Σαν παλιό σινεμά….

Εδώ και καιρό ένας φίλος και συνομήλικός μου, μου έδωσε το παρακάτω κείμενο, το οποίο αρχικά το βρήκα υπερβολικό, αλλά διαβάζοντάς το ξανά και ξανά, όπως άλλωστε συνηθίζω με ό,τι παράξενο πέφτει στα χέρια μου και επηρεαζόμενος από την αποψινή εκπομπή του 2ου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας με την Άννα Παναγιωτοπούλου με θέμα την παιδική ηλικία των σημερινών μεσήλικων, αποφάσισα να το αναρτήσω, χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω οτιδήποτε και αφήνω τα συμπεράσματα σε σας.

- Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε
- Ήμασταν μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Ακόμη και οι πόνοι περνούσαν περιμένοντας.
- Έπρεπε να περιμένουμε δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
- Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο – στοπ, καβαλάγαμε μηχανάκια χωρίς δίπλωμα.
- Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε πως δεν είχαμε βάλει φρένα.
- Παίζαμε μακριά γαϊδούρα και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
- Βγαίναμε από το σπίτι το πρωί, παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρίζαμε στο σπίτι, παρά μόνο όταν άναβαν τα φώτα στους δρόμους.
- Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
- Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
- Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις, παρά μόνον ο εαυτός σου.
- Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
- Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
- Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι.
- Πίναμε νερό απ’ ευθείας από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν και τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
- Δεν είχαμε Play stations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, internet ή υπολογιστές.
- Εμείς δεν κλεινόμασταν σε ένα δωμάτιο καθηλωμένοι σε μια οθόνη υπολογιστή χωρίς να γνωρίζουμε ποιο παιδί μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
- Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα….μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
- Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε έξω απ’ την πόρτα. Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!
- Στα σχολικά παιχνίδια έπαιρναν μέρος όλοι, και όσοι δεν συμμετείχαν, έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο οι άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
- Κάναμε διακοπές τρεις μήνες το καλοκαίρι και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
- Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας συζήτηση σε κάποιο chat room και γράφοντας ;) :D :P
- Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα απ’ όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
- Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
- Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»…συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…