Εισαγωγή
Εισακούγοντας την επιθυμία σας να γράφω τακτικότερα, επανέρχομαι σήμερα με ένα επίκαιρο θέμα, αυτό της εκλογής του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, με μια σειρά από στοιχεία που έφτασαν στ’ αυτιά μου από πρωτοκλασάτα στελέχη της καμπάνιας Σαμαρά και όχι μόνο, και που στα παρασκήνια συζητιόντουσαν χαμηλόφωνα μεν, έντονα δε! Δεν έχω σκοπό να σας «στεναχωρήσω», ούτε να πάρω θέση σε όλα όσα άκουσα. Θα μεταφέρω απλά τα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου, συνδυαζόμενα με κάποια γεγονότα των τελευταίων ετών, που εμένα με έβαλαν σε υποψίες και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πριν με χαρακτηρίσετε καχύποπτο ή φαντασιόπληκτο, μελετήστε τις συγκυρίες που παραθέτω και σκεφτείτε αν αποτελούν απλές συμπτώσεις.
Η εκλογική διαδικασία
Έτσι όπως τα έλεγα κι εγώ και όπως προέβλεπαν όλοι οι δημοσκόποι, η περασμένη Κυριακή ήταν γιορτή για τον Αντώνη Σαμαρά και συννεφιασμένη για τη Ντόρα Μπακογιάννη. Το χτύπημα διπλό για την οικογένεια Μητσοτάκ
η για τους αναφερθέντες λόγους και η απογοήτευση στο πρόσωπο της αξιοπρεπούς κατά τα άλλα πολιτικού, απ’ άκρη σ’ άκρη ζωγραφισμένη. Βέβαια τίποτα δεν χάθηκε για την ίδια, καθώς παραμένει ένα απ’ τα δυνατά χαρτιά της παράταξης με πολλούς οπαδούς και παράγοντες εντός κι εκτός Ελλάδος που την στηρίζουν, κάτι που έτρεξε να το παραδεχθεί από την αρχή κιόλας ο νέος αρχηγός, για να έχει καλού κακού τα νώτα του καλυμμένα και να αποφύγει πιθανή αμφισβήτηση. Καθόλου τυχαίο το ότι ο ίδιος ανέφερε πως «όλα όσα έγιναν, σφουγγάρι». Εκείνο που προκάλεσε αίσθηση ήταν το γεγονός πως η κυρία Μπακογιάννη έκανε τις δηλώσεις αποδοχής της ήττας της σχετικά νωρίτερα απ’ ότι νομίζαμε. Δύο μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν οι λόγοι που την οδήγησαν σε αυτήν της την κίνηση: ή ότι οι δικοί της εκλογικοί αντιπρόσωποι είχαν επεξεργαστεί και ανακοινώσει στην ίδια νωρίτερα μεγαλύτερο όγκο αποτελεσμάτων από ότι ο κύριος Σιούφας, ή ότι ήξερε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου ισχύει μάλλον το δεύτερο, μιας και η διαφορά των δύο πρώτων όταν έγιναν οι ανακοινώσεις ήταν μικρή και ο όγκος των ανακοινωθέντων αποτελεσμάτων όχι πάνω από 30%.
Η αρχή και το τέλος της ΠΟΛ.ΑΝ.
Είναι τυχαίο ότι το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά ξαφνικά σταματά τις εθνικιστικές κορώνες και μετριάζει, για να μην πω αλλάζει κατά 180ο, τη στάση του στο θέμα των Ιμίων; Στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, (1996), διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας. Το κόμμα της ΠΟΛ.ΑΝ. λαμβάνει 2,94% και δεν καταφέρνει για λίγους μόνο ψήφους να μπει στη Βουλή, τη στιγμή που όλοι το θεωρούσαν σίγουρο. Ο αρχηγός του δεν ζήτησε, αν και θα μπορούσε, την καταμέτρηση των άκυρων ψηφοδελτίων, τα οποία ήταν σχεδόν 200.000, αλλά άφησε το θέμα να περάσει χωρίς καμιά αντίδραση. Μετά από λίγο καιρό διαλύει το κόμμα του. Τυχαίο κι αυτό ή μήπως σημαίνει κάτι;
Επιστρέφω σε λίγο
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο κύριος Σαμαράς μένει στην αφάνεια για αρκετό χρονικό διάστημα, επανέρχεται στη ΝΔ το 2007 από τον κύριο Καραμανλή, ξεκινώντας από την Ευρωβουλή, (μήπως για να γίνει αποδεκτός και στους κόλπους της Ευρώπης;), υπουργοποιείται προς το τέλος της θητείας της ΝΔ, (Υπουργείο Πολιτισμού), για να μην τσαλακωθεί το προφίλ του, γίνεται παγκοσμίως γνωστός με τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης, οπότε το (Αμερικανικό) άστρο του άρχισε να ανατέλλει τη στιγμή που έγερνε προς δυσμάς αυτό του Καραμανλή, και νάτος τώρα στο τιμόνι του κόμματος, του οποίου έγινε αιτία να χάσει την εξουσία πριν από 16 χρόνια. Σημειωτέον δε, ότι από τη στιγμή που επέστρεψε ο κύριος Σαμαράς στη ΝΔ, σταμάτησαν οι μέχρι τότε εγκάρδιες σχέσεις μας με τη Γερμανία, (η χώρα αυτή έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια προς την Ελλάδα, καθώς πολλά μεγάλα έργα στη χώρα μας έγιναν από γερμανικές εταιρείες, όπως λ.χ. το αεροδρόμιο των Σπάτων, ο εκσυγχρονισμός του ΟΤΕ από τη Siemens κ.ά.). Η δε κυρία Μέρκελ που σε κάθε σύνοδο έβρισκε λίγο χρόνο να «τα λέει» με τον κύριο Καραμανλή, μετά απ’ αυτό ούτε στο περιθώριο δεν επιθυμούσε να τον συναντήσει.
Τα πρότυπα διακυβέρνησης
Θυμίζω πως στη χώρα μας την περίοδο μέχρι το 2005 μεσουρανούσαν πολιτικοί της «Γερμανικής Σχολής», όπως οι κκ. Σημίτης, Παπούλιας, Στεφανόπουλος, Πάγκαλος, Σουφλιάς, Μπακογιάννη (ναι καλά διαβάσατε), κ.ά., γι’ αυτό και οι επιρροές στ
ις Κυβερνήσεις μας ήταν Γερμανικής φύσεως. Ο κύριος Καραμανλής ίσως ήταν ο μόνος πολιτικός που προσπάθησε να το παίξει ανεπηρέαστος, γι’ αυτό και προτίμησε να στραφεί προς τη Ρωσία, μια χώρα που δύσκολα μπορούν να την ελέγξουν παγκόσμια συμφέροντα. Επίσης αναφέρω πως η Γερμανία ήταν η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που αντιτίθετο σθεναρά στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. οπότε τα οφέλη ήταν αμοιβαία, ενώ όποιος πολιτικός είχε την εύνοιά της θα μπορούσε ευκολότερα να αναρριχηθεί στο τιμόνι της Ένωσης, (μήπως αυτό ήταν κρυφή επιθυμία του Κώστα Σημίτη μετά τη θητεία του στο Μαξίμου;). Σήμερα από τους παραπάνω πολιτικούς κανείς δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της χώρας μας. Οι δύο που ΄χουν απομείνει, ο κύριος Παπούλιας ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει περιορισμένο πεδίο δράσης και ο κύριος Πάγκαλος, ως Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης δεν μπορεί να υψώσει φωνή, όπως θα έκανε στο παρελθόν. Τυχαίο κι αυτό;
Η φημολογούμενη συμφωνία μεταξύ Σαμαρά – Αμερικανών το 1996 έγινε επί κυβερνήσεως Κλίντον, (Δημοκρατικοί), ενώ οι κυβερνήσεις Μπους, (πατέρα και υιού), με τις οποίες διατηρούσε, αλλά και διατηρεί πολύ καλές
σχέσεις η οικογένεια Μητσοτάκη, ήταν Ρεπουμπλικάνοι. Αν υποθέσουμε πως την εκλογή της Ντόρας Μπακογιάννη θα τη στήριζαν οι παραπάνω, ήταν αναμενόμενο πως στις 29 του Νοέμβρη θα έχανε τη μάχη για την αρχηγία, καθώς στις ΗΠΑ κυβερνούν τώρα οι Δημοκρατικοί. Και το λέω αυτό γιατί διαπιστώνω –βάσει των παραπάνω– πως την περίοδο 1995 – 2005 στην Ελλάδα κυριαρχούσαν Γερμανικές επιρροές, στη συνέχεια μια μικρή ανάπαυλα – ουδετερότητα, ενώ σήμερα Αμερικανικές. Αυτό έμμεσα δηλώνει και ο κύριος Σαμαράς λέγοντας πως διαφωνεί με το γερμανικό εκλογικό μοντέλο. Τις επόμενες μέρες πάντως πρόκειται να επισκεφτεί τη Γερμανία μαζί με την κυρία Μπακογιάννη, για το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν ξέρω αν θα επιδιώξει να αναθερμάνει και τις σχέσεις μας με την κυρία Μέρκελ, προσωπικά πάντως δεν το πιστεύω.
Επίλογος
Όλα όσα έγραψα παραπάνω αποτελούν συνδυασμό πληροφοριών, μισόλογων και γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η παύση λειτουργίας του κόμματος της Πολιτικής Άνοιξης πριν 12 χρόνια θα συνδεόταν με τη σημερινή εκλογή του αρχηγού της ΝΔ. Ένα σχετικά ασήμαντο γεγονός που στην ουσία έχει ξεχαστεί, ελάχιστοι το θυμούνται και μόνο ως ιστορικό παραμένει, συνδέεται με το μέλλον της πατρίδας μας, καθώς ο νέος αρχηγός θα διεκδικήσει στις ερχόμενες εκλογές την Πρωθυπουργία! Ίσως να αποτελεί και πάγια τακτική των σχεδιαστών τέτοιων υποθέσεων, καθώς υπολογίζουν στη ασθενή μας μνήμη και έτσι γνωρίζουν ότι θα αποδεχθούμε αβίαστα το όποιο γεγονός. Πόσες άραγε παρόμοιες υποθέσεις μαγειρεύονται με γεγονότα που δρομολογήθηκαν στο παρελθόν για πράξεις που θα συμβούν στο μέλλον;
Υστερόγραφο
Εισακούγοντας την επιθυμία σας να γράφω τακτικότερα, επανέρχομαι σήμερα με ένα επίκαιρο θέμα, αυτό της εκλογής του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, με μια σειρά από στοιχεία που έφτασαν στ’ αυτιά μου από πρωτοκλασάτα στελέχη της καμπάνιας Σαμαρά και όχι μόνο, και που στα παρασκήνια συζητιόντουσαν χαμηλόφωνα μεν, έντονα δε! Δεν έχω σκοπό να σας «στεναχωρήσω», ούτε να πάρω θέση σε όλα όσα άκουσα. Θα μεταφέρω απλά τα στοιχεία που έχω στη διάθεσή μου, συνδυαζόμενα με κάποια γεγονότα των τελευταίων ετών, που εμένα με έβαλαν σε υποψίες και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Πριν με χαρακτηρίσετε καχύποπτο ή φαντασιόπληκτο, μελετήστε τις συγκυρίες που παραθέτω και σκεφτείτε αν αποτελούν απλές συμπτώσεις.
Η εκλογική διαδικασία
Έτσι όπως τα έλεγα κι εγώ και όπως προέβλεπαν όλοι οι δημοσκόποι, η περασμένη Κυριακή ήταν γιορτή για τον Αντώνη Σαμαρά και συννεφιασμένη για τη Ντόρα Μπακογιάννη. Το χτύπημα διπλό για την οικογένεια Μητσοτάκ
η για τους αναφερθέντες λόγους και η απογοήτευση στο πρόσωπο της αξιοπρεπούς κατά τα άλλα πολιτικού, απ’ άκρη σ’ άκρη ζωγραφισμένη. Βέβαια τίποτα δεν χάθηκε για την ίδια, καθώς παραμένει ένα απ’ τα δυνατά χαρτιά της παράταξης με πολλούς οπαδούς και παράγοντες εντός κι εκτός Ελλάδος που την στηρίζουν, κάτι που έτρεξε να το παραδεχθεί από την αρχή κιόλας ο νέος αρχηγός, για να έχει καλού κακού τα νώτα του καλυμμένα και να αποφύγει πιθανή αμφισβήτηση. Καθόλου τυχαίο το ότι ο ίδιος ανέφερε πως «όλα όσα έγιναν, σφουγγάρι». Εκείνο που προκάλεσε αίσθηση ήταν το γεγονός πως η κυρία Μπακογιάννη έκανε τις δηλώσεις αποδοχής της ήττας της σχετικά νωρίτερα απ’ ότι νομίζαμε. Δύο μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν οι λόγοι που την οδήγησαν σε αυτήν της την κίνηση: ή ότι οι δικοί της εκλογικοί αντιπρόσωποι είχαν επεξεργαστεί και ανακοινώσει στην ίδια νωρίτερα μεγαλύτερο όγκο αποτελεσμάτων από ότι ο κύριος Σιούφας, ή ότι ήξερε εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Κατά τη γνώμη μου ισχύει μάλλον το δεύτερο, μιας και η διαφορά των δύο πρώτων όταν έγιναν οι ανακοινώσεις ήταν μικρή και ο όγκος των ανακοινωθέντων αποτελεσμάτων όχι πάνω από 30%. Οι πληροφορίες που ακούγονταν στους στενούς κύκλους των δύο υποψηφίων και οι οποίες μου μεταφέρθηκαν από ανθρώπους που δεν έχω λόγους να αμφισβητήσω, αλλά και μια σειρά γεγονότων που προηγήθηκαν, ακολούθησαν και τις ενισχύουν, με κάνουν να αντιληφθώ πως κάτι μας διέφυγε. Δυστυχώς η εκλογική διαδικασία δεν ήταν και τόσο αγνή όσο θα ήθελαν να πιστέψουμε πως είναι. Αποτελεί την αιχμή μιας σειράς διεργασιών οι οποίες κρατούν χρόνια, με μόνο σκοπό την εκτέλεση ενός «σχεδίου», αυτού της εκλογής του κυρίου Σαμαρά στη θέση του τιμονιού της ΝΔ. Πότε όμως καταστρώθηκε αυτό το σχέδιο, από ποιον και με τι ανταλλάγματα; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω να θυμηθούμε γεγονότα, πολλά από τα οποία πέρασαν απαρατήρητα, να τα συνδέσουμε μεταξύ τους και να διαπιστώσουμε αν αυτοί που τα συζητούν σήμερα έχουν κάποια βάση.
Η αρχή και το τέλος της ΠΟΛ.ΑΝ.
Όπως θα θυμάστε ο κύριος Σαμαράς υπηρέτησε την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως Υπουργός Εξωτερικών, απολύθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων/νο Καραμανλή εξ αιτίας του Σκοπιανού και δημιούργησε την Πολιτική Άνοιξη, αποσπώντας βουλευτές από τη ΝΔ, με αποτέλεσμα να ρίξει την Κυβέρνηση. Θυμίζω πως ο τελευταίος βουλευτής που αποχώρησε απ’ το κόμμα της ΝΔ, ήταν ο Γιώργος Συμπιλίδης, ο μετέπειτα
, όχι φυσικά τυχαία, γενικός διευθυντής της ΠΟΛ.ΑΝ. Το κόμμα τα πήγε σχετικά καλά στις εκλογές του 1993, μπαίνοντας στη βουλή και δίνοντας στην ουσία το προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ, αφού οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ανήκαν στη ΝΔ. Ο κόσμος αντέδρασε θετικά στο εγχείρημα Σαμαρά και όλοι ανέμεναν πως το μέλλον του κόμματος θα είναι λαμπρό! Ο ιδεολογικός προσανατολισμός της ΠΟΛ.ΑΝ. χαρακτηρίστηκε από τους Αμερικανούς ως εθνικιστικός, αφού αντιτίθετο στις ενέργειές τους και προάσπιζε τα εθνικά μας συμφέροντα. Ένα από τα βασικά συνθήματα της εποχής ήταν το «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Οι προοπτικές ήταν αρκετά θετικές, καθώς την εποχή εκείνη ήταν στην επικαιρότητα το Σκοπιανό και η διεκδίκηση από τη γείτονα του ονόματος Μακεδονία. Η Αμερικανική πλευρά παρακολουθούσε σαφώς προβληματισμένη και με προσοχή τις κινήσεις του νέου πολιτικού σχηματισμού, καθώς οι απόψεις του ίσως μελλοντικά δημιουργούσαν εμπόδια στην εφαρμογή των δικών της σχεδίων στην περιοχή, όπως κι έγινε.
, όχι φυσικά τυχαία, γενικός διευθυντής της ΠΟΛ.ΑΝ. Το κόμμα τα πήγε σχετικά καλά στις εκλογές του 1993, μπαίνοντας στη βουλή και δίνοντας στην ουσία το προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ, αφού οι περισσότεροι ψηφοφόροι του ανήκαν στη ΝΔ. Ο κόσμος αντέδρασε θετικά στο εγχείρημα Σαμαρά και όλοι ανέμεναν πως το μέλλον του κόμματος θα είναι λαμπρό! Ο ιδεολογικός προσανατολισμός της ΠΟΛ.ΑΝ. χαρακτηρίστηκε από τους Αμερικανούς ως εθνικιστικός, αφού αντιτίθετο στις ενέργειές τους και προάσπιζε τα εθνικά μας συμφέροντα. Ένα από τα βασικά συνθήματα της εποχής ήταν το «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Οι προοπτικές ήταν αρκετά θετικές, καθώς την εποχή εκείνη ήταν στην επικαιρότητα το Σκοπιανό και η διεκδίκηση από τη γείτονα του ονόματος Μακεδονία. Η Αμερικανική πλευρά παρακολουθούσε σαφώς προβληματισμένη και με προσοχή τις κινήσεις του νέου πολιτικού σχηματισμού, καθώς οι απόψεις του ίσως μελλοντικά δημιουργούσαν εμπόδια στην εφαρμογή των δικών της σχεδίων στην περιοχή, όπως κι έγινε. Η χάρη θέλει αντίχαρη
Τον Ιανουάριο του 1996 μεσουρανούσε η υπόθεση των Ιμίων, (στην οποία σκοπεύω όπως έχω δεσμευτεί, μελλοντικά να αναφερθώ). Όπως θα θυμάστε αυτός που θεωρήθηκε ως η αιτία να διαρρεύσει το θέμα στα ΜΜΕ ήταν ο Αντώνης Σαμαράς, ο ο
ποίος φέρεται ότι έδωσε πληροφορίες που πιθανόν γνώριζε πριν το ξέσπασμα της κρίσης, στο δημοσιογράφο Αντώνη Φουρλή, ώστε αυτός με τη σειρά του να τις διοχετεύσει στον Τύπο και να πάρει το θέμα την έκταση που πήρε. Η αγανάχτηση της Αμερικανικής πλευράς ήταν εμφανής, καθώς αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν τις επιδιώξεις τους, δίχως φυσικά το ατυχές αυτό γεγονός να αποτέλεσε την κύρια αιτία της αλλαγής των σχεδίων τους, (αν και συνηγόρησε). Θα μπορούσαν βέβαια να «εξαφανίσουν» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά αντ’ αυτού φαίνεται να αποφάσισαν να τον προσεγγίσουν για να δούνε «πού το πάει», αλλά και ποιοι ενδεχομένως να κρύβονται πίσω του. Έτσι, στις 30 Ιανουαρίου 1996, διαρρέει η πληροφορία ότι ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τόμας Νάιλς, έστειλε τον πολιτικό του σύμβουλο, Ρόμπερτ Μπέκερ να συναντήσει το γενικό διευθυντή του κόμματος, Γιώργο Συμπιλίδη. Μεταξύ των θεμάτων που ακούστηκε πως συζητήθηκαν ήταν και ο μετριασμός των τόνων του κυρίου Σαμαρά στο θέμα των Ιμίων. Και επειδή τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντίκρισμα, γιατί να μην υποθέσουμε πως έγινε και κάποιου άλλου είδους διαπραγμάτευση, η οποία και άλλαξε ριζικά τα μελλοντικά σχέδια της ΠΟΛ.ΑΝ. με «υποσχέσεις» οι οποίες ξεπληρώνονται σήμερα; Θα μου πείτε πως τα βλέπω όλα συνωμοτικά, αλλά ακολουθείστε τη συνέχεια των γεγονότων και δείτε πώς κολλάνε και τα επόμενα! 
ποίος φέρεται ότι έδωσε πληροφορίες που πιθανόν γνώριζε πριν το ξέσπασμα της κρίσης, στο δημοσιογράφο Αντώνη Φουρλή, ώστε αυτός με τη σειρά του να τις διοχετεύσει στον Τύπο και να πάρει το θέμα την έκταση που πήρε. Η αγανάχτηση της Αμερικανικής πλευράς ήταν εμφανής, καθώς αναγκάστηκαν να αναπροσαρμόσουν τις επιδιώξεις τους, δίχως φυσικά το ατυχές αυτό γεγονός να αποτέλεσε την κύρια αιτία της αλλαγής των σχεδίων τους, (αν και συνηγόρησε). Θα μπορούσαν βέβαια να «εξαφανίσουν» τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά αντ’ αυτού φαίνεται να αποφάσισαν να τον προσεγγίσουν για να δούνε «πού το πάει», αλλά και ποιοι ενδεχομένως να κρύβονται πίσω του. Έτσι, στις 30 Ιανουαρίου 1996, διαρρέει η πληροφορία ότι ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τόμας Νάιλς, έστειλε τον πολιτικό του σύμβουλο, Ρόμπερτ Μπέκερ να συναντήσει το γενικό διευθυντή του κόμματος, Γιώργο Συμπιλίδη. Μεταξύ των θεμάτων που ακούστηκε πως συζητήθηκαν ήταν και ο μετριασμός των τόνων του κυρίου Σαμαρά στο θέμα των Ιμίων. Και επειδή τίποτα δεν γίνεται χωρίς αντίκρισμα, γιατί να μην υποθέσουμε πως έγινε και κάποιου άλλου είδους διαπραγμάτευση, η οποία και άλλαξε ριζικά τα μελλοντικά σχέδια της ΠΟΛ.ΑΝ. με «υποσχέσεις» οι οποίες ξεπληρώνονται σήμερα; Θα μου πείτε πως τα βλέπω όλα συνωμοτικά, αλλά ακολουθείστε τη συνέχεια των γεγονότων και δείτε πώς κολλάνε και τα επόμενα! 
Είναι τυχαίο ότι το κόμμα του Αντώνη Σαμαρά ξαφνικά σταματά τις εθνικιστικές κορώνες και μετριάζει, για να μην πω αλλάζει κατά 180ο, τη στάση του στο θέμα των Ιμίων; Στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, (1996), διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας. Το κόμμα της ΠΟΛ.ΑΝ. λαμβάνει 2,94% και δεν καταφέρνει για λίγους μόνο ψήφους να μπει στη Βουλή, τη στιγμή που όλοι το θεωρούσαν σίγουρο. Ο αρχηγός του δεν ζήτησε, αν και θα μπορούσε, την καταμέτρηση των άκυρων ψηφοδελτίων, τα οποία ήταν σχεδόν 200.000, αλλά άφησε το θέμα να περάσει χωρίς καμιά αντίδραση. Μετά από λίγο καιρό διαλύει το κόμμα του. Τυχαίο κι αυτό ή μήπως σημαίνει κάτι;
Επιστρέφω σε λίγο
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο κύριος Σαμαράς μένει στην αφάνεια για αρκετό χρονικό διάστημα, επανέρχεται στη ΝΔ το 2007 από τον κύριο Καραμανλή, ξεκινώντας από την Ευρωβουλή, (μήπως για να γίνει αποδεκτός και στους κόλπους της Ευρώπης;), υπουργοποιείται προς το τέλος της θητείας της ΝΔ, (Υπουργείο Πολιτισμού), για να μην τσαλακωθεί το προφίλ του, γίνεται παγκοσμίως γνωστός με τα εγκαίνια του μουσείου της Ακρόπολης, οπότε το (Αμερικανικό) άστρο του άρχισε να ανατέλλει τη στιγμή που έγερνε προς δυσμάς αυτό του Καραμανλή, και νάτος τώρα στο τιμόνι του κόμματος, του οποίου έγινε αιτία να χάσει την εξουσία πριν από 16 χρόνια. Σημειωτέον δε, ότι από τη στιγμή που επέστρεψε ο κύριος Σαμαράς στη ΝΔ, σταμάτησαν οι μέχρι τότε εγκάρδιες σχέσεις μας με τη Γερμανία, (η χώρα αυτή έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια προς την Ελλάδα, καθώς πολλά μεγάλα έργα στη χώρα μας έγιναν από γερμανικές εταιρείες, όπως λ.χ. το αεροδρόμιο των Σπάτων, ο εκσυγχρονισμός του ΟΤΕ από τη Siemens κ.ά.). Η δε κυρία Μέρκελ που σε κάθε σύνοδο έβρισκε λίγο χρόνο να «τα λέει» με τον κύριο Καραμανλή, μετά απ’ αυτό ούτε στο περιθώριο δεν επιθυμούσε να τον συναντήσει.
Τα πρότυπα διακυβέρνησης
Θυμίζω πως στη χώρα μας την περίοδο μέχρι το 2005 μεσουρανούσαν πολιτικοί της «Γερμανικής Σχολής», όπως οι κκ. Σημίτης, Παπούλιας, Στεφανόπουλος, Πάγκαλος, Σουφλιάς, Μπακογιάννη (ναι καλά διαβάσατε), κ.ά., γι’ αυτό και οι επιρροές στ
ις Κυβερνήσεις μας ήταν Γερμανικής φύσεως. Ο κύριος Καραμανλής ίσως ήταν ο μόνος πολιτικός που προσπάθησε να το παίξει ανεπηρέαστος, γι’ αυτό και προτίμησε να στραφεί προς τη Ρωσία, μια χώρα που δύσκολα μπορούν να την ελέγξουν παγκόσμια συμφέροντα. Επίσης αναφέρω πως η Γερμανία ήταν η μόνη Ευρωπαϊκή χώρα που αντιτίθετο σθεναρά στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ε.Ε. οπότε τα οφέλη ήταν αμοιβαία, ενώ όποιος πολιτικός είχε την εύνοιά της θα μπορούσε ευκολότερα να αναρριχηθεί στο τιμόνι της Ένωσης, (μήπως αυτό ήταν κρυφή επιθυμία του Κώστα Σημίτη μετά τη θητεία του στο Μαξίμου;). Σήμερα από τους παραπάνω πολιτικούς κανείς δεν παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα της χώρας μας. Οι δύο που ΄χουν απομείνει, ο κύριος Παπούλιας ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει περιορισμένο πεδίο δράσης και ο κύριος Πάγκαλος, ως Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης δεν μπορεί να υψώσει φωνή, όπως θα έκανε στο παρελθόν. Τυχαίο κι αυτό; Η φημολογούμενη συμφωνία μεταξύ Σαμαρά – Αμερικανών το 1996 έγινε επί κυβερνήσεως Κλίντον, (Δημοκρατικοί), ενώ οι κυβερνήσεις Μπους, (πατέρα και υιού), με τις οποίες διατηρούσε, αλλά και διατηρεί πολύ καλές
σχέσεις η οικογένεια Μητσοτάκη, ήταν Ρεπουμπλικάνοι. Αν υποθέσουμε πως την εκλογή της Ντόρας Μπακογιάννη θα τη στήριζαν οι παραπάνω, ήταν αναμενόμενο πως στις 29 του Νοέμβρη θα έχανε τη μάχη για την αρχηγία, καθώς στις ΗΠΑ κυβερνούν τώρα οι Δημοκρατικοί. Και το λέω αυτό γιατί διαπιστώνω –βάσει των παραπάνω– πως την περίοδο 1995 – 2005 στην Ελλάδα κυριαρχούσαν Γερμανικές επιρροές, στη συνέχεια μια μικρή ανάπαυλα – ουδετερότητα, ενώ σήμερα Αμερικανικές. Αυτό έμμεσα δηλώνει και ο κύριος Σαμαράς λέγοντας πως διαφωνεί με το γερμανικό εκλογικό μοντέλο. Τις επόμενες μέρες πάντως πρόκειται να επισκεφτεί τη Γερμανία μαζί με την κυρία Μπακογιάννη, για το συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Δεν ξέρω αν θα επιδιώξει να αναθερμάνει και τις σχέσεις μας με την κυρία Μέρκελ, προσωπικά πάντως δεν το πιστεύω. Επίλογος
Όλα όσα έγραψα παραπάνω αποτελούν συνδυασμό πληροφοριών, μισόλογων και γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η παύση λειτουργίας του κόμματος της Πολιτικής Άνοιξης πριν 12 χρόνια θα συνδεόταν με τη σημερινή εκλογή του αρχηγού της ΝΔ. Ένα σχετικά ασήμαντο γεγονός που στην ουσία έχει ξεχαστεί, ελάχιστοι το θυμούνται και μόνο ως ιστορικό παραμένει, συνδέεται με το μέλλον της πατρίδας μας, καθώς ο νέος αρχηγός θα διεκδικήσει στις ερχόμενες εκλογές την Πρωθυπουργία! Ίσως να αποτελεί και πάγια τακτική των σχεδιαστών τέτοιων υποθέσεων, καθώς υπολογίζουν στη ασθενή μας μνήμη και έτσι γνωρίζουν ότι θα αποδεχθούμε αβίαστα το όποιο γεγονός. Πόσες άραγε παρόμοιες υποθέσεις μαγειρεύονται με γεγονότα που δρομολογήθηκαν στο παρελθόν για πράξεις που θα συμβούν στο μέλλον;
Υστερόγραφο
«Η φύση πλανεύει τα πάντα. Ότι ζει σε αυτή και ότι αναπνέει. Μόνη αλήθεια η πηγή. Μόνη ζωή και μόνο λάθος».
