Δείκτες για όλες τις χρήσεις

Εισαγωγή  

Μπορεί να άργησα να γράψω θέμα, αλλά περίμενα να δω να εμφανίζονται και τα τελευταία σχόλιά σας, τα οποία φαίνεται πως ήρθαν μόλις χθες. Είδα με ικανοποίηση πως το θέμα για τους σεισμούς διαβάστηκε πολύ και ταυτόχρονα είχε απήχηση και σε επιστημονικές κοινότητες, αφού πολλοί φυσικοί είτε μεμονωμένα, είτε μέσω των ενώσεών τους άφησαν σχόλιο ή επικοινώνησαν μαζί μου. Μα δεν είναι ο σεισμός το μέγα φυσικό φαινόμενο;! Δεν αποτελεί πρόκληση το γεγονός πως ακόμη δεν έχουμε αποκωδικοποιήσει πλήρως την εκδήλωσή του, ώστε να μπορούμε εγκαίρως να το προβλέψουμε! Δεν αποτελεί μαγεία για την επιστήμη της φυσικής η αντιγραφή της φύσης όσον αφορά τη δημιουργία αυτού του φαινομένου, έστω κι αν πολλές φορές χρησιμοποιείται για καταστροφικούς σκοπούς, (η αρνητική όψη του νομίσματος, όπως έλεγα). Και τέλος δεν είναι ειρωνεία για ολόκληρο τον κόσμο να υπάρχουν επιστήμονες οι οποίοι περιοριζόμενοι από «ευτελείς συνήθειες και αδιαφορίες», δεν αναφέρουν τίποτε σχετικά με την ύπαρξη αυτών και πολλών ίσως παρόμοιων όπλων, παρά προτιμούν τη σιωπή! Ίσως αυτούς να μιμείται και ο κος Καραμανλής, ο οποίος ακόμη δεν έχει βγάλει άχνα. Αναρωτιέμαι, αν το αίτιο ανάμεσα στις δύο αυτές σιωπές είναι κοινό.

Γραφή δειλίας

Όποια και να ‘ναι η αιτία όμως, η Πολιτεία οφείλει να του καταλογίσει «γραφή δειλίας». Σύμφωνα με το ποινικό δίκαιο της αρχαίας Αθήνας, όσοι έδειχναν ανανδρία ή παρατούσαν τη μάχη και το ‘βαζαν στα πόδια, ή αρνούνταν να υπηρετήσουν, αντιμετωπίζονταν με τη χορήγηση ειδικής γραφής, της «γραφής δειλίας». Όσοι κρινόντουσαν ένοχοι, ετιμωρούντο με τη στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Στη σύγχρονη εποχή βέβαια κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστεί, καθώς υπάρχει η μικρή πιθανότητα ο εκάστοτε κατηγορούμενος να είναι αθώος. Στατιστικά, είναι σωστό να μην αποκλείεται η πιθανότητα να είναι κάποιος αθώος των κατηγοριών που του καταλογίζονται. Πρακτικά όμως; Για την ειδική αυτή περίπτωση, κατά την οποίαν εμπλέκονται πολιτικοί σε σκάνδαλα και παράνομες δοσοληψίες, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε δείκτες αθωότητας και δείκτες διαφθοράς. Η στατιστική μελέτη των δεικτών αυτών με δεδομένα της σύγχρονης εποχής με βάση αυτά από την αρχαία Αθήνα θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο θα απεδείκνυε τη φύση της σύγχρονης Δημοκρατίας και θα έδινε σημαντικά στοιχεία σχετικά με τις βλέψεις και τις επιδιώξεις των σημερινών υποψηφίων αρχόντων του τόπου. Με τι σχέδια δηλαδή ξεκινούν όλοι αυτοί την προεκλογική τους εκστρατεία, από απλοί δημοτικοί σύμβουλοι έως Υπουργοί και υψηλοί αξιωματούχοι του Κράτους και πού τελικά καταλήγουν. Τι είναι όμως οι δείκτες, πώς έχουνε μπει και εδραιωθεί για τα καλά στη ζωή μας χωρίς μάλιστα να σκοπεύουν ποτέ να φύγουν;

Δείκτες

Τον τελευταίο καιρό η καθημερινότητά μας άρχισε να προσδιορίζεται από διάφορους αριθμούς, οι οποίοι υπήρχαν μεν πάντοτε, αλλά ποτέ δεν ασχοληθήκαμε ευρέως μαζί τους, ίσως επειδή οι περισσότεροι θεωρούσαμε πως αυτά αφορούν τους οικονομολόγους και τις Κυβερνήσεις. Εμείς εκείνο το οποίο ακούγαμε κατά καιρούς στις τηλεοράσεις ήταν έννοιες όπως ο «τιμάριθμος» και τίποτα περισσότερο. Τα τελευταία δύο χρόνια όμως, η είσοδος των δεικτών στην καθημερινότητά μας, η συσχέτισή τους με την ευημερία μας ή μη και η προβολή τους από όλα ανεξαιρέτως τα μέσα, μας έκανε «ειδικούς» σ’ έναν τομέα, με τον οποίον οι περισσότεροι είμαστε άσχετοι. Θα μου πείτε άσχετοι ήμασταν όσον αφορούσε τις επενδύσεις και το 1998 με την έξαρση του χρηματιστηρίου, αλλά μέσα με λίγους μήνες γίναμε όλοι ειδικοί και είδατε το αποτέλεσμα: «η ημιμάθεια είναι χειρότερη απ’ την αμάθεια»! Αν και δεν είμαι ο ειδήμων επί του θέματος, θα προσπαθήσω να περιγράψω και να εξηγήσω με απλά λόγια την έννοια μερικών βασικών δεικτών της οικονομίας μας και όχι μόνο…

Με τον όρο δείκτη ή αριθμοδείκτη εννοούμε το στατιστικό όργανο, με το οποίο μετράμε τις σχετικές μεταβολές οικονομικών, κοινωνικών και φυσικών μεγεθών μεταξύ διαφόρων χρονικών περιόδων ή γεωγραφικών περιοχών. Οι δείκτες μ’ άλλα λόγια μας δείχνουν ποσοστιαίες σχέσεις σε σύνθετα μεγέθη μεταξύ δύο καταστάσεων, από τις οποίες η μία αποτελεί τη βάση ή αλλιώς το σημείο αναφοράς. Οι δείκτες ή απλώς αριθμοδείκτες διακρίνονται σε γενικές κατηγορίες όπως: Δείκτες τιμών ή τιμάριθμοι, δείκτες αξίας, δείκτες απασχόλησης, ανεργίας, θνησιμότητας, κ.α. Ανάμεσα στους δείκτες, οι οποίοι καταρτίζονται στις μέρες μας ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι δείκτες τιμών ή τιμάριθμοι, οι οποίοι εξελίχθηκαν κι επεκτάθηκαν σε όλες σχεδόν τις δραστηριότητες -κυρίως τις οικονομικές- τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Ιστορικά στοιχεία

Η εισαγωγή των δεικτών στην επιστημονική καθημερινότητα ξεκίνησε από το 18^ο αιώνα με έναν και μόνο σκοπό: τη μέτρηση των μεταβολών της αγοραστικής δύναμης του χρήματος. Ο πρώτος, ο οποίος επιχείρησε να δώσει απάντηση στο ερώτημα ήταν το Ιταλός Carli, το 1764, στην προσπάθειά του να διαπιστώσει κατά πόσο επιδρούσε πάνω στην αγοραστική αξία του χρήματος η εισαγωγή αργύρου από την Αμερική, (οι ΗΠΑ δεν υπήρχαν ακόμη), στην Ευρώπη. Έτσι κατήρτισε ένα δείκτη τιμών, ο οποίος συνέκρινε τις τιμές για τρία διαφορετικά είδη το έτος 1750 με τις αντίστοιχες του 1500, βασική διατύπωση του οποίου είναι η παρακάτω:

 I = 1/k Σ(pn/po)

Όπου: k ο αριθμός των ειδών (3)

                Pn  οι τιμές της τρέχουσας περιόδου και

                Pο  οι τιμές της προηγούμενης περιόδου ή περιόδου βάσης.

Οι περίοδοι έχουν συνήθως ετήσια διάρκεια, χωρίς ασφαλώς κάτι τέτοιο να είναι δεσμευτικό. Ο Carli δεν ήταν βέβαια ο πρώτος, αλλά ούτε κι ο τελευταίος ο οποίος ασχολήθηκε με την κατάρτιση του παραπάνω δείκτη, καθώς προηγήθηκε ο Dutot το 1738 και ακολούθησαν πάρα πολλοί μέχρι τις μέρες μας με αντιπροσωπευτικότερους τους W.S. Jevons, Laspeyres, Paasche, Burchard, (ο οποίος κατήρτισε τον πρώτο δείκτη τιμών των ΗΠΑ για τα έτη 1824 – 1880), ο Irving Fisher, o οποίος έγραφε χαρακτηριστικά πως «όταν το καράβι της Οικονομίας ναυαγήσει και χάσει την ισορροπία του, δεν επανέρχεται ποτέ ξανά πίσω, αλλά βυθίζεται» κ.ά.  Αξίζει να σημειώσουμε εδώ πως ο δείκτης τιμών καταναλωτή, ο οποίος στην ουσία αντικατοπτρίζει το κόστος ζωής, άρχισε να καταρτίζεται μόλις κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και αποτελεί τον πιο γνωστό σήμερα δείκτη τιμών.

Δείκτης τιμών καταναλωτή - consumer price index- cpi

Αποτελεί τον πιο γνωστό δείκτη, καθώς είναι αυτός που επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας και συνδέεται άρρηκτα με τις τσέπες μας. Σκοπός του είναι ο προσδιορισμός των επιδράσεων των τιμών στις δαπάνες του τελικού καταναλωτή. Αποτελεί δηλαδή το στατιστικό όργανο με το οποίο προσδιορίζεται η αγοραστική δύναμη του χρήματος του τελικού καταναλωτή. Πέραν της σημασίας του για μας τους απλούς πολίτες, λαμβάνεται υπ’ όψιν από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις των χωρών στην άσκηση οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, όπως λ.χ. την αναπροσαρμογή των μισθών, ώστε η αγοραστική δύναμη του χρήματος να παραμένει τουλάχιστον σταθερή, για τον αποπληθωρισμό διαφόρων αξιών, για τον υπολογισμό των πραγματικών μισθών και ημερομισθίων κ.λπ. Ο δείκτης αυτός συνδέεται άμεσα με τον αποπληθωρισμό, μια έννοια αντίθετη του πληθωρισμού, η οποία για άλλους είναι ευχή, π.χ. για τους καταναλωτές και γι άλλους κατάρα π.χ. για τους επιχειρηματίες, οι οποίοι βλέπουν να αυξάνονται τα έξοδα και ταυτόχρονα να μειώνονται τα έσοδά τους.  Στη χώρα μας ο «δείκτης κόστους ζωής», (πρώτη ονομασία του δείκτη τιμών καταναλωτή), στοιχειοθετήθηκε από την Εθνική Τράπεζα το 1924. Στη συνέχεια η Γενική Στατιστική Αρχή του Κράτους υπολόγιζε την τιμή του δείκτη για 44 πόλεις της χώρας. Η Τράπεζα της Ελλάδος το 1938 κατήρτισε τον «Τιμάριθμο κόστους ζωής εν Αθήναις» και το 1959 η ΕΣΥΕ δημιούργησε το δείκτη τιμών καταναλωτή των αστικών περιοχών της χώρας, ο οποίος όμως αργότερα επικαιροποιήθηκε, (όπως το μνημόνιο).

Το καλάθι, (μαλαθούνι) της νοικοκυράς.

Ποιος δεν θυμάται το σλόγκαν των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ για το περιβόητο καλάθι της νοικοκυράς και την προσπάθεια των πολιτικών που χάραξαν για να το διατηρήσουν γεμάτο! Φυσικά, δεν αναφερόταν σε καρότσια τροχήλατα των σούπερ μάρκετ, αλλά στα δείγματα αγαθών και υπηρεσιών, τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά από πλευράς μεταβολής τιμών και συμμετοχής στην καταναλωτική δαπάνη. Έτσι δημιουργήθηκαν διάφορες κατηγορίες-ομάδες από την ΕΣΥΕ, οι οποίες εν συντομία μπορούμε να πούμε πως είναι οι ακόλουθες: διατροφή, ένδυση-υπόδηση, ποτά-καπνός, μεταφορές-επικοινωνίες, υγεία, παιδεία, εξοπλισμός κατοικίας, στέγαση κ.ά. Οι μεταβολές των τιμών των αγαθών που συμμετείχαν στην εκάστοτε ομάδα, σε σχέση πάντα με τα στοιχεία της συνολικής ιδιωτικής κατανάλωσης, διαμόρφωναν το ύψος μεταβολής του δείκτη τιμών καταναλωτή, συγκριτικά με αντίστοιχη προηγούμενη χρονική περίοδο. Τώρα, στην περίπτωση κατά την οποία συγκρίνονται τιμές μεταξύ χωρών, η μια απ’ αυτές λαμβάνεται ως βάση και καλείται «χώρα βάσης». Έτσι χονδρικά προσδιορίζεται ο δείκτης πιστοληπτικής ικανότητας ενός Κράτους.

Spread

Αυτοσχεδιάζοντας λίγο πάνω στην παραπάνω έννοια θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως τα spread αποτελούν ένα μέτρο σύγκρισης μεταξύ κρατών, καταρτίζουν δηλαδή το δείκτη πιστοληπτικής ικανότητας μιας χώρας, σε σύγκριση με μια άλλη η οποία λαμβάνεται ως χώρα βάσης. Στην περίπτωση της Ελλάδας ή αν θέλετε ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτή η χώρα είναι συνήθως η Γερμανία, η πιο δυνατή οικονομία της Ένωσης με τους πιο σταθερούς δείκτες απ’ όλες τις υπόλοιπες, γι’ αυτό όχι άδικα της αποδόθηκε η τιμή, να αποτελέσει τη χώρα βάσης. Έτσι, όταν οι λοιπές ευρωπαϊκές χώρες βγαίνουν στις αγορές για να δανειστούν, (ξέρετε τα road show με τα ομόλογα), τα επιτόκια τα οποία καλούνται να πληρώσουν υπολογίζονται σε σύγκριση με αυτά που θα πλήρωνε αν δανειζόταν η Γερμανία. Όταν ακούγαμε π.χ. πως στην Ελλάδα τα spread για τα «ανταγωνιστικά» δεκαετή μας ομόλογα βρίσκονται στις χίλιες μονάδες βάσης, αυτό σημαίνει πως πληρώνουμε 10% παραπάνω επιτόκιο από ότι θα πλήρωνε για παρόμοια κίνηση η Γερμανία. Η λύση της εύρεσης χρημάτων μέσω ομολόγων δεν είναι καινούργια, αλλά έρχεται από το 14^ο αιώνα, όταν οι ιταλικές πόλεις – κράτη χρειάζονταν ρευστό για να χρηματοδοτήσουν τους στρατούς τους στις μεταξύ τους διενέξεις. Έτσι μέσω των ομολόγων δανείζονταν χρήματα από τις ποιο εύπορες οικογένειες, τα οποία επέστρεφαν προσαυξημένα σύμφωνα με το προσυμφωνηθέν επιτόκιο, κι έτσι έλυναν προσωρινά το πρόβλημα της ρευστότητας. Στη συνέχεια όμως έβαζαν φόρους στα φτωχότερα στρώματα για να τα ξοφλήσουν. Οποία σύμπτωσις θα μου πείτε, ε; μόνο που σήμερα δεν έχουμε πόλεμο με όπλα, αλλά οικονομικό.

Πληθωρισμός - inflation

Με την έννοια αυτή θεωρούμε τη συνεχή και σημαντική αύξηση του γενικού επιπέδου τιμών, η οποία πρακτικά σημαίνει την αντίστοιχη σημαντική μείωση της πραγματικής αγοραστικής αξίας του χρήματος. Οι παράγοντες της μεταβολής του πληθωρισμού μπορούν να είναι είτε διεθνείς, όπως η αύξηση των τιμών του αργού πετρελαίου, είτε  εσωτερικοί  κάθε χώρας, όπως η υποτίμηση του νομίσματός της. Πολλές θεωρίες έχουν αναπτυχθεί για την κατανόηση και τον προσδιορισμό του, με κυριότερες την κεϋνσιανή, τη διαρθρωτική, του πληθωριστικού κόστους και παλαιότερα την ποσοτική, σύμφωνα με την οποία ο πληθωρισμός υπολογίζεται ως το πηλίκο του κυκλοφορούντος χρήματος προς το σύνολο των συναλλαγών, για περίοδο ενός έτους.  Διαμετρικά αντίθετη είναι η έννοια του αποπληθωρισμού, η οποία σχετίζεται με την εξουδετέρωση των ανοδικών τάσεων των τιμών και εκφράζει τη διαχρονική μεταβολή της πραγματικής μεταβολής της αγοραστικής δύναμης των μισθών και ημερομισθίων σε σύγκριση με μια προηγούμενη ετήσια περίοδο -έτος βάσης. Εμάς τους απλούς πολίτες μας ενδιαφέρει περισσότερο η μεταβολή της αγοραστικής δύναμης των μισθών μας, άρα εξετάζουμε τον αποπληθωρισμό συγκριτικά με το δείκτη τιμών καταναλωτή. Και για να καταλαβαινόμαστε, ιδού ένα απτό παράδειγμα: έστω ότι το προηγούμενο έτος οι μισθοί αυξήθηκαν κατά 5% και ο αντίστοιχος δείκτης τιμών καταναλωτή κατά 4%. Ο δείκτης των αποπληθωρισμένων μισθών μας θα είναι τότε 105/104 = 1,0096 ή 0,96%! Η αγοραστική μας δύναμη αυξήθηκε δηλαδή κάτι λιγότερο από 1%.

Αν οι τιμές των προϊόντων παραμείνουν σταθερές ή ακόμη καλύτερα αν μειωθούν, τότε αυξάνεται η αγοραστική αξία των μισθών μας. Χαράς ευαγγέλια για μας τους καταναλωτές και μεγάλη πίκρα για τους εγχώριους επιχειρηματίες, οι οποίοι βλέποντας τη ζήτηση να μειώνεται αναγκάζονται να προσφέρουν τα είδη τους σε χαμηλότερες τιμές για να μας δελεάσουν, άρα καταγράφουν ζημίες. Αν ω μη γένοιτο συνεχιστεί για πολύ αυτή η κατάσταση, τότε μειώνουν την παραγωγή με άμεσο αντίκτυπο στην αγορά εργασίας και κατ’ επέκτασιν στη γενική οικονομία του Κράτους, καθώς λιγότερος όγκος προϊόντων στην αγορά σημαίνει και λιγότερα έσοδα στα ταμεία του από άμεσους και έμμεσους φόρους. Ο καταναλωτής από την άλλη ψυχολογικά τηρεί στάση αναμονής και περιορίζεται πολλές φορές στα απολύτως απαραίτητα, καθώς προσδοκά σε μελλοντική περαιτέρω μείωση τιμών, όπως συμβαίνει αυτό τον καιρό π.χ. στις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές οικιακές συσκευές. Δίκοπο μαχαίρι λοιπόν αποτελεί για τους επιτελείς της Κυβέρνησης της χώρας μας ο παραπάνω κίνδυνος και δεν βλέπω να γίνεται τίποτε προς αποφυγήν δυσάρεστων εξελίξεων. Η ανεργία φουντώνει, το Κράτος δεν μπορεί να εισπράξει τα αναμενόμενα και προσανατολίζεται σε νέα ακόμη ποιο δυσβάσταχτα φορομπηχτικά μέτρα. Δυστυχώς, αν δεν υπάρξει στροφή στους σχεδιασμούς των επιτελών μας, η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη για πολλά χρόνια σε μνημόνια, ΔΝΤ, τρόικες και κάθε λογής πειραματιζόμενους μάγους, οι οποίοι θα προσφερθούν να «βοηθήσουν». Θέλω να πιστεύω πως όλοι αυτοί οι οποίοι σπεύδουν να μας σώσουν είναι ανώτερου διανοητικού επιπέδου και διαθέτουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης.

Δείκτης νοημοσύνης – intellectual quotient (IQ)

Είναι η αριθμητική αποτύπωση του διανοητικού επιπέδου ενός ατόμου και εκφράζεται ως το πηλίκο της νοητικής και της χρονολογικής του ηλικίας σε μήνες. Ο προσδιορισμός της νοητικής ηλικίας γίνεται με μια σειρά τεστ τα οποία θεωρούνται πως εκτιμούν με ακρίβεια το διανοητικό επίπεδο ενός ατόμου, αν και φυσικά σε πολλές περιπτώσεις κι αυτά πέφτουν έξω, γιατί διαφορετικές είναι οι συνθήκες ενός τεστ και διαφορετικές οι συνθήκες υπό τις οποίες χρειάζεται πολλές φορές να πάρει κανείς αποφάσεις. Φαινομενικά, ένα άτομο έχει δείκτη νοημοσύνης 100, κάτι το οποίο σημαίνει πως η χρονολογική και η διανοητική του ηλικία συμβαδίζουν. Πρακτικά τα 2/3 του πληθυσμού μιας χώρας έχουν δείκτη νοημοσύνης από 85 έως 115. Κατ’ επέκτασιν τιμές πάνω από 115 κατατάσσουν ένα άτομο ως διάνοια και τιμές κάτω του 85 ως καθυστερημένο. Αν αποδεχθούμε το γεγονός πως από κάποια ηλικία και έπειτα -κυρίως μετά τα 40- ο ανθρώπινος οργανισμός παύει να αναπληρώνει το 100% των εγκεφαλικών κυττάρων που καταστρέφει -με αυξανόμενο μάλιστα ρυθμό όσο μεγαλώνει η ηλικία- τότε βγάλτε τα συμπεράσματά σας για το τι διάνοιες μας κυβερνούν. Και μην πιάσετε τα άκρα π.χ. Μητσοτάκης και συνομήλικοι, αλλά περιοριστείτε στους περί τα 60 έως 75. Βέβαια όλοι αυτοί διατηρούνται «φρέσκοι» στο μυαλό, γιατί κάνουν ειδικές ασκήσεις, (λύνουν Sudoku, πίνουν green tea), δεν κουράζονται σωματικώς και συνήθως αφήνουν άλλους νεώτερους να αποφασίζουν για πάρτη τους, ίδετε νεαρούς και νεαρές συμβούλους. Δεν εξηγείται αλλιώς η γκάφα του Υπουργείου Οικονομικών, το οποίο για να δείξει στην τρόικα πως οι προσπάθειες καταπάτησης της φοροδιαφυγής αποδίδουν καρπούς, δεν δίστασε να φωνάζει γερμανικά ΜΜΕ, τα οποία συνόδευαν τα κλιμάκια του ΣΔΟΕ και παρίστατο στους σχετικούς ελέγχους, τους οποίους μάλιστα φωτογράφιζαν ή κινηματογραφούσαν. Απορώ πώς δεν βρέθηκε κάποιος από τους ελεγχόμενους να τους πάρει με τις ντομάτες. Θέλω να πιστεύω πως η ιδέα αυτή δεν ήταν του ίδιου του κου Παπακωνσταντίνου, αλλά κάποιου νεώτερου φωστήρα του με «υψηλό» IQ. Ο ίδιος θα ήταν απασχολημένος με το να παρακολουθεί τις διακυμάνσεις των spread και των δεικτών διαφόρων χρηματιστηρίων, όπως λ.χ. του Dow Jones.

Δείκτης Dow Jones –Dow Jones Average

To 1882 τρεις δημοσιογράφοι, ο Charles Dow, o Edward Jones και ο Charles Bergstresser δημιούργησαν την εκδοτική εταιρεία Dow Jones & Company, η οποία αρχικά στεγάζονταν σε ένα σκοτεινό υπόγειο της Wall street και μετέδιδε ειδήσεις –χειρόγραφες μάλιστα- σε εμπόρους στο χρηματιστήριο, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασής του. Το 1889 η εταιρεία αυτή εξέδωσε το περιοδικό wall street journal και το 1896 κατήρτισε και υπολόγιζε το γνωστό μέχρι σήμερα δείκτη Dow-Jones, έναν ημερήσιο αριθμητικό μέσο των δώδεκα μεγαλύτερων βιομηχανικών τίτλων. Με την πάροδο του χρόνου λήφθηκαν υπ’ όψιν για τον υπολογισμό του δείκτη Dow Jones κι άλλοι παράγοντες όπως η διαίρεση των μετοχών, (split) κ.ά. Έτσι η σύγχρονη εκδοχή του παραπάνω δείκτη δεν είναι ο πάλαι ποτέ αριθμητικός μέσος, αλλά ένας αριθμός κατά τι διαφοροποιημένος. Εκτός από τον βιομηχανικό δείκτη καταρτίστηκαν μεταγενέστερα και δείκτες μεταφορών, δείκτες που αφορούν τις ομολογίες, δείκτης για τις επιχειρήσεις κοινής ωφελείας κ.ά. Η εταιρεία επεκτάθηκε και έφτασε στο σημείο σήμερα να έχει σε όλο τον κόσμο υποκαταστήματα και δείκτες προσαρμοσμένους στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, π.χ. Κίνα, Ινδία, Αραβικές χώρες κ.λπ.

Επίλογος

Όπως είδατε ο καθένας μας μπορεί να καταρτίσει έναν δείκτη στα μέτρα του. Δεν είναι και τίποτα δύσκολο. Αντιθέτως μάλιστα. Παίρνεις σημερινά δεδομένα και τα συγκρίνεις με τα αντίστοιχα παλαιότερης περιόδου. Έγραφα στην αρχή για τους δείκτες διαφθοράς και αθωότητας. Ανάλογα θα μπορούσαμε να καταρτίσουμε δείκτες διαπλοκής, οικογενειοκρατίας, κουμπάρων, σκανδάλων, μίζας, διαφυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό, φοροδιαφυγής, αγανάκτησης, νέων φόρων και ότι φαντάζεται ο καθένας.

Υστερόγραφο

 Για τις θεωρίες του Κέυνς και άλλων συγχρόνων τους σκοπεύω να αναφερθώ σε επόμενη ανάρτηση που ήδη ετοιμάζω για το κραχ στις ΗΠΑ ΤΟ 1929, καθώς πλησιάζει η σχετική «επέτειος». Όσο για τον αναγνώστη που θέλει να του πω τα link του περιοδικού ΤΙΜΕ και του ελληνοαμερικάνικου blog της N. Υόρκης, νομίζω πως έχει τη δυνατότητα να τα ψάξει μόνος του και να διαπιστώσει αν είναι αληθινά ή δικής μου επινόησης.

Ένας επιστήμονας, μια χώρα, μια (σπουδαία;) ανακάλυψη

Μάιος 1960, Χιλή: σεισμός 8,9 Ρίχτερ αλλάζει για πάντα τη μορφή της χώρας στο χάρτη. Φυσικό φαινόμενο, ή δοκιμή ενός νέου υπερόπλου;

Σεπτέμβριος 1999, Ελλάδα: σεισμός 5,9 Ρίχτερ στην Αθήνα, σε ένα ρήγμα, το οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα προξενούσε καταστροφές. Φυσικό φαινόμενο, ή ΒΑΝαυση προειδοποίηση προς γνώσιν και συμμόρφωσιν;

Φεβρουάριος 2010, Χιλή: σεισμική δόνηση 8,0 Ρίχτερ ταράζει την πόλη Κονσεπσιόν και αφήνει 708 νεκρούς. Στο τιμόνι της χώρας, ο πρώτος δεξιός πρόεδρος μετά το 1960. Ανάμνηση ενός σχεδίου από το παρελθόν;

Μάιος 2010, Αθήνα: Μια συζήτηση, η οποία θα μου αναθεωρούσε τα πάντα γύρω από το θέμα των τεχνητών σεισμών.

Εισαγωγή

Η περιέργεια του ανθρώπου για το άγνωστο, η επιθυμία του να εξηγήσει με σαφήνεια και κάθε λεπτομέρεια το δημιούργημα της Φύσης, που ονομάζεται ζωή, τον οδήγησε σε ανακαλύψεις, τυχαία πολλές φορές, εφευρέσεων χρήσιμων για την ανθρωπότητα και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου ολόκληρου σχεδόν του πληθυσμού της γης. Βέβαια, τις περισσότερες φορές, η όποια ανακάλυψη εγκυμονεί κινδύνους και καθιστά τη χρήση της φιλική και ταυτόχρονα καταστροφική. Απλό παράδειγμα: η πυρηνική ενέργεια. Η λογική χρήση της μπορεί να τροφοδοτήσει πολιτείες ολόκληρες με φθηνό ηλεκτρικό ρεύμα, την ίδια στιγμή που μια πυρηνική βόμβα μπορεί να τις αφανίσει. Η λειτουργία και των δυο όψεων του νομίσματος βασίζεται στην ίδια ακριβώς θεωρία: της διάσπασης του ατόμου! Τις τελευταίες δεκαετίες ωστόσο, η τεχνολογία τρέχει με ρυθμούς που δύσκολα μπορούμε να παρακολουθήσουμε. Κι αυτό είτε γιατί δεν γίνονται άμεσα γνωστά τα διάφορα επιτεύγματα, παρά μόνο από τα επιστημονικά έντυπα, είτε γιατί οι έρευνες πραγματοποιούνται με απόλυτη μυστικότητα. Κάποιοι από εσάς ίσως γνωρίζετε πως τα αποτελέσματα από πολλά διδακτορικά - ερευνητικά προγράμματα, τα οποία χρηματοδοτούνται από εταιρείες, ειδικά στον τομέα της ενέργειας, (π.χ. ανάπτυξη νέων μεθόδων παραγωγής φθηνού ηλεκτρικού ρεύματος από ΑΠΕ), βγαίνουν στην αγορά μόνον όταν οι ίδιες το θελήσουν. Κι αυτό γιατί η ομάδα ερευνητών και οι υποψήφιοι διδάκτορες φυσικά, υπογράφουν πως η υλοποίηση των αποτελεσμάτων της έρευνας που πραγματοποιούν, παραμένει στη διακριτική ευχέρεια του χρηματοδότη. Έτσι σκουριάζει για παράδειγμα στο ντουλάπι –και θ’ αργήσει να δοθεί στο ευρύ κοινό- η λύση της παραγωγής φθηνής ενέργειας από το υδρογόνο, (κυψέλη υδρογόνου), η μέθοδος της οποίας είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες και χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς και όχι μόνον. Κι εμείς θεωρούμε εξέλιξη το γεγονός πως το 2008 κατασκευάστηκε πρότυπο όχημα που κινείται με υδρογόνο, τη στιγμή που από τη δεκαετία του ’60 η τεχνολογία αυτή κινεί υποβρύχια! Αλλά ας αφήσουμε τον τομέα της ενέργειας, γιατί εδώ το παιχνίδι είναι εντελώς διαφορετικό και οι όροι του ιδιαίτερα σκληροί!

Ο Νίκολας Τέσλα

Το όνειρο αυτό, της προσφοράς φθηνής ενέργειας σε ολόκληρο τον κόσμο αποτελούσε μεταξύ άλλων έργο ζωής και κύριο αντικείμενο ερευνών ενός εκ των σημαντικότερων επιστημόνων των τελευταίων 150 χρόνων, του Νίκολας Τέσλα. Ο σερβικής καταγωγής και αργότερα Αμερικανός υπήκοος, φυσικός και ερευνητής, ήρθε σε ανοικτή αντιπαράθεση με τον πρωτοπόρο και εμπνευστή του συνεχούς ηλεκτρικού ρεύματος (DC), Τόμας Έντισον, ο οποίος δεν ήθελε να αποδεχθεί τις νεότευκτες θεωρίες του για προσφορά φθηνότερης ενέργειας, υλοποιώντας την ανακάλυψη του Τέσλα για το εναλλασσόμενο ρεύμα (AC). Χρειάστηκαν λίγα μόνον χρόνια για να αποδεχθεί η επιστημονική κοινότητα την υπεροχή της ιδέας αυτής και να αρχίσει να χρησιμοποιείται ευρέως σε όλους τους βιομηχανικούς τομείς, ανοίγοντας νέους ορίζοντες και σηματοδοτώντας αλλαγές, οι οποίες μέχρι τότε φάνταζαν απρόσιτες και που διατηρούνται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους αναλλοίωτες μέχρι σήμερα. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα ο Τέσλα δέχθηκε ανοιχτό πόλεμο από τους υποστηρικτές του Έντισον -κυρίως για οικονομικούς λόγους- καθώς αν επικρατούσε άμεσα η λύση του εναλλασσόμενου ρεύματος, οι επενδυτές στο συνεχές θα έχαναν τρομερά κεφάλαια! Μέχρι το τέλος της ζωής του κατοχύρωσε περί τις 700 ευρεσιτεχνίες, πολλές εκ των οποίων καταπατήθηκαν από νεότερους ερευνητές και χρησιμοποιήθηκαν ως δικές τους. Οι πιο σπουδαίες ήταν η ανακάλυψη του ραδιοφώνου, (αν και μετά θάνατον του αναγνωρίστηκε), οι ακτινογραφίες, το ραντάρ, το γήινο στάσιμο μαγνητικό πεδίο και στο ενεργητικό του συγκαταλέγεται μεταξύ άλλων και η κατασκευή του πρώτου υδροηλεκτρικού φράγματος στην Ιστορία στους καταρράκτες του Νιαγάρα, για την παραγωγή πολυφασικού ηλεκτρικού ρεύματος (AC).

Η μητέρα των ανακαλύψεων

Υπήρξε όμως και μια ανακάλυψη ανάμεσα στις πολλές, η οποία έμελλε να μείνει στο συρτάρι για δεκαετίες και μόλις μετά το 1950 άρχισε να δίνει καρπούς. Ο Τέσλα διαπίστωσε πως τόσο η γη, όσο και η ατμόσφαιρα είναι καλοί αγωγοί του ηλεκτρισμού, άρα έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν κυματικά τις διαταραχές των ηλεκτρικών πεδίων σε όλα τα μήκη και πλάτη τους. Με τις θεωρητικές και πειραματικές του διατάξεις, έθεσε τις βάσεις για τη μεταφορά ενέργειας χωρίς τη χρήση καλωδιώσεων σε μεγάλες αποστάσεις, με αγωγό την ατμόσφαιρα, (τα μετέπειτα ερτζιανά)! Στο νεότερο σκάλισμα των ιδεών Τέσλα, παρατηρήθηκε η δυνατότητα της ιονόσφαιρας -το στρώμα αυτό της ατμόσφαιρας, το οποίο αρχίζει στα 50 περίπου χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και φτάνει μέχρι την εξώσφαιρα, στα 1000 περίπου χιλιόμετρα- να αντανακλά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, τα οποία εκπέμπονται από τη γη, στα διάφορα επίπεδά της, (D, E και F), ανάλογα με το μήκος τους. Η ιδιαιτερότητα αυτή της ιονόσφαιρας, καθιστά δυνατή την επικοινωνία μεταξύ σταθμών, οι οποίοι δεν έχουν οπτική επαφή μεταξύ τους, καθώς όπως γνωρίζουμε η γη είναι στρογγυλή. Το σήμα λοιπόν εκπέμπεται στην ιονόσφαιρα, αντανακλάται προς τα κάτω και λαμβάνεται από το δέκτη.

Πειραματισμοί πάνω στα σχέδια Τέσλα

Ο Τέσλα είχε παρατηρήσει επίσης πως συχνότητες των 10Hz (E.L.F. Extreme Low Frequency), μπορούν να επέμβουν στη διαμόρφωση των καιρικών συνθηκών, κάτι που φαίνεται να δοκίμαζαν τη δεκαετία του ‘70 και οι Ρώσοι, (πρόγραμμα «Τρυποκάρυδος»). Συχνότητες στα 10 - 80Hz θα μπορούσαν να φορτίσουν θετικά ή αρνητικά την ατμόσφαιρα, δημιουργώντας σε όλα τα ζώα, (και στον άνθρωπο), σωματική και πνευματική κόπωση, ή διαύγεια και κινητικότητα αντίστοιχα! Οι συχνότητες ELF διαπερνούν τη γη και το νερό και μπορούν να ληφθούν με κατάλληλους δέκτες. Με ειδική επεξεργασία στους σταθμούς λήψης τους, μπορούν να μας «πουν» τι συνάντησαν στο διάβα τους! Έτσι επιτυγχάνεται μια υψηλής ακρίβειας χαρτογράφηση σπηλαίων, κοιλωμάτων, συμπαγών σημείων και η καταγραφή άλλων χρήσιμων γεωλογικών δεδομένων και εντοπίζονται διάφορα κοιτάσματα, φυσικού αερίου, πετρελαίου, ορυκτών, κ.λπ. Καθίσταται επίσης δυνατή η επικοινωνία με τα υποβρύχια όταν κινούνται κάτω από το νερό, καθώς δεν είναι αναγκασμένα πλέον να αναδυθούν, κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο σε καιρό πολέμου, (μέχρι πρότινος, όταν ήταν κάτω απ’ το νερό δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν, γιατί το υδάτινο στοιχείο απορροφούσε την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία). Υπάρχει βέβαια ο φόβος πρόκλησης καταστροφών, καθώς αν η συχνότητα αυτή, (των 10 Hz πάντα), καταφέρει να συντονίσει σεισμογενείς περιοχές ή ρήγματα, τότε δρα ανεξέλεγκτα και μόνον η Φύση γνωρίζει πότε θα σταματήσει! Κάτι τέτοιο φαίνεται πως συνέβη το 1898 όταν ο Νίκολας Τέσλα προσπαθώντας να επιβεβαιώσει αυτές τις θεωρητικές του ανησυχίες, κατάφερε να δημιουργήσει σεισμική δόνηση με επίκεντρο το εργαστήριό του στη Ν. Υόρκη. Με αυτόν τον τρόπο τότε, τέθηκε η θεωρητική βάση για τη δημιουργία τεχνητών σεισμών! Έπρεπε μόνο να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο η τεχνολογία, ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει τα σχέδιά του και να βρεθεί και μια πρακτική αξία για την εφεύρεση, (να έχει δηλαδή αντισταθμιστικά οφέλη).

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Το θετικό που θα μπορούσε να προκύψει από την ανάπτυξη ενός τέτοιου συστήματος θα ήταν η εκτόνωση ρηγμάτων, τα οποία επρόκειτο μελλοντικά να δώσουν σεισμούς. Το αρνητικό θα ήταν η χρήση ενός τέτοιου συστήματος ως όπλου μαζικής καταστροφής. Μέχρι πρότινος, υπήρχαν δύο τρόποι να «δέσει» μια υπερδύναμη στο άρμα της μια χώρα-στόχο: πρώτον, η πολεμική αναμέτρηση και δεύτερον, η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, ύστερα από μια θεομηνία. Και όταν λέμε θεομηνία συνήθως εννοούμε σεισμούς ή πλημύρες και ξηρασίες. Αν λοιπόν εγώ ως υπερδύναμη ήθελα να έχω σύμμαχο μια χώρα, αλλά δεν μπορούσα να της κηρύξω τον πόλεμο για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν θα ήταν καλύτερα να παρουσιαστώ ως ευεργέτης, μετά από κάποιο μεγάλο κακό; Ακόμη και οι Κυβερνήτες να με απέρριπταν, θα γινόμουν δεκτός από τον κόσμο. Φανταστείτε τώρα να είχα τη δυνατότητα να προξενήσω εγώ ο ίδιος μια τέτοια καταστροφή. Δεν θα ήταν η απόλυτη ειρωνεία; Η μαγεία της δυνατότητας προετοιμασίας του εδάφους μιας «προς κατάκτησιν» χώρας ακουγόταν στο παρελθόν άπιαστο όνειρο για τους επίδοξους κατακτητές. Φανταστείτε πόσο βολικό θα ήταν να είχαν τη δυνατότητα να διαμορφώσουν τους όρους υπό τους οποίους θα πραγματοποιούσαν μια επίθεση, όπως ας πούμε να ρυθμίζουν τις καιρικές συνθήκες. Θυμηθείτε το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο στο Ιράκ. Οι καιρικές συνθήκες ήταν κάτι παραπάνω από ιδανικές για τους επιτιθέμενους! Για την ιστορία αναφέρω πως η επέμβαση στο μικροκλίμα μιας περιοχής και γενικά η επέμβαση στην ατμόσφαιρα πραγματοποιείται μέσω εγκαταστάσεων σε διάφορα μέρη της γης, οι οποίες αναλαμβάνουν να εκπέμπουν σε συγκεκριμένη συχνότητα και σε συγκεκριμένη περιοχή. Μια τέτοια βρίσκεται στην Αλάσκα των ΗΠΑ, (το H.A.A.R.P. High frequency Active Auroral Research Program) και άλλες μικρότερες διάσπαρτες σε πολλά σημεία της γης. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, γιατί ξεφεύγω απ’ το θέμα, όποιος όμως θελήσει μπορεί πολύ εύκολα να βρει πληροφορίες και να διαπιστώσει τις δύο όψεις του νομίσματος.

Μια αληθινή ιστορία

Τα σεισμικά όπλα και η πιθανή τους ύπαρξη, με απασχολούν εδώ και 15 περίπου χρόνια. Όλοι οι γνωστοί και καταξιωμένοι συνομιλητές μου, οι οποίοι κατά καιρούς ετύγχανε να με ακούν να αναφέρομαι σχετικά, έκαναν κάποιο νεύμα ή άφηναν ένα μουρμουρητό υπονοώντας πως «ξεφεύγω» με τις θεωρίες μου! Ωστόσο, πριν από λίγους μήνες και ενώ η πατρίδα μας είχε μπει για τα καλά στη δίνη της αβεβαιότητος, έτυχε σε κάποιο τραπέζι να συνομιλήσω με έναν συνταξιούχο Ελληνοαμερικανό, τέως στρατιωτικό στέλεχος στις ΗΠΑ, ο οποίος ακούγοντάς με να αναφέρομαι στον καταστροφικό σεισμό της Ταϊτής και στην πιθανή, κατά τη γνώμη μου ύπαρξη σκοπιμότητος, στο τέλος της συνάντησης με τράβηξε στο πλάι και με ρώτησε το εξής: «Πείτε μου τι γνωρίζετε για τη Χιλή;» Έμεινα έκπληκτος να τον κοιτάζω, καθώς το μυαλό μου γύριζε 50 χρόνια πίσω, (ήμουν αγέννητος τότε), στο σεισμό των 8,9 Ρίχτερ, ο οποίος έπληξε τη συγκεκριμένη χώρα, γνωστός μετέπειτα και ως «ο σεισμός του Χόρχε Αλεσάντρι»! Αλλά η έκπληξη στη συνέχεια αποδείχθηκε πως ήταν μάλλον δική του, διότι προφανώς δεν περίμενε να γνωρίζω το γεγονός με τόσες λεπτομέρειες, καθώς και σημαντικά γεωπολιτικά δεδομένα της εποχής, (για το ρόλο που επιθυμούσαν να διαδραματίσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή κ.ά.). Μου διέφευγαν μόνο μερικά στοιχεία, τα οποία φαντάζομαι δεν είναι γνωστά σε πολλούς. Αυτά τα στοιχεία μου τα παρουσίασε σε επόμενη κατ’ ιδίαν συνάντησή μας και ομολογώ πως έμεινα εμβρόντητος, καθώς από τη μια ήταν τόσο τεκμηριωμένα με ντοκουμέντα, ώστε δεν άφηναν περιθώριο αμφισβήτησης και από την άλλη έρχονταν ως «σφήνα» στις δικές μου γνώσεις και έκλειναν τον κύκλο των γεγονότων!

Τα πράγματα με τη σειρά

Μετά το θάνατο του Τέσλα και όσο η τεχνολογία εξελισσόταν, η πρακτική εφαρμογή των πειραματικώς αποδεδειγμένων ανακαλύψεών του σχετικά με την πρόκληση σεισμών βασάνιζε για χρόνια όσους ήθελαν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο στο παιχνίδι του παγκόσμιου γίγνεσθαι. Ερευνητικές ομάδες διαφόρων κρατών πραγματοποιούσαν έρευνες και πειράματα, ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του ’50, Αμερικανοί και Ιάπωνες επιστήμονες κατάφεραν να κατασκευάσουν μια «μηχανή», ικανή να στέλνει κύματα στο εσωτερικό της γης, έως και 10 Herz. Αν επικεντρώνονταν η εκπομπή σε κάποιο συγκεκριμένο ρήγμα, τότε θα ενισχύονταν και η ταλάντωση που θα προέκυπτε θα είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία σεισμού, (οι ειδικοί γνωρίζουν καλά τι σημαίνει αυτό)! Εντελώς συμπτωματικά τυχαίνει να είναι και η εποχή που οι ΗΠΑ επιθυμούσαν να κρατούν δεμένες στο άρμα τους τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ως φυσικά η υπερδύναμη ολόκληρης της Ηπείρου, επειδή πρώτον φοβόντουσαν τυχόν επικράτηση του Κομουνιστικού καθεστώτος και δεύτερον λιμπίζονταν το πλούσιο υπέδαφός τους. Αποφάσισαν λοιπόν να κάνουν μια πρώτη εφαρμογή της «μηχανής» τους, σε μια επαναστατημένη χώρα της περιοχής, τα διεθνή ύδατα της οποίας οριοθετούντο κοντά στις ακτές τους, με σκοπό να προκαλέσουν μόνον υλικές ζημιές και ίσως λίγο τρόμο στους κατοίκους της. Ο «κλήρος» έπεσε στη Χιλή, η οποία το 1958 είχε εκλέξει μία δεξιά κυβέρνηση και στην προεδρία της βρισκόταν ο Χόρχε Αλεσάντρι. Νέος πολιτικός, ο οποίος μόλις είχε κερδίσει τον επαναστάτη Αλιέντε και οι ΗΠΑ φυσικά τον ήθελαν στο πλευρό τους. Ένα μικρό χτύπημα του «εγκέλαδου» και λίγα φράγκα, (Dollars), για την αναστήλωση της χώρας απ’ τις ΗΠΑ, ήταν όπως καταλαβαίνετε η ιδανική συνταγή για να «δεθεί» στο άρμα της.

Η επίσημη πρώτη του όπλου

Η δοκιμή τελικά αποφασίζεται να γίνει στις 22 Μαΐου 1960 στη γεωγραφική ζώνη του Παράλ, στη Νότια Χιλή, προφανώς μέσω υποβρυχίου και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο! Η συσκευή ναι μεν λειτουργεί, αλλά η συχνότητα των σεισμικών κυμάτων είναι τόσο μεγάλη, που ξεπερνάει τα 20Hz και δεν σταματάει, παρά μόνο μετά από 3 ολόκληρα λεπτά! Αποτέλεσμα: ο σεισμός που προκλήθηκε να μείνει στην Ιστορία ως ο χειρότερος που έπληξε ποτέ τις χώρες της Λατινικής Αμερικής… Είχε μέγεθος 8,9 Ρίχτερ, γκρεμίστηκαν ολόκληρες πόλεις, άνοιξε η γη καταβροχθίζοντας ανθρώπους, ζώα και κτίρια, τραβήχτηκε η θάλασσα κι όταν επέστρεψε είχε τη μορφή κύματος, μεγάλου σαν ουρανοξύστη, που άλλαξε για πάντα τη γεωγραφία της περιοχής. Πόλεις, ποτάμια και λίμνες εξαφανίστηκαν, κι εμφανίστηκαν καινούργια, όπου κτίστηκαν οι νέες πόλεις. Ο σεισμός του 1960 ονομάστηκε «σεισμός του Χόρχε Αλεσάντρι» και από τότε έως και σήμερα δεν υπάρχει Πρόεδρος στη Χιλή που να μην ζει έναν μεγάλο σεισμό κατά τη θητεία του! Μη θεωρήσετε πως όλοι οι μετέπειτα σεισμοί ήταν δημιούργημα των ΗΠΑ και της μηχανής τους, όχι. Οι ΗΠΑ ήταν ο ηθικός αυτουργός των μετέπειτα σεισμών, καθώς ο σεισμός του Αλεσάντρι ήταν τόσο δυνατός, που ενεργοποίησε πολλές τεκτονικές πλάκες, με αποτέλεσμα αυτές να δίνουν τους μετέπειτα σεισμούς. Φυσικά το 1960 ας μην αναφέρω το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι ΗΠΑ πέτυχαν να θέσουν υπό την «προστασία» τους τον Πρόεδρο Αλεσάντρι και να δέσουν τη Χιλή στο άρμα τους.

(Χιλη)ες και μία χρήσεις της συσκευής

Το μηχάνημα αρχικά αναπτύχθηκε ως ιδέα για την ενεργοποίηση ρηγμάτων, τα οποία θα έδιναν μελλοντικά σεισμούς, ώστε να εκτονωθούν συντομότερα, δίνοντας μικρότερης έντασης δονήσεις. Το αποτέλεσμα όμως ήταν αντίθετο από το αναμενόμενο, καθώς τα κύματα (Herz), που στέλνονταν στο ρήγμα, ενισχύονταν εκεί και προκαλούσαν μεγαλύτερης έντασης δονήσεις απ’ ότι φυσιολογικά ανέμεναν. Άρα για πρόληψη δεν ήταν δυνατόν να γίνει χρήση. Έτσι έμεινε η στρατιωτική εκδοχή της εφαρμογής, αλλά και η χρήση της σε έρευνες στο στερεό φλοιό της γης. Με το πέρασμα των χρόνων και δοκιμάζοντας την όλο και τελειοποιούμενη συσκευή, διαπίστωσαν πως μια δόνηση με συχνότητα 10Hz είναι ήπιας μορφής, ενώ μια άλλη με 20Hz είναι καταστρεπτική. Αν θέλαμε δηλαδή να ορίσουμε μια κλίμακα, θα λέγαμε πως κυμαίνεται από 10 έως 20Hz. Έτσι λοιπόν η συσκευή των ελεγχόμενων σεισμών τελειοποιήθηκε, (για να αποφευχθούν και λάθη του παρελθόντος) και λέγεται πως είναι στα χέρια του Αμερικανικού στρατού. Χρησιμοποιείται όμως και σε άλλες χώρες, με μεγάλη επιτυχία. Στόχος της; Η ανακάλυψη νέων πηγών πετρελαίου (σεισμοί σε Τουρκία, Ιαπωνία), ουρανίου (σεισμοί σε Πρέσπα, Σκόπια), φυσικού αερίου (σεισμοί σε Ρωσία, Γεωργία και Κίνα), αλλά και ο εκφοβισμός κρατών και κυβερνήσεων (σεισμοί σε Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράν και Ιράκ). Θυμηθείτε τι έγραφα παραπάνω για τη συχνότητα των 10Hz και τη δυνατότητά της να διαπερνά το έδαφος και να «σημειώνει» τι είδε στο διάβα της. Αυτά τα σχετικά μικρής ισχύος κύματα, αν ενισχυθούν υπό συνθήκες με ενέργεια από το γήινο μαγνητικό πεδίο, μπορούν να δημιουργήσουν τις σεισμικές δονήσεις. Ο Τέσλα θεωρούσε πως η γη είναι μια τεράστια «ενεργειακή λίμνη», η σωστή αξιοποίηση της οποίας μπορεί να τροφοδοτήσει με δωρεάν ενέργεια όλον τον πλανήτη. Πόσο δίκιο είχε τελικά!

Χιλή, Κολομβία και ΣΕΣ

Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε, μετά από πολλά χρόνια κατάφερε να κερδίσει τον προστατευόμενο των αμερικανών Αλεσάντρι, ακολούθησε η μετέπειτα πτώση του, βάζοντας προφανώς το χεράκι τους και εδώ οι ΗΠΑ, η Χιλή αποστασιοποιείται και σταδιακά συνεργάζεται όλο και πιο στενά με τα υπόλοιπα κράτη της Λατινικής Αμερικής. Το 2008 όμως οι ΗΠΑ αποφασίζουν να δημιουργήσουν στρατιωτικές βάσεις στην Κολομβία. Η πορεία προσέγγισης αυτής της χώρας με τις ΗΠΑ εμφανίζει περίπλοκα διαπλεκόμενες πλευρές, τόσο οικονομικού όσο και στρατιωτικού χαρακτήρα, καθώς φαίνεται πως είναι κοινό μυστικό ότι η πρεμούρα της κρατικής κολομβιανής διοίκησης του Alvaro Uribe να συνάψει ένα Σύμφωνο Ελευθέρων Συναλλαγών (ΣΕΣ), με τις ΗΠΑ είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη συγκεκριμένη στρατιωτική επέλαση των Αμερικάνων στην περιοχή. Φυσικά, οι γύρω χώρες αντιδρούν με πρώτη την Βενεζουέλα και το Εκουαδόρ και έτσι η Κολομβία αρχίζει να επανεξετάζει το ζήτημα, ενώ συμφωνεί με το σχέδιο της Χιλής, δηλαδή να συνεργαστεί, (η Κολομβία), με το Περού, την Βολιβία, τη Χιλή, την Αργεντινή, την Ουρουγουάη, την Παραγουάη και τη Βραζιλία για να λάβει την τελική της απόφαση. Την περίοδο εκείνη μάλιστα στη Χιλή πραγματοποιήθηκαν οι πιο ογκώδεις διαδηλώσεις κατά της εγκατάστασης των Αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο έδαφος της Κολομβίας, (όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στη Ν. Αμερική καταλαβαίνουν ακριβώς τι εννοώ). Οι ΗΠΑ προφανώς δυσαρεστούνται -για να μην πω πως εξοργίζονται- με τη στάση της Χιλής, ενώ η Κολομβία, αν και πιθανόν να υπέγραψε μυστικά τη συμφωνία με τις ΗΠΑ, προς το παρόν δεν φαίνεται να την έχει υλοποιήσει.

Χιλής… συνέχεια

Μήπως γνωρίζετε σε ποιον παγκόσμιο οργανισμό έγινε μέλος η Χιλή τα τελευταία χρόνια; Μάλλον όχι. Να σας πω εγώ λοιπόν: σε κανέναν! Είναι σύμπτωση, ή μήπως πληρώνουν το τίμημα επειδή η χώρα στάθηκε ο κύριος αντίπαλος στα σχέδια των ΗΠΑ για την εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων στην ευρύτερη περιοχή; Η Χιλή ωστόσο, μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε στις 12 Ιανουαρίου του 2010 να γίνει η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που καθίσταται μέλος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), ενώ 5 μέρες αργότερα, στις 17 του μήνα εκλέγει Πρόεδρο της χώρας με 51,6% στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το δεξιό Σεμπαστιάν Πινιέρα, τον πρώτο, σημειώστε, δεξιό Πρόεδρο της Χιλής μετά τον Χόρχε Αλεσάντρι, τον οποίο μέσω του σεισμού του ‘60 οι ΗΠΑ έκαναν φίλο τους. Ο Πινιέρα, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, αποφασίζει να μη συνηγορήσει στα σχέδιά των Αμερικανών για την περιοχή και σκληραίνει ακόμη περισσότερο τη στάση του. Αποτέλεσμα; Στις 27 Φεβρουαρίου η χώρα δονείται από 8,0 Ρίχτερ, η πόλη Κονσεπσιόν ως πλησιέστερη στο επίκεντρο και άλλες γύρω περιοχές καταστρέφονται και σκοτώνονται συνολικά 708 άνθρωποι. Ακολουθεί, όπως θα θυμάστε η μεγαλύτερη προειδοποίηση για τσουνάμι στην Ιστορία, προειδοποίηση ακόμη και σε χώρες της ανατολικής Ασίας, για να αποσυρθεί λίγες ώρες αργότερα. Αποτέλεσε σύμπτωση κι αυτός ο σεισμός, ή μήπως ήταν ανάμνηση ενός σχεδίου από το παρελθόν; Η αλληλουχία των γεγονότων εμένα προσωπικά δεν μου αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες, μετά και την αποκάλυψη για το σεισμό του Αλεσάντρι. Οι υπόνοιες που μου δημιουργήθηκαν για το σεισμό του Πορτ Ο’ Πρενς, μάλλον σε άλλο σεισμό θα ‘πρεπε να αναφέρονται.

Υπάρχει πρόγνωση;

Όπως υπάρχουν επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με έρευνα, πάνω στην ανακάλυψη όπλων μαζικής καταστροφής, έτσι υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι προσπαθούν μέσω των εφευρέσεών τους να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, (όπως άλλωστε έχουν ορκιστεί). Σ’αυτούς ανήκει αδιαμφισβήτητα και ο Παναγιώτης Βαρώτσος, Έλληνας σεισμολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετεκπαιδευθείς σε Γαλλία και ΗΠΑ. Σε κάποιο από τα ταξίδια του λοιπόν στις ΗΠΑ λέγεται πως πληροφορήθηκε για την ύπαρξη αυτού του νέου όπλου και φαίνεται πως μπήκε στη διαδικασία να το «ελέγξει». Έτσι έμαθε πολλά στοιχεία σχετικά με τον τρόπο δημιουργίας τεχνητών σεισμών, τα οποία αργότερα αποφάσισε να τα χρησιμοποιήσει κατασκευάζοντας το «αντίδοτο» αυτής της συσκευής. Μια άλλη συσκευή λοιπόν, η οποία αντί να δημιουργεί σεισμούς, να καταστρέφει χώρες και να σκοτώνει ανθρώπους, να προειδοποιεί για την επερχόμενη δόνηση, ώστε να λαμβάνονται εγκαίρως μέτρα και να περνά όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα το κακό. Έτσι το 1981 μαζί με τον Κωνσταντίνο Νομικό και τον Καίσαρα Αλεξόπουλο, ανέπτυξε τη μέθοδο βραχείας διάγνωσης – πρόγνωσης σεισμών ΒΑΝ. Η μέθοδος αυτή, πολεμήθηκε όσο καμιά άλλη από όλη την επιστημονική κοινότητα, ως ανακριβής και άχρηστη. Πολλοί ισχυρίζονταν πως ο σημαντικότερος λόγος γι’ αυτόν τον πόλεμο ήταν το γεγονός πώς αν η παραπάνω μέθοδος γινόταν αποδεκτή, η εγκατάσταση σταθμών ΒΑΝ σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας θα απαιτούσε τρομερά κονδύλια. Ήταν έτσι, ή μήπως πίσω απ’ αυτήν τη μαζική αντίδραση κρυβόντουσαν άλλες σκοπιμότητες και σαφείς οδηγίες;

Η αλήθεια

Πόσο καθαρά φάνηκε πως όλοι αυτοί οι πολέμιοι του ΒΑΝ κοιτούσαν το ατομικό τους συμφέρον! Κανείς δεν ασχολήθηκε με την ουσία και τις πληροφορίες, τις οποίες κατέγραφε η ομάδα. Και εδώ δεν μιλάμε για αφελείς επιστήμονες. Η μέθοδος είχε παρουσιαστεί με λεπτομέρειες, οπότε για να φτάσουν στο σημείο να εναντιωθούν όλοι, θα έπρεπε να υπήρχαν σοβαρότεροι λόγοι. Ένας εκ των σημαντικότερων πολέμιων του ΒΑΝ ήταν ο διδάκτωρ σεισμολογίας Γιώργος Σταυρακάκης, (Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ), ο οποίος με άρθρο του το 1999 στο «Βήμα της Κυριακής» εξαπέλυε μύδρους κατά της μεθόδου πρόγνωσης και ουσιαστικά την καθιστούσε ανούσια. Να θυμίσω πως ο κος Σταυρακάκης την περίοδο εκείνη ήταν: α) Διευθυντής στο Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών (1995-2008), β) Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (1997-2005), γ) Αναπληρωματικό μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου στο Ινστιτούτο Τεχνολογιών και Ερευνών Βαθείας Θαλάσσης και Αστροσωματιδιακής Φυσικής Νετρίνων - Νέστωρ (1998-2000), δ) Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Τεχνικής Σεισμολογίας και Αντισεισμικών Κατασκευών (1999-2000) και ε) Αναπληρωτής Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εκτίμησης Σεισμικού Κινδύνου, Πρόγνωσης Σεισμών και Αντισεισμικής Προστασίας (1999-2000). Όλα τα παραπάνω σύμφωνα με το βιογραφικό του από την επίσημη ιστοσελίδα του.

My way or Highway!

Ποια ήταν ουσιαστικά όμως η πρωτοτυπία της ομάδας ΒΑΝ; Όχι φυσικά όπως πιστεύουν πολλοί η πρόγνωση φυσικών σεισμών, (κάτι τέτοιο όσο και αν μας φαίνεται παράξενο δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη), αλλά η έγκαιρη ενημέρωση για επικείμενες δονήσεις από τη σεισμική μηχανή των ΗΠΑ. Εφόσον γνώριζαν πως για να ενεργοποιηθεί κάποιο ρήγμα, θα πρέπει προηγουμένως η μηχανή να στείλει σεισμικά κύματα, δεν είχαν παρά να τα διαβάσουν, να τα ερμηνεύσουν κατάλληλα και να προειδοποιήσουν την περιοχή εκδήλωσης για τις επερχόμενες συνέπειες. Η συσκευή δοκιμάστηκε με επιτυχία και έτυχε παγκόσμιας αναγνώρισης. Οι ΗΠΑ θέλησαν να την αγοράσουν, προφανώς για να την αχρηστέψουν, αλλά ο Βαρώτσος ως Πατριώτης αρνήθηκε τα εκατομμύρια δολάρια που του προσέφεραν και προτίμησε την αντιπαράθεση. Όπως ήταν φυσικό βγήκε χαμένος, γιατί ούτε η Πολιτεία στάθηκε στο πλευρό του, ούτε όπως θα περίμενε κανείς, η επιστημονική κοινότητα. Οι ΗΠΑ, μιας και δεν μπόρεσαν να τα καταφέρουν «με το καλό», χρησιμοποίησαν την προσφιλή τους μέθοδο, «η απώλεια είναι η καλύτερη προειδοποίηση»! Και τι πιο λογικό να απειλήσουν τον Πατριώτη Βαρώτσο με το ίδιο του το όπλο, την εφεύρεση του! Και πώς θα ήταν ενδεχομένως διατυπωμένη η απειλή; «Αν προειδοποιήσεις για επερχόμενο χτύπημά μας, θα προκαλέσουμε σεισμό στη χώρα σου»!

Σεισμός ή ΒΑΝαυση προειδοποίηση;

Το μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου 1999, ένα μικρό ρήγμα στη δυτική Αθήνα, μήκους μόλις 15 χιλιομέτρων, ενεργοποιείται και δίνει 5,9 Ρίχτερ. Σύμφωνα με τον καθηγητή σεισμολογίας Βασίλη Παπαζάχο, «σεισμοί αυτού του μεγέθους ή μεγαλύτεροι γίνονται σχεδόν κάθε έτος στη χώρα μας και γι' αυτό ο σεισμός αυτός ήταν ένα συνηθισμένο φυσικό φαινόμενο για την Ελλάδα. Όμως, παρά το μικρό του μέγεθος, προκάλεσε εκτεταμένες καταστροφές στη Δυτική Αττική (Άνω Λιόσια, Αχαρνές, Μεταμόρφωση, Θρακομακεδόνες) και σημαντικές βλάβες σε διάφορα μέρη της Αθήνας και του Πειραιά. Κατέρρευσαν 110 οικοδομές, κρίθηκαν κατεδαφιστέες (κόκκινες) 5.222 και επισκευάσιμες, (κίτρινες) 38.165. Φονεύτηκαν 143 άνθρωποι, τραυματίστηκαν 1.600 κι έμειναν άστεγοι 50.000. Το συνολικό οικονομικό κόστος του σεισμού είναι της τάξης των 3 δισεκατομμυρίων ευρώ και γι' αυτό αυτός θεωρείται ο πιο δαπανηρός σεισμός που έγινε ποτέ στην Ελλάδα». (Αφιέρωμα εφημερίδας Ελευθεροτυπία για τα 10 χρόνια από το σεισμό, στο φύλλο του Σάββατου 5 Σεπτεμβρίου 2009). Όλοι συμφώνησαν, πως το συγκεκριμένο ρήγμα υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έδινε ποτέ τέτοιου μεγέθους δονήσεις και ούτε θα προκαλούσε τόσο εκτεταμένες καταστροφές. Τι ήταν λοιπόν αυτό που το ενεργοποίησε; Είναι δε σύμπτωση το γεγονός πως ο πρώτος που βγήκε μετά το σεισμό και διαβεβαίωνε πως «ό,τι κακό ήταν να γίνει έγινε» ήταν ο κύριος Σταυρακάκης; Τυχαίο επίσης, πως από τότε δεν ακούμε τίποτα για το ΒΑΝ και τις προβλέψεις του, παρά μόνο στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου cornell διαβάζουμε κάποια δεδομένα; Αφήνω τα συμπεράσματα στην κρίση σας.

Επίλογος

Πολλά τα ερωτηματικά που δημιουργούνται γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, γι’ αυτό και μπήκα στη διαδικασία να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και απόψεις σχετικά με αυτό το καινούργιο πολεμικό «παιχνίδι». Τα περισσότερα απ’ αυτά που γράφω είναι από δημοσιεύματα στον τύπο, αλλά και από πληροφορίες, οι οποίες έπεσαν στα χέρια μου, με σημαντικότερη αυτήν για την επίσημη πρώτη του όπλου! Ελπίζω το κείμενο να μη σας κούρασε και να αντέξατε να το διαβάσετε ως το τέλος, καθώς βγήκε πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι περίμενα και δεν ήθελα να το βάλω σε συνέχειες.

Και για όσους με ρωτούν. Στην Κω θα βρεθώ για περίπου μία εβδομάδα μέσα στον Αύγουστο. Στη Γαύδο δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορέσω να έρθω. Αν τα καταφέρω όμως θα σας κρατήσω ενήμερους.

Δ υ Ν άσ Τ ες

Εισαγωγή

Φοβού το ΔΝΤ και δώρα φέροντας, (η φράση «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» ανήκει στον Τρώα Λαοκόοντα, ο οποίος προσπάθησε να αποτρέψει τους συμπολίτες του να βάλουν μέσα στην πόλη της Τροίας το Δούρειο Ίππο, γιατί ποτέ δεν πείσθηκε πως οι Έλληνες αποχώρησαν).

Όσοι έτυχε να διαβάσουν το βιβλίο του Τζων Πέρκινς, «Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου», ή να δουν το φιλμ, το οποίο γύρισε βασιζόμενος στην υπόθεσή του ο δημοσιογράφος Στέλιος Κούλογλου, μπορούν να σχηματίσουν κάποια άποψη για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στον πλανήτη μας εδώ και δεκαετίες από αυτούς που επιδιώκουν να αναλάβουν την κυριαρχία του. Αναλύει την έννοια του «Οικονομικού δολοφόνου», ιδιότητα την οποίαν φέρουν πολλοί στρατολογημένοι και εκπαιδευμένοι της CIA στις ΗΠΑ, με βασική αποστολή τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών για τη χρεωκοπία ενός κράτους. Όχι ενός οποιουδήποτε κράτους, αλλά αυτού, για το οποίο ενδιαφέρονται οι εταιρείες, οι οποίες σε συνδυασμό με ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα κινούν τα νήματα του διεθνούς γίγνεσθαι και σαν στόχο έχουν, μέσω της εξουθένωσής του, να πάρουν στα χέρια τους την εκμετάλλευση των φυσικών του πόρων, (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ορυκτό πλούτο). Τα πάντα βέβαια γίνονται με απόλυτη μυστικότητα και οι πρωταγωνιστές κάθε άλλο παρά ως οικονομικοί δολοφόνοι φέρονται. Οι επαφές γίνονται μόνο με τους εκάστοτε κυβερνώντες και όπου δεν επιτυγχάνεται «συμφωνία», μεθοδεύεται αλλαγή της κυβέρνησης! Δουλειά τους μ’ άλλα λόγια είναι να ταΐζουν την εξουσία του εν λόγω κράτους και ένα μικρό ποσοστό προνομιούχων και να καταδικάζουν σε εξαθλίωση για μακρύ χρονικό διάστημα το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του.

Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού

Παρακολουθώντας τη εξέλιξη των γεγονότων τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα δίνονται άμεσα απαντήσεις στο γιατί η χώρα μας έφτασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, γιατί ο τωρινός Πρωθυπουργός έκανε στροφή 180ο στις προγραμματικές του δηλώσεις και γιατί η Ευρώπη άργησε να αποφασίσει υπέρ της σωτηρίας μας. Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από κει που ήταν σίγουρος πως χρήματα υπάρχουν, αλλά και πως θα βρει κι αυτά που υπήρχαν και τα οποία απέκρυπτε η κυβέρνηση Καραμανλή, από εκεί που κατήρτιζε προγράμματα εξυγίανσης της χώρας και τόνωσης της Εθνικής μας Οικονομίας, την επομένη της εκλογής του διαπίστωσε πως είχε ανακριβή εικόνα πριν τις εκλογές και πως τα πράγματα δεν ήταν όπως νόμιζε ή του είχαν πει! Άλλη του έδειξαν κι άλλη του έδωσαν δηλαδή, (εν προκειμένω την οικονομική κατάσταση). Γιώργο μου, δεν πας να κυβερνήσεις έναν τόπο βασιζόμενος σε φήμες και χωρίς να έχεις προσωπική εκτίμηση για το τι πραγματικά συμβαίνει. Άρα δεν είσαι άμοιρος ευθυνών, είσαι κι εσύ μέρος του παιχνιδιού, το οποίο έστησαν εδώ και χρόνια κάποιοι και παίζεται πίσω από την πλάτη μας, με πρωταγωνιστές όλους εσάς που κυβερνήσατε τον τόπο απ’ τη μεταπολίτευση κι ύστερα! Διαφαίνεται όμως και μια έτερη επιθυμία των διοργανωτών του παιχνιδιού: δεν παίζουν μόνον εναντίον της Ελλάδας, παίζουν εναντίον του μεγαλύτερου μέρους της Ευρώπης και έχουν συγκεκριμένο στόχο. Ψάχνοντας λίγο πιο βαθειά, βλέποντας παρόμοιες περιπέτειες άλλων κρατών, τα οποία μπήκαν στο μάτι του κυκλώνα που ονομάζεται ΔΝΤ, αλλά και κοιτάζοντας το πριν και το μετά, βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα, τα οποία σήμερα σκοπεύω να μοιραστώ μαζί σας. Δεν σας κρύβω επίσης, πως τα συζήτησα ήδη με γνωστούς μου, πιο ειδικούς θα έλεγα σε τέτοια θέματα, οι οποίοι εξεπλάγησαν με όσα τους ανέφερα και μου επιβεβαίωσαν την ακρίβεια πολλών απ’ αυτά που συμπεραίνω, με την επισήμανση πως χρειάζεται να κάνω μια αναδιάταξη στο…πάζλ! Για το σκοπό αυτό πραγματοποίησα δύο ταξίδια, ένα στα Ιωάννινα και ένα στην Αθήνα με στόχο να διασταυρώσω αυτές μου τις ανησυχίες και αφού διαπίστωσα πως είναι βάσιμες, τις αναρτώ για να τις διαβάσετε όλοι.

ΗΠΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και εταιρειοκρατία.

Οι στόχοι και τα σχέδια του ΔΝΤ έχουν πλέον αλλάξει και σε τίποτα δε θυμίζουν σήμερα την αθώα προώθηση του παγκόσμιου εμπορίου και της διεθνούς συνεργασίας, τα οποία διατυμπάνιζαν μετά την ίδρυσή του το 1945 στις ΗΠΑ τα στελέχη του. Μέσα σε λίγα χρόνια, αναμείχθηκαν τραπεζικοί Οίκοι και πολυεθνικές εταιρείες με βλέψεις ανά την υφήλιο και άρχισε να χρησιμοποιείται ως εργαλείο διείσδυσης σε περιοχές με στεγανά και σημαντικό ορυκτό πλούτο, όπως οι μουσουλμανικές χώρες της Μ. Ανατολής και αυτές της κεντρικής και νοτίου Αμερικής. Θεωρητικά πανεύκολο: αντί να εφαρμόζεται μια επεκτατική πολιτική με τη χρήση στρατιωτικών δυνάμεων, χρησιμοποιείται η οδός της οικονομικής εξάρτησης. Αποτέλεσμα τούτου είναι καμιά απ’ αυτές τις χώρες, ακόμη και μέχρι σήμερα, να μη μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Με ορμητήριο τις ΗΠΑ, μεγάλες εταιρίες, ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα χαράζουν κοινή πορεία, η οποία προφανώς υπαγορεύεται από κάποιο σύμφωνο συνεργασίας, το οποία καμιά πλευρά δεν μπορεί να αθετήσει. Εντοπίζουν το μελλοντικό θύμα τους και το πείθουν - αναγκάζουν να πάρει δάνεια, τα οποία είναι αδύνατον να αποπληρώσει. Έτσι εγκλωβίζεται στις απαιτήσεις των δανειστών του και θέλοντας και μη συμμορφώνεται στις επιθυμίες τους. Ποιες είναι αυτές; Μα φυσικά η παραχώρηση του ορυκτού του πλούτου, ή στην πιο ήπια μορφή η παροχή οποιασδήποτε υποστήριξης. Με την ψευδαίσθηση της ανάπτυξης μιας χώρας και της προσωρινής ευημερίας, την εύνοια των μέσων επικοινωνίας, την άγνοια των πολιτών και τη διαφθορά των πολιτικών, καταφέρνουν και πείθουν ακόμη και τον ίδιο το λαό πως όλα γίνονται με κύριο στόχο τη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Έτσι κάποιες φορές δεν υπάρχουν καν αντιδράσεις.

Οικονομικοί δολοφόνοι

Το «παιχνίδι» με την εκάστοτε κυβέρνηση κάθε «κράτους-στόχο» το αναλαμβάνουν οι λεγόμενοι οικονομικοί δολοφόνοι ή αλλιώς «hit men». Είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι από τη CIA με ικανότητες και σπουδές κατάλληλες για την περίπτωση και δρουν στη σκιά κάποιας εταιρείας, άσχετης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, ώστε σε περίπτωση που αποκαλυφθούν να μην πολιτικοποιηθεί το θέμα. Οι εταιρείες αυτές, των οποίων η δραστηριότητα είναι υπέρ άνω πάσης υποψίας, χρησιμοποιούν χρήματα, που τους δίνονται απ’ ευθείας από την Παγκόσμια Τράπεζα και οι ενέργειές τους δεν βασίζονται σε στρατιωτική παρουσία στις χώρες στόχους. Τουλάχιστον όχι απ’ την αρχή. Τι κάνουν λοιπόν οι οικονομικοί δολοφόνοι. Έρχονται σε επαφή με την κυβέρνηση της χώρας – στόχος και την αναγκάζουν να συνάψει δάνεια, με το αιτιολογικό της πραγματοποίησης κοινωφελών έργων υποδομής, ώστε να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της. Αν η κυβέρνηση το αρνηθεί, τότε απλούστατα αλλάζει, γιατί ώ του θαύματος γίνεται κάποιο πραξικόπημα, ή ο πρόεδρος της χώρας «σκοτώνεται» σε ατύχημα, (Παναμάς, Εκουαδόρ)! Φροντίζουν δε, ώστε να δάνεια αυτά να είναι πάνω από τις δυνατότητες αποπληρωμής που έχει το συγκεκριμένο κράτος για να σιγουρέψουν πως θα το στριμώξουν για τα καλά στη γωνία και έπειτα θα το σέρνουν απ’ τη μύτη! Τα δάνεια δίνονται από διάφορους χρηματοπιστωτικούς Οίκους, με δελεαστικό επιτόκιο στην αρχή, το οποίο με τον καιρό αυξάνεται, καθώς η χώρα σταδιακά υποβαθμίζεται ως προς τη χρηματοπιστωτική της δυνατότητα, (ξέρετε μέσω αυτών των περιβόητων Οίκων αξιολόγησης, Moody’s, Standards & Poor κ.λπ.). Έτσι το χρέος για να εξυπηρετηθεί δημιουργεί ανάγκες δανεισμού με υψηλότερα επιτόκια και άρα μεγαλύτερο χρέος! Οι διάφοροι Οίκοι σταματούν σιγά – σιγά τις χορηγήσεις και η μόνη «σωτηρία» για το κράτος είναι να δανειστεί με το μοναδικό φορέα, ο οποίος αξιώνει χαμηλότερα επιτόκια, αλλά θέτει και επαχθείς όρους: το ΔΝΤ. Ο τέλειος συνδυασμός, δε νομίζετε; Σημειώστε εδώ πως ως διοικητές στην Παγκόσμια Τράπεζα διορίστηκαν πρώην αξιωματούχοι του Υπουργείου Αμύνης των ΗΠΑ, (Μακ Ναμάρα και ο σημερινός Πωλ Γούλφοβιτς). Είναι λοιπόν άρρηκτα συνδεδεμένοι, πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικοί Οίκοι, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και ΗΠΑ. Οι δύο πρώτοι καθορίζουν το στόχο, οι δυο επόμενοι τα οικονομικά και η τελευταία τις διπλωματικές πιέσεις ή τις στρατιωτικές παρεμβάσεις, πάντα κατ’ απαίτησιν των πρώτων. Φαίνεται δηλαδή πως με αιχμή του δόρατος το ΔΝΤ, οι διάφοροι χρηματοπιστωτικοί Οίκοι και οι πολυεθνικές υποδεικνύουν τον τρόπο δράσης ακόμη και των ίδιων των ΗΠΑ, κάτι που φαίνεται να μην αρέσει στο νυν πρόεδρο Ομπάμα, γι’ αυτό και δεν έχει πάρει ξεκάθαρη θέση στα τελευταία γεγονότα. Ίσως βέβαια και από φόβο, γιατί μάλλον του έδωσαν να καταλάβει ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Λέγεται επίσης πως οι ΗΠΑ έχουν αποστασιοποιηθεί από το ΔΝΤ εξ αιτίας ακριβώς του τρόπου δράσης του και θεωρούν πιθανή την επέλασή του ακόμη και στην ίδια τους τη χώρα!

Τρώγοντας έρχεται η όρεξη

Τα παραδείγματα χωρών στις οποίες διείσδυσε και έσπειρε τον πανικό η παραπάνω «λίγκα» είναι πάρα πολλά... Εκουαδόρ, Παναμάς, Σαουδική Αραβία, ΙΡΑΚ, Αργεντινή, κ.ά. Σιγά – σιγά έφτασε κι η σειρά της Ευρώπης. Έτσι αποφάσισαν απόβαση στις Βρυξέλλες, αυτή τη φορά όχι για να απελευθερώσουν λαούς όπως έγινε με αυτήν της Νορμανδίας κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, αλλά για να υποδουλώσουν οικονομίες. Βέβαια εδώ τα πράγματα ήταν κάπως πιο περίπλοκα, καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε φροντίσει να θωρακίσει την περιοχή κατά οποιουδήποτε εισβολέα, με όπλο το Ευρώ. Οι βλέψεις της λίγκας ήταν ξεκάθαρες και διαφαίνονταν από δηλώσεις των στελεχών διαφόρων Οίκων, (π.χ. του Σόρος 10 χρόνια πριν για την Ελλάδα πως θα πτωχεύσει κ.ά.). Τι έκαναν λοιπόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να αποτρέψουν την οικονομική εισβολή; Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες προερχόμενες από στέλεχος της Κομισιόν, ο οποίος και μου τις εμπιστεύτηκε, οι ηγέτες του Euro group συμφώνησαν ανεπίσημα και αμέσως μετά την επικράτηση του ενιαίου νομίσματος το 2002 να δανείζουν αυτές με χαμηλότερο επιτόκιο απ’ ότι οι διάφοροι χρηματοπιστωτικοί Οίκοι τις χώρες, οι οποίες δεν ήταν μεν στην ΕΕ αλλά χρειαζόντουσαν χρήματα. Πιο απλά: κράτη με εύθραυστη οικονομία, όπως λ.χ. η Ρουμανία και η Βουλγαρία, θα μπορούσαν να δανειστούν από μια χώρα μέλος της ΕΕ με επιτόκιο χαμηλότερο απ’ ότι θα τους έδινε το ΔΝΤ. Προέβλεψαν και κάποια οφέλη για τη χώρα μέλος, η οποία θα χορηγούσε το δάνειο, καθώς αυτή θα δανειζόταν με ακόμη χαμηλότερο επιτόκιο από την ΕΚΤ. Έτσι κατά την αποπληρωμή του δανείου, θα προέκυπτε κέρδος, το οποίο θα προσδιοριζόταν ανάλογα με τη διαφορά των επιτοκίων. Τα οφέλη πολλαπλά. Η χώρα που χρειάζεται χρήματα κάνει τη δουλειά της οικονομικότερα, η ΕΕ κρατάει μακριά τους Οίκους, άρα και το ΔΝΤ και η χώρα μέλος, η οποία δανείζει, βγάζει χρήματα! Έξυπνο έτσι; Θυμηθείτε για παράδειγμα τα χρήματα που δάνεισε το 2003 η Ελλάδα στη Βουλγαρία, γεγονός που πέρασε μεν στα ψιλά γράμματα, αλλά είχε συζητηθεί στα παρασκήνια και μάλιστα τότε είχε γίνει σούσουρο. Ήταν χρήματα προερχόμενα από δάνειο που πήραμε γι’ αυτό το σκοπό. Τέτοια μέτρα λοιπόν φαίνεται πως έλαβαν οι Ευρωπαίοι για να παρεμποδίσουν το ΔΝΤ να μπει στην Ευρώπη, αλλά φάνηκε πως δεν είχαν χαράξει από κοινού πολιτική για το τι θα έκαναν όταν μια χώρα μέλος έφτανε στο χείλος της αβύσσου! Έτσι στην περίπτωση της Ελλάδας, όταν χρειάστηκε τη βοήθεια τους, το έβαλαν στα πόδια!

Στη γηραιά ήπειρο

Οι πρώτες κρούσεις διείσδυσης του ΔΝΤ στην Ευρώπη έγιναν μέσω Ισλανδίας και Τουρκίας. Εκεί όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι με τη σθεναρή αντίσταση του κόσμου, ο οποίος στην κυριολεξία επαναστάτησε και προέβη σε κινητοποιήσεις χωρίς προηγούμενο! Στην Ισλανδία το να είσαι Πρωθυπουργός είναι ευθύνη και όχι προνόμιο, οπότε δεν ενοχλείται κανένας, αν κάποια στιγμή πέσει η κυβέρνησή του. Στη δε Τουρκία η συμπόρευση του Ταγίπ Ερτογάν με την απαίτηση του λαού του, θα τον βοηθούσε στη μετάβασή του από την Πρωθυπουργία στην Προεδρία. Έτσι το ΔΝΤ έκανε πίσω, γιατί απλούστατα δεν εξυπηρετεί τους σκοπούς του ένας επαναστατημένος λαός, επειδή η συνεχής αντίδραση προκαλεί πολιτική αστάθεια. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το μόνο που φοβίζει την επέλαση της λίγκας, η οργή του λαού. Αν αυτό αντιμετωπιστεί, τότε η επικράτησή του είναι μονόδρομος. Κι αφήστε τον Ντομινικ Στρος Καν μέσω του Μιχάλη Ιγνατίου να λέει, (καλά θυμάστε, είναι αυτός στον οποίον ο Κίσινγκερ εμπιστεύτηκε προς δημοσίευσιν τα μυστικά αρχεία του), πως οι Έλληνες έχουμε δίκιο που αντιδρούμε και ότι αν ήταν κι αυτός Έλληνας το ίδιο θα έκανε. Τι υποκρισία Θεέ μου! Και μόνο που το αναφέρει, εμείς θα πρέπει να καταλάβουμε ότι εννοεί το αντίθετο! Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως μας θέλουν αρνάκια! Μετά λοιπόν την Τουρκία και την Ισλανδία στράφηκαν κατά της Ουγγαρίας, μια ουδέτερη χώρα, η οποία δεν συμμετέχει σε πολλά κοινά, δεν διεκδικεί και ούτε διεκδικείται από κανέναν. Της κατέστρεψαν το χρηματιστήριο, έδωσαν δάνεια, διέφθειραν πολιτικούς και να το αποτέλεσμα: η χώρα χρεοκόπησε και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, μιας και όπως είπαμε δεν προσφέρει και πολλά στον Ευρωπαϊκό χάρτη. Ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα αναζήτησαν και βρήκαν τον επόμενο στόχο τους: μια χώρα με δεδομένη τη διαφθορά του πολιτικού της κόσμου και ταυτόχρονα με ατίθασο λαό, την Ελλάδα. Σκέφτηκαν, πως αν κατάφερναν να πατήσουν πόδι εδώ, τότε τέλος τα εμπόδια για ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι λογικότατα η επόμενη και σημαντικότερη απόβαση, έμελλε να γίνει στη χώρα μας.

Επιχείρηση «κοινή γνώμη»

Το εγχείρημα είχε ρίσκο, γι’ αυτό και έπρεπε να καταστρωθεί ένα προσεκτικό σχέδιο για την περίπτωση. Το μεγάλο εμπόδιο ήταν όπως είπαμε ο Έλληνας, του οποίου ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Πώς λοιπόν θα αποδεχόταν το ΔΝΤ ως σωτηρία και όχι ως δυνάστη. Τι πιο λογικό να προετοιμάσουν το έδαφος δημιουργώντας δεδικασμένο με τη χρήση των ΜΜΕ, ώστε να αρχίσει να μας καλλιεργείται το αίσθημα της ανασφάλειας, της χρεωκοπίας και εν τέλει της αναζήτησης μιας πιο ασφαλούς και ανώδυνης λύσης. Έγραφα και παλαιότερα για το ρόλο των μέσων στην εικόνα της χώρας, που παρουσιάζεται προς τα έξω. Δείτε πώς χρησιμοποιούνται τώρα αθρόα για να μας παρουσιάσουν το ΔΝΤ ως μάννα εξ ουρανού! Παρακολουθούμε εδώ και μήνες συζητήσεις, ζωντανές εκπομπές, με κάθε λογής καλεσμένους και τους ίδιους πάντα μεγαλοδημοσιογράφους να προσπαθούν να πείσουν με επιχειρήματα και παραδείγματα το λαό, πως ό,τι γίνεται είναι το δέον και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη διευθέτηση. Και τα καταφέρνουν μια χαρά μπορώ να πω, αν κρίνω και από τις δημοσκοπήσεις, (επιτρέψτε μου μόνο να αμφιβάλω για την αντικειμενικότητά τους), οι οποίες βγαίνουν κατά καιρούς στον αέρα και παρουσιάζουν τον κόσμο να θεωρεί απαραίτητη τη λήψη μέτρων για να βγούμε απ’ την κρίση. Από την άλλη η χειραγώγηση των συνδικάτων αποτρέπει τη δημιουργία μεγάλων αντιδράσεων και όλα μέλι – γάλα. Φαντάζομαι πως ούτε και οι ίδιοι οι σχεδιαστές δεν θα περίμεναν τέτοια αποτελέσματα. Να αναφέρω μόνο κάτι που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και θεωρώ πως είναι σημαντικό: πριν δύο περίπου χρόνια τα ΜΜΕ στέναζαν υπό το βάρος της παγκόσμιας κρίσης. Έγιναν αναπροσαρμογές αποδοχών προς τα κάτω, μειώσεις προσωπικού και εξ αιτίας αυτού έβλεπες τον παρουσιαστή να ακτινοβολεί γκρίνια και ξινίλα στην εκπομπή που παρουσίαζε. Είναι τυχαίο πως από τότε δεν ακούγεται τίποτα; Πώς ξαφνικά ξεχάστηκαν όλα; Πώς μπορούν εν μέσω κρίσης τα περισσότερα κανάλια να προβαίνουν σε υπερπαραγωγές και πώς πολλές εφημερίδες με κυκλοφορία της τάξης των χιλίων φύλλων επιβιώνουν; Από πού τα χρήματα; Πάντως όχι από διαφημίσεις. Εγώ φαντάζομαι από πού και το ίδιο πιστεύω κι εσείς. Σύντομα όμως έρχεται κι η δική τους σειρά, όταν τελειώσουν τη δουλειά την οποία ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας. Νομίζετε πως θα τους λυπηθούν;

Ο άρπαξ του άρπαγος

Το ότι τα πήραν οι κυβερνήσεις μας αυτό είναι ηλίου φαεινότερον! Το ότι δεν τιμωρήθηκε μέχρι σήμερα κανένας, σημαίνει πως τα έπαιρναν όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως. Ποιος θα βγει να κατηγορήσει τον άλλον, όταν ο ίδιος έχει λερωμένη τη φωλιά του; Omerta, αν αυτό σας λέει κάτι! Ανέβαιναν στην εξουσία, έκαναν αυτά τα οποία τους υπαγόρευαν ή τους ανάγκαζαν να κάνουν και αποχωρούσαν, παραδίδοντας στον επόμενο. Γιατί λοιπόν να μην υποθέσω κι εγώ, πως οι κυβερνήσεις μας είχαν δοσοληψίες με οικονομικούς δολοφόνους, οι οποίοι καθόριζαν τις κινήσεις τους; Γιατί να μην υποθέσω πως η Λυδία λίθος στο σχεδιασμό της χρεωκοπίας μας ήταν η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, (με τη στήριξη των ΗΠΑ παρακαλώ), όπου ως χώρα χρεωθήκαμε όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας; Γιατί να μην υποθέσω πως ο Κώστας Καραμανλής, όντας Πρωθυπουργός, έβρισκε κάθε πρωί στο γραφείο του, (μήπως γι’ αυτό πήγαινε σπάνια;), έναν hit man, με τ’ όπλο στο χέρι να τον απειλεί; Μήπως το ίδιο όπλο (και μάλιστα γεμάτο) εννοούσε και ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν αναφέρθηκε σχετικά, απλά δεν ήξερε, ή δεν του εξήγησαν τη χρήση του; Γιατί μόλις εκλέχθηκε το ΠΑΣΟΚ, ο Πρωθυπουργός άλλαξε αμέσως τις προεκλογικές του δεσμεύσεις; Μήπως τον συνάντησε ο ίδιος οικονομικός δολοφόνος και του είπε το ποίημα; (συγχαρητήρια για την εκλογή σας. Ξέρετε κρατώ στο ένα χέρι κάποια εκατομμύρια για εσάς και την οικογένειά σας και στο άλλο ένα όπλο, το οποίο θα σας σκοτώσει, αν αρνηθείτε να κάνετε αυτά που θα σας πω…), με αποτέλεσμα να αναθεωρήσει τις εξαγγελίες του και εξ αίφνης να «διαπιστώσει» πως το έλλειμμα είναι διπλάσιο κλπ; Μήπως τότε κατάλαβε τη χρήση του όπλου; Γιατί όμως δεν βγαίνει κι ο τέως Πρωθυπουργός να μας πει για όσα τον καλούν να διευκρινίσει; Πού κρύβεται;

Πάταξον μεν, άκουσον δε

Απευθύνω αυτά τα ερωτήματα σε όσους τυχόν θεωρούν ότι προσπαθώ να δημιουργήσω σύγχυση στους αναγνώστες μου. Είναι μερικά από τα πολλά που με απασχολούν και θεώρησα δέον να τα μοιραστώ μαζί σας, προσπαθώντας να βρω μια εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας και για τα όσα πιθανόν να συμβούν σε λίγο καιρό δίπλα μας. Δεν παριστάνω τον προφήτη, όπως έχω άλλωστε δηλώσει, απλά σκέπτομαι, συλλέγω πληροφορίες, συνδυάζω γεγονότα, βλέπω τι διαδραματίζεται γύρω μας και εξάγω κάποια συμπεράσματα. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να καταλάβει κανείς, πότε ένα talk show ή μια εκπομπή προσπαθεί να περάσει μια συγκεκριμένη άποψη. Δείτε την έκφραση του προσώπου του παρουσιαστή. Είναι πολύ εύκολο όσο κι αν το παίζει ψύχραιμος να διαπιστώσει κανείς αν κι ο ίδιος πιστεύει αυτά τα οποία καλείται να υποστηρίξει, ή δείτε τον τρόπο με τον οποίον είναι διατυπωμένες οι διάφορες ερωτήσεις… υπάρχουν άλλωστε τόσοι τρόποι.

Μεγάλο καράβι, μεγάλες φουρτούνες

Η Ελλάδα θεωρώ πως είναι η αρχή. Αν το ΔΝΤ καταφέρει να μας τσακίσει νομίζω πως μέσα στα επόμενα χρόνια θα πέσει στα χέρια του όλη η Ευρώπη. Και μη νομίζετε πως θα τη γλιτώσουν και οι λεγόμενες ισχυρές οικονομίες, όπως Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, ακόμη κι οι ίδιες οι ΗΠΑ! Αν παρατηρήσετε έχουν αναλογικά το ίδιο χρέος που έχουμε κι εμείς, απλώς σε τρομακτικά μεγαλύτερα νούμερα. Γιατί να τους λυπηθούν λοιπόν; Είναι τυχαίο το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε με όλους τους ηγέτες αυτών των χωρών, πριν λάβει την τελική απόφαση να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ; Μήπως ήθελε ίσως να τους υπενθυμίσει πως βρίσκονται στην ίδια μοίρα με μας, άσχετα αν είναι υπερδυνάμεις και αν μας αφήσουν να πέσουμε, σύντομα θα έλθει κι η σειρά τους; Τώρα ξύπνησαν στην Αμερική και τρέχουν να ψηφίσουν νόμο, ώστε να εμποδίζει μια χώρα, η οποία δεν είναι σε θέση να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της, να παίρνει δάνειο και στην Ευρώπη αναζητούν ύποπτες κινήσεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων, νομίζοντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο θα εμποδίσουν την επέλαση του ΔΝΤ. Πλανώνται πλάνην οικτράν! Ο κύβος ερρίφθη! Στην Αγγλία ο Γκόρντον Μπράουν έχασε την Πρωθυπουργία. Λέτε αυτό να συνέβη επειδή κουράστηκε, άλλαξαν γνώμη οι ψηφοφόροι του, ή μήπως γιατί καταφέρθηκε με άσχημα λόγια κατά του ΔΝΤ; Ομοίως και ο Γάλλος πατριώτης μας και επαναστάτης Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος κι αυτός μίλησε άσχημα για το ΔΝΤ και λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσε πως ίσως δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές στη Γαλλία. Στη Γερμανία από την άλλη, είναι σύμπτωση πως η Άγγελα Μέρκελ από βέβαιο θρίαμβο έχασε στις περιφερειακές εκλογές, ή σήμαινε κι εδώ κάτι, όπως ας πούμε ότι πλήρωσε το τίμημα της μη αρχικής της συμπόρευσης με τις απαιτήσεις του Ταμείου; (η Γερμανίδα Καγκελάριος ήταν αντίθετη στην αρχή με την προσφυγή στο ΔΝΤ, αλλά αργότερα συμφώνησε). Θεωρώ κάτι παραπάνω από υπερβολή αυτές οι τρεις συγκυρίες να είναι τυχαίες. Και οι τρεις χώρες απειλούνται και το νοιώθουν. Μήπως γι’ αυτό η Γερμανία πρότεινε να ψηφιστεί ρύθμιση στην ΕΕ, ώστε υπό συνθήκες κάποια χώρα να μπορεί αν το επιθυμήσει να βγει από το ευρώ; Μήπως αυτή είναι και η βαθύτερη επιθυμία της Γερμανίας, μιας κι θεωρεί πιο εύκολο να αντιμετωπίσει μόνη της την κρίση, αφού έχει έτσι κι αλλιώς δυνατή οικονομία και δικό της ισχυρό νόμισμα;

Έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα

Στο χορό του ΔΝΤ βλέπουμε μετά από εμάς μπαίνουν σιγά – σιγά η Ισπανία και η Πορτογαλία. Νομίζετε ότι αυτές θα τη γλιτώσουν; Εγώ προσωπικά όχι και πείτε με απαισιόδοξο. Εκεί που έχω πληροφορίες όμως πως θα γίνει το μεγάλο πανηγύρι θα είναι στη γειτονική μας FYROM. Κρίμα, γιατί ο λαός είναι ήδη φτωχός και οι επιπτώσεις θα είναι έντονες και μακροχρόνιες. Η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας βέβαια βασίζεται στα χρήματα που της δανείζουν ανεπιφύλακτα οι πιστωτές της και δεν σκέφτεται τι θα γίνει όταν κλείσουν οι κάνουλες, (πρόσφατα πήρε κι άλλο δάνειο). Ως καλοί μαθητές των ΗΠΑ λοιπόν οι κυβερνήτες του μικρού αυτού κράτους εφαρμόζουν κατά γράμμα ό,τι τους υπαγορεύουν οι διδάσκαλοί τους, σε ότι αφορά διεκδικήσεις και εξωτερική πολιτική και αδιαφορούν για τα εσωτερικά τους. Δεν είναι κρίμα όμως καμιά εκατοσταριά «πουλημένοι» να κρίνουν την τύχη της χώρας και του λαού τους; Το αντάλλαγμα που θα υποχρεωθεί να δώσει η γειτονική χώρα, όταν θα ζητάει κι αυτή απεγνωσμένα ελεημοσύνη, θα είναι η παραχώρηση του ορυκτού της πλούτου στις πολυεθνικές και δη του ουρανίου, το οποίο όπως λέγεται υπάρχει σε αφθονία. Ουράνιο όμως έχει και η Βουλγαρία στα βόρεια σύνορά μας. Λέτε να χτυπήσουν κι αυτήν; Πληροφορίες μου λένε πως και σ’ αυτή τη χώρα οι οικονομικοί δολοφόνοι ήδη αλωνίζουν! Αναλογιζόμενοι όλα αυτά οι Ευρωπαίοι Υπουργοί Οικονομικών κατήρτισαν πρόγραμμα στήριξης των κρατών μελών της ΕΕ ύψους 750 δις Ευρώ, το οποίο θα προσπαθήσει να εμποδίσει τις κερδοσκοπικές πιέσεις και να περισώσει όσα απ’ αυτά βρεθούν στη δίνη τους. Στην προσπάθεια αυτή συμμετέχει με 250 δις Ευρώ και το ΔΝΤ (500 + 250). Πώς λοιπόν επιτρέπουν σ’ αυτόν που θεωρούν ως κύριο αίτιο της κρίσης να συμμετέχει στο σχέδιο διάσωσης; Δεν καταλαβαίνουν πως βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα; Μη νομίσει κανείς πως το ΔΝΤ έχει καμιά συμπάθεια ή αντιπάθεια προς την χώρα κατά της οποίας στρέφεται. Ενδιαφέρεται μόνο για την αποκομιδή κερδών. Έτσι να θεωρείτε βέβαιον ότι δεν θ’ αρκεστούν μόνο στην Ελλάδα, αλλά θα προχωρήσουν ακόμη παραπέρα. Θα κατακτήσουν την Ευρώπη κι όταν αυτή πέσει, πιστεύω πως θα στραφούν ανατολικότερα προς Ρωσία μεριά και κυρίως, (σημειώστε το αυτό) προς Κίνα. Εκεί έχει πολύ φαΐ!

Επίλογος

Μπορεί να φαίνονται απαισιόδοξα όσα αναφέρω, αλλά δεν μπόρεσα να δώσω κάποια καλύτερη εξήγηση στα γεγονότα, όσο και αν προσπάθησα να τα δω με διαφορετικό μάτι. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν ασχολούμαστε και πολύ με τα κοινά, γιατί ο αγώνας για την επιβίωση, σε συνδυασμό με αυτά που μας σερβίρουν καθημερινά οι τηλεοράσεις, μας δημιουργούν αποστροφή. Θα καταλάβουμε κάποια στιγμή πως η Ελλάδα κάνει βήματα προς τα πίσω. Σε κάθε πολιτισμό, σε κάθε κοινωνία, σε κάθε οικονομία, υπάρχει ιστορικά η άνοδος, η ακμή και η πτώση! Εμείς ξεκινήσαμε την πτώση. Ευχή μου είναι να πέσουμε όσο το δυνατόν λιγότερο και στα μαλακά.

Υστερόγραφο

Από έρευνα που πραγματοποίησε το Χάρβαρντ κατά την περίοδο 1970 – 2007 σε 107 χώρες του ΟΟΣΑ, οι οποίες προσπάθησαν να πετύχουν δημοσιονομική αναπροσαρμογή σε σύντομο χρονικό διάστημα, (να πετύχουν δηλαδή μια πτώση χρέους 4,5% ως ποσοστό του ΑΕΠ σε διάστημα τριών ετών), ανακοινώθηκε πως μόλις 17 το πέτυχαν. Βγήκε επίσης το συμπέρασμα πως ο μέσος χρόνος επίτευξης αυτού του στόχου ήταν τα δώδεκα και πλέον χρόνια! Κατά τον κύριο Παπακωνσταντίνου, εμείς θα ανακάμψουμε το 2012 και τότε θα ξαναβγούν τα ομόλογά μας προς διαπραγμάτευση στις διεθνείς αγορές. Μακάρι να το καταφέρουμε, ποιος δεν θα το ήθελε. Εκτός του ότι θα σωθούμε, θα είμαστε και παγκόσμια πρωτοτυπία!

Πηγές

1. Τζων Πέρκινς «Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου»

2. Ντοκιμαντέρ από χώρες, οι οποίες έζησαν τη φρίκη

3. Ντοκιμαντέρ «Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου» του Στέλιου Κούλογλου

4. Δημοσιεύματα ελληνικού τύπου και ξένου τύπου

5. Περιοδικό «Der Spiegel»