Είδα με μεγάλη μου ικανοποίηση πως η Βατραχομυομαχία άρεσε πολύ. Ήταν όντως μια ευφάνταστη προσέγγιση των γεγονότων της προεκλογικής περιόδου στη χώρα μας, σε παραλληλισμό με το εν λόγω ζωικό έπος. Τα σχόλιά σας επιεικώς υπέροχα και το E-Mail φανατικού αναγνώστη του ιστολογίου με ντοκουμέντα εφημερίδων παρελθόντων προεκλογικών περιόδων, κάτι παραπάνω από απολαυστικό! Το έπος ολόκληρο στη διασκευή που το αναφέρω βρίσκεται υπό μορφήν pdf στην ιστοσελίδα:
Πολλά απ΄ αυτά τα οποία λοιπόν έγραφα, βλέπω πως βγαίνουν όντως αληθινά. Οποία σύμπτωσις θα μου πείτε! Δεν χρειαζόταν και ιδιαίτερες ικανότητες να προβλεφθούν τα επικείμενα. Το αντίθετο μάλιστα. Και ο πιο άσχετος θα μπορούσε με σχετική ακρίβεια να μαντέψει το εκλογικό αποτέλεσμα, το μέλλον της απερχόμενης παράταξης και τις πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης. Εκείνο που δημιούργησε εντύπωση και συζη
τήθηκε αρκετά είναι το γεγονός της «χαράς» που ένοιωσε η αμερικανική πλευρά για την εκλογή του κ. Παπανδρέου ως νέου Πρωθυπουργού της χώρας. Τώρα, αν ήταν περισσότερο χαρά ή ανακούφιση εκ μέρους των συμμάχων μας, που βγήκε απ΄ τη μέση το βασικό εμπόδιο στην εφαρμογή των σχεδίων τους στην ευρύτερη περιοχή, αυτό μπορεί να κριθεί και από το γεγονός πως ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν από τους πρώτους που τηλεφώνησε να συγχαρεί για το εκλογικό αποτέλεσμα το νικητή. Δεν ενδιαφέρεσαι για τη ροή των αποτελεσμάτων σε μια τόσο μικρή χώρα, αν δεν είναι υψίστης σημασίας για σένα. Εκτός αν το γνωρίζεις εκ των προτέρων και απλά τηλεφωνείς για τα συχαρίκια! Βέβαια ο κύριος Παπανδρέου είναι γνωστός για τις υπηρεσίες του προς τις ΗΠΑ, όταν όντας Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, η αμερικανική βάση στη Σούδα της Κρήτης χαρακτηρίστηκε ως η δεύτερη σημαντικότερη παγκοσμίως για τη στήριξη των εχθροπραξιών των «συμμάχων» κατά του Ιράν και του Αφγανιστάν. «Αβρόχοις ποσί», (ακούραστα), από τότε ο κος Παπανδρέου πήρε το «χρίσμα» και νάτος μερικά χρόνια μετά φιγουράρει ως σωτήρας, ως ο μόνος που μπορεί να μας βγάλει από τη δίνη στην οποία μας έριξε ο απερχόμενος σχηματισμός.Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου
Στη Γαλλία του 16ου αιώνα, βρισκόταν σε εξέλιξη μια έντονη θρησκευτική διαμάχη μεταξύ προτεσταντών και καθολικών, η οποία κορυφώθηκε με 
τη σφαγή των Ουγενότων, (προτεσταντών), από τους καθολικούς στις 24 Αυγούστου του 1572 στο Παρίσι, ανήμερα του Αγίου Βαρθολομαίου και είχε σαν αποτέλεσμα να θανατωθούν πάνω από 30,000 Γάλλοι καθ’ όλη τη διάρκεια των εχθροπραξιών. Βασικότατο ρόλο έπαιξε, (όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις άλλωστε), το παλάτι και οι προσωπικές επιδιώξεις των εκάστοτε κυβερνώντων, (στην περίπτωση της Γαλλίας είχε συνδεθεί άμεσα το παλάτι με την εξωτερική πολιτική της χώρας, η οποία επηρεάζονταν από τις εξεγέρσεις σε Ολλανδία και Βέλγιο). Ο πολιτικός και στρατιωτικός διαχωρισμός του κράτους σε καθολικούς και προτεστάντες είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός είδους βεντέτας μεταξύ των δύο παρατάξεων, με τελική κατάληξη τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, υπό την καθοδήγηση της βασίλισσας Αικατερίνης των Μεδίκων και του βασιλιά Καρόλου του Θ’. Οι διαστάσεις που πήρε το κίνημα δεν ήταν δυνατόν να τεθούν υπό έλεγχο, γι’ αυτό και είχε την τραγική αυτή κατάληξη.
Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι σύγχρονοι «Ουγενότοι» φαγώθηκαν μόνοι τους. Βέβαια, οι «σφαγές» στις μέρες μας είναι πιο διακριτικές αλλά το ίδιο οδυνηρές, σε σημείο που ο παθών να επιδιώκει καλύτερα τον πραγματικό θάνατο, παρά την συνεχή κηδεία από τα ΜΜΕ και την καταδίκη σε αιώνια αφάνεια! Γεγονός είναι πως στο διάστημα της πενταετούς διακυβέρνησης από τη ΝΔ, οι σεμνοί και ταπεινοί μας άρχοντες φρόν
τιζαν ξεδιάντροπα να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, με κινήσεις οι οποίες έφταναν πολλές φορές να βγάζουν μάτι και να τυγχάνουν καθολικής κατακραυγής, με αποτέλεσμα ένας – ένας οι πρωταγωνιστές να απομακρύνονται από τις θέσεις που κατείχαν. Έτσι είδαμε τους κ.κ. Τσιτουρίδη, Ρουσόπουλο, Ρεγκούζα, Παυλόπουλο, Μαρκογιαννάκη, Μαγγίνα, Βουλγαράκη, Παυλίδη, Λιάπη, Βαρβιτσιώτη, (το νεότερο), Ζαχόπουλο και άλλα μη πρωτοκλασάτα στελέχη της παράταξης να εμπλέκονται σε τρανταχτά σκάνδαλα και να αποκομίζουν τεράστια προσωπικά οφέλη εις βάρος του Ελληνικού δημοσίου, ή να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κόμματος, λες και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν αυτό και όχι η προσπάθεια για το όφελος της χώρας. Όλοι τους, τώρα που η παράταξη πάτωσε, ξεσπάθωσαν κατά του αρχηγού τους, θέλοντας να τον παρουσιάσουν ως το μοναδικό υπεύθυνο της κατάντιας τούτης. Όχι πως δεν φέρει ευθύνες φυσικά, καθ’ ότι αυτός είναι ο μαέστρος, αλλά κατά βάθος άλλοι του έσκαψαν το λάκκο. Τώρα παρουσιάζεται από τους παραπάνω κύριους ως «άχθος αρούρης», (έκφραση που χρησιμοποιείται για κάποιον ο οποίος δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα), αλλά αυτός δεν πτοείται, τους απαντά, «γαία πυρί μειχθήτω», (ας γίνουν όλα στάχτη) και στρίβει αριστερά. Χάιδεψε όπως χαρακτηριστικά είπε και ο αρχηγός του ΛΑΟΣ το νέο πρωθυπουργό και του έστρωσε το χαλί να διαβεί, αφήνοντας έντονα να πλανάται η υπόνοια, ότι κάποιου είδους συμφωνία μεσολάβησε ανάμεσα στους δύο ισχυρούς άνδρες της πολιτικής. Και αυτό εννόησε όποιος άκουσε το «κύκνειο άσμα» του κυρίου Καραμανλή στη Βουλή, κατά την πρώτη της συνεδρίαση, (κύκνειο άσμα είναι η κραυγή-τραγούδι που βγάζει ο κύκνος λίγο πριν πεθάνει).
Δεν ήταν και λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν με ακρίβεια το χρόνο διακυβέρνησης της χώρας μας από τη ΝΔ, (έναν εκ των οποίων τυγχάνει να γνωρίζω) και πιστέψτε με, δεν έπεσαν έξω. Σε ένα μόνο θέμα μπορώ να τους θεωρήσω ανακριβείς: στο γεγονός ότι ανέφεραν έντονα πως μέσα σε αυτή την πενταετία θα συμβεί μια διένεξη μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, για θέματα αφορούντα το Αιγαίο, κάτι σα μια μίνι πολεμική σύρραξη δηλαδή, με ελάχιστη διάρκεια και μόνο με περιορισμένες υλικές απώλειες και απ’ τις δύο πλευρές, κάτι το οποίο φυσικά δεν έγινε. Η Ελλάδα πάντως φέτος κατά κάποιο τρόπο το περίμενε, γι’ αυτό και το καλοκαίρι που μας πέρασε φρόντισε να έχει έντονη παρουσία με ειδικές δυνάμεις στρατού σε όλες τις βραχονησίδες στο Αιγαίο. Ελπίζω μόνο το γεγονός πως δεν έγινε τίποτα, να μην οφείλεται σε προσωρινή αναβολή, αλλά να είναι μόνιμο.
Το μεγάλο παιχνίδι της διαδοχής παίζεται τώρα μεταξύ Ντόρ
ας Μπακογιάννη και Αντώνη Σαμαρά, (του Υπ. ΕΞ. της κυβέρνησης Μητσοτάκη και μετέπειτα αρχηγού της Πολιτικής Άνοιξης, ο οποίος χάθηκε για αρκετά χρόνια, για να επανέλθει ως Υπουργός Πολιτισμού λίγους μήνες πριν τις εκλογές, ώστε μέσα στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα να μπορέσουν οι συνεργάτες του να του φτιάξουν το προφίλ για να φιγουράρει τώρα ως υποψήφιος αρχηγός της ΝΔ). Η πρώτη έχει πολύ καλές διασυνδέσεις με τις ΗΠΑ και ο δεύτερος τελεί παλαιόθεν αγαπημένο τέκνο των Bilderberg και χαίρει της στήριξης του αποτυχημένου και αφερέγγυου κατ’ εμέ κυρίου Αβραμόπουλου, επίσης καλού παιδιού της παραπάνω λέσχης, ο οποίος απέτυχε στο Δήμο Αθηναίων, στο κόμμα που ήθελε να ιδρύσει, αλλά και στο υπουργείο Υγείας. Φυσικά, θα «εκλεγεί» αυτός που θα υποσχεθεί «γη και ύδωρ» στους συμμάχους και ταυτόχρονα θα απαιτήσει τα λιγότερα! Καθόλου τυχαίο το γεγονός πως οι δημοσκόποι φροντίζουν να παρουσιάζουν τους δύο επικρατέστερους υποψήφιους με διαφορά στήθους στις προτιμήσεις μας, (τελευταία ανοίγουν την ψαλίδα υπέρ του κυρίου Σαμαρά), ώστε να αποδεχτούμε το ίδιο εύκολα τη μία ή την άλλη εκλογή, αλλά και οι ίδιοι να παραμένουν αγχωμένοι και να είναι στην τσίτα, καθώς το αποτέλεσμα μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί! Ο μπαμπάς και ο αδελφός Μητσοτάκης πάντως είναι εξαφανισμένοι και μόνον από τα παρασκήνια, κυρίως ο πρώτος, προσπαθούν να επηρεάσουν τα γεγονότα. Πάντως, αν εκλεγεί ο Αντώνης Σαμαράς, (όπως όλα δείχνουν εκτός απροόπτου αυτός θα αναλάβει το κόμμα), θα αποτελεί για τη μεν οικογένεια Μητσοτάκη διπλό πλήγμα, καθώς αυτός ήταν η αιτία της πτώσης της κυβέρνησης του επίτιμου το 1993, (όχι άδικα, καθώς δεν ενέδωσε στο παιχνίδι ευτελισμού της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας -σε σκοπιανό και ελληνοτουρκικά- με το περιβόητο «σύμφωνο φιλίας» και της παραχώρ
ησης στους Τούρκους κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο, απωθημένο του κυρίου Μητσοτάκη από παλιά, όταν όντας ΥΠ.ΕΞ. της κυβέρνησης Καραμανλή πριν το 1981, προετοίμαζε το έδαφος, αλλά δεν ενέδωσαν οι μετέπειτα κυβερνήσεις Παπανδρέου, με αποτέλεσμα το Σισμίκ και τα Ίμια*), και τώρα της πιθανής μη εκλογής της θυγατέρας του στην αρχηγία του κόμματος, για όλους δε εμάς τους υπόλοιπους άλλη μια νέα είσοδο σε περίοδο μη αξιόλογων πολιτικών αρχηγών. Γιατί κι η Ντόρα να επικρατήσει δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω, αφού θα συνεχίσει την πολιτική του πατρός της, στα εξωτερικά θέματα, στα οποία εκπαιδεύτηκε άψογα όταν ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του μπαμπά της, αλλά και όπως έπραττε άλλωστε ως ΥΠ. ΕΞ. τόσον καιρό. Τα εσωτερικά μας δεν ενδιαφέρουν και πολύ τους εποπτεύοντες τα τεκταινόμενα.
Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει πως η πρώτη γενιά δημιουργεί, η δεύτερη συντηρεί και η τρίτη καταστρέφει. Αν λοιπόν δεχθούμε πως οι Κινέζοι έχουν δίκιο και δεδομένου ότι ο νέος Πρωθυπουργός είναι τρίτης γενιάς, (όχι κινητού, όπως πολλοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν το χαρακτηρισμό, παραλληλίζοντας τις ικανότητές του με αυτές των κινητών 3G), τότε ετοιμαστείτε για μεγάλες ανακατωσούρες στον εσωτερικό και τον εξωτερικό τομέα της χώρας
μας. Ο κύβος ερρίφθη με τις πρώτες κινήσεις των επιτελείων στη οικονομία και το ασφαλιστικό, με σκοπό να διορθωθούν τα χάλια μας. Ελπίζω μόνο να μη μοιάσουν στο πλιάτσικο στους προηγούμενους, γιατί τότε είναι που καήκαμε. Μια επικοινωνιακά καλή, αλλά στην πράξη άκαιρη προσπάθεια ήταν αυτή της στελέχωσης των γραμματειών Υπουργείων και διαφόρων υπηρεσιών, μέσω διαδικτυακών αιτήσεων. Άκαιρη, γιατί από τη μια κανείς Υπουργός δεν θα δεχθεί να έχει γενικό γραμματέα κάποιον άγνωστο, καθ’ ότι η θέση αυτή ανατίθεται σε πρόσωπα του εγγύτερου περιβάλλοντος, άμεσης εμπιστοσύνης και φυσικά που έχουν προεκλογικά τρέξει για την εκλογή του εν λόγω προσώπου. Πώς λοιπόν να τα παρακάμψουν όλα αυτά στο βωμό της αξιοκρατίας, της επιλογής βάσει των πραγματικών δυνατοτήτων των υποψηφίων; Από την άλλη, πέραν των περγαμηνών και των πτυχίων ο υποψήφιος θα πρέπει να διαθέτει και άριστες γνώσεις δημόσιας διοίκησης, (και εννοώ της πραγματικής και όχι της θεωρητικής), για την οποία μέχρι στιγμής δεν έχει γραφτεί κανένα βιβλίο, άρα δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο. Οπότε καταλαβαίνετε…
Ή καλύτερα, η εξουσία φανερώνει τις ικανότητες του ανθρώπου. Αυτό περιμένει περιχαρής ολόκληρη η επικράτεια να δει από τη νέα κυβέρνηση. Να δείξει ο νέος Πρωθυπουργός τις ικανότητές του, ως ηγέτης Κράτους και ως αρχηγός κόμματος. Φαίνεται όμως να έχει τάξει γη και ύδωρ στους αρωγούς της εκλογής του και σπεύδει να εκτε
λέσει τις υποσχέσεις που έδωσε, σε ότι αφορά θέματα ενέργειας, φυσικών πόρων και οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο πως μέσα σε ένα μήνα από την ανάληψη καθηκόντων ήρθαν στην Αθήνα οι Μπαν Κι Μουν και Σόρος, (ο τελευταίος μάλιστα για βαφτίσια!) και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε δύο φορές, (μια προεκλογικά και μια μετά), με παράγοντες των ίδιων συμφερόντων. Η πολιτική της κυβέρνησης, προς το παρόν, κάθε άλλο παρά φιλολαϊκή μπορεί να χαρακτηριστεί. Άρχισαν ήδη οι κατ’ ιδίαν συναντήσεις ανθρώπων του στενού κύκλου του Πρωθυπουργού με επιχειρηματικούς παράγοντες για το μοίρασμα των μελλοντικών δημοσίων έργων, κατά το σύνηθες, προσεκτικά όμως αυτή τη φορά μη γίνουμε από νωρίς βούκινο! Αν και η απελθούσα κυβέρνηση έδωσε μια πρώτη γεύση όσων θα επέλθουν, στον τομέα των αυξήσεων κ.λπ. η διαπίστωση πως το έλλειμμα της οικονομίας μας ξεπερνάει το 12% αποτελεί μια καλή δικαιολογία για να ενταχθούμε σε καθεστώς επιτήρησης από τον ερχόμενο Φεβρουάριο και για μια σειρά από νέα φορομπηχτικά μέτρα. Μαθαίνω πως ετοιμάζεται νέο φορολογικό νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα αντιστοιχεί στον καθένα μας μία καρτέλα εσόδων – εξόδων, στην οποίαν θα ελέγχονται τα εισοδήματά μας, (ακόμη και πόσα πακέτα τσιγάρα καπνίζουμε, αν δεν καταφέρουν να μας το κόψουν με τις νέες ρυθμίσεις κι αυτό), κι αν αποδειχθεί πως ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που φαινομενικά βγάζουμε, τότε μαύρο φίδι που μας έφαγε. Η προσπάθεια γίνεται προφανώς για να εντοπιστούν αφορολόγητα εισοδήματα, κυρίως ελευθέρων επαγγελματιών ή όσων παρέχουν υπηρεσίες χωρίς απόδειξη. Θα κάνω την ίδια ερώτηση όπως και παλαιότερα: Γιατί δεν ψάχνονται πρώτα αυτοί που από την εμπλοκή τους και μόνο στην πολιτική έχουν πλουτίσει, γιατί δεν εξετάζουν όσους πολιτικούς και εταιρείες εμπλέκονται σε υπεράκτιες δραστηριότητες, σε φορολογικούς παραδείσους και αποκρύπτουν εισοδήματα; Το δημόσιο γιατί δεν παραδειγματίζεται και δεν προσπαθεί να νοικοκυρευτεί, αφού από συστάσεως του Κράτους οι ισολογισμοί του είναι πάντα αρνητικοί; Τι ζόρι τραβάει, αν οι δικοί μας βγάζουν έστω και λίγο περίσσευμα; Αυτό θα τους γλιτώσει;
Βαδίζει στο δρόμο που ετοίμασε η ΝΔ και μας δίνει μια γεύση από νωρίς για τον τρόπο αναθέρμανσης των κρατικών εισροών. «Κομίζει γλαύκας*», (φέρνει κουκουβάγιες), ο κος Παπανδρέου, λέγοντας πως η οικονομία μας δεν πάει καλά, πως η δημόσια διοίκηση δεν είναι η καλύτερη, (είδατε τι θέση λάβαμε σε παγκόσμια κατάταξη: 71η ), πως το έλλειμμα ξεπέρασε το 12%. Αυτά τα γνωρίζουν πλέον και τα παιδιά του δημοτικού. Εκείνο που περιμένουμε ν’ ακούσουμε από τον ίδιο είναι πώς θα μπορέσει να μας συγκρατήσει σ’ αυτήν την κατηφοριά που πήραμε, χωρίς να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Τα μέτρα που ακούγονται ως τώρα συντελούν στο να ανοίγει η ψαλίδα ανάμεσα στα μικρά και στα μεγάλα εισοδήματα. Οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι, οι πλούσιοι αν δεν γίνουν πλουσιότεροι θα παραμείνουν πλούσιοι. Με αυξήσεις βασικών αγαθών, όπως τρόφιμα, καύσιμα, τέλη κυκλοφορίας, διόδια, κόμιστρα, ποτά, τσιγάρα κ.ά. μπορεί να τονωθεί προσωρινά η οικονομία, αλλά μακροπρόθεσμα το πρόβλημα παραμένει, καθώς αν ο πολύς κόσμος δεν έχει να ξοδέψει, θα περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Για ποιο λόγο ας πούμε ο καημένος ο συνταξιούχος, που δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει νέο αυτοκίνητο, να αναγκαστεί από φέτος να πληρώσει διπλά τέλη κυκλοφορίας, επειδή αυτό που έχει κυκλοφόρησε πριν το 2000; Άντε να του εξηγήσεις πως αυτό το μέτρο εφαρμόζεται για την προστασία του περιβάλλοντος και όχι για εισπρακτικούς λόγους. Κι ο πλέον αφελής δεν θα πεισθεί! Σε τέτοια τείχη θα έπρεπε να επιμείνει ο κος Παπανδρέου στην ομιλία του στη σχετική επέτειο του Βερολίνου και να ζητήσει τη συνδρομή των εταίρων μας, αλλά επιμελώς το παρέκαμψε προτιμώντας να αναφερθεί στην πολύπαθη Κύπρο και να παραλληλίσει το Βερολίνο με τη γραμμή Αττίλα. «…Γκρεμίστε το Τείχος. Γκρεμίστε τα τείχη που εγκλωβίζουν μέσα σε απολυταρχισμούς, μέσα σε αυταρχισμούς, μέσα σε ιδεοληψίες και προκαταλήψεις τόσο κόσμο, τους πολίτες αυτής της ηπείρου. Γκρεμίστε τα τείχη, ώστε να ανοίξουν οι ορίζοντες για την Δημοκρατία και την ελευθερία…». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε δηλαδή.