόμενον: Αγρόν ηγοράζαμε.

Και εξακολουθούμε