Εισαγωγή
Δεν θα μπορούσα να μην σχολιάσω τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τα οποία μας
έχουν αφήσει όλους άφωνους και που θυμίζουν εποχές οι οποίες νομίζαμε πως πέρασαν ανεπιστρεπτί και έχουν κάνει τη χώρα μας ρεντίκολο σε ολόκληρο τον κόσμο. Η δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου, ο τρόπος με τον οποίον λειτούργησε ο επονομαζόμενος «ράμπο» (κατ’ εμέ ρόμπα), των Εξαρχείων και η παράδοση στη συνέχεια ολόκληρης της χώρας σε ένα ανελέητο πλιάτσικο με πρωταγωνιστές αυτούς που από καιρό περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία να αντιδράσουν κατά του συστήματος, μας αναγκάζουν να αναζητήσουμε τις πιθανές αιτίες που οδήγησαν σε αυτήν την καταστροφή. Μας τρέπουν να σκεφτούμε ποιοι είναι οι συνειδητοί και ποιοι οι ασυνείδητοι αυτού του τόπου. Δεν θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω τα γεγονότα, μιας και πολλά έχουν γραφτεί, αλλά με κάποιες σκέψεις θα επιδιώξω μια διαφορετική προσέγγιση στο θέμα, συνδιάζοντάς το με τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Τι εστί όμως συνείδηση και με ποια κριτήρια χαρακτηρίζεται κάποιος συνειδητός ή ασυνείδητος;
Συνείδηση
Η αναζήτηση της έννοιας έχει απασχολήσει επιστήμονες και φιλοσόφους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αλλά ποτέ κανείς δεν έχει δώσει ικανοποιητική περιγραφή. Σύμφωνα με έναν ορισμό, «ως συνείδηση θεωρείται η ξεκάθαρη γνώση της ζωής, τόσο στις εξωτερικές της εκδηλώσεις, όσο και στις εσωτερικές. Είναι η ελεγμένη από όλες τις απόψεις αντίληψή μας για τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, στον άνθρωπο και στους άλλους συνανθρώπους του, για την συμπεριφορά μας στο κοινωνικό περιβάλλον, για τα πιστεύω μας».
Η συνείδησή μας δεν είναι κάτι που γεννιόμαστε μαζί του,
αλλά διαμορφώνεται ανάλογα με τα ερεθίσματα και τις αρχές που λαμβάνουμε καθώς μεγαλώνουμε. Στη διαμόρφωσή της βασικό ρόλο παίζουν η οικογένεια, ο τρόπος ανατροφής μας και οι αισθήσεις με τις οποίες δεχόμαστε τα ερεθίσματα από το εξωτερικό περιβάλλον, αλλά και η προδιάθεσή μας, η οποία μεταφράζεται σε γονίδια, τα οποία κληρονομούμε από τους προγόνους μας.
Για την ψυχολογία, συνείδηση είναι η ανώτερη ψυχοπνευματική λειτουργία του ανθρώπου. Αυτή καθορίζει το χαρακτήρα του και είναι το πιστοποιητικό της προσωπικότητάς του. Όλες οι ενέργειες πρέπει να ελέγχονται από αυτήν. Στο βαθμό που η συνείδηση είναι στηριγμένη σε σωστές βάσεις, οι ενέργειες αυτές θα είναι θετικές, αν όμως η συνείδηση έχει λαθεμένες κατευθύνσεις, τότε οι συνέπειες των ενεργειών μας θα είναι αρνητικές. Έτσι, καθώς μεγαλώνουμε διαμορφώνουμε διαφορετικό χαραχτήρα. Κάποιοι από εμάς γινόμαστε καλοί, κάποιοι κακοί, κάποιοι ευαίσθητοι, κάποιοι αναίσθητοι, κάποιοι αγαπάμε τον πλησίον μας, κάποιοι δε δίνουμε δεκάρα, κάποιοι σεβόμαστε τα δικαιώματα του συνανθρώπου μας, κάποιοι καθόλου.
Κοινωνική συνείδηση
Καθώς μεγαλώνουμε μαθαίνουμε για ήθη και έθιμα, ιερά και όσια, άγραφους νόμους, κ.ά. τα οποία πολλές φορές περιορίζουν τον τρόπο συμπεριφοράς μας, καθώς το υποσυνείδητο μάς λέει πως αυτό που πάμε να κάνουμε δεν είναι σωστό. Σε πόσους όμως από εμάς συμβαίνει; Υπάρχουν συνάνθρωποί μας, οι οποίοι δεν νοιώθουν κάτι τέτοιο, που είναι ας πούμε ωμοί; Σαφώς και υπάρχουν και θα πρέπει τουλάχιστον οι ενέργειές τους να μην επηρεάζουν ή να μην εμποδίζουν τις ελευθερίες των συνανθρώπων τους. Για παράδειγμα είναι δικαίωμά μου να πιστεύω σε όποια θρησκεία θέλω και από τη στιγμή που δεν ενοχλώ κανέναν, πρέπει όλοι να το σεβαστούν. Είναι δικαίωμά μου να ανήκω σε όποια πολιτική παράταξη θέλω, αλλά και υποχρέωσή μου να σεβαστώ το αντίστοιχο δικαίωμα του συνανθρώπου μου να ανήκει κι αυτός σε διαφορετική. Θα θεωρηθεί φανατισμός ή υπέρμετρος ζήλος να τον υποχρεώσω να ασπαστεί τα δικά μου πιστεύω, πόσο μάλλον να του τα επιβάλλω με τη βία.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιων να μη θέλουν να ενταχθούν στους νόμους και τις αρχές του κράτους και να αντιδρούν σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την εξουσία και την επιβολή της, είναι όμως και υποχρέωσή τους να σεβαστούν τους υπόλοιπους οι οποίοι επιθυμούν να «υποταχθούν» σ’ αυτά που οι ίδιοι θεωρούν απαράδεκτα και τα πολεμούν με κάθε τρόπο. Από την άλλη το κράτος θα πρέπει να προστ
ατεύει με το ίδιο ενδιαφέρον όλους τους πολίτες του και να τους αντιμετωπίζει ως ίσους απέναντι στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει, διαφορετικά αφήνει περιθώρια για τη δημιουργία αντιδράσεων. Αυτό που συνέβη το Σάββατο ήταν αποτέλεσμα της άνισης αντιμετώπισης των νέων της περιοχής Εξαρχείων από τις δυνάμεις ασφαλείας. Όλοι γνωρίζουμε πως εκεί οργανώνονται οι μεγαλύτερες εξεγέρσεις όλων των αντιδράσεων κατά του συστήματος. Εκεί μαζεύονται οι λεγόμενοι κουκουλοφόροι ή αναρχικοί και καθορίζουν τον τρόπο δράσης τους εναντίον αυτού που θεωρούν «κατεστημένο», το οποίο άλλοτε είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, άλλοτε η αστυνόμευση και άλλοτε το κεφάλαιο που κατ’ αυτούς μεταφράζεται σε καταστήματα και τράπεζες. Εκείνο που δεν είναι σίγουρο είναι κατά πόσο οι ομάδες αυτές δρουν μόνο για να εξυπηρετήσουν τα πιστεύω τους και όχι κάποιες σκοπιμότητες, γιατί δυστυχώς τα φαινόμενα απατούν.
Σαν καζάνι που βράζει
Εδώ και πολύ καιρό η οικονομική και η πολιτική κατάσταση στη
χώρα μας είχε αγανακτήσει κάθε νοήμονα πολίτη. Από τη μια το Βατοπέδιο, από την άλλη η οικονομική στενότητα, η οποία σε συνδυασμό με την πολιτική απραξία έφεραν τον κόσμο στα όριά του, σε σημείο που να ψάχνει μια καλή αιτία για να αντιδράσει. Τα γεγονότα στην επέτειο του πολυτεχνείου δεν ήταν ικανά να εκτονώσουν την κατάσταση, μιας και δεν έγιναν οι «συνηθισμένες» φασαρίες. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί κάτι ποιο δυνατό. Και βρέθηκε, όταν ένας αρρωστημένος αστυνομικός, από τους πολλούς που διαθέτει η υπηρεσία, πυροβόλησε, έτσι για τον τσαμπουκά και σκότωσε ένα παιδί στη μέση του δρόμου. Γεγονότα που δεν συμβαίνουν ούτε στο τριτοκοσμικό Κονγκό, εξελίχθηκαν στην πρωτεύουσα της Ελλάδας και έκαναν το γύρο του κόσμου αφήνοντας άπαντες άφωνους! Ο εν λόγω ράμπο δυστυχώς δεν τίμησε ούτε τη στολή ούτε τα παντελόνια που φοράει, αφού δεν είχε τα κότσια να τα βάλει με κάποιον όμοιό του, αλλά προσπάθησε να παραβγεί με ένα παιδάκι, πυροβολώντας το! Πώς θα ένοιωθε άραγε, αν ως πατέρας του ανακοίνωναν πως αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα από τα τρία του παιδιά; Το σκέφτηκε άραγε ποτέ αυτό, ή περιορίστηκε μόνο να πει πως κινδύνευε να μείνει ανάπηρος από ένα νεαρό παιδί που κρατούσε ένα μπουκάλι νερό στα χέρια;
Τι έχουν τα έρμα και ψοφούν…
Δυστυχώς τα σώματα ασφαλείας, αλλά κυρίως ο στρατός είναι γεμάτα από τέτοιους ανίκανους ψυχάκηδες, οι περισσότεροι εκ των οποίων χρησιμοποιώντας κάποιο πολιτικό μέσον «εξασφάλισαν» το μέλλον τους, τσαλαπατώντας το δικό μας. Ποιος από μας δεν συνάντησε «καραβανά» στο στρατό να δρα ως Μωυσής που παρέ
λαβε τις δέκα εντολές, (τις εντολές για τις πρωινές καθαριότητες από το λοχαγό), και να απειλεί με ό,τι μπορούσε να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή όποιον θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση στην εκτέλεσή τους; Νοιώθουν κάποιοι, μόνο και μόνο επειδή απολαμβάνουν τη μοναδική περίπτωση που μπορούν να επιβληθούν. Η γοητεία της εξουσίας μεθάει αυτούς τους ανθρώπους, που εκτός στολής δεν τους υπολογίζει κανένας. Ποιος δεν άκουσε Ο.Π.Υ. να λέει «θα τρέχουτε ρε, θα τρέχουτε για να μάθουτε» και ποιος δεν διαπίστωσε βασικές ελλείψεις στοιχειωδών γνώσεων σε πολλά από τα παιδιά αυτά που βρέθηκαν στις γραμμές του στρατού, μόνο και μόνο για τη σιγουριά του μισθού; Με ποια λογική προσελήφθησαν και εκπαιδεύτηκαν, ώστε να προασπίσουν να συμφέροντα της πατρίδας και να εκπαιδεύσουν και τα δικά μας παιδιά γι’ αυτό το σκοπό;
Ποιος νοιάστηκε να εξετάσει κάτω από ποιες συνθήκες όλοι αυτοί οι χαμηλόβαθμοι, αποτυχημένοι σε κάποια ανώτερη ή ανώτατη εκπαίδευση κρίθηκαν ικανοί να «υπηρετούν και να προστατεύουν»; Και πώς εγώ ως πολίτης μπορώ να τους εμπιστευθώ και να νοιώθω σιγουριά όταν βλέπω όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου; Στις μέρες μας ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας είναι γεμάτα ψυχάκηδες. Είτε γιατί αυτό που κάνουν δεν το επέλεξαν οι ίδιοι, είτε γιατί νοιώθουν πως είναι εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα που δεν τους εκφράζει και με το οποίο δυστυχώς θα πρέπει να συμπορευτούν στην υπόλοιπη ζωή τους.
Πολιτική συνείδηση
Δυσκολεύομαι πολύ στο πού να κατατάξω τους πολιτικούς μας, όσον αφορά το θέμα. Στους ασυνείδητους ή στους συνειδητούς; Φοβάμαι, πως κανένας χαρακτηρισμός δεν
τους ταιριάζει. Θεωρητικά, η αποστολή των πολιτικών είναι γνωστή, στην πράξη όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ενώ καιγόταν όλη η Ελλάδα, οι εκλεγμένοι άρχοντές μας ήταν εξαφανισμένοι. Μόνο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε διάγγελμα εκφράζοντας τη λύπη του και προτρέποντας για ήπια έκβαση των βανδαλισμών. Ο πρωθυπουργός μόλις δύο 24-ωρα μετά βγήκε κι έκανε δηλώσεις, (απ’ το σπίτι μου δεν θα βγω …..), οι δε Παυλόπουλος και Χηνοφώτης δήλωσαν «γιαλατζί» παραιτήσεις αφού ήδη γνώριζαν πως δεν θα γίνουν αποδεκτές! Τη διαφορά την έκανε ο υπουργός Μακεδονίας – Θράκης, (τρομάρα του), ο οποίος βγήκε και μας κούφανε όλους, (καλύτερα να μασάς ….)! Και ο Πρωθυπουργός δεν τον έστειλε ακόμη σπίτι του! Με τέτοια στελέχη κυβερνούμαστε. Κρίμα, νόμιζα πως μόνο στο στρατό και στα σώματα ασφαλείας δέχονται διανοητικά καθυστερημένους! Μα
είναι δήλωση αυτή; Υπουργός να βγει και να πει πως τον αστυνομικό τον προσέλαβε και τον εκπαίδευσε το ΠΑΣΟΚ, άρα ψάξτε εκεί τις ευθύνες! Την Παπακώστα από την άλλη, πού τη βάζετε, που δήλωσε πως πρέπει πρώτα να βρούμε σε ποιο πολιτικό χώρο άνηκε το παιδί που σκότωσε ο αστυνομικός! Δηλαδή, τι εννοούσε η βουλευτής. Μήπως, έμμεσα από τη δήλωσή της αυτή διεφάνη πως τα πολιτικά του πιστεύω ήταν αυτά που θα έκριναν αν θα ζούσε ή όχι; Κάτι τέτοιο μόνο επί χούντας ίσχυσε!
Τα λοιπά πολιτικά κόμματα τρίβουν τα χέρια τους με όλη αυτή την αναμπουμπούλα, υπολογίζοντας τα πολιτικά οφέλη που ενδέχεται να αποκομίσουν. Σύριζα και ΚΚΕ ήταν οι κύριοι οργανωτές των καταληψιών των Πανεπιστημίων και των Τεχνολογικών Ιδρυμάτων και τώρα ανταλλάσουν ευθύνες για το ποιος χαϊδεύει τ’ αυτιά ποιανού!
…με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω
Η αλλαγή της ατζέντας πάντως βόλεψε άπαντες, μιας και ξεχάστηκαν προς στιγμήν τα πολιτικά σκάνδαλα που ταλάνιζαν και έστρεψαν αλλού την προσοχή μας. Οι γνωστοί – άγνωστοι, αυτόνομοι και αυτόβουλοι κουκουλοφόροι, που πριν λίγους μήνες βοήθησαν πάλι στην αλλαγή της ατζέντας Ζαχόπουλου κλπ, (ναι, αυτοί που πετάγονταν από τις γραμμές των αστυνομικών και δημιουργούσαν επεισόδια), βάζουν και τώρα ξανά το χεράκι τους και ομολογουμένως τα καταφέρνουν καλά. Μόνο κάτι τέτοιο μπορεί να σκεφτεί κανείς, βλέποντας την καλοεκπαιδευμένη και αριθμητικά ανώτερη αστυνομική δύναμη να αδυνατεί να μαντρώσει καμιά διακοσαριά ταραξίες.
Τον απλό κοσμάκη όμως ποιος τον σκέφτηκε; Ποιος θα ενδιαφερθεί για τις ζημιές που προξενήθηκαν στα κέντρα των περισσοτέρων μεγάλων πόλεων της χώρας; Ποιος θα πληρώσει για όλα αυτά; Μήπως όλοι εμείς, οι φορολογούμενοι πολίτες; Μπορεί σε λίγο να ανακοινωθεί από τον υπουργό οικονομίας επιβολή "τέλους αστυνόμευσης" σε κάποιον λογαριασμό ΔΕΚΟ!
Δημοσιογραφική συνείδηση
Οι δημοσιογράφοι κατατάσσονται από μόνοι τους στους ασυνείδητους. Είναι οι μόνοι που δεν διαθέτουν την παραμικρή ευαισθησία σε κανένα γεγονός και λειτο
υργούν ως «ψυχροί εκτελεστές». Παρουσιάζουν ή δημιουργούν την είδηση για την τηλεθέαση! Και επειδή δεν αντιμετωπίζουν αντικειμενικά τα σπουδαιότερα γεγονότα, αλλά πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, δημιουργούν κλίμα εκεί που δεν υπάρχει. Ως μέγιστη δημοσιογραφική επιτυχία λοιπόν μπορεί να θεωρηθεί η αντιστροφή του κλίματος τους τελευταίους μήνες υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Παρακολουθούμε έναν καταιγισμό δημοσιευμάτων – σκανδάλων, που κύριο στόχο τους έχουν την αποδυνάμωση της κυβέρνησης και ταυτόχρονα μια συνεχόμενη σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης. Είδαμε πως από 5 περίπου ποσοστιαίες μονάδες που προηγούνταν η ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ την περασμένη άνοιξη, τώρα να έπεται με αυτό το ποσοστό. Όσο όμως κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να φτιάξουν την εικόνα του Παπανδρέου, (γιατί απλούστατα δεν φτιάχνεται), αφού εξακολουθεί να υστερεί σε ικανότητα να κυβερνήσει έναντι του Καραμανλή, οπότε το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αναγκάσουν το δεύτερο να αποχωρήσει. Έτσι, φτιάχνονται δημοσκοπήσεις κατά παραγγελία και κάπου τεχνηέντως αφήνεται να εννοηθεί πως θα είναι καλύτερα για τη ΝΔ, αν κατέβει σε εκλογές με άλλον αρχηγό! Κάτι και η «και καλά» καλλιεργούμενη αρχηγολογία με τους υποψήφιους διαδόχους, σχεδόν το χάψαμε!
Ο τρόπος προβολής των «κατορθωμάτων» των ταραξιών, καθώς και το κλίμα που είχε γενικότερα δημιουργηθεί με τη δυσαρέσκεια κατά της κυβέρνησης, έριξαν περισσότερο λάδι στη φωτιά και βοήθησαν να διατηρηθούν μέχρι και σήμερα οι φασαρίες. Με περίσσιο ζήλο είδαμε και τα διεθνή ΜΜΕ να παρουσιάζουν με λεπτομέρειες τις εξελίξεις με συνδέσεις και ρεπορτάζ, κάτι που είχαν να κάνουν από τον καιρό των ολυμπιακών αγώνων. Δε νομίζω όλα αυτά να γίνονται τυχαία. Φαίνεται, πως ο Καραμανλής έχει μπει στο μάτι κάποιων εδώ και πολύ καιρό!
Υστερόγραφο
Ο τίτλος είναι από την ομώνυμη ελληνική ταινία των Γερμανού – Θωμόπουλου και νομίζω ταιριάζει απόλυτα στο μικρό Αλέξανδρο, ο οποίος ξεκίνησε τη βόλτα του χαμογελαστός ένα απόγευμα, για να καταλήξει νεκρός από το όπλο ενός ασυνείδητου αστυνομικού. Τα θερμά μου συλλυπητήρια. Καλό σου ταξίδι μικρέ Αλέξανδρε.
(ο παχουλός ευτραφής σύμφωνα με το αμερικάνικο πρότυπο άγιος), αλλά θα έρθει ο «Άγιος Αλογοσκούφης» με άγριες διαθέσεις και σκοπό να καρπωθεί το δώρο μας, που σίγουρα δεν θα του είναι αρκετό για να καλύψει τις τρύπες των δις Ευρώ του προϋπολογισμού.
