Οδός Τσιμισκή

Πόσοι από μας άραγε γνωρίζουν πού οφείλει το όνομά του ο πιο εμπορικός δρόμος της Θεσσαλονίκης, η οδός Τσιμισκή; Επειδή σε συζητήσεις με γνωστούς μου που τέθηκε το θέμα άκουσα μέχρι και πως ο Τσιμισκής ήταν πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, πιστεύω ότι με τα παρακάτω θα διαφωτιστεί το θέμα, μιας και πρόκειται για έναν σημαντικό στρατηγό και αυτοκράτορα του Βυζαντίου.

Ιωάννης Τσιμισκής

Ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν Αρμενικής καταγωγής και οι ιστορικοί τον περιγράφουν σαν ένα πολύ δυνατό άτομο, τόσο από πλευράς σωματικών, όσο και από πλευράς διοικητικών ικανοτήτων. Ήταν μετρίου αναστήματος και του αποδίδονται πολλαπλές ικανότητες, στον αθλητικό, στρατιωτικό και διοικητικό τομέα. Για να καταλάβουμε τα επιτεύγματά του όμως σαν αυτοκράτορα, θα πρέπει να δούμε λίγο πιο πίσω τις υποδομές που κληρονόμησε από τους προκατόχους του, καθώς και τα παιχνίδια που παιζόντουσαν γύρω από το θρόνο, με πρωταγωνιστές κυρίως τις συζύγους των αυτοκρατόρων.

Ο Ιωάννης Β’ Τσιμισκής διατέλεσε αυτοκράτορας του Βυζαντίου από το 969 έως το 976 μ.Χ. Διαδέχθηκε στο θρόνο το θείο του Νικηφόρο Β’ Φωκά, και μαζί με τον ανιψιό του Βασίλειο Β’ Βουλγαροκτόνο, αποτέλεσαν την τριάδα των στραταρχών αυτοκρατόρων, που οδήγησαν το Βυζάντιο στην πιο ένδοξη στρατιωτική του περίοδο. Ανήκαν δε και οι τρεις στη Μακεδονική δυναστεία, η οποία κυβέρνησε την αυτοκρατορία για 190 συνεχή χρόνια, από το 867 έως το 1057. Ο Νικηφόρος Φωκάς διαδέχθηκε στο θρόνο το Ρωμανό το Β’ ο οποίος είχε μια πολύ σύντομη παρουσία στην εξουσία, (959 – 963) και ήταν γιος του Κωνσταντίνου Ζ’ του Πορφυρογέννητου. Ο Ρωμανός ο Β’ παντρεύτηκε την όμορφη κόρη ενός Κωνσταντινουπολίτη ταβερνιάρη και μαζί της απέκτησε δύο γιους, το Βασίλειο και τον Κωνσταντίνο. Το όνομά της ήταν Αναστασώ, αλλά αργότερα το άλλαξε σε Θεοφανώ.

Μετά τον ξαφνικό θάνατο του Ρωμανού το 963, η εξουσία πέρασε στα χέρια της Θεοφανούς. Ο στρατός όμως υπό τον Νικηφόρο Φωκά ανησυχούσε για τα τεκταινόμενα και όχι άδικα, γιατί το παλάτι με μαέστρο τη Θεοφανώ και εκτελεστή τον Ιωσήφ Βρίγγα, παρακοιμώμενο του Ρωμανού, προσπαθούσε με δόλο να καθαιρέσει το στρατηγό. Έτσι ο Νικηφόρος Φωκάς πήρε την απόφαση να σπεύσει στην Πόλη και να διεκδικήσει το θρόνο, κάτι το οποίο πέτυχε, και στις 16 Αυγούστου του ίδιου έτους στέφτηκε αυτοκράτορας. Αμέσως μετά τη στέψη του άλλαξε σχεδόν όλους τους στρατιωτικούς διοικητές φοβούμενος μήπως κινηθούν εναντίον του και μεταξύ άλλων εξόρισε και τον ανιψιό του, στρατηγό τότε Ιωάννη Τσιμισκή, στην πατρίδα του την Αρμενία. Ένα μήνα αργότερα, παρά τις αντιρρήσεις του Πατριάρχη, στέφτηκε τη Θεοφανώ.

Η περίοδος της βασιλείας του Νικηφόρου Φωκά ήταν πολύ σημαντική για την αυτοκρατορία, αφού κατάφερε να προσαρτήσει την Κρήτη, τις περιοχές της Κιλικίας και της Συρίας και να απωθήσει τον Αραβικό κίνδυνο. Στο στρατηγό του Μιχαήλ Βούρτζη οφείλει τον Οκτώβριο του 969 την κατάληψη της Αντιόχειας, σημαντικότατης πόλης της Συρίας και της τρίτης σε μέγεθος στον τότε γνωστό κόσμο. Η αντίστροφη μέτρηση όμως για το τέλος του άρχισε μετά την πτώση της πόλης, σύμφωνα με γράμμα που του ενεχυρίασε μοναχός, κατά το οποίο θα πέθαινε εντός τριών μηνών από την πτώση της Αντιόχειας. Το γεγονός αυτό, καθώς και τα πολλά προβλήματα στο εσωτερικό, με κύριο τη δυσαρέσκεια των πολιτών από τη βαριά φορολογία για να καλυφθούν τα έξοδα των εκστρατειών της αυτοκρατορίας, τον έκαναν να κλειστεί στον εαυτό του

Τότε η Θεοφανώ βρήκε την ευκαιρία να τον πείσει να ανακαλέσει στην Πόλη τον Ιωάννη Τσιμισκή από την Αρμενία. Γυρίζοντας ο Τσιμισκής συνεργάστηκε με τον Μιχαήλ Βούρτζη και άλλους αξιωματικούς και συνωμότησαν κατά του θείου του, τον οποίον και δολοφόνησαν στις 10 Δεκεμβρίου του 969. Έτσι πληρώθηκε το ρηθέν, ότι πριν το τέλος του έτους ο Νικηφόρος θα πέθαινε.

Ο Τσιμισκής στέφτηκε αυτοκράτορας στα 45 του χρόνια και προχώρησε στις αναγκαίες εκκαθαρίσεις που συνηθίζονταν σε κάθε αλλαγή εξουσίας και που διατηρούνται ως τις μέρες μας, για να εδραιώσει την κυριαρχία του. Μοναδικό εμπόδιο στη στέψη του στάθηκε ο πατριάρχης που αρνήθηκε να τον δεχθεί στην Αγία Σοφία για να στεφθεί Βασιλέας, επειδή είχε σκοτώσει συγγενή του. Συν τοις άλλοις απαίτησε να εκδιωχθεί η αυγούστα από το παλάτι και να επιστρέψουν στην εκκλησία τα παλιά της προνόμια, τα οποία είχαν αφαιρεθεί επί Νικηφόρου, με κύριο αίτημα να αρθεί η συναίνεση που έπρεπε να υπάρχει από το Βασιλέα στην εκλογή των ιεραρχών, απαιτήσεις τις οποίες δέχθηκε και έτσι στέφτηκε αυτοκράτορας. Στην επτάχρονη διάρκεια της Βασιλείας του είχε πολλές επιτυχίες στα ανοικτά μέτωπα του κράτους με του Άραβες στην ανατολής, του οποίους και διέλυσε και τους Ρώσους στο βορά οι οποίοι είχαν παραμείνει στην περιοχή της Βουλγαρίας, τους οποίους και εκδίωξε. Έτσι έως το 971 η περιοχή είχε επανέλθει στο έλεγχο του Βυζαντίου.

Παντρεύτηκε τη Θεοδώρα, θεία των δύο συμβασιλέων γιων του Ρωμανού, Βασιλείου και Κωνσταντίνου, (αδελφή του Ρωμανού του Β’) και έτσι έγινε μέλος της δυναστείας των Μακεδόνων, τη βασιλική εξουσία της οποίας και θα διαφύλαττε. Ο Ιωάννης Τσιμισκής πέθανε στην Κωνσταντινούπολη, αμέσως μετά την επιστροφή του από εκστρατεία στη Μέση Ανατολή. Κατά άλλους δηλητηριάστηκε, άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως ο θάνατός του οφείλεται σε τύφο. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο Βασίλειος ο Β’ ο Βουλγαροκτόνος, γιος όπως είδαμε του Ρωμανού του Β’, ο οποίος θα κυβερνήσει μέχρι το 1025, όπου και θα τον διαδεχθεί ο αδελφός του Κωνσταντίνος ο Η’, ο οποίος θα μείνει στην εξουσία μέχρι το 1028.

Θεοφανώ

Ο ρόλος της Βασίλισσας στη Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν του Βασιλέα. Σε περιπτώσεις αδυναμίας, αναποφασιστικότητας ή δισταγμού ήταν αυτή που αναλάμβανε δράση, (βλέπε Ιουστινιανός – Θεοδώρα). Η Θεοφανώ παρουσιάζεται ως μια φιλόδοξη βασίλισσα, η οποία δε δίστασε να δηλητηριάσει τον πεθερό της Κωνσταντίνο Ζ’ Πορφυρογέννητο, ώστε να τον διαδεχθεί στο θρόνο ο γιος του Ρωμανός Β’ για να στεφθεί το δυνατόν συντομότερο αυτοκράτειρα. Ήταν αυτή που μετά το θάνατο του άντρα της παντρεύτηκε τον επόμενο αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Τσιμισκή στη δολοφονία του, υπολογίζοντας σε τρίτο γάμο μαζί του, αλλά ο Τσιμισκής όπως είδαμε για να στεφθεί αυτοκράτορας από τον πατριάρχη, έκανε κάποιες παραχωρήσεις, μεταξύ των οποίων ήταν και η απομάκρυνση της Θεοφανούς από το παλάτι κι έτσι οι προσδοκίες της δεν ευοδώθηκαν. Τελικά επέστρεψε στο παλάτι μετά την άνοδο στο θρόνο του γιου της Βασιλείου Β’ του Βουλγαροκτόνου.

Black humor, black money, μαύρο σκοτάδι και μαύρα πρόβατα

Είναι τελικά όλα τα περί σκοτεινών δοσοληψιών τόσο αποκαρδιωτικά όσο παρουσιάζονται στη χώρα μας, με συναλλαγές πολιτικών με επιχειρηματίες κάτω απ’ το τραπέζι, πολιτών με τις αρχές, στημένων έργων και διαγωνισμών και γενικά ολόκληρης της κρατικής μηχανής; Ή να το θέσω αλλιώς: υπήρχε ποτέ έργο ή προμήθεια υλικού στη Ελληνική δημόσια διοίκηση στο οποίο να μην συνυπολογίστηκαν προμήθειες ή δωράκια στους εμπλεκόμενους;

Τα μέχρι στιγμής στοιχεία και η εμπειρία μας ως πολίτες αυτού του τόπου, δείχνουν μάλλον προς αυτήν την κατεύθυνση. Από την πιο ταπεινή μας δοσοληψία, έως και την πιο απίθανη, μεσολαβούν φακελάκια. Θέλεις να τύχεις καλύτερης αντιμετώπισης από γιατρούς του ΕΣΥ; Πρέπει να πληρώσεις. Θέλεις να κανονίσεις κάποια εκκρεμότητά σου με την εφορία; Πρέπει να λαδώσεις. Θέλεις μήπως να εξετασθεί η οικοδομική σου άδεια; Κι αυτό γίνεται αρκεί να δώσεις τα απαραίτητα στους μηχανικούς της πολεοδομίας. Δε μπορώ να σκεφτώ κάποια περίπτωση που να μην χρειαστεί να κάνει κανείς δωράκια για να εξυπηρετηθεί. Και με τη βούλα αν θυμάστε τις δηλώσεις περί γρηγορόσημου, του άλλοτε υφυπουργού Οικονομίας κυρίου Αδάμ Ρεγκούζα ο οποίος πήρε μέρος και σε εκδήλωση του Θεσσαλονικιού καναλάρχη, άρχοντα του Χορτιάτη, κυρίου Βασίλη Χρηστίδη. Παραιτήθηκε και καλά για να βρει το δίκιο του στη δικαιοσύνη σχετικά με τις κατηγορίες εναντίον του πως έδινε διαφημιστικά σποτ κρατικών οργανισμών σε τοπικά κανάλια και ακόμη το ψάχνει.

Οι κυβερνήσεις μας φαίνεται πως δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν, ότι τις μεγαλύτερες τρύπες στον προϋπολογισμό τις δημιουργούν τα Υπουργεία ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. Οικονομίας, Υγείας και Εθνικής Άμυνας. Αν καταφέρουν να τα νοικοκυρέψουν, τότε είμαι σίγουρος πως θα τα πάμε πολύ καλύτερα. Κι αν δεν ξέρουν πώς, ας ρωτήσουν εμάς τους απλούς πολίτες να τους πούμε. Αλλά γιατί να τα νοικοκυρέψουν, αφού πολλές από αυτές τις τρύπες καταλήγουν υπογείως στη μεγάλη δεξαμενή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν οι φτωχοί και πεινασμένοι Υπουργοί και βουλευτές, αλλά και όλο το σύστημα που τους περιτριγυρίζει, με παρατρεχάμενους, κηφήνες, ανεπρόκοπους, τεμπέληδες και σφουγγοκολάριους, να επιβιώσουν; Ο προϋπολογισμός κάθε κόμματος είναι ότι και ο μισθός ενός χαμηλοσυνταξιούχου! Δεν φτάνει ούτε για τις πρώτες μέρες του μήνα! Έτσι λοιπόν θα πρέπει να αναπληρωθεί το κενό, κι επειδή δεν μπορεί απ’ ευθείας από τις τσέπες μας, κανονίζεται και δίνεται μέσω τρίτων, οι οποίοι είτε τα εισπράττουν άμεσα από εμάς μέσω προϊόντων, είτε έμμεσα με υπερτιμολογήσεις έργων που αναλαμβάνουν.

Η πολιτική ζωή του τόπου είναι στενά συνδεδεμένη με τέτοιου είδους δοσοληψίες, πολλές από τις οποίες έρχονται στο φως και άλλες όχι. Ένα είναι το σίγουρο: ότι τα δύο κόμματα εξουσίας ταΐζονται. Και εφόσον ταΐζονται, εξυπηρετούν σκοπιμότητες των τροφοδοτών τους. Δεν είναι κακό να έχει μια παράταξη σπόνσορα, κακό είναι να εξυπηρετεί αυτόν τον σπόνσορα εις βάρος των πολιτών όταν είναι στην εξουσία. Οι μεγάλοι παίκτες γνωρίζουν ότι η εξουσία στην Ελλάδα μοιράζεται μεταξύ των δύο κομμάτων, Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Άρα τι πιο λογικό να ταΐσουν και τα δύο, για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εις μάτην γκρινιάζουν τα μικρότερα κόμματα και καταγγέλλουν τα μεγάλα. Αυτά είναι καταδικασμένα. Στην καλύτερη περίπτωση θα πάρουν λίγα ψίχουλα, γιατί θεωρείται απίθανο να εκλεγούν.

Οι υποψήφιοι βουλευτές από την άλλη έχουν τρομερά έξοδα κατά την προεκλογική εκστρατεία, που είναι αδύνατο να καλυφθούν από τα ποσά που τους δίδονται από το κράτος. Έτσι δέχονται προτάσεις χρηματοδότησης με ανταλλάγματα, ή αν επενδύσουν ίδια κεφάλαια στον αγώνα τους και τελικά εκλεγούν, προσπαθούν να πάρουν πίσω αυτά που ξόδεψαν με τόκο! Οπότε φροντίζουν πρώτον να έχουν ίδια οφέλη από τις δραστηριότητές τους και δεύτερον να εξυπηρετήσουν αυτούς που τους βοήθησαν, βλέπε υπόθεση Πάχτα στη Χαλκιδική που με ειδική τροπολογία επεδίωξε να βοηθήσει την επέκταση του Πόρτο Καράς. Κανείς δεν ανέλαβε εξουσία για τη δόξα. Όλοι για την τσέπη τους. Κι αν υπάρχουν κάποιοι άμεμπτοι, αυτούς τους έχει φάει το σκοτάδι.

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η κλίμακα, τόσο πιο μεγάλα τα ποσά. Άλλο πράγμα είναι να λαδώνεις έναν απλό διευθυντή εφορίας, άλλο έναν υφυπουργό και άλλο ένα ολόκληρο κόμμα. Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι παράγοντες της Siemens και όχι μόνο, και το εφάρμοζαν απρόσκοπτα. Είναι πολύ απλό να βρει κανείς πόσα πήραν τα κόμματα από την εν λόγω εταιρία, καθ’ όλη τη διάρκεια των δραστηριοτήτων της στη χώρα μας. Μια απλή πράξη χρειάζεται μόνο: υπολογίστε το 2% στον κύκλο εργασιών από τα δημόσια έργα της Siemens Hellas από το έτος που σας ενδιαφέρει μέχρι σήμερα και μοιράστε το στα δύο μεγάλα κόμματα, ανάλογα με τα χρόνια εξουσίας κάθε ενός. Έτσι βρίσκετε πόσα μαύρα χρήματα πήρε κάθε κόμμα ή παράγοντάς του. Ίσως είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει δημοσιοποιηθεί μέχρι σήμερα, ανάλογο αυτού με τον Κοσκωτά, και βγήκε στην επιφάνεια επειδή επέμεναν οι Γερμανικές αρχές για εμπλοκή και Ελλήνων πολιτικών στο θέμα που ανέκυψε εκεί στα τέλη του 2006, ύστερα από έφοδο της τοπικής αστυνομίας στα γραφεία της Siemens στο Μόναχο. Με την έρευνα που ακολούθησε από την Αμερικανική Debevoise & Plimpton και το σχετικό δημοσίευμα της wall street journal, αναγκάστηκαν να κινηθούν και οι ελληνικές αρχές και να ψάξουν το θέμα αναλυτικά. Ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα το έτρωγε κι αυτό το μαύρο σκοτάδι, όπως άλλωστε και τόσα άλλα.

Το κουβάρι ξετυλίγεται και αρχίζουν να φαίνονται ξεκάθαρα οι ρόλοι των κομμάτων και των αρχόντων του τόπου μας. Πολιτικοί που έπαιρναν δωράκια, έτσι για το καλό, ταξίδια στις Αυστριακές Άλπεις για εισπράξεις, μαύρα χρήματα που έφταναν στα ταμεία των πολιτικών κομμάτων μέσω παράκτιων εταιριών που συστάθηκαν γι’ αυτό το σκοπό, πρόσωπα όπως οι Χριστοφοράκος και Μαυρίδης, κουζίνες, πλυντήρια, τηλεοράσεις, για τα πάντα η τεχνική siemens εγγυάται! Μόνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να εξοπλίσει το γραφείο του αγόρασε και δεν πλήρωσε, εξοπλισμό αξίας κάπου 150.000 Ευρώ. Τόσο τον κοστολόγησαν, μάλλον τον υπερτίμησαν κατά τη γνώμη μου. Αγόρασε δηλαδή 150 υπολογιστές, ή 400 φαξ, ή 5000 τηλεφωνικές συσκευές. Ποιον θέλουν να δουλέψουν άραγε; Τι να περιμένω εγώ από αυτόν το νέο πολιτικό, όταν από την αυγή της καριέρας του εμφανίζεται διαπλεκόμενος; Ποιο συγκεκριμένος ήταν όμως ο Τσουκάτος! Κύριοι, τα πήρα τα δύο εκατομμύρια, αλλά τα έδωσα στο ταμείο του κόμματος! Μπράβο αγόρι μου, πάρε μια διαγραφή τώρα ως ανταμοιβή. Κάποιος ή κάποιοι πρέπει να φανεί πως φταίνε, να παραστήσουν δηλαδή τα μαύρα πρόβατα της υπόθεσης, ή καλύτερα τα εξιλαστήρια θύματα. Προσωπικά δεν περιμένω να βγουν όλα στην επιφάνεια και ας φωνάζουν γι’ αυτό οι αρχηγοί των κομμάτων. Κάποιο τρόπο θα βρουν να υποβαθμίσουν το θέμα και να μας κάνουν να το ξεχάσουμε προσωρινά, όπως και τόσα άλλα. Το μαχαίρι λοιπόν δεν πρόκειται να φτάσει ως το κόκαλο, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι φωνάζουν για κάθαρση και επιτροπές στη Βουλή.

Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτα για το θέμα. Προτιμώ όμως να κλείσω με τον ορισμό της πολιτικής, που δίνει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο οποίος την παρουσιάζει σαν τέρας!

Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησεν την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα, πάντοτε η αυτή. Τότε δια της βίας, τώρα δια του δόλου και της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι οι σχοιναβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι πίθηκαι (καλώ δε ούτω τους λεγόμενους πολιτικούς). Μαύροι χαλκείς κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των.

Παλιό, αλλά πόσο επίκαιρο φαντάζει!

Συνθήκη Λισσαβώνας VS Ευρωσύνταγμα

Σήμερα Πέμπτη και αύριο Παρασκευή πραγματοποιείται στις Βρυξέλες η σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κύριο θέμα τι άλλο, την ακρίβεια και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπισή της, την ανακούφιση των μικρών εισοδημάτων, το κόστος δανεισμού νοικοκυριών και επιχειρήσεων και το τι μέλει γενέσθαι με τα επιτόκια. Ένα από τα μέτρα φυσικά που έλαβαν και μας ανακοίνωσαν, το οποίο παρά τις επιφυλάξεις της κυρίας Πετραλιά δεν θα το αποφύγουμε, είναι η παράταση του χρόνου εργασίας έως και 65 ώρες εβδομαδιαίως. Ωραίο τρόπο βρήκαν για να βοηθήσουν τα χαμηλότερα εισοδήματα να καλύψουν τα κενά που δημιούργησε η άνοδος των βασικών ειδών διαβίωσης. Όταν διατυπώθηκε για πρώτη φορά η ιδέα του 65-ωρου το 2006 η Γαλλία και η Ιταλία θυμάμαι ήταν οι χώρες που αντέδρασαν κάθετα. Τώρα σφυρίζουν…κλέφτικα και μας στέλνουν και οδηγίες για την opt-out option. Στην Αγγλία δε, εφαρμόζεται σχεδόν από το 2005. Ο όρος opt-out σημαίνει τη δυνατότητα κάθε χώρας να διαφοροποιεί το όριο των 48 ωρών εβδομαδιαίας εργασίας προς τα πάνω.

Η σύνοδος θα γίνει υπό την σκιάν του Ιρλανδικού όχι στη συνθήκη της Λισσαβώνας, όπως ονομάστηκε τώρα το ευρωσύνταγμα του 2005, με το ενδεχόμενο της καθυστέρησης της εφαρμογής της στις αρχές του 2009, όπως σχεδιάστηκε αρχικά, αφού κάτι τέτοιο θα γινόταν μόνο αν η συνθήκη τύγχανε καθολικής αποδοχής από την Ευρώπη των 27. Άραγε θυμάται κανείς το ευρωσύνταγμα; Γνωρίζει κάποιος ας πούμε ότι αυτό που δίνεται τώρα για επικύρωση από τα επί μέρους Κοινοβούλια διαφέρει ελάχιστα από αυτό για το οποίο έγιναν φασαρίες και δημοψηφίσματα το 2005 σε Γαλλία και Ολλανδία και πάτωσε; Ο χαρακτηρισμός ως Σύνταγμα δέσμευε πολλά κράτη να διενεργήσουν δημοψήφισμα. Βέβαια τώρα με το χαρακτηρισμό Συνθήκη δεν υποχρεώνει τις χώρες να το κάνουν, περνάει δηλαδή ως μια απλή τροπολογία, όπως τόσες άλλωστε και αρκεί μια τυπική επικύρωση από τα Κοινοβούλια των κρατών μελών. Στην περίπτωση της Ιρλανδίας δεν μπόρεσαν ούτε τώρα να ξεπεράσουν αυτόν τον ύφαλο και εισέπραξαν ένα τρανταχτό όχι, όπως φαντάζομαι θα εισέπρατταν και από κάθε άλλη χώρα.

Τι νομίζατε, δεν θα έβρισκαν τρόπο να το περάσουν! Άργησαν λίγο, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι οι λαοί ξεχνούν. Ξέρουμε πως η ΕΕ λειτουργεί μεθοδικά χωρίς να βιάζεται και πάντα στο τέλος καταφέρνει να περάσει αυτό που επιθυμεί. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει δημοψήφισμα, γιατί θα έχει το αποτέλεσμα της Ιρλανδίας. Έτσι θα βγουν οι κυβερνώντες να υπεραμυνθούν της συνθήκης και να στηρίξουν πως είναι για το καλό μας, που σε τελική ανάλυση μπορεί και να είναι, απλά θα φανεί σε βάθος χρόνου. Στη Βουλή κατά τη γνωστή πάγια τακτική της, σύσσωμη η αντιπολίτευση, (μειοψηφία έτσι κι αλλιώς) θα διαφωνήσει και όλα θα πάνε κατ’ ευχήν.

Πολιτικά όλα είναι εύκολα και λύνονται ως δια μαγείας και σε ενεργητική φωνή με ρήματα τύπου, «σχεδιάζουμε», «προχωρούμε», «έχουμε όραμα», «δίνουμε λύσεις», «ενεργούμε» κ.ά. Στην πράξη όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, γιατί αυτά τα οποία διατυπώνουν οι πολιτικοί τις περισσότερες φορές δεν εφαρμόζονται, είτε γιατί είναι ανέφικτα, είτε γιατί κανείς δεν ασχολείται περαιτέρω.

Το θέμα της ενέργειας στη χώρα μας

Ένα δεύτερο θέμα που φαίνεται πως θα τεθεί επί τάπητος στη σύνοδο και για το οποίο ενδεχομένως να δεσμευτούμε σα χώρα, είναι η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας κατά 20% ως το 2020. Πώς μπορεί να γίνει αυτό τη στιγμή που στη χώρα μας κάθε χρόνο σπάμε το ρεκόρ του προηγούμενου στην κατανάλωση υγρών καυσίμων και ηλεκτρικού ρεύματος; Μήπως με τις αυξήσεις στο βασικό αυτό αγαθό που από 1ης Ιουλίου θα φτάσει 15% για το έτος 2008 και έπεται συνέχεια; Ή μήπως με τις αυξήσεις αυτές θα αντισταθμιστεί το κόστος της ηλιακής κιλοβατώρας που θα αγοράζει ο ΔΕΣΜΗΕ σε λίγο καιρό στην τιμή των 0,45 Ευρώ/Kwatt, αν υλοποιηθούν οι προτάσεις για τα μικρά φωτοβολταϊκά πάρκα ιδιωτών ισχύος μέχρι 100 Kwatt; Γιατί τα μεγάλα πακέτα τα δώσανε σε επιχειρήσεις όπως η ΜΕΤΚΑ, ο ΡΟΚΑΣ, ο ΚΟΠΕΛΟΥΖΟΣ, η ΤΕΡΝΑ κ.ά. οι οποίοι σχεδόν τσάμπα, μέσω επιδοτήσεων , δανεισμών και υπερτιμολογήσεων και χωρίς να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, βρίσκονται αυτή τη στιγμή με αιολικά πάρκα να παράγουν ενέργεια, να την πωλούν ακριβά και να έχουν στήσει την τέλεια μηχανή χρήματος; Ή μήπως η αδυναμία της ΔΕΗ να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες της χώρας σε ενέργεια, οδηγήσει στην αναγκαστική λύση του λιθάνθρακα για τον οποίο τελευταία έχει γίνει τόσος ντόρος; Ο πρόεδρος της εταιρείας κος Αθανασόπουλος τάσσεται ανοικτά υπέρ του ενδεχομένου εγκατάστασης τέτοιων μονάδων από τη Γερμανική RWE, (θυμίζω εδώ πως η εν λόγω εταιρία έχει «έτοιμες» τέσσερις τέτοιες μονάδες τις οποίες πουθενά στην Ευρώπη δεν μπορεί να στήσει λόγω αντιδράσεων των τοπικών κοινωνιών).

Δυστυχώς έχουμε την πικρή εμπειρία από την περιοχή της Πτολεμαΐδας με το λιγνίτη, με τα γνωστά θέματα μόλυνσης του περιβάλλοντος και τα επίσης γνωστά θέματα από τη μη χρήση φίλτρων στις καμινάδες των καυστήρων, με αποτέλεσμα πέραν του διοξειδίου του άνθρακα να φεύγουν στην ατμόσφαιρα σωματίδια επικίνδυνα για την υγεία μας και για το περιβάλλον. Πού ήταν τόσα χρόνια η ευαισθησία της ΔΕΗ κύριε Αθανασόπουλε και κύριοι Υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ & Ανάπτυξης; Αλλά τι να κάνει και η ΔΕΗ, αφού κάθε τρεις και λίγο αλλάζει διοίκηση; Όσο δεν υπήρχε θέμα από την ΕΕ δεν σας ένοιαζε διόλου, τώρα που τα πρόστιμα τρέχουν, τα βάλατε τα φίλτρα, τα οποία ομολογουμένως κοστίζουν, αλλά είναι αναγκαία για την κατά το δυνατόν καθαρότερη λειτουργία των 50-χρονων σταθμών παραγωγής.

Γιατί δεν αναβαθμίζετε άλλα εργοστάσια, όπως αυτό της Κομοτηνής, το οποίο έχει τις υποδομές και μπορεί με μόνο το κόστος των γεννητριών, (δύο αεριοστρόβιλων και ενός ατμοστρόβιλου), να φτάσει τα χίλια μεγαβάτ από 470 που είναι τώρα; Και το καλύτερο είναι ότι πρόκειται για σύγχρονη μονάδα που λειτούργησε το 2003, κόστισε 100 δις δραχμές τότε, και σήμερα με λιγότερο από 15 δις μπορεί να διπλασιάσει την ισχύ της. Και το σημαντικότερο: λειτουργεί με φυσικό αέριο, το πιο καθαρό καύσιμο που υπάρχει αυτή τη στιγμή. Εσείς γιατί επιμένετε στο λιθάνθρακα; Τι σας έχουν τάξει και τον θέλετε τόσο πολύ; Όσο σύγχρονα και να ‘ναι τα μηχανήματά του, ποιος εγγυάται ότι θα λειτουργούν άψογα πολύ μετά την εγκατάστασή τους; Γνωρίζετε πως η απόδοση ενός τέτοιου σταθμού θα είναι κάτω από 30% (30% μετατροπή σε ηλεκτρική ενέργεια της θερμογόνου δύναμης του λιθάνθρακα)! Στο φυσικό αέριο με καύση μικτού κύκλου, (χρησιμοποίηση των καυσαερίων από την καύση του για τη δημιουργία ατμού και χρήση σε ατμοστρόβιλο), στον ΘΗΣ Κομοτηνής παράγονται επί πλέον 150 μεγαβάτ! Το 1/3 της ονομαστικής ισχύος του εργοστασίου! ΤΣΑΜΠΑ! Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό να το σκεφτεί κανείς, ότι αυτή η μορφή εκμετάλλευσης πρέπει να προτιμηθεί έναντι άλλων ρυπογόνων.

Μήπως όλα αυτά γίνονται για να βρουν πρόσφορο έδαφος οι ιδιώτες και να μπουν στο παιχνίδι της ηλεκτροπαραγωγής, ή να θέσουν στο δίκτυο της ΔΕΗ μονάδες, όπως αυτή του ομίλου Μυτιληναίου, η οποία κατασκευάστηκε αρχικά για να τροφοδοτήσει την ενεργοβόρο διαδικασία παραγωγής αλουμινίου και κατέληξε να πουλά την παραγόμενη ισχύ της στη ΔΕΗ ακριβότερα και να αγοράζει ρεύμα με βιομηχανικό τιμολόγιο από αυτήν φθηνότερα για τις ανάγκες της, κερδίζοντας τη διαφορά; Μήπως και εδώ εφαρμόζεται η ίδια πολιτική όπως στους περισσότερους τομείς; Πώς να πειστώ εγώ ως πολίτης ότι αυτή η ενέργεια, όπως και πολλές άλλες έγιναν για το καλό της εταιρίας, αφού και ένα παιδί του Δημοτικού καταλαβαίνει πως η ΔΕΗ δωρίζει τη διαφορά στον όμιλο Μυτιληναίου; Γιατί να χρειάζεται να απαξιώνουμε τους πολιτικούς μας με αυτά που ακούμε να λένε και να μην τους επαινούμε; Τίποτα ευεργετικό δεν κάνουν πια για τον τόπο τους; Τόσο αρνητικές βλέπουμε όλες τις προσπάθειές τους να φάνε όσο το δυνατόν περισσότερα, το διάστημα που βρίσκονται στην εξουσία; Που είναι οι πολιτικοί που νοιάζονται για την πατρίδα και τους πολίτες της;

Euro 2008

Χάθηκε το όνειρο

Όλοι μας τρέφαμε την ελπίδα πως η Εθνική μας θα μπορούσε να διακριθεί και πάλι στη φετινή διοργάνωση του Euro, με δεδομένο τις προ τετραετίας κορυφαίες εμφανίσεις της. Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου ευνοϊκά για μας, αν και είχαμε πολλές ευκαιρίες να πετύχουμε έστω μια νίκη. Πιστεύω πως κανείς μας δεν περίμενε να ξαναπάρουμε το κύπελλο, απλά ευελπιστούσαμε σε μια αξιοπρεπή εμφάνιση, αντίστοιχη αυτής του 2004, με κάποια θέση στην οκτάδα. Εγώ τουλάχιστον σαν fan της εθνικής αυτό περίμενα. Μπορώ να πω πως στεναχωρήθηκα από την έκβαση του αποτελέσματος, αλλά δεν καταλογίζω ευθύνες σε κανέναν, γιατί είμαι σίγουρος πως ολόκληρη η αποστολή μας στην Αυστρία σκοπό της είχε το καλύτερο. Αυτό μπορέσαμε αυτό κάναμε. Δεν φταίει ούτε ο προπονητής, ο οποίος είναι από τους κορυφαίους στην Ευρώπη, ούτε οι ποδοσφαιριστές μας, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Ήταν συνδυασμός των μεγάλων προσδοκιών και της σιγουριάς μας από το 2004 και ενός άτυχου στρατηγικού σχεδιασμού των ιθυνόντων της ομάδας, (εννοώ αυτούς που βρίσκονται πάνω από προπονητή και παίκτες).

Ο τελευταίος αγώνας, αυτός της τιμής πρόκειται να γίνει αύριο το βράδυ κόντρα στην Ισπανία, η οποία ομολογουμένως έχει πολύ καλή τεχνική και πηγαίνει πολύ καλά. Αν και εδώ χάσουμε, τότε φεύγουμε από τη διοργάνωση χωρίς καμιά νίκη. Είναι λίγο οξύμωρο για την πριν από 4 χρόνια πρωταθλήτρια Ευρώπης, τώρα να φεύγει από τη διοργάνωση, χωρίς ούτε μια νίκη, έτσι για την τιμή των όπλων. Εγώ προσωπικά σαν οπαδός και σαν φίλαθλος, δεν μπορώ να πω ένα απλό δεν πειράζει, ούτε και να ρίξω το φταίξιμο στην ατυχία. Νομίζω πως πήραμε ό,τι αξίζαμε, και αυτό που αξίζαμε ήταν δυστυχώς ο πάτος! Ακούω τους διεθνείς μας να παραπονιούνται για την κριτική που τους γίνεται στις διάφορες δηλώσεις ειδικών και μη, αλλά κανένας δεν αναφέρει το γεγονός ότι δεν παίξαμε τόσο καλά, ώστε να προκριθούμε. Τους απαντώ, πως εφ’ όσον είναι δημόσια πρόσωπα θα πρέπει να μάθουν να ζουν με την κριτική, όπως έζησαν με τις τιμές όταν πολίτες και πολιτεία τους αποθεώναμε το 2004! Τότε κανέναν δεν πείραξε η κριτική γιατί ήταν ευνοϊκή, τώρα που πονάει ενοχλεί! «Δεν ήμασταν τυχεροί» δήλωσαν κάποιοι παίκτες. Τι θα πει δεν ήμασταν τυχεροί. Lotto είναι το Euro; Επαγγελματίες είσαστε και ένας επαγγελματίας δεν βασίζεται ποτέ στην τύχη, αλλά πρωτίστως στις ικανότητές του.

UEFA, Union of European Football Associations

H ένωση των ευρωπαϊκών συνδέσμων ποδοσφαίρου είναι το διοικητικό και ελεγκτικό σώμα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Έχει την ευθύνη της διοργάνωσης αγώνων σε ολόκληρη την Ευρώπη και κανονίζει τα χρήματα των επάθλων και τα δικαιώματα από όλες τις διοργανώσεις. Είναι η πλουσιότερη και από τις έξι παγκόσμιες ηπειρωτικές ενώσεις και διαθέτει τα μεγαλύτερα κεφάλαια. Δεν είναι τυχαίο ότι από τις 20 καλύτερες ομάδες του κόσμου οι 14 είναι μέλη της. Και επειδή αποτελεί τόσο μεγάλο σωματείο πολλές ομάδες εκτός Ευρώπης, όπως η Αρμενία, η Τουρκία, το Ισραήλ κ.ά. επιθυμούν να είναι μέλη του.

Η ΟΥΕΦΑ ιδρύθηκε στις 15 Ιουνίου 1954 στην πόλη Βασιλεία της Ελβετίας και αποτελείτο από 25 εθνικές ομάδες. Έδρα της ορίστηκε το Παρίσι έως το 1959 που μετακινήθηκε στην Βέρνη της Γερμανίας. Από το 1995 το διοικητικό της κέντρο επέστρεψε πάλι στην Ελβετία. Σήμερα αριθμεί 53 μέλη και πρόεδρός της είναι ο Michel Platini.

Αναλυτικά τα μέλη της ΟΥΕΦΑ είναι τα παρακάτω:
Αλβανία, Ανδόρα, Αρμενία, Αυστρία, Αζερμπαϊτζάν, , Βέλγιο, Βοσνία, Βουλγαρία, Κροατία, Κύπρος, Τσεχία, Δανία, Αγγλία, Εσθονία, Γαλλία, Γεωργία, Γερμανία, Ελβετία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Β. Ιρλανδία, Ισπανία, Ισραήλ, Ιταλία, Καζακστάν, Λετονία, Λευκορωσία, Λιχτενστάιν, Λιθουανία, Λουξεμβούργο, Μάλτα, Μολδαβία, Μαυροβούνιο, νήσοι Φαρόε, Νορβηγία, Ολλανδία, Ουκρανία, Ουαλία, Πολωνία, Πορτογαλία, Ρουμανία, Ρωσία, Σαν Μαρίνο, Σκωτία, Σερβία, Σλοβακία, Σλοβενία, Σουηδία, Τουρκία, Φινλανδία και ΦΥΡΟΜ.

Λογοκρισία / Censorship

Ο όρος λογοκρισία μας είναι γνωστός κυρίως από την περίοδο της δικτατορίας. Η προσπάθεια των κυβερνώντων τότε, ήταν να ελέγξουν τον τρόπο έκφρασης της κοινωνίας και να αποτρέπουν τις δυσμενείς γι’ αυτούς κριτικές, ώστε να φαίνεται, κυρίως στο εξωτερικό, γιατί εδώ ξέραμε τι γινόταν, ότι επιτελούσαν θεάρεστο έργο. Σαν ορισμός ο όρος λογοκρισία σημαίνει την προσπάθεια χειραγώγησης της ελεύθερης έκφρασης των ανθρώπων και όλων των μορφών επικοινωνίας, γραπτού και προφορικού λόγου. Στόχος κάθε κυβέρνησης είναι να νομοθετεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία έκφρασης ή κίνησης. Με το πρόσχημα της προστασίας της ελευθερίας έκφρασης ή κίνησης κάποιων ομάδων ανθρώπων, κυρίως της μειοψηφίας, περιορίζονται οι ελευθερίες έκφρασης ή κίνησης της πλειοψηφίας.

Οι σύγχρονες δημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως και η δικιά μας, ενώ παινεύονται για την ελευθερία του λόγου και των κινήσεων που παρέχουν στους πολίτες τους, φροντίζουν να θεσπίζουν νόμους οι οποίοι περιορίζουν και καταστρατηγούν αυτήν την ελευθερία, όπως για παράδειγμα ο νόμος για τις απεργίες, ο νόμος για την τρομοκρατία, ο νόμος που επιτρέπει την παρακολούθηση όλων των δραστηριοτήτων μας, είτε είμαστε ύποπτοι είτε όχι, και πολλοί άλλοι. Τα δε μέλη των κομμάτων έχουν τέτοια ελευθερία λόγου, που αν πουν κάτι που αντιτίθεται στις απόψεις του αρχηγού τους διαγράφονται, όπως τελευταία η περίπτωση Σημίτη, που διαφώνησε με την άποψη Παπανδρέου.

Τα κρατικά ΜΜΕ

Ποιος μπορεί να υποστηρίξει την ύπαρξη αντικειμενικής ενημέρωσης από τα κρατικά μέσα; Ουδείς! Θυμάμαι επί υπουργίας Πρωτόπαπα, εκπομπές που τα «έχωναν» στην κυβέρνηση Σημίτη, όπως αυτές των Λυριτζή – Οικονόμου, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα, αλλά με καθαρά διαφορετικό προσανατολισμό στο στυλ τους και πολύ νερό στο κρασί τους. Τα δε ενημερωτικά δελτία των κρατικών σταθμών, (τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών), είναι στρατευμένα, ώστε όλα να τα παρουσιάζουν ρόδινα, λες και τίποτα δε λειτουργεί αρνητικά, σαν τα πάντα να δρουν υπέρ των πολιτών. Ακόμη και το θέμα της ακρίβειας αποδόθηκε σε εξωτερικές έκτακτες συγκυρίες, τα καρτέλ, οι μίζες, οι πυρκαγιές, ο ΟΤΕ, το παραδικαστικό, η υπόθεση Ζαχόπουλου κ.ά. αντιμετωπίστηκαν γλαφυρά με κοσμητικά επίθετα και χαρακτηρισμούς τύπου «αστάθμητοι παράγοντες», «φαίνεται», «εισαγόμενος πληθωρισμός», «διεθνείς συγκυρίες», «φερόμενος», «σύμφωνα με καταγγελίες», «ανεξακρίβωτες πληροφορίες» και πολλά άλλα. Ελπίζω ο πρόσφατος σεισμός στην Ανδραβίδα να τύχει αντικειμενικής αντιμετώπισης, ως προς τις επιπτώσεις και τις ενέργειες της πολιτείας και οι πληγέντες με τη συνδρομή του κράτους και όλων μας να επουλώσουν στο μέγιστο τις υλικές τους απώλειες.

Οι προσωπικές ιστοσελίδες, (blogs)

Τελευταία, επειδή κάποια blog καυτηριάζουν πετυχημένα ομολογουμένως τα τεκταινόμενα, γίνεται έντονη προσπάθεια χειραγώγησης των δημοσιευμάτων τους. Τα blog προέκυψαν σαν ένας χώρος στον οποίο ο καθένας μας μπορεί να γράφει τις σκέψεις του ελεύθερα και να τις μοιράζεται με τον υπόλοιπο κόσμο, περιμένοντας σχόλια, επισημάνσεις και υποδείξεις. Εκεί βρήκαν τον τρόπο πολλοί, δημοσιογράφοι κυρίως, οι οποίοι διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να δώσουν στο ευρύ κοινό τα θέματά τους, να κατηγορήσουν ευθέως πρόσωπα και καταστάσεις, μέσω αναρτήσεων, οι οποίες σαν άρθρα ή ρεπορτάζ δεν θα μπορούσαν να δημοσιευτούν, γιατί κανένα μέσο δεν θα δεχόταν να τα δημοσιεύσει, (ξέρουμε πόσο γλύφουν τα ΜΜΕ κυβερνήσεις και επιχειρήσεις για να παίρνουν χορηγίες, διαφημίσεις κλπ). Σε κάποιες περιπτώσεις δε, έλλειπαν και αποδεικτικά στοιχεία, οπότε η όποια δημοσίευση καθίστατο αδύνατη. Έτσι πριν από μήνες είχαμε την υπόθεση με το blog pres-gr και τις αντιδράσεις των Βουλγαράκη – Αλογοσκούφη σε δημοσιεύματά του, υπόθεση η οποία εξελίσσεται με θέσπιση νόμου, ο οποίος με απειλητικές διατάξεις θα αποτρέπει τέτοιου είδους δημοσιεύματα και μεταξύ άλλων λέγεται ότι θα προσωποποιεί και το χρήστη.

Γιατί να είναι απαραίτητο όμως να προσωποποιείται ο χρήστης, τη στιγμή που είναι ήδη προσωποποιημένος; Δε νομίζω να υπάρχει κάποιος που να θεωρεί πως οι προσωπικές μας σελίδες, τα e-mail, το face book, το MySpace κ.α. δεν παρακολουθούνται, κι αν υπάρχει θα είναι επιεικώς αφελής. Αυτοφακελωνόμαστε, αυτό συμβαίνει. Αντί να μας φακελώνουν, όπως έκαναν κάποτε οι αρχές, τώρα μόνοι μας ηλεκτρονικά δίνουμε τα στοιχεία μας, τα πιστεύω μας και τις ανησυχίες μας. Πώς γίνεται αυτό; Πανεύκολα: ο υπολογιστής του σπιτιού μας για να συνδεθεί στο διαδίκτυο χρησιμοποιεί μια ηλεκτρονική υπογραφή, (IP όπως ονομάζεται), που αντιστοιχεί στον ιδιοκτήτη της τηλεφωνικής γραμμής σύνδεσης. Όσο κι αν νομίζει κάποιος ειδικός ότι με προγράμματα κλπ μπορεί να παρακάμψει αυτό το ΙΡ, ή να το αλλάξει είναι πολύ γελασμένος. Έτσι ο χρήστης ταυτοποιείται και αν το υλικό που διακινεί κινεί υποψίες, τότε αυτομάτως μπαίνει στα υπ’ όψιν της υπηρεσίας δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος. Μα θα μου πει κάποιος ότι κάπως έτσι εξιχνιάστηκαν και εξαρθρώθηκαν πολλά εγκλήματα που διεπράττοντο μέσω διαδικτύου, όπως κάποια παιδικής πορνογραφίας, εμπορίου ανθρωπίνων οργάνων κλπ, αλλά νομίζω πως αυτός ο τρόπος δεν αποτελεί τη μοναδική μέθοδο.

Ας μου εξηγήσει κάποιος αν υπάρχει ή όχι λογοκρισία στα blog. Διότι στο δικό μου διεπίστωσα με μεγάλη μου λύπη ότι υπάρχει. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι διαβάστηκε το θέμα μου «Η Πόλις Εάλω» για τα 555 χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης που αναρτήθηκε στις 29 Μαΐου και που ομολογουμένως το είδαν πάρα πολλοί αναγνώστες, αν κρίνω από τα σχόλια και τα μηνύματα που έλαβα. Στη λίστα που εμφανίζεται με το ποσοστό αναγνωσιμότητας κάθε θέματος απουσιάζει παντελώς, σα να μην αναρτήθηκε ποτέ. Για ποιο λόγο άραγε, αφού κατά τα φαινόμενα το είδε τόσος κόσμος; Μήπως υπάρχει κάποιος σκοπός που δεν εμφανίστηκε ο εν λόγω τίτλος, ή απλά έτυχε; Και ποιους θα στεναχωρούσε ένα τέτοιο ιστορικό θέμα; Θα περιμένω με ενδιαφέρον κάποια απάντηση από τους διαχειριστές της υπηρεσίας των blog, την οποίαν αν ποτέ λάβω θα την αναρτήσω.

Θέλω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λογοκρισία στα θέματα που δημοσιεύονται εδώ, αν και τα φαινόμενα απατούν.

Ακρίβεια, Ανεργία, Φτώχεια

Μας έζωσαν τα φίδια

Είπα να μην ασχοληθώ ιδιαίτερα με το θέμα, γιατί καθένας μας είναι πλέον ενήμερος για ό,τι συμβαίνει γύρω από την ακρίβεια. Όχι μόνο ενήμερος, αλλά και παθός, επειδή καθημερινά όλοι δίνουμε τη δική μας μάχη για επιβίωση. Παλαιότερα, όταν έγραψα σχετικά, είχα σχόλιο από τον κύριο Αλογοσκούφη, ο οποίος με παρότρυνε να δω τις ενέργειες του Υπουργείου Οικονομικών για την αντιμετώπισή της. Τις είδα και τις παρακολουθώ, αλλά δυστυχώς διαπιστώνω πως δεν μπόρεσαν ούτε τα μέτρα του Υπ.Οικ. ούτε και τα 41 του ΥΠ.ΑΝ. να φέρουν αποτέλεσμα, γιατί οι τιμές δεν σταθεροποιήθηκαν, ούτε μειώθηκαν. Δηλαδή, αν παρά τα μέτρα αυτά, τα κέρδη των super market ανήλθαν σε 66% φανταστείτε τι θα γινόταν αν δεν εφαρμοζόντουσαν! Δεν είμαι ειδικός, αλλά η λογική μου λέει πως αν οι αυξήσεις στους μισθούς είναι μεγαλύτερες από την τιμή του πληθωρισμού, τότε ανακουφίζονται κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα. Γιατί λοιπόν δεν κάνει αυτό το απλό η κυβέρνηση για τα επόμενα χρόνια; Δεν μπορεί πραγματικά, ή δεν θέλει;

Τα μέτρα ήταν μόνο λόγια, ή επηρέασαν τους πλέον ανίσχυρους. Αυτοί που κινούν τα νήματα σε όλους τους τομείς είναι εξασφαλισμένοι και δεν πρόκειται να τους προσβάλει κανένα μέτρο, γιατί έχουν ήδη φροντίσει για αντίμετρα. Είδαμε πρόσφατα τι έγινε με το γάλα. Από τα 140 εκατομμύρια ευρώ πρόστιμα, πληρώθηκαν γύρω στα 20! Για τα υπόλοιπα εκκρεμούν περαιτέρω δικαστικοί αγώνες από τις εταιρείες που δεν δέχονται πως λειτούργησε συμφωνία καρτέλ. Καρτέλ, είναι η συνεννόηση ομοειδών επιχειρήσεων για τον καθορισμό της τιμής του προϊόντος που παράγουν. Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που η αγορά δεν είναι πολύ απλωμένη, δηλαδή οι εταιρείες είναι λίγες και η συνεννόηση είναι ευκολότερη και πάντα το αποτέλεσμα είναι εις βάρος του πρωτογενούς παραγωγού και του τελικού καταναλωτή. Οι μεγάλοι παίκτες λοιπόν σίγουρα παρακολουθούν τις κινήσεις της εκάστοτε κυβέρνησης και προετοιμάζονται κατάλληλα. Οι μικροί πληρώνουν γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Επί πλέον μου έχει δημιουργηθεί η εξής απορία: γιατί να μην μπορεί κάποια εταιρεία να διαφημίζει ότι πουλάει ένα επώνυμο προϊόν, γιαούρτι ΜΕΒΓΑΛ φερ’ ειπείν, προς 2,15€ τη στιγμή που η τιμή του στο ράφι είναι 2,40; Μα γιατί υπάρχει νόμος που απαγορεύει τη συγκριτική διαφήμιση. Αυτό το νόμο δεν επικαλέσθηκε και ο ΟΤΕ όταν κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα κατά της Vodafone, επειδή η τελευταία σε διαφήμισή της έλεγε, «χωρίς πάγιο ΟΤΕ»; Έτσι όμως περιορίζεται ο ανταγωνισμός και χαμένος, όπως πάντα άλλωστε βγαίνει ο καταναλωτής. Επίσης, αν ένα προϊόν δεν έχει ζήτηση, μποϊκοταριστεί, όπως χαρακτηριστικά λέγεται, από τους καταναλωτές, τότε τι γίνεται η τιμή του θα εξακολουθήσει να ανεβαίνει; Δηλαδή αν κανένας δεν πληρώσει το αγγουράκι 75 λεπτά τι θα το κάνουν οι χονδρέμποροι; Άντε να το πετάξουν μια, δυο, την τρίτη φορά όμως θα μειώσουν αναγκαστικά την τιμή του. Δυστυχώς, ή δεν γνωρίζουμε τη δύναμη που έχουμε ως καταναλωτές, ή αδιαφορούμε.

Για να αδιαφορήσουμε όμως και να πούμε πως δεν πειράζει ας το πληρώσουμε το αγγουράκι 75 λεπτά, σημαίνει πως υπάρχουν χρήματα στην αγορά, τα οποία την κινούν και κατά κάποιο τρόπο δεν φαίνονται. Γι’ αυτό και κατά πολλούς συντηρείται η τέτοιου βαθμού άνοδος των τιμών σε πολλά βασικά είδη. Τα χρήματα αυτά τις περισσότερες φορές προέρχονται από δεύτερη εργασία, στην οποία αναγκάζονται να καταφύγουν οι περισσότεροι από μας που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με ένα μισθό. Αυτά τα χρήματα είναι μαύρα και πουθενά δεν δηλώνονται, με αποτέλεσμα και το κράτος να χάνει φόρους. Φαίνεται λοιπόν πως υπάρχουν και άλλες πηγές εισοδημάτων για πολλούς από μας, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ένα σημαντικό ποσοστό των συμπολιτών μας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας!

Στη χώρα μας το ποσοστό αυτό φτάνει το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Η ανεργία, κυρίως των νέων, οι χαμηλοί μισθοί, η ανασφάλεια της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα κ.ά. δεν αφήνουν περιθώρια στο νέο να ανοιχτεί, να πραγματοποιήσει τους στόχους του, π.χ. να δημιουργήσει οικογένεια, να ανεξαρτητοποιηθεί από το οικογενειακό περιβάλλον και να πάψει να επιβαρύνει τους γονείς του. Λίγοι είναι αυτοί που μετά το πέρας των σπουδών τους καταφέρνουν να βρουν μια δουλειά αντάξια των όσων μάθαιναν. Στην πλειονότητά τους όμως οι τελειόφοιτοί μας εργάζονται σε οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς και τις πιο πολλές φορές περιστασιακά. Η δουλειά βέβαια δεν είναι ντροπή, αλλά όταν κάποιος μέχρι τα 27 του δεν θυμάται τίποτε παραπάνω από ένα βιβλίο, σημειώσεις και συνεχείς εξετάσεις, τότε απογοητεύεται που κατέληξε, να εργάζεται σε κάτι που θα μπορούσε να το κάνει κάλλιστα από τα είκοσι του χρόνια και δεν θα χρειαζόταν να επιβαρύνει και την οικογένειά του. Όνειρο κάθε οικογένειας είναι τα παιδιά να αποκτήσουν ένα πτυχίο. Έτσι πολλές φορές δεν διστάζει ακόμη και να χρεωθεί, για να σπουδάσει έναν εν δυνάμει άνεργο.

Για αυτά τα παιδιά, αλλά και για όσους χάνουν την εργασία τους λίγο πριν τη σύνταξη, τι μέτρα λάβατε κύριοι Υπουργοί; Δεν σας απασχολεί που νέοι επιστήμονες, καλά καταρτισμένοι και έτοιμοι για δουλειά, δεν βρίσκουν εργασία; Τι κάνατε και τι κάνετε για όλα αυτά τα παιδιά που περιμένουν να ξεκινήσουν τη ζωή τους; Βέβαια δεν σας χαλάει που οι νέοι μας σπουδάζουν κάμποσα χρόνια, γιατί αν δεν σπούδαζαν θα τους είχατε στην καμπούρα σας, είτε δίνοντάς τους επιδόματα ανεργίας, είτε απλώς αναγράφοντάς τους στη λίστα των ανέργων και γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις περί τις 500,000 παραπάνω ανέργους. Ο φοιτητής δεν θεωρείται άνεργος, ο στρατιώτης επίσης. Ένας νέος λοιπόν που θα βγει όχι πριν τα 25 του στην αγορά εργασίας, δεν σας απασχολεί μέχρι τότε. Φανταστείτε να είχατε περί τις 50,000 νέους το χρόνο επί 7 χρόνια, (25-18) = 350,000 ανέργους επί πλέον! Το ποσοστό της ανεργίας, το οποίο ανεπίσημα είναι κάπου στο 12% θα έφτανε τουλάχιστον στο 20! Ο αριθμός 50,000 νέων το χρόνο είναι το σύνολο αυτών που φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό, (ο ένας στους τέσσερις των υποψηφίων στις πανελλαδικές), συν τους φοιτητές που δεν τελειώνουν εγκαίρως τις σπουδές τους. Κατά τη γνώμη μου ο αριθμός στην πραγματικότητα είναι πολύ μεγαλύτερος!

Εγώ όταν σπούδαζα ήξερα ότι αμέσως μόλις τελειώσω θα δουλέψω. Πριν χρόνια υπήρχαν δουλειές, υπήρχε βιομηχανία, βιοτεχνία, δραστηριότητα, η οποία άρχισε σιγά - σιγά να κινείται προς μέρη με χαμηλότερα κοστολόγια ή σταμάτησε τελείως λόγω ανταγωνισμού. Τι υποδομή έγινε, ώστε να μην υπάρξει τέτοια κατρακύλα; Καμιά. Άλλες χώρες, (π.χ. Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία), αντιμετώπισαν το θέμα πολύ πιο έξυπνα. Ναι μεν έβλεπαν την παραγωγική τους διαδικασία να φεύγει προς τρίτες φθηνότερων κοστολογίων χώρες, (Κίνα, Τουρκία, Βουλγαρία κ.ά.), από την άλλη όμως κράτησαν και εκμεταλλεύτηκαν την τεχνογνωσία τους πάνω σε θέματα παραγωγής και την πούλησαν πολύ ακριβά. Πέρασαν κατά κάποιο τρόπο στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, στην τριτογενή παραγωγή. Εμείς αδυνατίσαμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις να λειτουργήσει κάτι τέτοιο και τα χάσαμε όλα μαζί.

Κατά το κοινώς λεγόμενον: Αγρόν ηγοράζαμε.

Και εξακολουθούμε