Ελλάς κουράγιο, φιλότιμο, betrüger, κλπ

Εισαγωγή

Όπως διαπιστώσαμε ο χρόνος «ωρίμανσης» μιας ανάρτησής μου είναι της τάξεως των δύο περίπου μηνών. Τόσος χρειάστηκε, ώστε να ξεπεραστούν τα εμπόδια που προέβαλε στη δημοσίευση των σχολίων σας η υπηρεσία φιλοξενίας. Η εταιρεία αυτή φαίνεται να μην αρέσκεται και να αντιδρά στη λογοκρισία που της κάνουν κάποιοι, (π.χ. Κίνα), εντούτοις επιμένει να εξυπηρετεί άλλους λογοκρίνοντας ό,τι της αναφέρουν ως «πονηρό». Πολλά από όσα έγραψα φάνηκε να μην αρέσουν ή και να προβληματίζουν, αλλά και μερικοί των αναγνωστών δυσκολεύτηκαν να αποδεχτούν την πραγματικότητά τους. Το σημαντικότερο στοιχείο βέβαια είναι πως οι γνωρίζοντες ευαισθητοποιήθηκαν είτε αρνητικά, είτε θετικά, (όπως για παράδειγμα ο αναγνώστης που υπογράφει ως Υπ. Εξ. και ο τέως στρατιωτικός του οποίου ξύπνησα μνήμες 14 ετών). Θα σταθώ λίγο στο σχόλιο του Υπ. Εξ. γιατί έτσι όπως είναι γραμμένο παρεξηγεί το ρόλο και το σκοπό του ίδιου του Υπουργείου, καθώς φαίνεται να επιθυμεί να κουκουλώσει καταστάσεις, αντί να προάγει και να προασπίζει τα συμφέροντα της χώρας μας στο εξωτερικό, όπως λέει άλλωστε και ο τίτλος του. Μας λέει πως η λίστα Πρωθυπουργών στην οποία αναφέρθηκα είναι η παλιά, άρα υποθέτουμε πως υπάρχει στα χέρια του κάποια καινούργια. Αν λοιπόν το 1995 υπήρχε πρόβλεψη Πρωθυπουργών της Ελλάδας μέχρι το 2020, (25 χρόνια), η τωρινή λίστα θα έχει ορίζοντα ως το 2035! Καλά θα κάνουν να μας την πουν, ώστε να ξέρουμε τι μας γίνεται και να ανεβάζουμε τους ηγέτες μας απ’ ευθείας στην εξουσία, χωρίς εκλογές και δαπανηρές εκδηλώσεις. Οι ενδιαφερόμενοι φυσικά ούτως ή άλλως θα γνωρίζουν αν και πότε θα γίνουν Πρωθυπουργοί, οπότε γιατί τόσος κόπος; Όσο για τον αναγνώστη, ο οποίος κόπτεται για την αρνητική, όπως τη χαρακτηρίζει, αναφορά μου στον Πρόεδρο της ΝΔ κύριο Σαμαρά, ας μου πει για ποια από τα θέματα που αναφέρω θέλει ακριβή στοιχεία να τον παραπέμψω. Θα τον προέτρεπα πάντως να ρωτήσει τον πρόεδρό του αν η νέα λίστα που επικαλείται το Υπ. Εξ. περιλαμβάνει και το δικό του όνομα. Η απάντηση θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Πανικός & Πανίκος;

Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων σχετικά με την αναμενόμενη επιτήρηση της χώρας μας και την αβέβαιη τύχη μας, δεν θα μπορούσαν να με αφήσουν και μένα αμέτοχο. Η επιτήρηση ήταν βεβαίως κάτι, το οποίο το περιμέναμε από την επομένη των εκλογών του Οκτωβρίου, απλά υπολογίζαμε σε κάτι πιο ήπιο. Τώρα όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνουμε πως η κατάσταση έχει ξεφύγει κάθε πρόβλεψης και χειροτερεύει. Κανείς ωστόσο δεν προτίθεται να κάνει κάτι συγκεκριμένο, ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση μοιάζει αβέβαιη για τις μελλοντικές κινήσεις της και χωρίς στρατηγικό σχέδιο αδυνατεί να βελτιώσει την κατάσταση. Η καθυστέρηση έστω στη λήψη άμεσων μέτρων από την επομένη των εκλογών ήταν κάτι που λειτούργησε αρνητικά στη γενικότερη εικόνα που θέλαμε να δείξουμε στους δανειστές μας, ότι προσπαθούμε δηλαδή να μειώσουμε το έλλειμμα της χώρας μας. Η εκτόξευσή του δε, από το 7% του κυρίου Παπαθανασίου στο 14% του κυρίου Παπακωνσταντίνου μέσα σε λίγες μόλις μέρες, προκάλεσαν αποστροφή ακόμη και στον τελευταίο Ευρωπαίο ηγέτη, ο οποίος τηρούσε τυχόν θετική στάση απέναντί μας. Το «μάρμαρο» όπως ακούγεται τελευταία θα κληθούμε να το πληρώσουμε ως είθισται πάλι εμείς οι χαμηλόμισθοι, οι οποίοι σε τελική ανάλυση δεν φέρουμε και καμία απολύτως ευθύνη για την κατάσταση. Τώρα αν θα είναι μάρμαρο ή ταφόπλακα αυτό θα φανεί στο μέλλον. Το μόνο μεμπτό που θα μπορούσε να μας καταλογίσει κανείς, κινδυνεύοντας να χαρακτηριστούμε σύγχρονοι «Πανίκοι», είναι το γεγονός πως πολλοί πέσαμε θύματα στο εμπόριο ελπίδας των πολιτικών μας, ακούγοντάς τους να μας τάζουν μια βόλεψη σε έναν οργανισμό ή υπηρεσία του Δημοσίου, με σκοπό να αποσπάσουν την ψήφον, ημών και των οικείων μας, χωρίς να τους ενδιαφέρει από πού θα βγουν τα χρήματα για τους μισθούς μας. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να διογκωθεί ο αριθμός των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα και κυρίως αυτών χωρίς αντικείμενο.

Λεφτά υπήρχαν…

Αυτή ήταν η πιο πετυχημένη ατάκα του σημερινού Πρωθυπουργού, ο οποίος περιχαρής περίμενε με την ομάδα του να κερδίσει τις εκλογές και να βγάλει τη χώρα απ’ την κρίση. Μας είπε πως έχει σχέδιο, πως του έχουν υποσχεθεί λύσεις στα δημοσιονομικά μας, πως η κυβέρνηση Καραμανλή κακοδιαχειρίζονταν τους πόρους της χώρας και απ’ ότι φαίνεται μας έπεισε και μάλιστα με διαφορά! Προφανώς ο ίδιος και οι συνεργάτες του γνώριζαν την πραγματικότητα, αλλά έπαιξαν με την αγανάκτησή μας και τελικά κέρδισαν. Ποια κρίση όμως και από πού προήλθε; Η δυσκολία αποπληρωμής των υποχρεώσεών μας υπήρχε πάντα. Δεν αποτελεί είδηση το γεγονός πως είμαστε χρεωμένοι, πως οι ισολογισμοί μας είναι αρνητικοί. Δεν υπήρξε ποτέ θετικός προϋπολογισμός της χώρας μας, κι αν αυτό έγινε κάποτε, ήταν …κομπίνα. Αυτοί λοιπόν που μαγείρεψαν τα στοιχεία έρχονται τώρα να σώσουν την κατάσταση. Το χρέος της χώρας μας, άρχισε να αυξάνει δραματικά από τη στιγμή που αναλάβαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρώτον γιατί τα έργα υποδομής που έπρεπε να γίνουν ήταν τεράστια και δεύτερον γιατί το κόστος τους πολλαπλασιάστηκε από υπερτιμολογήσεις και μίζες. Οι αγορές μάς δάνειζαν χωρίς ενδοιασμό και κανείς δεν σκεφτόταν ή δεν νοιαζόταν για το τι θα γίνει όταν θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής. Εκείνο που διατυμπάνιζε και για το οποίο παινευόταν κυρίως η Κυβέρνηση Σημίτη ήταν η ανάπτυξη της τάξης του 4 και 5% στη χώρα μας, τη στιγμή που η Ευρωζώνη κυμαίνονταν στο 1 με 2%. Τώρα που αντιστράφηκαν οι όροι και εμείς θα έχουμε ανάπτυξη από μείον 4 έως μείον 5% τι έχουν να μας πουν;

Η χρεωκοπία

Προσπαθώ να χωνέψω πως η χώρα τείνει να χρεοκοπήσει, ωστόσο μου είναι αδιανόητο να αποδεχτώ το ότι καμιά πολιτική παράταξη δεν προέβη σε ενέργειες προς αποφυγήν του μοιραίου. Λες και ο απώτερος σκοπός τους ήταν αυτός, να μας χρεοκοπήσουν! Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς, οικονομολόγοι παγκοσμίου εμβέλειας, (αναφέρομαι στους Υπουργούς Οικονομικών των τελευταίων δεκαετιών της Ελλάδας), προσπερνούσαν το γεγονός πως όλοι οι προϋπολογισμοί μας ήταν αρνητικοί, χωρίς την παραμικρή ανησυχία. Ήταν φαίνεται σίγουροι πως την τρύπα θα την έκλειναν πάντοτε με δανεικά. Αν δεχθούμε πως το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας που λέγεται Ελλάδα ανέρχεται στο ποσό του ετήσιου ακαθάριστου εθνικού της προϊόντος και πως σε κάθε εταιρεία, βάσει νόμου, στην οποία το κεφάλαιο αυτό μειώνεται ύστερα από ζημίες κάτω από 50%, αφαιρείται η άδεια λειτουργίας, η χώρα μας θα έπρεπε να είχε χρεοκοπήσει προ πολλού. Τι ήταν αυτό όμως που την κράτησε; Η φιλευσπλαχνία των δανειστών της, η καπατσοσύνη των ηγετών της, ή μήπως ένα πολύ καλά μελετημένο σχέδιο; Ποιοι και γιατί θα είχαν οφέλη από μια τέτοια περιπέτεια της χώρας μας; Φανταστείτε πόσο τρωτοί είμαστε αυτή τη στιγμή, κατά την οποία επαιτούμε γυρνοβολώντας τις ξένες πρωτεύουσες προς εύρεσιν δανεικών, στο να συμφωνήσουμε ή να αποδεχτούμε κάτι, για το οποίο παλαιότερα ούτε να ακούσουμε δεν θέλαμε, όπως λ.χ. η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, το Κυπριακό, το Σκοπιανό, οι αγωγοί φυσικού αερίου, τα κοιτάσματα πετρελαίου και άλλων πολύτιμων ορυκτών στην Ελλάδα, κ.λπ. Να είμαστε έτοιμοι λοιπόν στο βωμό της σωτηρίας μας να αποδεχθούμε όρους, οι οποίοι θα προσβάλλουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας και θα είναι πιο οδυνηροί από τη χρεωκοπία την ίδια. Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα για το θέμα αυτό, αλλά κινδυνεύοντας για άλλη μια φορά να χαρακτηριστώ καχύποπτος και πως βλέπω μόνο διαβόλους στον ορίζοντα, μένω σ’ αυτά και αναμένω τις εξελίξεις!

Τα μέτρα

Αφού οι εγχώριοι φωστήρες δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να συμμαζέψουν τα δημοσιονομικά μας, ήρθαν οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί τους και μας επέβαλλαν μια σειρά από μέτρα, τα οποία συνιστούν στην αύξηση των κρατικών εσόδων. Τώρα πώς φαντάζονται την αύξηση αυτή κανείς δεν γνωρίζει. Η επιβάρυνση σε ένα μέσο μισθωτό, ή αν θέλετε η μείωση της αγοραστικής του δύναμης μετά τα μέτρα θα αγγίξει το 30%. Πώς λοιπόν θα μπορέσει αυτός να ξοδέψει και πώς το δημόσιο θα αυξήσει τα έσοδά του; Αν δεν έχω λεφτά, θα περιορίσω τα έξοδά μου, αυτό είναι το λογικό, οπότε και με τη σειρά τους οι επόμενοι κρίκοι στην αλυσίδα που οδηγεί το χρήμα στα κρατικά ταμεία θα μειώσουν τις εισροές τους. Πολλές επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο κλεισίματος, με άμεσο αντίκτυπο στην απασχόληση, αλλά και την κοινωνική ασφάλιση. Πραγματοποιήθηκε τελικά και το πάγιο απωθημένο πολλών Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι γκρίνιαζαν χρόνια τώρα, ότι ως χώρα είχαμε το χαμηλότερο ειδικό φόρο κατανάλωσης στα καύσιμα και πως είμαστε οι μοναδικοί Ευρωπαίο, οι οποίοι λαμβάνουμε 13ο και 14ο μισθό! Τώρα που εξομοιωνόμαστε τι άλλο θα βρουν άραγε; Εξαιρέθηκαν από τα μέτρα οι τράπεζες φυσικά, οι οποίες παρουσιάζουν μεν προβλήματα, είναι δε κερδοφόρες. Εξαιρέθηκαν από τα μέτρα τα καζίνο, αυτοί οι ναοί ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Έπεσε στα μαλακά και η Εκκλησία, με τη φορολογία του 20% των εσόδων της. Ας μην ξεχνούν, όσοι ιεράρχες γκρινιάζουν, πως θα φορολογηθεί ο οβολός των πιστών για το κερί ή το τάμα και κάποια έσοδα από ενοίκια. Τα «φιλέτα» χιλιάδων στρεμμάτων σε Χαλκιδική, Αττική, Κρήτη, Ζάκυνθο και σ’ άλλες περιοχές της χώρας, μένουν σχεδόν ανέγγιχτα. Ας μην ξεχνούν επίσης πως το κυκλοφορούν ενεργητικό της εκκλησίας μας αγγίζει το ένα τρίτο του ΑΕΠ! Αποφεύγουν επίσης τα μέτρα τα μεγάλα εισοδήματα, τα οποία είχαν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους να μετακινήσουν περιουσιακά στοιχεία και κεφάλαια σε τρίτες χώρες, όπως η Κύπρος και η Βουλγαρία, δημιουργώντας εκεί εταιρείες. Μάλιστα υπάρχει και ολόκληρη καμπάνια στο διαδίκτυο και οργανώνονται και ειδικά σεμινάρια για όποιους επιθυμούν να συστήσουν εταιρεία ή να μεταφέρουν κεφάλαια στις παραπάνω χώρες και μάλιστα με ελάχιστο κόστος.

Οι αντιδράσεις

Μεγάλο ρόλο στην επιβολή των μέτρων έπαιξαν τα ΜΜΕ, (με πρωτοπόρο το Mega channel), τα οποία μας βομβάρδιζαν καθημερινά με συζητήσεις, ρεπορτάζ, δημοσκοπήσεις και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, με σκοπό να μας πείσουν πως είναι απαραίτητη η λήψη τους. Η εικόνα μας διεθνώς υποβαθμίζεται από την ποιότητα πολλών εκπομπών ποικίλης ύλης, οι οποίες παρουσιάζουν μια Ελλάδα πέρα από κάθε φαντασία, με αποτέλεσμα ο όποιος ξένος τις παρακολουθεί να νοιώθει επιεικώς αποστροφή για τη χώρα. Μπορεί το άρθρο του γερμανικού Focus να αποτέλεσε ύβρη για τον πολιτισμό μας, ήταν όμως σε γενικές γραμμές περιγραφή της εικόνας, την οποία εμείς οι ίδιοι έχουμε δώσει στο μέσο Γερμανό πολίτη, ο οποίος ενημερώνεται κυρίως από τα ΜΜΕ και έντυπα τύπου Bild και Spiegel. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να μας χαρακτηρίσουν με όλα αυτά που βλέπουν εδώ και 2 χρόνια; Τα σκάνδαλα που προβλήθηκαν αυτή την περίοδο ήταν κάτι παραπάνω από αποτροπιαστικά για τη χώρα μας. Πολιτικοί, Εκκλησία, εταιρείες, όλοι σ’ έναν αχταρμά για την κουτάλα. Ο χαρακτηρισμός «απατεώνες Έλληνες» ήταν κατά τη γνώμη μου επιεικής! Με τι μούτρα ζητάμε την εύνοιά τους και τη θετική τους άποψη τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι δίνουμε τροφή για αρνητικά σχόλια; Τα ΜΜΕ, αυτό το εργαλείο της κάθε κυβέρνησης έδειξε και εδώ με το παραπάνω την αξία του, πράγμα που σημαίνει πως υπήρχε εκτός Ελλάδος στρατηγική, η οποία στόχευε (και πέτυχε) συγκεκριμένα αποτελέσματα. Από πού όμως προήλθε και τι σκοπό είχε, αυτό ας το αναλογιστεί ο καθένας μας.

Φυσικά, δεν περιμέναμε να περάσουν χωρίς κάποια αντίδραση τα μέτρα της Κυβέρνησης. Έτσι, άμα τη ανακοινώσει της μείωσης μισθών στο δημόσιο και με το ενδεχόμενο επέκτασής της και στον ιδιωτικό τομέα, ξεκίνησαν άπαντες, (ΓΣΣΕ & ΑΔΕΔΥ), απεργιακές κινητοποιήσεις αμελητέας εμβέλειας και συμμετοχής, όπερ σημαίνει πως είτε ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τα συνδικαλιστικά του όργανα, είτε πως αποδέχεται τα ληφθέντα μέτρα. Προσωπικά, όταν ακούω απεργία το μυαλό μου πηγαίνει στις κινητοποιήσεις των Γάλλων εργαζομένων, στις οποίες υπάρχει συντριπτική συμμετοχή και έχουν αποτέλεσμα. Εδώ, όταν βλέπεις τους εργατοπατέρες των συνδικάτων να ακολουθούν πολιτική καριέρα μετά την «εργατική» τους θητεία ή να διορίζονται σε κάποιο οργανισμό, πώς να πιστέψεις πως αυτοί προάγουν τα συμφέροντα του εργαζόμενου και να τους ακολουθήσεις! Ίδετε για παράδειγμα τους κκ Κανελλόπουλο, Πρωτόπαπα και Πολυζωγόπουλο, τι καριέρα ακολούθησαν μετά τη θητεία τους ως συνδικαλιστικοί αρχηγοί. Τα μέτρα θα καθιερωθούν με κάνα δύο 24-ωρες κινητοποιήσεις, έτσι για το θεαθήναι και τέλος. Να δουν και οι απ’ έξω πως υπάρχουν κάποιου είδους αντιδράσεις και να κλείσουν και τα στόματα μερικών θερμόαιμων.

…πού πήγαν τα λεφτά;

Η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς βαριά βιομηχανία, η οικονομία της οποίας στηρίζεται κυρίως στην πρωτογενή παραγωγή, (γεωργία – κτηνοτροφία) και λιγότερο στον τουρισμό. Είναι όμως ευλογημένη, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το αποκρύπτουν εσκεμμένα, καθώς είναι πλέον αποδεδειγμένο πως στο υπέδαφός μας, εκτός από το γνωστό πετρέλαιο, υπάρχουν και πολύτιμα ορυκτά, όπως χρυσάφι και ουράνιο. Όσοι θέλουν ας ανατρέξουν σε μετρήσεις του ΙΓΜΕ, που αφορούν περιοχές της Θεσπρωτίας, της Καβάλας, των Σερρών, και πολλές άλλες και ας δουν τα αποτελέσματα. Στις 23-02-1996 η εφημερίδα «Επενδυτής» δημοσίευσε παρόμοιες μελέτες, οι οποίες μάλιστα εκτιμούσαν ποσότητα και αξία σε δρχ! Στη Χαλκιδική ήδη, ο γνωστός μας George Soros και η εταιρεία συμφερόντων του «TVX Gold», εκμεταλλεύονται κοιτάσματα χρυσού και όχι μόνο. Αν συμπεριλάβει κανείς σε όλα αυτά και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων και ουρανίου, τότε τα νούμερα σε αξία είναι τεράστια! Φτάνουν για να ξεχρεωθούμε και περισσεύουν για να κάνουν τη χώρα μας σύγχρονη Σαουδική Αραβία. Όμως, αυτοί που τα ορέγονται θέλουν και να τα πάρουν τσάμπα! Και πρέπει να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να τους παρακαλέσουμε να τα εκμεταλλευτούν. Τι καλύτερο λοιπόν από τη χρεωκοπία μας; Θα φτάσουμε σε σημείο να τους πούμε πάρτε ότι θέλετε αρκεί να ξελασπώσουμε και αυτοί ως αντάλλαγμα θα μας πετάξουν ένα ξεροκόμματο ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την παραχώρηση! Φαντάζει ουτοπία; Περιμένετε λίγο ακόμη και θα δείτε! Αντί λοιπόν οι κυβερνήσεις μας να έχουν προβεί από χρόνια σε διαπραγματεύσεις για την παραχώρηση με ευνοϊκούς όρους διαφόρων κοιτασμάτων, (αφού μόνοι μας αδυνατούμε να τα εκμεταλλευτούμε), σε ξένες εταιρείες και να ξεχρεώνουν έτσι τη χώρα, δανείζονται αθρόα, περιμένοντας μ’ αυτόν τον τρόπο να καλύψουν ελλείμματα. Σίγουρα κάποιοι θα βρισκόντουσαν να θέλουν να εκμεταλλευτούν το ουράνιο, το χρυσάφι, ή τα πετρέλαιά μας με ευνοϊκούς όρους. Γάλλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Βραζιλιάνοι, Άραβες, Ρώσοι δεν ξέρω, αλλά ποτέ δεν τους έγινε κάποια νύξη. Ίσως γιατί πιεζόμασταν συστηματικά να μην αναφέρουμε τίποτε σχετικό με το θέμα, ή γιατί ενδεχομένως το θέμα ήταν ήδη μεταξύ αυτών των χωρών λυμένο.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

International monetary foundation. Ιδρύθηκε το 1945 στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ από 39 χώρες, οι οποίες τότε αντιπροσώπευαν το 80% του κεφαλαίου. Ως σκοπό είχε την προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας μέσω του εμπορίου, προσαρμόζοντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και περιορίζοντας τυχόν εμπόδια. Σήμερα αριθμεί περί τις 180 χώρες μέλη, οι οποίες εκπροσωπούνται με έναν εκπρόσωπο κάθε μια στο Συμβούλιο των Διοικητών, το οποίο αποτελεί και την κεφαλή του ταμείου. Κάθε μια απ’ τις χώρες μέλη συμμετέχει με οικονομική συνδρομή, η οποία προσδιορίζεται σε σχέση με το εθνικό της εισόδημα, τον όγκο του εξωτερικού της εμπορίου καθώς και τα συναλλαγματικά της αποθεματικά. Ανάλογη με το ποσοστό συμμετοχή είναι και η βαρύτητα των ψήφων κάθε χώρας. Έτσι για παράδειγμα οι ΗΠΑ συνεισφέρουν κατά 18% στα οικονομικά του και ελέγχουν ανάλογο ποσοστό ψήφων. Ενδεικτικά αναφέρω πως οι επτά πιο ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη, (ΗΠΑ, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Καναδάς, Μ. Βρετανία και Ιαπωνία) ελέγχουν περίπου το 50% των ψήφων, μ’ άλλα λόγια κάνουν ότι θέλουν! Αν κάποια χώρα μέλος το ζητήσει, μπορεί να έχει από το ΔΝΤ βοήθεια σε τεχνικό επίπεδο, για παροχή συμβουλών σχετικά με την επίλυση οικονομικών ή νομισματικών προβλημάτων ή ακόμη και οικονομική στήριξη από τα αποθεματικά του ταμείου, με τις ανάλογες βέβαια διασφαλίσεις. Η δυνατότητα που έχει κάθε χώρα μέλος να επικαλεστεί τη συνδρομή του ΔΝΤ, την οδηγεί πολλές φορές στο να κάνει ριψοκίνδυνη οικονομική πολιτική στο εσωτερικό της. Μπορεί να επαφίεται στο σωσίβιο του ταμείου, αλλά δεν γνωρίζει πως οι αυστηροί όροι χορήγησης δανείου απ’ αυτό επιβραδύνουν την ανάπτυξη, δυσχεραίνουν τα δημοσιονομικά και το βασικότερο έχουν αντίκτυπο στα μεσαία και χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας.

Ένα παράδειγμα…

Κάποτε, μια χώρα με αδύναμη οικονομία, για να αποφύγει το χρόνιο πληθωρισμό, αποφάσισε να υιοθετήσει ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα του πλανήτη. Ο πληθωρισμός μειώθηκε κατακόρυφα μέσα σε λίγα χρόνια, τα χαμηλά επιτόκια τροφοδότησαν την κατανάλωση, τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν φτηνά και η ψευδαίσθηση της καλοπέρασης εδραιώθηκε στους πολίτες της... Η οικονομία όμως έπασχε από χρόνια και βαθιά προβλήματα, και τίποτα δεν γινόταν προς την κατεύθυνση της λύσης τους. Η φοροδιαφυγή, η διαφθορά και το ξέπλυμα χρήματος βασίλευαν, ενώ ο δανεισμός του κράτους, λόγω της σταθερής ισοτιμίας του νομίσματος, γινόταν όλο και πιο φτηνός και η κυβέρνηση της χώρας κατέφευγε όλο και πιο συχνά σ’ αυτόν για να καλύψει τις ανεπάρκειες της οικονομίας... Έτσι τα ελλείμματα μεγάλωναν, το χρέος αυξανόταν και η κυβέρνηση το εξυπηρετούσε με περισσότερο χρέος. Ταυτόχρονα, το νόμισμα λόγω της σταθερής ισοτιμίας δεν μπορούσε να υποτιμηθεί, ενώ την περίοδο εκείνη γινόταν όλο και ισχυρότερο, με αποτέλεσμα τα προϊόντα της να γίνονται πιο ακριβά στο εξωτερικό, η οικονομία λιγότερο ανταγωνιστική και οι ξένες επενδύσεις πιο σπάνιες.. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, οι ανταγωνιστικές της χώρες γίνονταν συνεχώς φτηνότερες μέσω της υποτίμησης των δικών τους νομισμάτων και τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια στράφηκαν εκεί. Έτσι, η χώρα δανειζόταν χωρίς να παράγει αρκετά και ζούσε αμέριμνα πέρα από τις δυνατότητές της, μέχρι που κάποια στιγμή οι δανειστές της άρχισαν να απαιτούν περισσότερες εξασφαλίσεις με τη μορφή υψηλότερων τόκων, για να συνεχίσουν να τη δανείζουν. Αυτό δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο: το υπέρογκο χρέος έκανε ακριβό το δανεισμό και ο ακριβός δανεισμός αύξανε κι άλλο το χρέος. Κάποτε έγινε το αναμενόμενο: Η κυβέρνηση της χώρας δήλωσε αδυναμία εξόφλησης του χρέους της προς τους δανειστές της, δηλαδή πτώχευση. Ο δανεισμός σταμάτησε, η σύνδεση της ισοτιμίας έπαψε, με αποτέλεσμα μια τεράστια υποτίμηση του παλιού νομίσματος (που επανήλθε), η οποία οδήγησε την οικονομία σε κατάρρευση: οι εισαγωγές έγιναν πανάκριβες και χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν. Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού πέρασε στην ανεργία, μισθοί, συντάξεις και παροχές μειώθηκαν δραματικά και αποταμιεύσεις εξανεμίστηκαν. Όπως είναι φυσικό, οι ξένοι δανειστές που έχασαν τα λεφτά τους επέβαλαν μέσω των διεθνών οργανισμών επαχθή μέτρα ανασυγκρότησης της οικονομίας, κάτι που η κυβέρνηση μιας πτωχευμένης χώρας ήταν φυσικά υποχρεωμένη να δεχτεί. Βίαιες ταραχές ξέσπασαν και τα τραύματα της οικονομίας δεν επουλώθηκαν ποτέ. (Πρόκειται για την Αργεντινή, η οποία κήρυξε πτώχευση το 2001. Το αργεντινό πέσος είχε συνδεθεί με το δολάριο δέκα χρόνια νωρίτερα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλες χώρες, κυβερνήσεις, νομίσματα και οικονομικές καταστάσεις είναι εντελώς συμπωματική.)

Γερμανοί, Γάλλοι και λοιπαί δυνάμεις

Οι σύμμαχοί μας Ευρωπαίοι βλέπουν με αγωνία την κατηφόρα που έχουμε πάρει και νοιάζονται περισσότερο για το ενιαίο τους νόμισμα, παρά για την τύχη μας. Στην ίδια μοίρα με μας βέβαια είναι όλες σχεδόν οι Μεσογειακές χώρες, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, (ο φτωχός Νοτιάς) και ως εκ τούτου αν βοηθήσουν εμάς, θα πρέπει να πράξουν το ίδιο στην περίπτωση που χρειαστεί για κάποια από τις παραπάνω. Άρα περιμένουν ή να τους ζητήσουμε βοήθεια ή να πάμε στο ΔΝΤ μόνοι μας. Και φαίνεται να μας οδηγούν προς τα εκεί μετά και την τελευταία εξέλιξη στη στάση της Γερμανίας. Η σίγουρη βοήθεια της κυρίας Μέρκελ ναυάγησε. Και πώς να μη ναυαγήσει; Ας μην ξεχνάμε πως οι πολιτικοί της Γερμανικής σχολής που επικρατούσαν στα δύο μεγάλα κόμματα στη χώρα μας, έχουν από καιρό αντικατασταθεί από νεότερους της Αμερικανικής, οπότε με το δίκιο της η κυρία Μέρκελ μας δείχνει την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αξιολογεί φυσικά και τις πιέσεις που δέχεται από τον κυβερνητικό συνασπισμό και κυρίως το FDP και προκειμένου να μη χάσει έδαφος στις επικείμενες εκλογές σε Βεστφαλία – Ρηνανία, προτίμησε να πάει με τα νερά του. Ας μην ξεχνάμε δε πως και η Γερμανία σαν χώρα έχει κι αυτή τα χρέη της και άντε να πεις στους Γερμανούς πολίτες πως αντί η κυβέρνησή τους να ξεχρεώνει τους ίδιους, στέλνει τα χρήματά τους για χρέη άλλων! Τα Euro fighter όμως επιμένει να τα πάρουμε. Τέλος πάντων. Πιο κοντά σε μας φαίνεται να είναι η Γαλλία, η οποία βλέπει ευνοϊκά τη στήριξη της οικονομίας μας και ταυτόχρονα τη διάσωση του γοήτρου του Ευρώ, το οποίο χάνει συνεχώς έδαφος σε σχέση με το δολάριο. Το αν θα πάμε τελικά ή όχι στο ΔΝΤ θα αποφασιστεί σε λίγες μέρες, μετά τη σύνοδο κορυφής ανήμερα της γιορτής της Εθνικής μας παλιγγενεσίας. Πριν 200 περίπου χρόνια αποκτήσαμε κυριαρχικά δικαιώματα στη χώρα που ζούμε και κατοικούμε αιώνες και τώρα είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε κάποια απ’ αυτά αφήνοντας άλλους, ξένους να αποφασίσουν για την τύχη μας. Αιδώς Αργείοι.

Επίλογος

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα μέτρα που λήφθηκαν δεν είναι προσωρινής διάρκειας, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι, αλλά ήρθαν για να μείνουν και πως η Ελλάδα οπισθοδρομεί. Δεν πρόκειται ποτέ μελλοντικά να μειωθεί ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στα καύσιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα, ή να αποκατασταθεί ο 13ος και ο 14ος μισθός. Αυτά καλά θα κάνουμε να τα ξεχάσουμε. Επίσης δεν είναι βέβαιο, αν παρά τα επώδυνα για όλους εμάς μέτρα η οικονομική κατάσταση της χώρας μας θα βελτιωθεί. Εύχομαι πάντως προσωπικά να υπάρξει αποτέλεσμα έστω και μακροχρόνιο και να σταθεροποιηθούμε κάπως στην κατηφοριά που πήραμε.

Κύριοι κυβερνώντες, καλά κάνετε και βάζετε στόχο το Φεγγάρι. Αν δεν το πετύχετε, τουλάχιστον θα βρίσκεστε ανάμεσα στ’ αστέρια!