Εάλω η Πόλις

Σήμερα κλείνουν ακριβώς 555 χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Στις 29 Μαΐου ημέρα Τρίτη, το απόγευμα έπεσε το σύμβολο του Βυζαντινού κράτους και ταυτόχρονα σήμανε το τέλος μιας λαμπρής πορείας, η οποία ξεκίνησε με την ίδρυση της πόλης από το Μέγα Κωνσταντίνο το 330 μ.Χ. Ταυτόχρονα άρχισε μια μακρά Οθωμανική κατάκτηση, η οποία εξακολουθεί μέχρι σήμερα.

Βέβαια η Πόλη, όπως συνηθίζεται να λέγεται ακόμη και σήμερα, δεν έπεσε για πρώτη φορά, ούτε και ήταν η πρώτη προσπάθεια καταπάτησής της από επίδοξους κατακτητές. Πρώτοι και καλύτεροι ήταν οι αδελφοί μας χριστιανοί με υποκινητή τον Πάπα Ιννοκέντιο τον Γ’ ο οποίος ονειρευόταν τη θρησκευτική υποταγή του Βυζαντίου στη Δύση, και με πρόσχημα την κατάληψη των Αγίων Τόπων, οργάνωσε την Δ’ σταυροφορία, αλλά αντί για την Ιερουσαλήμ κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη και ίδρυσε τη λατινική αυτοκρατορία. Συνεργάτες σε αυτό του το εγχείρημα είχε Γάλλους ευγενείς, αλλά κυρίως τους Βενετούς, οι οποίοι ήθελαν να βάλουν χέρι στα πλούτη και στην στρατηγική θέση της Πόλης. Σε μια εποχή που το βυζαντινό κράτος ήταν σε διάλυση, κατάφεραν εύκολα να την καταλάβουν και να τη διατηρήσουν υπό τον έλεγχό τους από το 1204 μέχρι τις 15 Αυγούστου του 1261, οπότε και ανακτήθηκε από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο. Η παρακμή όμως είχε αρχίσει και ο κίνδυνος στα βάθη της Τουρκίας ήταν πλέον ορατός.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των αυτοκρατόρων που ακολούθησαν μετά την ανάκτηση, το κράτος δεν κατάφερε να ανασυγκροτηθεί σε βαθμό ικανό να αντιμετωπίσει την σταθερά ανερχόμενη απειλή εξ ανατολών. Αν δεν είχαν και οι Οθωμανοί εσωτερικά προβλήματα διοίκησης, οι εχθροπραξίες θα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Η καθυστέρηση αυτή βοήθησε το Βυζάντιο να εμπεδώσει τον κίνδυνο και να λάβει μέτρα για την αντιμετώπισή του, με βασικότερο αυτό της θωράκισης της πόλης.

Βλέποντας να ετοιμάζονται οι Οθωμανοί για επίθεση ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος έστειλε μηνύματα στη δύση για ενισχύσεις. Αλλά η δύση για άλλη μια φορά αδιαφόρησε και δεν έφθασαν στην Πόλη παρά μόνο 4 καράβια Γενουατών με αρχηγό τον Τζουστινιάνι, (Ιουστινιάνης), αργότερα αρχιστράτηγό της. Ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Β’ μόλις 20 ετών είχε βάλει σκοπό της ζωής του την κατάληψη της Πόλης, γι’ αυτό και από τον Ιανουάριο του 1453 ετοίμαζε τα στρατεύματά του για πολιορκία. Για να ενθαρρύνει ο Μωάμεθ τους στρατιώτες του και να πολεμήσουν με ζήλο, τους έταξε ότι αν έπαιρναν την πόλη θα είχαν στη διάθεσή τους 3 μέρες να τη λεηλατήσουν. Λίγες μέρες πριν, όπως ορίζει το Κοράνι, ζήτησε την ειρηνική παράδοσή της με την υπόσχεση ότι θα άφηνε όσους ήθελαν, να φύγουν ειρηνικά. Η απάντηση που έλαβε ήταν φυσικά αρνητική κι έτσι η τελική επίθεση έγινε τα ξημερώματα της 29ης Μαΐου και το ίδιο απόγευμα η πόλη έπεσε.

Ενώ αρχικά η μάχη έγερνε με το μέρος των πολιορκημένων, δύο ατυχή γεγονότα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην τελική έκβασή της. Το πρώτο είναι ο θανάσιμος τραυματισμός και η απόσυρση του αρχιστράτηγου Τζουστινιάνι από το πεδίο της μάχης, με αποτέλεσμα το ηθικό των στρατιωτών να πέσει, και το δεύτερο η Κερκόπορτα, μια δευτερεύουσας σημασίας είσοδος από τα εσωτερικά τείχη στην Πόλη, η οποία βρέθηκε προς έκπληξιν και των ίδιων των πολιορκητών ανοικτή. Από αυτήν μπήκαν οι Τούρκοι, ανέβηκαν στα κεντρικά τείχη και ύψωσαν τη σημαία τους. Οι αμυνόμενοι βλέποντας να κυματίζει τούρκικο μπαϊράκι στα τείχη νόμισαν πως όλα τελείωσαν κι άρχισαν να φωνάζουν «Εάλω η Πόλις», με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγαλύτερη σύγχυση. Στους πολέμους μια ψεύτικη πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά από ότι η ίδια η μάχη. Πολλοί από τους αμυνόμενους κοιτούσαν να φύγουν να σωθούν και ο Κωνσταντίνος μαζί με μερικούς πιστούς του έπεσε στη μάχη.

Αυτό που επακολούθησε κατά την τριήμερη λεηλασία είναι χωρίς προηγούμενο. Κόσμος σφαγιάστηκε ή πουλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα, εκκλησίες λεηλατήθηκαν και μαζί με τα πλούτη τους χάθηκαν κειμήλια ανεκτίμητης αξίας, που ποτέ δεν θα αναπληρωθούν. Μετά το τέλος των βανδαλισμών, ο πορθητής μπήκε καβάλα στ’ άλογό του στην Πόλη και κατευθύνθηκε στην Αγία Σοφία, σύμβολο του Βυζαντίου και της Κωνσταντινούπολης. Λέγεται ότι πριν εισέλθει γονάτισε και προσευχήθηκε στον Αλλάχ, ευχαριστώντας τον για τη νίκη που του προσέφερε. Μόλις μπήκε στην εκκλησία, εντυπωσιάστηκε πολύ από την αρχιτεκτονική της και κάλεσε αμέσως τον Ιμάμη και εργάτες να την μετατρέψουν σε τζαμί, σοβαντίζοντας τα υπέροχα ψηφιδωτά και γκρεμίζοντας σταυρούς, αγάλματα και οτιδήποτε θύμιζε χριστιανισμό. Με αυτή τη μορφή παραμένει ως σήμερα.

Κατά άλλους πάλι η Πόλη παραδόθηκε. Γι’ αυτό και έμεινε η Κερκόπορτα ανοιχτή και εισήλθαν οι Τούρκοι και γι’ αυτό και κατά τη διάρκεια της τριήμερης λεηλασίας που ακολούθησε κάποια σπίτια που είχαν σημαδευτεί δεν πειράχτηκαν. Μια τέτοια άποψη δεν είναι επιβεβαιωμένη, ωστόσο απασχόλησε πολύ τους ιστορικούς. Επίσης το ότι ο Βασιλιάς δεν βρέθηκε σκοτωμένος, παρά αναγνωρίστηκε μόνο από ρούχα και εξαρτήσεις που φορούσε είναι στοιχείο που ενδυναμώνει αυτή την άποψη. Ας μην ξεχνούμε ότι μέσα στην πόλη υπήρχαν έριδες με κύρια στρατόπεδα τους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς. Οι μεν πρώτοι ήθελαν την ένωση με το Βατικανό, οι δε δεύτεροι προτιμούσαν καλύτερα το τούρκικο σαρίκι. Βέβαια υπό την πίεση των γεγονότων πολέμησαν όλοι μαζί.

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση πάντως εκείνο που πρέπει να πούμε είναι ότι όταν διαδόθηκαν τα νέα, ό κόσμος δύσκολα συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι η Πόλη χάθηκε. Έτσι δημιουργήθηκαν πολλοί μύθοι, θρύλοι και ποιήματα με θέματα από την άλωση, όπως αυτό του μαρμαρωμένου βασιλιά που θα ξαναζωντανέψει μόλις ελευθερωθεί η Πόλη, αυτόν για την Αγία Τράπεζα που θα ξαναβγεί στο ακρογιάλι, για τα μισοτηγανισμένα ψάρια, που ζωντάνεψαν στο τηγάνι του καλόγηρου, (Μπαλουκλί), για τη Θεία λειτουργία που διακόπηκε από την είσοδο των Τούρκων στην Αγία Σοφία και θα συνεχιστεί, κ.ά. Όλα αυτά μαρτυρούν τον πόθο και την ελπίδα πως «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι».

Αυτό παραλίγο να συμβεί το 1922 με την εκστρατεία στη Μ. Ασία, αλλά για μια ακόμη φορά η ασυνεννοησία και η ανοησία των Ελλήνων πολιτικών της εποχής, που δεν κατάφεραν να συμπορευτούν προς το συμφέρον της χώρας, οδήγησε στη Μικρασιατική καταστροφή, με το σφαγιασμό χιλιάδων Ελλήνων και το διωγμό υπό τον όρο της ανταλλαγής πληθυσμών πάνω από ενάμισι εκατομμυρίου κατοίκων.

Κάθε ελπίδα εξανεμίστηκε μετά τα Σεπτεμβριανά του 1955, όταν και οι τελευταίοι Έλληνες που παρέμειναν στην Πόλη ξεριζώθηκαν μετά τις οργανωμένες και κατευθυνόμενες από το τουρκικό καθεστώς λεηλασίες και βανδαλισμούς εναντίον τους, με αφορμή τη σκηνοθετημένη από τους Τούρκους, όπως αποδείχθηκε αργότερα, βομβιστική επίθεση στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη.

Αν συμπεριλάβουμε και τη γενοκτονία των Ποντίων, οποία ξεκίνησε χαλαρά μετά την κατάληψη του βασιλείου της Τραπεζούντας από τους Οθωμανούς το 1461 και κορυφώθηκε στις 19 Μαΐου του 1919, βλέπουμε τη διαχρονική προσπάθεια ανεύρεσης ταυτότητας των Τούρκων, οι οποίοι με το κίνημα των εθνικιστών πίστεψαν πως θα την αποκτήσουν αν εξολοθρεύσουν τις γηγενείς εθνότητες. Έτσι σκότωναν και έδιωχναν τους χριστιανικούς λαούς, (Έλληνες και Αρμένιους) και τουρκοποιούσαν μουσουλμανικές εθνότητες όπως οι Κούρδοι.

Κον Λάκη Λαζόπουλο συνέχεια

Υπαγορευμένη παραπληροφόρηση

Αξιότιμε Λάκη,

Δεύτερη φορά, σε διάστημα μόλις 15 ημερών, που ακούω μέσω της εκπομπής σας να καταφέρεστε προκλητικά σε όποιον ισχυρίζεται ότι η «Ελλαδίτσα» μας, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλέσατε χθες, διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου. Δεύτερη επιβεβαίωση στις υποψίες μου, και όχι μόνο, ότι κάποια από αυτά που λέτε στην εκπομπή σας αποτελούν λεγόμενα συμφερόντων που σας τα υπαγορεύουν. Η πρώτη ήταν το γεγονός ότι αποφύγατε εσείς ή οι συνεργάτες σας να απαντήσετε ή έστω να σχολιάσετε την επιστολή που σας έστειλα στο E-Mail σας και που δημοσίευσα στο blog μου, σχετικά με την πρώτη αναφορά σας στο θέμα, όταν λοιδωρήσατε τον κύριο Γεωργιάδη, λέγοντας πως αν ξέρει πού υπάρχουν τα πετρέλαια στην Ελλάδα να μας το πει.

Κι εγώ που σας τα είπα και σας έστειλα και στοιχεία για να διαπιστώσετε ιδίοις όμασι του λόγου το αληθές δεν φαίνεται να σας έπεισα, όχι γιατί δεν γνωρίζετε, δεν σας έχω άλλωστε για αφελή, αλλά γιατί προφανώς δεν σας επιτρέπουν να γνωρίζετε. Επανέρχομαι λοιπόν στο θέμα ορμώμενος από χθεσινό σας σχολιασμό μέλους του Κοινοβουλίου, γνωστού για την ευαισθησία του στην αρχαία Ελλάδα και την ομάδα «Ε», του κυρίου Βελόπουλου, ο οποίος από το βήμα της Βουλής ανέφερε πως παρατηρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες στη θαλάσσια περιοχή του Αγίου Όρους επιπλέουσες ποσότητες ασφάλτου. Ατυχής κατ’ εμέ η διατύπωση Βελόπουλου, γιατί τότε ούτε ο όρος άσφαλτος υπήρχε, ούτε και το Άγιο Όρος, έτσι όπως το ξέρουμε σήμερα ήταν. Θα μπορούσε να αναφερθεί σε ποιο πρόσφατες παρατηρήσεις. Το σίγουρο είναι πάντως ότι άσφαλτος υπήρχε, γιατί διαφορετικά δεν θα είχαμε σήμερα την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Πρίνου.

Μεταξύ των περιοχών της χώρας μας που ανέφερε ο κος Βελόπουλος πως υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου, είναι και η πατρίδα μου η Ζάκυνθος, που εκεί ακόμα και σήμερα αναβλύζει πίσσα. Πηγαίνετε λοιπόν, κύριε Λαζόπουλε, αν σας το επιτρέπουν αυτοί που υπηρετείτε, να «σκάψετε», (προσέξτε μόνο τα λουμπάγκα σας), στην περιοχή Λίμνη Κεριού και να πάρτε όση άσφαλτο θέλετε, να πασαλειφθείτε και να πεισθείτε, γιατί πιθανότατα δεν ανήκετε σ’ αυτούς που είναι «άσφαλτοι».

Βέβαια κι εσείς δεν κάνετε τίποτε άλλο από το να συμπορεύεσθε με τη γενικότερη στάση όλων των παραγόντων της χώρας μας στο θέμα, (ΜΜΕ, κυβέρνησης, επιχειρηματιών κλπ), που δεν είναι άλλη παρά σιγή ιχθύος. Γιατί το κάνετε όλοι αυτό; μα φυσικά γιατί σας το επιβάλλουν οι κύριοι που σας έχουν τοποθετήσει για να κάνετε τη δουλειά τους. Γι’ αυτό το λόγο σας έχουν εκπαιδεύσει όλους, πολιτικούς, επιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφους και ευρείας αποδοχής πρόσωπα, για να προωθείτε τα συμφέροντά τους. Και γω που νόμιζα ότι γεννιούνται όλοι αυτοί! Εκπαιδεύονται κυρία μου!

Προσωπικά δε με νοιάζει αν ένα κράτος προασπίζει με αυτόν τον τρόπο τα συμφέροντά του. Το ίδιο φαντάζομαι θα κάναμε κι εμείς σαν Ελλάδα, αν ποτέ είχαμε αυτή τη δυνατότητα. Εκείνο όμως που με πειράζει είναι το κρυφτούλι που παίζετε όλοι εσείς προσποιούμενοι πως και καλά νοιάζεστε για τον τόπο σας. Πείτε μας ξεκάθαρα εσείς και η ομήγυρίς σας, ότι εδώ γίνεται ότι θέλουν οι ΗΠΑ, ή οι όποιοι άλλοι για να το ξέρουμε. Είναι χειρότερο να κρύβεστε. Μας βάζετε σε μεγαλύτερες υποψίες και μπορεί να σας κρίνουμε και άδικα. Όσο δε μιλάτε όμως, τόσο ενδυναμώνετε αυτά τα συμπεράσματα στο μυαλό μας και τα κάνετε να εγκαθίστανται μόνιμα!

Με τη σιωπή που τηρείτε κύριε Λαζόπουλε γύρω απ’ το θέμα, το υποβαθμίζετε. Με την επικαιρότητα να τρέχει με ακρίβεια, σκοπιανό, ηλιέλαια, λαδώματα κομμάτων, ασφαλιστικό, διαφθορά, εκπαιδευτικό, οικολογία, Eurovision, euro 2008, αμερικανικές εκλογές και άλλα, το τελευταίο που θα σκεφτόταν κάποιος είναι τα πετρέλαια της χώρας μας, κι αφού πουθενά δεν αναφέρονται, δεν θα μου φανεί παράξενο, αν κάποια μέρα ανακοινωθεί απλά, πως συμφωνήθηκε με την τάδε ή τη δείνα εταιρεία να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα αυτά.

Φαντάζεστε τι θα συμβεί, εν μέσω τέτοιων ανατιμήσεων και φτώχειας, αν παραδεχθούν ανοιχτά οι κυβερνήσεις ότι υπάρχει πετρέλαιο στη χώρα μας και δεν το αντλούμε, γιατί περιμένουμε να μας το αντλήσουν άλλοι; Γιατί αυτό θα συμβεί σε τελική ανάλυση και είναι προαποφασισμένο. Πρώτα όμως πρέπει να εξασφαλιστεί πως δεν θα υπάρξει αντίδραση. Γι’ αυτό και μας εξαθλιώνουν. Και θα εξακολουθήσουν να μας εξαθλιώνουν, ώσπου να έρθει η στιγμή να αγανακτήσουμε και η παραχώρησή του να μας φανεί ως σανίδα σωτηρίας. Το ξέρουν καλά το σενάριο. Δεν βιάζονται. Προχωρούν αργά και μεθοδικά. Δείτε τι έγινε στη Σομαλία, στη Νιγηρία στο Τσαντ για παράδειγμα. Η δικιά μας η σειρά δεν ήρθε ακόμη, αλλά ο καιρός εγγύς!

Κρίνω σκόπιμο να αναφέρω και ένα τμήμα από δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή με ημερομηνία 22/8/2004, σχετικά τα πετρέλαια της Ελλάδας και την πρόθεση των κυβερνήσεων να μην ασχοληθούν με το θέμα: «…αν και πρόδηλα τα οφέλη που προκύπτουν από την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έκριναν σκόπιμο να σταματήσουν ή και να εμποδίσουν κάθε έρευνα στον ελληνικό χώρο με το ανεδαφικό επιχείρημα ότι η χώρα μας είναι πτωχή σε κοιτάσματα και δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμεθα με ατελέσφορες ερευνητικές δραστηριότητες..»

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: την παραπάνω επιστολή δεν τη στέλνω στο E-Mail του κυρίου Λαζόπουλου, γιατί απλά θεωρώ πως θα έχει την τύχη της προηγούμενης. Επίσης, παραθέτω την παρακάτω σύνδεση για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει σημαντικά στοιχεία για τα κοιτάσματα πετρελαίου στην Ελλάδα:

http://www.geocities.com/anaxfiles/forum/aegean_oil.html

Οι έμποροι των εθνών 3

3. Αγωγών συνέχεια

Η κατασκευή του αγωγού south stream ανακοινώθηκε το 2003, ανάμεσα στην Ιταλική ΕΝΙ και τη Ρωσική Gasprom, (τότε ήταν ακόμη αντιπρόεδρός της ο Medvedef, σημερινός πρόεδρος της Ρωσίας). Η πορεία που έχει σχεδιαστεί να ακολουθήσει ο αγωγός είναι από το Ρωσικό έδαφος υποθαλάσσια μέχρι τη Βάρνα της Βουλγαρίας και από εκεί θα διακλαδωθεί στο νοτιοδυτικό τμήμα που θα διασχίσει την Ελλάδα και θα καταλήγει μέσω Αδριατικής στην Ιταλία και στο βορειοδυτικό, η ακριβής διαδρομή του οποίου δεν έχει προσδιοριστεί ακόμη, ωστόσο θα καταλήξει κι αυτός στην Αυστρία, εκεί που φτάνει κι ο Nabucco, στο Baumgarten. Με το σχεδιασμό του south stream παρακάμπτονται οι Ουκρανία και Πολωνία, (χώρες που όπως είδαμε είναι φιλικές προς τις ΗΠΑ). Μεταξύ των περιοχών που φλερτάρουν με τη διαδρομή του βορειοδυτικού τμήματος είναι και αυτές της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Στο τμήμα που θα περάσει από το Ελληνικό έδαφος έχει προταθεί η κατασκευή διακλαδώσεων για την προμήθεια με αέριο γειτονικών χωρών, όπως η Αλβανία, η Σερβία και τα Σκόπια.

Ένας ακόμη εξίσου σημαντικός αγωγός είναι αυτός που συνδέει τη Ρωσία με την Τουρκία και έχει το όνομα γαλάζιος αγωγός ή blue stream. Ξεκινά από την περιοχή Beregovaya, (από εκεί ξεκινάει και ο south stream), και υποθαλάσσια μέσω της μαύρης θάλασσας καταλήγει στην Τουρκία, αποφεύγοντας τρίτες χώρες. Τα εγκαίνια έγιναν το 2005 παρουσία του Ρώσου προέδρου Πούτιν, του Ιταλού Μπερλουσκόνι και του Τούρκου Ερτογκάν. Το μήκος του είναι 1213 χλμ, (373 σε Ρωσικό έδαφος, 396 υποθαλάσσια και 444 σε Τουρκικό μέχρι την Άγκυρα). Τα έργα ολοκληρώνονται το 2010, και τότε η δυναμική του αγωγού θα είναι 16 δις κ.μ. το χρόνο.

Μέσα σε αυτή τη λίστα των αγωγών θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τον πετρελαϊκό αγωγό Burgas – Αλεξανδρούπολης. Η ιδέα για την κατασκευή του είναι παλιά, (άρχισε να συζητείται από το 1992), η υλοποίηση όμως άργησε και τώρα πρόκειται να ξεκινήσουν οι εργασίες κατασκευής. Μένει να το δούμε και στην πράξη, γιατί όπως και τότε μπορεί και τώρα οι ΗΠΑ με διάφορους τρόπους πίεσης, (Σκοπιανό, Κόσσοβο, Ελληνοτουρκικά), να το καθυστερήσουν. Πάντως αυτή τη φορά η Ρωσία δεν πρόκειται να δεχθεί νέες καθυστερήσεις στα σχέδιά της, γιατί τα συμβόλαια της gasprom τρέχουν. Ο αγωγός μήκους 280 χλμ εκ των οποίων 135 σε Ελληνικό έδαφος, θα μεταφέρει πετρέλαιο από την περιοχή της Κασπίας στη Μεσόγειο, παρακάμπτοντας τα στενά του Μαρμαρά, με όλα όσα σημαίνει η διέλευση από την περιοχή σε θέματα ασφαλείας, ατυχημάτων, καθυστερήσεων παράδοσης κλπ. Η μεταφορική ικανότητα του αγωγού θα φτάνει τα 50 εκατομμύρια τόνους αργού πετρελαίου ετησίως, ποσότητα τριπλάσια από την εγχώρια κατανάλωση!

4. Συμπεράσματα

Με αυτά που προσπάθησα να αναλύσω μέχρι στιγμής γίνεται σαφές πως η Ελλάδα πρόκειται να παίξει σπουδαίο ρόλο στη νότια βαλκανική τα επόμενα χρόνια. Η Ρωσία με το σχεδιασμό των αγωγών south, north και blue stream επιδιώκει να παρακάμψει όλες τις δυσκολίες που φοβάται πως θα προκαλέσουν αστάθεια στη ροή φυσικού αερίου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία, συνδέοντάς τες απ’ ευθείας ή μέσω χωρών που διατηρεί καλές σχέσεις και δεν φοβάται την ύπαρξη κάποιας υπαναχώρησης στα συμφωνηθέντα. Η συγκυρία της σύμπραξης της Ελλάδας στην υλοποίηση του παραπάνω σχεδίου είναι αποτέλεσμα τόσο των παραδοσιακά καλών διμερών σχέσεων, όσο και των προσωπικών, Καραμανλή – Πούτιν, που δεν φαίνεται να αλλάζουν στο μέλλον αφού ο διάδοχος του Πούτιν, Μεντβέντεφ είναι στην ουσία διορισμένος από αυτόν και θα ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του. Βέβαια οι Ρώσοι δεν είναι και οι πιο εύκολοι διαπραγματευτές, ξέρουν πολύ καλά να διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους και δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, γι’ αυτό και άργησε να υπογραφεί η συμφωνία.

Πάντως, κατά τη γνώμη μου, πολύ καλά έπραξε η Ελληνική πλευρά και προσχώρησε στα σχέδια της Μόσχας, γιατί τον Πούτιν τον γνωρίζουμε και θα τον έχουμε για πολλά χρόνια ακόμη, ενώ ο Μπους φεύγει σύντομα και δεν είμαστε σίγουροι για τη στάση του επόμενου προέδρου των ΗΠΑ. Πολύ πιθανόν να δούμε κάποια επέκταση των σχέσεών μας με τη Ρωσία και σε άλλους τομείς, όπως ο αμυντικός και ο τουριστικός.

Η τήρηση μέχρι σήμερα των καλών σχέσεων Ελλάδας - ΗΠΑ δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, ούτε οι εταίροι μας από την άλλη μεριά του Ατλαντικού φάνηκε να ενδιαφέρονται για την προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων. Περισσότερο μας «πρόσεξαν» οι Ρώσοι σε ότι αφορά την προώθηση των απόψεών μας στην περίπτωση των Σκοπίων, με τη δήλωση ότι θα αναγνωρίσουν οποιαδήποτε αμοιβαίως αποδεκτή ονομασία, καθώς και σ’ αυτή του Κοσόβου, που φανερά έδειξαν ότι θα λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους την τελική στάση της Αθήνας στο θέμα. Οι ΗΠΑ νοιάζονται, όπως πάντα άλλωστε, για την αποκόμιση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δικών τους κερδών και την εντατικοποίηση της γεωστρατηγικής τους θέσης στην περιοχή. Πολύ σωστά λοιπόν έπραξε η Ελληνική πλευρά και άλλαξε τα δεδομένα, ξαφνιάζοντας ομολογουμένως όλους μας, μα περισσότερο τους Αμερικανούς που μας θεωρούσαν υποτελείς και φερέφωνά τους. Αυτά βλέπουμε να τα εφαρμόζουν πολύ καλά οι καινούργιοι εταίροι τους FYROM και Πολωνία.

Έτσι κι αλλιώς οι λύσεις που πρότειναν οι ΗΠΑ δεν είναι ανταγωνιστικές σε σχέση με αυτές της Ρωσίας, αφού η λύση TGI και Nabucco δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι βιώσιμη εφ’ όσον τον κυρίαρχο ρόλο στα κοιτάσματα αερίου στην περιοχή της κεντρικής Ασίας παίζει πλέον η Ρωσία και οι ΗΠΑ θα πρέπει να βρουν τρόπους να εξασφαλίσουν άλλες ποσότητες για να τροφοδοτήσουν τους παραπάνω αγωγούς. Ίσως στο τέλος αναγκαστούν να τα βρουν τρόπον τινα με το Ιράν. Από την άλλη το όνειρο της Τουρκίας μέσω των παραπάνω αγωγών να παίξει διαμεσολαβητικό ρόλο στην τροφοδοσία με αέριο της Ευρώπης φαντάζει άπιαστο.

Οι Βρυξέλλες με τη σειρά τους αφήνουν έκθετους τους ισχυρισμούς των ΗΠΑ για τον south stream, καθώς εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε πως «η Ε.Ε. δεν θεωρεί ότι ο αγωγός south stream είναι ανταγωνιστής του Nabuco, που προωθεί η Ουάσιγκτον (Κασπία, Τουρκία, Βουλγαρία, Ευρώπη). Το πλεονέκτημα του αγωγού Nabuco είναι ότι θα παράσχει φυσικό αέριο στην Ευρώπη από μη παραδοσιακούς προμηθευτές, ενισχύοντας έτσι την ασφάλεια εφοδιασμού μέσω της διαφοροποίησης των προμηθευτών. Ο αγωγός south stream παρέχει περισσότερο φυσικό αέριο από έναν παραδοσιακό προμηθευτή στην ευρωπαϊκή αγορά. Ως εκ τούτου, δεν βλέπουμε τα δύο σχέδια ως ανταγωνιστικά, αλλά ως συμπληρωματικά».

Μένει τώρα να δούμε την εξέλιξη κατασκευής των έργων και την έναρξη της λειτουργίας τους, καθώς αναμένονται αντιδράσεις στον τομέα αυτό, καθώς και πιέσεις τόσο από την πλευρά που επιθυμεί επιτάχυνση των έργων, όσο και από αυτήν που επιμένει να συντηρεί την αρνητική της θέση.

ΠΑΝΟΠΤΗΣ

Οι έμποροι των εθνών 2

2. Η αγωγή…των αγωγών

Την έννοια της αποκομιδής κερδών από τη διέλευση των αγωγών από το έδαφός της, την έχει αξιοποιήσει πλήρως η Τουρκία, (οι Τούρκοι ήταν ανέκαθεν καλοί αγωγιάτες), αγοράζοντας το αέριο που μπαίνει στο έδαφός της και στη συνέχεια πουλώντας το εκ νέου όταν εξέρχεται. Κάτι τέτοιο έπραττε κατά συρροή και η Ουκρανία, μόνο που εδώ η τιμολόγηση ήταν ευνοϊκή από τη Ρωσία, (η Μόσχα πωλούσε φθηνότερα στο Κίεβο από ότι στην Ευρώπη), πολιτική που μετά την επικράτηση της «πορτοκαλί επανάστασης» το 2004 στην Ουκρανία, άλλαξε, μειώνοντας ισόποσα τον όγκο παρεχόμενου αερίου στη χώρα. Η μείωση αυτή κατά 20% είχε αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κλίμα αβεβαιότητας στη δύση σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στην περίπτωση που εξακολουθήσει, ή επαναληφθεί παρόμοια διένεξη μεταξύ των δύο χωρών.

Κάτι τέτοιο βολεύει τις ΗΠΑ, οι οποίες ως γνωστόν «ευλόγησαν» την πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία και εξακολουθούν να πιέζουν για ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ. Όσο και να θέλουν να αποδείξουν την αστάθεια που προκύπτει από την εξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό αέριο δεν «τους βγαίνει» γιατί πρώτον η Ρωσία φάνηκε πολύ πιο συνεπής σε σχέση με τις ΗΠΑ στην υπόσχεσή της για αδιάλειπτη τροφοδοσία, (βλέπει κρίση Σουέζ) και δεύτερον και κυριότερο, οι εξαγωγές αυτές αποτελούν το 25% του ΑΕΠ της Ρωσίας, οπότε μια αθέτηση των συμφωνιών από μέρους της θα ισοδυναμούσε με σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις. Γι’ αυτό και η Μόσχα προσπαθεί για το αντίθετο, να ενδυναμώσει το δίκτυο των αγωγών, να σχεδιάσει νέους που να παρακάμπτουν τον ύφαλο της Ουκρανίας, και να εξασφαλίσει επαρκείς ποσότητες φυσικού αερίου. Έτσι προσέγγισε χώρες της Κασπίας και έκλεισε συμφωνίες για τη συγκέντρωση, διανομή και προώθηση στην Ευρώπη μέσω του δικτύου της των εκεί παραγόμενων ποσοτήτων.

Με εξασφαλισμένη τη διέλευση έως το 2028 των ποσοτήτων παραγωγής αερίου των χωρών της Κασπίας, (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν και Τουρκμενιστάν), ανοιχτή τη δυνατότητα περαιτέρω επέκτασης του χρονικού αυτού διαστήματος και την επιστροφή των χωρών αυτών στην αγκαλιά της Ρωσίας, (να σημειώσουμε εδώ ότι οι ΗΠΑ το προσπαθούν από την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης), η Μόσχα αναβαθμίζεται, αφού πλέον συγκεντρώνει το 90% του αερίου της περιοχής. Η συμφωνία υπεγράφη το Μάιο του 2003 και προβλέπει σταδιακή αύξηση του όγκου μεταφοράς στα 70 δις κυβικά μέτρα το χρόνο!

Ήδη οι χώρες αυτές συνδέονται με αγωγό από τη δεκαετία του 90. Με τη νέα συμφωνία, υπάρχει η ανάγκη επέκτασης του δικτύου, κάτι που θα γίνει με νέο αγωγό, ο οποίος θα κινείται παράλληλα με τον ήδη υπάρχοντα. Ο πρώτος αγωγός είχε σκοπό τη μεταφορά αερίου από την κεντρική Ασία στη Μόσχα, (Central Asia to Center), ή σε συντομία CAC. Αποτελείται από 5 επί μέρους τμήματα, τους CAC 1, 2, 3, 4 & 5. Από αυτούς ο 3 διέρχεται από το Καζακστάν, ενώ οι υπόλοιποι 4 από το Ουζμπεκιστάν. Για να μπορέσει το δίκτυο να μεταφέρει τις προβλεπόμενες από τη συμφωνία ποσότητες, σχεδιάστηκε νέος αγωγός, παράλληλος με τον 3, η σύμβαση για την κατασκευή του οποίου υπεγράφη το Μάιο του 2007.

Όλοι οι αγωγοί οδηγούν στην Ευρώπη λοιπόν. Συγκεντρώνουν το αέριο από τα σημεία παραγωγής και τα προωθούν στην κατανάλωση. Αν δούμε στο χάρτη το σχέδιο σύνδεσης της Ευρώπης με τους παρόχους αερίου, μπορούμε άνετα να το παρομοιάσουμε με αυτό της ύδρευσης μιας πόλης. Ουσιαστικά δεν απέχει και πολύ, αφού γίνεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, μόνο που στην περίπτωση του νερού δεν υπήρξε ποτέ ως τώρα τέτοιου ύψους επένδυση! Ίσως στο μέλλον βέβαια να καταστεί απαραίτητη.

Ξεκινώντας από τη βόρεια Ευρώπη σημειώνουμε την κατασκευή του αγωγού north stream, μεγάλου εξαδέλφου του south stream που θα μας απασχολήσει παρακάτω, που σχεδιάζεται με σκοπό να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της Σουηδίας, Φινλανδίας, Δανίας, Γερμανίας και των κάτω χωρών, και πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2010. Το μήκος του θα είναι περίπου 1200 χλμ, με το μεγαλύτερο τμήμα του υποθαλάσσιο, θα συνδέει τη Ρωσία με τη Γερμανία και θα καταλήγει στην Ολλανδία.

Σχεδιάζεται να μεταφέρει το 25% της Ευρωπαϊκής κατανάλωσης μέχρι το 2010, (περίπου 55 δις κυβικά μέτρα το χρόνο). Ενημερωτικά αναφέρω εδώ ότι η ετήσια ζήτηση σε φυσικό αέριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν 336 δις κ.μ. το 2005, ποσότητα που θα φτάσει τα 550 το 2015!
Νοτιότερα, οι αγωγοί που μας αφορούν άμεσα είναι από τη μια ο south stream, ρωσικών συμφερόντων και από την άλλη οι Nabucco και TGI, που προωθούνται από τις ΗΠΑ, μεταφορικής ικανότητας 30 δις κυβικών μέτρων αερίου ετησίως έκαστος.

Ο Nabucco είναι ο μοναδικός αγωγός, μη Ρωσικών συμφερόντων, που παρακάμπτει το Ρωσικό έδαφος, αφού ξεκινάει πρακτικά από την περιοχή της Κασπίας και μέσω του Τουρκικού δικτύου φτάνει στην Ευρώπη, περνώντας από Βουλγαρία, Ρουμανία και Ουγγαρία και καταλήγοντας στο Baumgarten της Αυστρίας. Από εκεί μπαίνει στο ευρωπαϊκό δίκτυο διανομής.

Ο αγωγός TGI, (Turkey, Greece, Italy), άρχισε να κατασκευάζεται το 2003 και ξεκίνησε τη λειτουργία του με πανηγυρική τελετή στα Ελληνοτουρκικά σύνορα το Σεπτέμβριο του 2007, παρουσία των πρωθυπουργών των δύο χωρών. Το τμήμα που δόθηκε σε λειτουργία διασχίζει 210 χλμ σε Τουρκικό έδαφος και 85 σε Ελληνικό, καταλήγοντας στην Κομοτηνή. Η μεταφορική ικανότητα του αγωγού όταν ολοκληρωθεί το 2012 θα ανέρχεται σε 11 δις κ.μ. εκ των οποίων τα 8 θα πηγαίνουν στην Ιταλία και τα 3 θα μένουν για εγχώρια κατανάλωση.

Τον αγωγό αυτό τον προωθεί όπως είδαμε η Αμερικανική διπλωματία, γι’ αυτό έγινε πολύς ντόρος μετά τη συμμετοχή της Ελλάδας στον south stream, με κορυφαία δήλωση αυτή του αμερικανού βοηθού γραμματέα σε ευρασιατικά θέματα, Μάθιου Μπράιζα, ο οποίος απεκάλεσε τη χώρα μας ανακόλουθη, γιατί αφού είχε υπογράψει για τον TGI στη συνέχεια προσχώρησε και στον south stream. Είπε λοιπόν ο κύριος Μπράιζα ότι μπορούμε να τους έχουμε και τους δύο, αρκεί να κατασκευαστεί πρώτα ο TGI. Δεν μπόρεσαν να χωνέψουν οι Αμερικανοί την Ελληνική τρίπλα, η οποία ομολογουμένως ξάφνιασε και εμάς, αν και μπορώ να πω πως αναμέναμε κάποια κίνηση στις Ελληνορωσικές σχέσεις, μετά τις τακτικές επαφές κορυφής των δύο μερών.

Βασικό επιχείρημα ήταν ότι πριν την ολοκλήρωση του TGI η Ρωσία θα έχει μονοπωλιακή θέση στη χώρα μας. Πράγματι, αυτή τη στιγμή εισάγουμε το 80% περίπου του φυσικού αερίου που καταναλώνουμε από τη Ρωσία μέσω Βουλγαρίας. Με την αύξηση όμως της ζήτησης και την παράλληλη εισαγωγή και από τους άλλους αγωγούς, το ποσοστό αυτό θα μειωθεί σημαντικά μέσα στο επόμενα χρόνια. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι κάθε μονοπωλιακό καθεστώς αποτελεί μειονέκτημα, σε οποιονδήποτε τομέα.

Συνεχίζεται...

Οι έμποροι των εθνών

Ας μου συγχωρήσει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης τη χρήση του τίτλου, αλλά νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση.

Εισαγωγή

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από το θέμα της ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης. Αγωγοί σχεδιάζονται, αγωγοί προωθούνται, χώρες αντιπαρατίθενται και εντάσεις δημιουργούνται. Θα κάνω μια προσπάθεια να διαφωτίσω όσο μπορώ με στοιχεία που κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί τους αναγνώστες που επιδιώκουν πολλαπλή ενημέρωση στο θέμα, γι’ αυτό και η ανάπτυξη θα γίνει σε συνέχειες, επειδή σαν ένα κομμάτι θα ήταν μεγάλο και κουραστικό.

1. Αγωγοί κι αγωγιάτες

Η ιστορία τω αγωγών ξεκινάει από την ανακάλυψη του φυσικού αερίου. Το θέμα ήταν πώς θα μπορούσε να μεταφερθεί από το σημείο παραγωγής στην κατανάλωση. Κι επειδή πρόκειται για αγαθό που διανέμεται σαν το ηλεκτρικό ρεύμα ας πούμε στα νοικοκυριά, θα πρέπει ανάλογα να σχεδιαστεί ο τρόπος διάθεσής του. Έτσι δημιουργήθηκε η ιδέα των αγωγών, μέσω των οποίων το αέριο φεύγει από τα σημεία παραγωγής προς την κατανάλωση.

Κύριες χώρες παραγωγής παγκοσμίως είναι η Ρωσία, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Οι ΗΠΑ δε, είναι από τους πρώτους που χρησιμοποίησε αγωγούς μεταφοράς αερίου για χρήση στα νοικοκυριά. Στην Ευρώπη το ρόλο αυτό θα μπορούσε να τον παίξει μόνον η Ρωσία, αφού αυτή έχει και τον κυριότερο όγκο παραγωγής. Κύριος καταναλωτής όπως πάντα η δυτική Ευρώπη, (σήμερα ΕΕ).

Από το μεγάλο αυτό πακέτο του ενεργειακού εφοδιασμού της ΕΕ, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες μέσω των κυβερνήσεων που εκπροσωπούν τα συμφέροντά τους προωθώντας τη μια ή την άλλη πολιτική, δημιουργούν εντάσεις, μέχρι να πετύχουν να παίξουν κι αυτές αποφασιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα. Έτσι από τη δεκαετία του 60 ακόμη, θέλοντας να εμποδίσουν τη Ρωσική ενεργειακή εξάπλωση στην Ευρώπη, πίεζαν τις ανεπτυγμένες χώρες, (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία) να μην πωλούν τεχνικό υλικό στη Ρωσία που θα τη βοηθούσε να κατασκευάσει αγωγούς μεγάλης διατομής.

Η Ιταλία διαφοροποιήθηκε από αυτής της μορφής το Ευρωπαϊκό εμπάργκο, γιατί με την εξαγωγή σωλήνων μεγάλης διατομής στη Σοβιετική Ένωση αντιστάθμιζε τις εισαγωγές Ρωσικού πετρελαίου, οι οποίες αποτελούσαν και την κύρια πηγή ενέργειας της χώρας. Την τακτική αυτή της άρσης του εμπάργκο ακολούθησαν στη συνέχεια και η Γαλλία, καθώς και η Γερμανία, (δυτική), επειδή φοβήθηκαν μετά και την κρίση στο Σουέζ το 1956, ότι θα ήταν εις βάρος τους μια 100% εξάρτηση από τα πετρέλαια του περσικού κόλπου.

Ο ηθοποιός Ronald Reagan 40ος πρόεδρος των ΗΠΑ, (1981-1989), απείλησε ανοικτά εταιρείες της Γαλλίας και της Αγγλίας, ότι αν προμηθεύσουν με σωλήνες μεγάλης διατομής τη Σοβιετική Ένωση, θα τους αποκόψει από την τεχνική υποστήριξη με εταιρείες των ΗΠΑ. Ανοιχτή απειλή λοιπόν των μεγάλων καρτέλ πετρελαίου, μέσω του εκπροσώπου τους, προέδρου της κυβέρνησης. Αυτό όμως είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από το αναμενόμενο και όχι μόνο δε μείωσε τις συναλλαγές των παραπάνω κρατών με τη Ρωσία, αλλά αντίθετα τις ενδυνάμωσε. Με τον ίδιο τρόπο πίεσαν και τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας, Ανδρέα Παπανδρέου να μην εισάγει η χώρα μας σοβιετικό αέριο, αλλά τελικά η συμφωνία υπεγράφη το 1988.

Τώρα, είκοσι χρόνια μετά, οι ΗΠΑ επανέρχονται, θέλοντας για ακόμη μια φορά να παίξουν ρυθμιστικό ρόλο στην παροχή ενέργειας στην Ευρώπη, με το επιχείρημα ότι η Ευρώπη θα εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία, χώρα που λόγω της αστάθειας στις σχέσεις της με τους γείτονές της, (κυρίως την Ουκρανία), μπορεί να δημιουργήσει αναταράξεις στην απρόσκοπτη παροχή φυσικού αερίου στη δύση, (με το σκεπτικό αυτό η Ουάσιγκτον ευλόγησε την πορτοκαλί επανάσταση στη χώρα το 2004). Έτσι προωθούν το αέριο από το Αζερμπαϊτζάν, (χώρα που έχουν έντονη επιρροή), και γενικότερα την Κασπία, μέσω οποιουδήποτε αγωγού παρακάμπτει το ρωσικό έδαφος, (Nabucco και TGI).

Δεν μας λένε όμως από πού θα τροφοδοτούνται αυτοί οι αγωγοί, αφού πέραν του Αζερμπαϊτζάν όπου επηρεάζουν, η μόνη σοβαρή παραγωγός χώρα που είναι ικανή να ανταγωνιστεί τη Ρωσία είναι το Ιράν, (διαθέτει παγκοσμίως τα δεύτερο μεγαλύτερο όγκο αποθεμάτων αερίου), με το οποίο ως γνωστόν οι ΗΠΑ δεν διατηρούν και τις καλύτερες σχέσεις. Από την άλλη η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από μια και μόνο πηγή είναι επικίνδυνη και ίσως είναι σκόπιμη η ύπαρξη μιας εναλλακτικής.

Οι χώρες από τις οποίες περνάνε οι αγωγοί προς την Ευρώπη είναι μεταξύ άλλων και η Ελλάδα, στην οποία τα τελευταία χρόνια αυξάνεται συνεχώς η εγχώρια κατανάλωση φυσικού αερίου με εκτίμηση για το 2008 να φτάσει τα 4,3 δις κυβικά μέτρα από 3,8 πέρσι και διπλασιασμό στην επόμενη 5-ετία. Έτσι είναι σκόπιμο να εξασφαλίσει πρόσθετες πηγές, συμμετέχοντας σε οποιαδήποτε κοινοπραξία, είτε ρωσική είτε αμερικανική, μεταφράζοντας το αγώι διέλευσης σε κυβικά μέτρα αερίου.

Συνεχίζεται…

Επιχειρήσεις…

Το 12ο αιώνα οι Βενετοί και οι Φράγκοι ήταν οι κυρίαρχοι της Μεσογείου. Ο μόνος τους κίνδυνος ήταν οι πειρατές, κυρίως οι Αλιτζερίνοι, (οι εκ Αλγερίας ορμώμενοι), στόχος των οποίων ήταν οι επιδρομές και οι ληστείες. Κυριότερος όλων ήταν ο θρυλικός Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ή Κοκκινογένης, ο οποίος λέγεται ότι κατάγεται από την Λέσβο, υπήρξε ναύαρχος την οθωμανικής αυτοκρατορίας και αργότερα σουλτάνος του Αλγερίου. Η τακτική που εφάρμοζε ήταν να κτυπάει το στόχο του και να φεύγει το γρηγορότερο. Πολλές ήταν οι επιδρομές και οι αρπαγές στα Ελληνικά νησιά. Ιστορικά, σημειώνουμε την καταστροφή των Κυθήρων και τον αφανισμό περί των 7,000 αμάχων.

Την τακτική αυτή θέλησε να εφαρμόσει ο Χίτλερ στην εκστρατεία κατά της Ρωσίας, που υπολόγιζε να την τελειώσει μέσα σε 3 μέρες, γι’ αυτό και την ονόμασε επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου του 1941, αλλά δεν τελείωσε στο χρονικό διάστημα, όπως υπολόγιζε, αλλά στις 7 Ιανουαρίου 1942 με καταστροφικές συνέπειες και για τις δύο πλευρές και χωρίς την επίτευξη του στόχου της που ήταν η κατάληψη της Μόσχας από τους Γερμανούς και η συντριβή του κομουνιστικού καθεστώτος.

Σημαντικό ρόλο στην αποτυχία της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα έπαιξε η επιχείρηση Μαρίτα, που ήταν η κωδική ονομασία της γερμανικής εισβολής κατά της Ελλάδας. Ο Χίτλερ αναγκάστηκε να επιτεθεί κατά της Ελλάδας, για να βοηθήσει τα στρατεύματα του Μουσολίνι που καθηλώθηκαν μετά την επίθεση της 28ης Οκτωβρίου 1940. Αν ηττείτο ο Μουσολίνι, θα ήταν εύκολο στους Βρετανούς που ήδη είχαν παρουσία στο Ελληνικό έδαφος, να απειλήσουν τις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας, απ’ όπου ανεφοδιαζόντουσαν οι δυνάμεις του άξονα.

Έτσι αποφασίστηκε μετά την κατάληψη της Ελλάδας η επιχείρηση Ερμής, για την κατάληψη της Κρήτης και την οριστική απομάκρυνση από εκεί της Βρετανικής κοινοπολιτείας, που αποτελείτο από Βρετανούς, Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς στρατιωτικούς. Ήταν η πρώτη στην ιστορία στρατιωτική επιχείρηση, κατά την οποία έγινε τέτοια μαζική πτώση αλεξιπτωτιστών. Η επίθεση ξεκίνησε στις 20 Μαΐου 1941 και τερματίστηκε ουσιαστικά την 1η Ιουνίου του ίδιου έτους.

Οι πολεμικές δραστηριότητες κατά της Ελλάδας, είχαν σαν τελικό αποτέλεσμα την καθυστέρηση της εκδήλωσης της εκστρατείας κατά της Ρωσίας. Για πολλούς ιστορικούς αυτή η καθυστέρηση ήταν μοιραία γιατί τα στρατεύματα που προορίζονταν για χρήση στη Ρωσία χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί ο όγκος της εκεί αρχικής επίθεσης, να περάσει αρκετός χρόνος, να ανασυγκροτηθούν τα ρωσικά στρατεύματα, να έλθει ο χειμώνας και να υποστεί ο άξονας ολοκληρωτική καταστροφή.

Κον Λάκη Λαζόπουλο

Αξιότιμε Λάκη,

Παρακολουθώ, όταν έχω τη δυνατότητα την εκπομπή σας και ομολογώ ότι σατιρίζετε με ευστοχία τα καλώς και κακώς κείμενα της χώρας μας. Κατά καιρούς βέβαια μεταξύ σοβαρού και αστείου, αφήνετε να εννοηθούν κάποιες κατά τη γνώμη μου ανακρίβειες, οι οποίες εν μέσω γέλιου και παντομίμας δεν τυγχάνουν προσοχής από το κοινό, υποσυνείδητα όμως κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους.

Αυτό όμως της προχθεσινής σας εκπομπής, στις 13 Μαΐου, ήταν τρανταχτό και δεν θα μπορούσα να μην το σχολιάσω. Σατιρίζοντας το κύριο Γεωργιάδη, ο οποίος φαινόταν στο σχετικό βίντεο που δείξατε, να λέει πως η Ελλάδα έχει πετρέλαια σε ποσότητες που να καλύπτουν τις ανάγκες της χώρας για πολλά χρόνια, είπατε ειρωνικά και απευθυνόμενος σ’ αυτόν, γιατί δεν μας λέει που είναι αυτά τα πετρέλαια. Άπαντες γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει πετρέλαιο. Απόδειξη, τα κοιτάσματα του Πρίνου της Θάσου, τα οποία εκμεταλλευόμαστε ήδη, η παρ’ ολίγον σύρραξη με την Τουρκία το 1986 με το Σισμίκ, λίγο αργότερα με το Χώρα, και γενικά όλα όσα διαδραματίζονται στο Αιγαίο από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και μετά.

Αν δεν είχαμε πετρέλαια, γιατί άραγε το Υπουργείο Οικονομικών, (και όχι μόνο), να αναθέτει κατά καιρούς οικονομικές μελέτες για τα Ελληνικά πετρέλαια σε Ελληνικά πανεπιστήμια;

Δεν θέλω να πιστέψω πως δεν το γνωρίζατε. Όπως επίσης δεν θέλω να φανταστώ ότι κάτι από αυτά που λέτε είναι υπαγορευμένα από κάποια συμφέροντα. Δεν ισχυρίζομαι ότι σας υπαγορεύουν να λέτε αυτά που λέτε, όπως και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν σας τα υπαγορεύουν. Εκείνο πάντως που γνωρίζω είναι πως είναι κρίμα να πλανάται ο μισός πληθυσμός της χώρας μας που σας παρακολουθεί.

Ελπίζω να ερευνήσετε και να αποκαταστήσετε την ανακρίβεια αυτή.

Σημείωση: Το παραπάνω εστάλη με E-Mail στον κύριο Λαζόπουλο την επομένη της αντίστοιχης εκπομπής και δεν έτυχε ακόμη απάντησης!

Με εκτίμηση
ΠΑΝΟΠΤΗΣ

Deutsche Telecom - OTE

Liebe Investoren aus Deutschland,

Willkommen in Griechenland!

Es war einmal eine sehr gesunde Firma, OTE hieß sie, die trotz der Versuche ihre Manager dagegen, immer positive Umsätze gemacht hatte. Jetzt, diese Firma wird zum Sonderpreis verkauft!

Ich glaube, die neuen Investoren wissen schon, wie die Situation in unserem Land läuft. Die Regierung ist durch zwei Parteien in Griechenland verteilt. Seit 1974 bis die nächsten Wahlen im Jahre 2012, sind insgesamt 38 Jahren. 19 Jahre davon hat PASOK regiert und noch 19 wird ND, falls diese Regierung bis zu Ende bleibt. Wir werden praktisch in den letzten 40 Jahren aus zwei Familien regiert! Und diese ist die Differenz zwischen Monarchie und Demokratie: in Monarchie die Familie ist nur eine, in Demokratie sind zwei!

Der Hauptlieferant für OTE war die letzten zehn Jahre die Firma SIEMENS aus Deutschland. Sie wusste genau wie das griechische System. Sie musste nur dem richtigen Person schmier gegen und das Projekt war übernommen! SIEMENS hat von 2000 bis 2004 über 20,000,000 € Ölgeld bezahlt!

Ihre Kollegen in Siemens können Euch genau darüber informieren.

Ich wünsche Euch viel Erfolg und einen angenehmen Aufenthalt in unserem Land.

M F G
PANOPTHS

Ο πόλεμος της σακούλας

Ο τίτλος ανήκει στην εφημερίδα το Θέμα της Κυριακής 4 Μαΐου και παίρνω αφορμή από κάποιες ανακρίβειες που διάβασα στο σχετικό άρθρο της κυρίας Ζαχαριάδου, η οποία δεν ξέρω κατά πόσο έχει γνώσεις πάνω στο θέμα, ή απλώς μεταφέρει αυτά που της σερβίρουν. Δεν έχω σκοπό να κάνω κριτική, απλά να συμπληρώσω το δημοσίευμα με κάποιες γνώσεις που έχω πάνω στο θέμα.

Κατ’ αρχήν να προσθέσω ότι τα νοικοκυριά είναι πολύ καλά εκπαιδευμένα στη χρήση δις και τρις της ίδιας πλαστικής σακούλας που παίρνουν από τα μαγαζιά που ψωνίζουν. Τη σακούλα από το market ας πούμε θα τη βάλουν στους κάδους του wc ή ακόμη και για αυτά τα οικιακά απορρίμματα. Αν κοιτάξουμε σε έναν κάδο απορριμμάτων, θα δούμε περισσότερες τσάντες νάιλον να περιέχουν οικιακά απορρίμματα, παρά τις γνωστές μαύρες σακούλες με κορδόνι.

Διάβασα στο άρθρο, ότι η κατά κεφαλήν κατανάλωση πλαστικών υλικών στην Ελλάδα αγγίζει τα 80 κιλά ετησίως. Αν υποθέσουμε ότι μια τετραμελής οικογένεια πετάει μια σακούλα με οικιακά απορρίμματα τη μέρα, (πράγμα συνηθισμένο), θα πετάξει το χρόνο 365. Κάτι λιγότερο από 10 κιλά! Με βάση το συλλογισμό του άρθρου υπολείπονται προς χρήση άλλα 310 κιλά πλαστικού, (αφού 80 x 4=320 κιλά). Ένα κιλό τσάντες νάιλον σαν κι αυτές των market περιέχει 120 - 130 τεμάχια, άρα 310 x 120 = 37,200 τσάντες / 365 μέρες = 100 περίπου τσάντες την ημέρα! Κι όλα αυτά στην Ελλάδα των 700 Ευρώ!

Αν συμπεριλαμβάνει, (η δημοσιογράφος) στην κατά κεφαλήν χρήση πλαστικού και την ποσότητα εκείνη που αναγκαστικά αγοράζει κάποιος με ένα προϊόν, το οποίο είναι τυλιγμένο σε αυτό, τότε πρόκειται για λάθος, γιατί το πλαστικό αυτό δεν αγοράζεται με υπαιτιότητα του καταναλωτή, αλλά της εταιρείας παραγωγής. Να αναγκάσουν λοιπόν, αν μπορούν, αυτές τις εταιρείες να χρησιμοποιούν κάποιο φιλικότερο προς το περιβάλλον υλικό, αν θέλουν να μειώσουν τον όγκο των πλαστικών που πάει στις χωματερές.

Αφού ρυπαίνει γιατί παράγεται; Ούτε αυτήν την απορία μας έλυσε το δημοσίευμα.

Εκείνο για το οποίο όμως πολύ εύστοχα μας προετοίμασε και μας τοποθέτησε στο υποσυνείδητό μας, ώστε όταν έρθει η στιγμή να εφαρμοστεί, να το δεχθούμε σαν δεδομένο, είναι ότι τη σακούλα θα την πληρώσουμε! Και η γνώμη μου είναι ότι αυτός ήταν και ο σκοπός του δημοσιεύματος και όχι η ευαισθητοποίηση της στήλης για τη ρύπανση. Γι αυτό και τα super market είναι τα πρώτα που στηρίζουν αυτό το μέτρο. Είναι γι’ αυτά ένα έμμεσο κέρδος, αν σκεφτούμε ότι αγοράζουν την τυπωμένη σακούλα 1,8 έως 2,00€ το κιλό. Ξέρετε πόσους τόνους τσάντα νάιλον χρησιμοποιεί μια αλυσίδα το χρόνο; Μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια τσάντες. Αν τις τιμολογήσουν με το ευτελές ποσόν του ενός λεπτού, σίγουρα θα γράψουν κάποια εκατομμύρια ευρώ κέρδος.

"Δεν είμαι πλαστική σακούλα", διέτεινε ο δήμαρχος Αθηναίων στη σχετική καμπάνια, αλλά ο ίδιος υπογράφει το Νοέμβριο του 2007 διαγωνισμό για την προμήθεια 120 τόνων λευκής σακούλας ΡΕ για τη συλλογή των απορριμμάτων του δήμου. Γιατί δεν πήρε βιοδιασπώμενη; Γιατί απλούστατα το κόστος της είναι υπερδιπλάσιο της κοινής και δεν θα υπήρχε καν προσφορά, μιας και δεν παράγεται τέτοιο υλικό στην Ελλάδα!

Αυτά που αναφέρονται για κόστος 7 λεπτών της βιοδιασπώμενης σακούλας είναι πέρα για πέρα ανακριβή, εκτός αν κάποιος αναλάβει να επιδοτήσει τη χρήση της. Το κόστος είναι υπέρ διπλάσιο! Αυτό μπορεί εύκολα να το διαπιστώσει ο καθένας, ψάχνοντας στο διαδίκτυο.

Η ΕΕ θέλοντας να μειώσει την κατανάλωση πλαστικών σακουλών, προτρέπει τη χρήση της βιοδιασπώμενης, η παραγωγή της οποίας θεωρητικά μπορεί να ακούγεται απλή, στην υλοποίηση όμως είναι πολύ δύσκολη, γιατί η τεχνολογία δεν έχει εξελιχθεί επαρκώς προς αυτόν το σκοπό, (extruder κλπ), και το γεγονός ότι διασπάται σε 18 μήνες από την παραγωγή της την καθιστά προϊόν με ημερομηνία λήξης, άρα ταχυκίνητο, (όπως τα τρόφιμα πχ), οπότε θα πρέπει να βρεθεί εκείνη η φόρμουλα παραγωγής και διάθεσης που να εξυπηρετεί και αυτό το σκοπό.

Στη Γαλλία, που είναι η πρώτη χώρα που ευαισθητοποιήθηκε σε αυτά τα θέματα και πρότεινε τη χρήση βιοδιασπώμενων σακουλών, τα πράγματα δεν έχουν την αναμενόμενη εξέλιξη και έχουν κατά κάποιο τρόπο παγώσει, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.

Στην Ελλάδα των 700 Ευρώ, αμφιβάλλω αν θα υπάρξουν πολλοί, καίτοι οικολογικά ευαίσθητοι, οι οποίοι θα ξοδέψουν στα super market περί τα 4,00 Ευρώ, (αυτή θα είναι πάνω κάτω η αξία), για να αγοράσουν 10 βιοδιασπώμενες σακούλες 55x 75cm για τα οικιακά απορρίμματα, τη στιγμή που στις λαϊκές βρίσκουν τις «συμβατικές» με 80 λεπτά τη δεκάδα! Η διαχείριση των πλαστικών θα πρέπει να ξεκινήσει από την παραγωγή. Από τη στιγμή που παράγεται ένα προϊόν έχει σχεδιαστεί η διαδρομή του μέχρι την κατανάλωση. Να συνεχίσει ο σχεδιασμός αυτής της διαδρομής μέχρι και την αποδόμησή του από το περιβάλλον. Με αυτόν τον τρόπο ο παραγωγός και στη μείωση της ρύπανσης συμβάλλει και στη βελτίωση των συνεπειών από τη χρήση του προϊόντος του. Εκεί θα πρέπει να εστιαστούν οι προσπάθειες όλων των φορέων που θέλουν να λάβουν μέτρα για τη σωτηρία του περιβάλλοντος. Στην παραγωγή!

Σαν παλιό σινεμά….

Εδώ και καιρό ένας φίλος και συνομήλικός μου, μου έδωσε το παρακάτω κείμενο, το οποίο αρχικά το βρήκα υπερβολικό, αλλά διαβάζοντάς το ξανά και ξανά, όπως άλλωστε συνηθίζω με ό,τι παράξενο πέφτει στα χέρια μου και επηρεαζόμενος από την αποψινή εκπομπή του 2ου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας με την Άννα Παναγιωτοπούλου με θέμα την παιδική ηλικία των σημερινών μεσήλικων, αποφάσισα να το αναρτήσω, χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω οτιδήποτε και αφήνω τα συμπεράσματα σε σας.

- Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε
- Ήμασταν μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Ακόμη και οι πόνοι περνούσαν περιμένοντας.
- Έπρεπε να περιμένουμε δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
- Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο – στοπ, καβαλάγαμε μηχανάκια χωρίς δίπλωμα.
- Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε πως δεν είχαμε βάλει φρένα.
- Παίζαμε μακριά γαϊδούρα και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
- Βγαίναμε από το σπίτι το πρωί, παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρίζαμε στο σπίτι, παρά μόνο όταν άναβαν τα φώτα στους δρόμους.
- Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
- Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.
- Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις, παρά μόνον ο εαυτός σου.
- Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
- Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.
- Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας το κεφάλι μας με ζεστό ξύδι.
- Πίναμε νερό απ’ ευθείας από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν και τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
- Δεν είχαμε Play stations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, internet ή υπολογιστές.
- Εμείς δεν κλεινόμασταν σε ένα δωμάτιο καθηλωμένοι σε μια οθόνη υπολογιστή χωρίς να γνωρίζουμε ποιο παιδί μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
- Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα….μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
- Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε έξω απ’ την πόρτα. Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!
- Στα σχολικά παιχνίδια έπαιρναν μέρος όλοι, και όσοι δεν συμμετείχαν, έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο οι άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
- Κάναμε διακοπές τρεις μήνες το καλοκαίρι και περνούσαμε ατελείωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.
- Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας συζήτηση σε κάποιο chat room και γράφοντας ;) :D :P
- Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα απ’ όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
- Δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
- Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»…συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

Μοναστηριακές δοσοληψίες

ΑΠΟ ΜΟΝΑΧΟΙ ΣΕ ΛΟΓΙΣΤΕΣ Α' ΤΑΞΗΣ

Ειλικρινά, δεν μπορώ να κατανοήσω το λόγο για τον οποίο η εκκλησία κατέχει και συγκεντρώνει τόσο μεγάλο όγκο πλούτου. Μετοχές σε τράπεζες και στρατηγικής σημασίας κρατικές εταιρείες, ακίνητα, οικόπεδα, γη, όλα αυτά γιατί; Μήπως για να τα μοιράσει κάποια στιγμή στους μη έχοντες; Δε νομίζω, γιατί αυτών τον οβολό ζητούν. Τι κι αν το κράτος προσπάθησε να ξεχωρίσει τους ρόλους εκκλησίας – πολιτείας και να βάλει χέρι στην περιουσία της, (να την φορολογήσει ας πούμε), εις μάτην. Οι απειλές ήταν σοβαρές κι έτσι η υπόθεση παραμένει στα χαρτιά.

Εδώ που τα λέμε η εκκλησία έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη σύσταση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, σε σημείο που αυτές οι παροχές να φαντάζουν δικαιωματική αποζημίωση. Πολλές εκτάσεις παραχωρήθηκαν σε μοναστήρια από το ελληνικό δημόσιο στις αρχές του 20ου αιώνα και αυτά τα χρησιμοποίησαν για βοσκοτόπια και αγροτικές καλλιέργειες, παραχωρώντας τη χρήση τους με το αζημίωτο πάντα σε αγρότες.

Στη συνέχεια και όταν η αξία της γης ανέβηκε σημαντικά, άρχισαν να τα πουλούν είτε για να γλιτώσουν από τη διεκδίκηση που προέβαλαν οι κάτοικοι των περιοχών που τα καλλιεργούσαν επί σειρές γενεών, είτε για να τα «κονομήσουν». Πού ακούστηκε μοναστήρι να λειτουργεί ως κερδοφόρος επιχείρηση και οι μοναχοί, οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να προσεύχονται υπέρ ημών των αμαρτωλών να γίνονται λογιστές Α’ τάξης;
Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις οι τοπικές αρχές τα διεκδίκησαν εκ νέου, με αποτέλεσμα να υπάρχει κίνδυνος απώλειας των εκτάσεων αυτών. Εφ’ όσον όμως ήταν με χαρτιά, παραχωρητήρια και χρυσόβουλα, μπορούσαν άνετα να πωληθούν και ας αναλάμβανε ο νέος ιδιοκτήτης τη διαδικασία της αναγνώρισης ιδιοκτησίας.

Έτσι έγινε και στην περιοχή της Σιθωνίας στη Χαλκιδική, όπου περισσότερα από 140,000 στρέμματα γης ανήκουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα αγιορείτικα μοναστήρια. Εκείνο που ξεχωρίζει μεταξύ άλλων είναι το γεγονός ότι μόνο ένα μοναστήρι διεκδικούσε έκταση 53,000 στρεμμάτων!!!
Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος, η οποία το 1965 υπέβαλλε αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσια, η οποία βεβαίως απορρίφθηκε. Επί χούντας και εν μέσω πολλών διαμεσολαβήσεων κάνει ξανά η μονή αίτηση και το 1973 δικαιώνεται. Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση έναντι ευτελούς ποσού όλη την έκταση στην εταιρεία ΣΕΚΑ ΑΕ του ομίλου Βαρδινογιάννη, θέλοντας να αποφύγει τυχόν εμπλοκές. Μετά τις έντονες αντιδράσεις των τοπικών φορέων και κατοίκων και βλέποντας η πολιτεία ότι πρόκειται για υπόθεση που βρωμάει, το 1974 ακυρώνει την πώληση της εν λόγω έκτασης και τη χαρακτηρίζει δημόσια.

Από τότε μέχρι και σήμερα έχει ξεκινήσει κοινός αγώνας, τόσο από τη μονή Ξενοφώντος, όσο και από την εταιρεία ΣΕΚΑ ΑΕ κατά του δημοσίου για την διεκδίκηση της έκτασης. Από το 1997 έχει ξεκινήσει η προσκόμιση στοιχείων και η εξέταση μαρτύρων και η τελική αναμέτρηση κρίνεται τώρα το Μάιο σε νέα δίκη στον Πολύγυρο. Αυτές τις μέρες εκδικάζεται η προσφυγή της παραπάνω εταιρείας, καθώς και του μοναστηριού κατά του δημοσίου για την αναίρεση της υπουργικής απόφασης που ακυρώνει την πώληση της έκτασης.

Φυσικά υπήρχαν και οι επαφές της ΣΕΚΑ με τις κοινότητες με υποσχέσεις να μην κυνηγήσουν την υπόθεση και θα αποκομίσουν οφέλη. Τώρα τι είδους οφέλη εννοούν ένας Θεός ξέρει. Να τους ικανοποιήσουν οικονομικά ας πούμε; Να τους μοιράσουν την έκταση, αφού πρώτα την πάρουν; Κάπως αδύνατο, γιατί όλοι γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το κεφάλαιο και για ποιο λόγο μια εταιρεία όπως η ΣΕΚΑ, η οποία καμία σχέση δεν έχει με διαχείριση γης, ασχολείται με την υπόθεση: για την οικοπεδοποίηση και την πώληση των περιοχών αυτών με τίμημα πολύ υψηλό και εν τέλει την αποκόμιση κερδών.

Εκείνο που γνωρίζουμε πάντως είναι ότι η παραπάνω εταιρεία είχε εμπειρία στις δοσοληψίες με εκτάσεις που ανήκαν σε μοναστήρια. Για παράδειγμα το 1961 ο κύριος Νίκος Βαρδινογιάννης αγόρασε έκταση περίπου 4,500 στρεμμάτων που ανήκαν στο μοναστήρι της Οδηγήτριας, στο χωριό Πηγαδάκια Ηρακλείου Κρήτης. Δεν τα αγόρασε όμως από τη μονή όπως θα έπρεπε, αλλά από τους κατοίκους, στους οποίους η μονή είχε παραχωρήσει τη χρήση της παραπάνω έκτασης και δεν είχαν το δικαίωμα της αγοραπωλησίας.

Το μοναστήρι όσο και να έψαξε δεν μπόρεσε να βρει τους τίτλους ιδιοκτησίας, γιατί προφανώς κάποιοι είχαν φροντίσει να «χαθούν» και η βουλή στην οποία έφτασε επανειλημμένως το θέμα ακύρωσε τα συμβόλαια, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για το αντίθετο του Παύλου Βαρδινογιάννη, βουλευτή τότε της ένωσης κέντρου!
Η ΣΕΚΑ ΑΕ, (Σταθμοί Εφοδιασμού πλοίων δια ΚΑυσίμων) ιδρύθηκε το 1961 και η κύρια δραστηριότητά της είναι όπως λέει και η επεξήγηση, ο ανεφοδιασμός πλοίων με καύσιμα. Η περιοχή καλοί λιμένες της κοινότητας Πηγαϊδακίων στη νότια Κρήτη αποτελούσε στρατηγικό σημείο για τον ανεφοδιασμό πλοίων στην νότια και ανατολική Μεσόγειο, γι’ αυτό και το 1965 η ΣΕΚΑ δημιουργεί εκεί τις εγκαταστάσεις της. Οι ντόπιοι γνωρίζουν τι επακολούθησε από τότε, με εκφοβισμούς, εξαγορές σπιτιών και συνειδήσεων και γενικά όλα τα «θεμιτά» μέσα για την απομάκρυνση των κατοίκων από την περιοχή, με κορυφαίο τον μυστηριώδη φόνο του προέδρου της κοινότητας Γιάννη Κουτσάκη το 1986, του μοναδικού κοινοτάρχη που αντιστάθηκε σθεναρά στα σχέδια της εταιρείας.

Η μονή Ξενοφώντος είναι παραθαλάσσια, κτισμένη το 1010 από τον ομώνυμο μοναχό και είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο. Στη μονή διασώζονται εικόνες, βιβλία, χειρόγραφα και έγγραφα. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική ακτή της χερσονήσου του Άθω. Κατέχει τη δέκατη έκτη θέση στην ιεραρχία των μονών του Αγίου Όρους και κατοικείται από 57 μοναχούς.

Πολύ πιθανόν λοιπόν η ΣΕΚΑ να θέλει να φτιάξει ένα δεύτερο σταθμό ανεφοδιασμού πλοίων και στη Β. Ελλάδα στον κόλπο της Σιθωνίας, γι’ αυτό επιμένει στην διεκδίκηση της γης. Όχι ότι θα την χαλούσε και η πώληση ή η με οποιαδήποτε τρόπο εκμετάλλευση μιας τέτοιας τεράστιας έκτασης, σε ένα τόσο καλό σημείο. Γιατί για επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της εταιρείας, το μέρος δεν ενδείκνυται. Καλύτερο σημείο ας πούμε θα ήταν κάπου στη Λήμνο, η οποία αποτελεί πέρασμα για τα πλοία στο Β. Αιγαίο, αλλά εκεί δεν γνωρίζω κάποιο μοναστήρι που να παραχωρεί εκτάσεις.

Θα περιμένω με ενδιαφέρον την εξέλιξη στην υπόθεση και την άποψη της πολιτείας και αν χρειαστεί θα επανέλθω.