Εισαγωγή
Όπως πολύ σωστά παρατηρήσατε, η προηγούμενη ανάρτηση ήταν κάπως χλιαρή, το θέμα κοινό και η έκβασή του αναμενόμενη. Ωστόσο την έκρινα σκόπιμη για να διαπιστώσω αν ακόμη η ιστοσελίδα μου παρέμενε σε «δυσμένεια» από τη Google. Φαίνεται πως η κατακραυγή απ
ό όλους μας συνετέλεσε στο να δουλέψουν αυτή τη φορά όλα καλύτερα, χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις και «χακέματα». Ωστόσο παραμένει το πρόβλημα της αδυναμίας ενσωμάτωσης φωτογραφιών στην ανάρτηση, το οποίο αν διορθωθεί θα επανέλθω να τις επισυνάψω. Θέλω επίσης να πιστεύω πως από δω και πέρα δεν θα παρουσιαστούν παρόμοια φαινόμενα. Ας αφήσουν επιτέλους όλους εμάς, που όπως φαίνεται δεν μας πείθουν οι κονσέρβες που καθημερινά μας σερβίρουν, να εκφραστούμε με τον τρόπο που υπαγορεύει η λογική μας, κι ας τους γινόμαστε δυσάρεστοι. Τώρα τι έχει να κερδίσει η εν λόγω διαφημιστική εταιρεία με το να εμποδίζει την ελεύθερη διατύπωση των απόψεων μας, αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία που ίσως παρακάτω εν μέρει απαντηθεί.
Το θέμα
Το σημερινό θέμα είναι λίγο πολύ γνωστό, καθώς αγγίζει σχεδόν όλο το πολιτικό σκηνικό της χώρας μας και δείχνει πόσο άβουλοι καθίστανται οι κυβερνώντες της. Περίμενα αρκετό καιρό για να το αναρτήσω, καθώς ανέμενα να ευδοκιμήσουν οι συνθήκες δημοσίευσής του, που δεν είναι άλλες από τις εργασίες της συνόδου της λέσχης Μπίλντενμπεργκ στην Αθήνα, οι οποίες ξεκινούν στις 14 Μαΐου και τις από Ελληνικής πλευράς συμμετοχές. Πολλά έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί σχετικά με την περιβόητη αυτή λέσχη και τη μυστικότητα που επικρατεί στους κόλπους της. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι επακριβώς τι συζητούν οι 100 – 140 καλεσμένοι, στις ετήσιες συνεδριάσεις της, καθώς δεν ακολουθεί κάποιο ανακοινωθέν ή πρακτικό στη λήξη, απλά η ενημέρωση γύρω από τον τρόπο δράσης της λέσχης και τα γεγονότα που έπονται, μπορούν να μας οδηγήσουν με σχετική ακρίβεια στις αποφάσεις που ελήφθησαν. Ενδεικτικά αναφέρω την πρόβλεψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, (Warren Christopher), λίγο καιρό μετά τη σύνοδο της λέσχης Μπίλντερμπεργκ στην Αθήνα το Μάη του 1993 για επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα το Φθινόπωρο του ιδίου έτους. To σίγουρο πάντως είναι πως δεν μαζεύονται βασιλείς, η ελίτ των επιχειρηματιών Ευρώπης και Αμερικής, πρωτοκλασάτοι πρωταγωνιστές του παγκοσμίου οικονομικού στερεώματος και επιλεκτικά κάποιοι πολιτικοί, για να συζητήσουν για τον καιρό ή τα αποδημητικά πουλιά!
Η ιδέα
Η ιδέα της δημιουργίας επιχειρηματικών φόρουμ - λέσχεων, τα οποία θα περιελάμβαναν την αφρόκρεμα των οικονομικών παραγόντων αποτέλεσε το πρώτο μέλημα στις μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο Ευρώπη και ΗΠΑ. Μη θέλοντας οι μεγάλοι αρχοντες να υπόκεινται στις βουλές των κυβερνήσεων, οι οποίες έτσι κι αλλιώς εναλλάσσονταν τακτικά στην εξουσία και υπό το φόβο της κομουνιστικής απειλής - εξάπλωσης σε Δ. Ευρώπη και Λατινική Αμερική, συνασπίστηκαν κι επηρέαζαν - εξαγόραζαν κυβερνήσεις καθιστώντας τες εξαρτώμενες απ’ αυτούς και εκτελεστικά όργανα των απαιτήσεών τους. Θύματα έβρισκαν παντού: οι κατά καιρούς επίδοξοι κυβερνώντες υπήρξαν τα καταλληλότερα πρόσωπα, τα οποία από το πάθος τους να ανέλθουν στην εξουσία στηρίζονταν στη χρηματοδότησή των «δυνατών», με αποτέλεσμα στη συνέχεια να μην μπορούν παρά να προασπίζουν τα συμφέροντά τους, αδιαφορώντας για τα προβλήματα του τόπου που κυβερνούσαν. Πολλοί θεωρούσαν μεγάλη τιμή, την πρόταση ένταξής τους στα κλαμπ, ή τουλάχιστον αυτό προσποιούνταν, καθώς από κάποια στιγμή και μετά η αποδοχή και εκτέλεση των επιταγών τους αποτελούσε μονόδρομο. Όποιος προσπαθούσε να ξεφύγει από τα συμφωνηθέντα και καθίστατο απαραίτητη η απομάκρυνσή του από το αξίωμα το οποίο κατείχε, τότε με την αρωγή των μυστικών υπηρεσιών κυρίως των ΗΠΑ (CIA) και του ΝΑΤΟ, δρομολογούνταν «μέτρα» από μια απλή δημοσίευση σκανδάλων μέχρι πολεμικές συμπλοκές και δολοφονίες. Τα οφέλη πολλαπλά: υπό το φόβο της πολεμικής σύρραξης, εξασφαλίζεται μια τρελή κούρσα στρατιωτικών εξοπλισμών, η οποία ξεζουμίζει τα ταμεία των κρατών και τα καθιστά αδύναμα να ευημερήσουν, (βλέπε Ελλάδα – Τουρκία). Ο σκοπός μοναδικός: να εξασφαλιστεί η αδιάλειπτη συγκέντρωση πλούτου.
Λέσχες και λεσχειάρχες
Τα τελευταία πενήντα χρόνια ο κόσμος μας βρίθει από ιστορίες σχετιζόμενες με κάθε είδους μυστικές οργανώσεις και το ρόλο που διαδραματίζουν στις διεθνείς εξελίξεις. Οι Εβραίοι, οι Μασόνοι, οι Ιεχωβάδες, οι illuminati, οι Opus Dei και πολλές άλλες έχουν κατά καιρούς κατηγορηθεί για συνομωσίες, κρυφές διεργασίες και σκοτεινές επιδιώξεις. Δυο όμως είναι αυτές που πραγματικά κυριαρχούν παγκοσμίως: η λέσχη Bilderberg και η Τριμερής συμμαχία. Η πρώτη ιδρύθηκε το 1954 με πρωτοβουλία του Ολλανδού πρίγκηπα Bernard, του προέδρου της αγγλοολλανδικής εταιρείας Unilever, Πωλ Ρίσκενς, [του skip, της χλωρίνης κλινέξ, (αυτήν ξέρετε αυτήν εμπιστεύεστε), των προϊόντων ελαΐς κλπ], του προέδρου της ITT, του διευθυντή της CIA Donovan και λίγων ακόμη, με πρώτο πρόεδρο τον Bernard. Έκτοτε συνέρχεται σχεδόν κάθε χρόνο, προκειμένου να αποφασίσει για τα μελλούμενα. Την απαρτίζουν λίγα μόνιμα μέλη ισχυρών, όπως ο ορκισμένος ανθέλληνας Henry Kissinger, (ο πάλαι ποτέ ΥΠΕΞ των ΗΠΑ), ο μεγιστάνας του πλούτου David Rockefeller, (Chase Manhattan Bank, εταιρείες πετρελαίων κ.ά.), ο πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ λόρδος Κάρινγκτον, (σ. όλοι οι ΓΓ του ΝΑΤΟ υπήρξαν μέλη της) και πολλά ακόμη μεγάλα ονόματα. Στις συνεδριάσεις της, εκτός από τα βασικά μέλη προσκαλούνται πλήθος επιφανείς από τον πολιτικό, στρατιωτικό, επιχειρηματικό, εκπαιδευτικό, οικονομικό και επιστημονικό τομέα. Η τριμερής επιτροπή δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ το 1973 από μέλη της Μπίλντερμπεργκ, (χωρίς όμως να αποσχισθούν), με επικεφαλής τον David Rockefeller, με σκοπό την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των τριών πιο ανεπτυγμένων περιοχών του πλανήτη, (Ευρώπης, ΗΠΑ και Ιαπωνίας). Τα μέλη της είναι αυστηρώς επιλεγμένα και αποτελούνται από πολιτικούς και επιχειρηματίες των τριών αυτών μερών όπως οι: Henry Kissinger, Alexander Haig, (Υπ. Άμυνας ΗΠΑ), Bill Clinton, George Bush, Jimmy Carter, (όλοι πρόεδροι των ΗΠΑ), οι πρόεδροι των εταιριών FIAT και SONY και πολλοί άλλοι. Η τριμερής επιτροπή θεωρείται ανώτερη τη τάξει της Μπίλντερμπεργκ, καθώς οι όποιες αποφάσεις της δεύτερης θα πρέπει να «επικυρωθούν» από την πρώτη.
Τα διαδικαστικά της Μπίλντερμπεργκ
Όπως κάθε λέσχη έτσι κι αυτή αποτελείται από πρωταγωνιστές και βοηθητικούς. Οι πρώτοι αποφασίζουν, οι δεύτεροι εκτελούν. Οι βοηθητικοί προέρχονται συνήθως από τον πολιτικό χώρο, οι οποίοι υπό το δέλεαρ της εξουσίας, δεν διστάζουν να θυσιάσουν πατρίδα και ιδανικά, ώστε να προωθηθούν. Η λέσχη από την άλλη δεν έχει κανένα λόγο να μην στηρίξει τους πλέον πιστούς, αφού έτσι εξασφαλίζεται η προάσπιση των συμφερόντων της. Πού βρίσκει όμως τα κονδύλια να χρηματοδοτεί όλα της τα σχέδια, αφού τα πλοκάμια της απλώνονται σε ολόκληρη τη υφήλιο; Προφανώς υπάρχει κάποιου είδους συνδρομή των μελών της, οι οποίοι λόγω της πρωτοκλασάτης θέσης τους στο οικονομικό στερέωμα δεν θα τους επηρέαζε μια μικρή απώλεια εσόδων, για τη δημιουργία ενός «επικουρικού ταμείου», το οποίο διαχειρίζεται τις υποθέσεις της, αφού τα μελλοντικά οφέλη θα είναι πολλαπλά. Άλλωστε τα περισσότερα στελέχη της έχουν στήσει τις τέλειες μηχανές χρήματος, επενδύοντας σε τομείς απαραίτητους για τη διαβίωσή μας, όπως η ενέργεια, οι μετακινήσεις, τα καθημερινά επώνυμα προϊόντα που καταναλώνουμε και έτσι γινόμαστε θέλουμε δε θέλουμε έμμεσοι χρηματοδότες των σκοπών τους. Ποιος γνωρίζει για παράδειγμα ότι κάθε φορά που βάζει βενζίνη συνδράμει ακούσια σ’ αυτό το «κόστος διοικήσεως»; Σε έσχατες περιπτώσεις μπορούν πολύ εύκολα να ζητήσουν χρηματοδότηση από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που επηρεάζουν και να είστε σίγουροι πως καμιά δεν θα τολμήσει να αρνηθεί. Πολλά μέλη της διατέλεσαν σε κυβερνητικά αξιώματα στη χώρα τους και υπήρξαν αποτελεσματικοί εκτελεστές των βουλήσεών της. Ενδεικτικά αναφέρω τους Τζέημς Κάλαχαν, (πρωθυπουργός της Αγγλίας και υπουργός εξωτερικών κατά την Τουρκική απόβαση στην Κύπρο), ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπερεγκοβουά, (αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει το 1993 εξ αιτίας αποκάλυψης σκανδάλων), οι βασίλισσες της Ολλανδίας Βεατρίκη και της Ισπανίας Σοφία, οι πρόεδροι των ΗΠΑ Κλίντον και Μπους κ.ά. Τα θέματα που συζητιώνται δεν κοινοποιούνται ποτέ, γι’ αυτό και δεν καλύπτονται δημοσιογραφικά οι συναντήσεις. Παρευρίσκονται όμως στελέχη μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων – ΜΜΕ για να λάβουν τις κατευθυντήριες γραμμές των εντύπων τους σχετικά με στρατηγικής σημασίας θέματα για την επόμενη περίοδο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι μετέχουν ως ιδιώτες και όχι με τον τίτλο που κατέχουν, (πολιτικό, επιχειρηματικό κλπ). Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης ο τόπος στον οποίο πραγματοποιείται κάθε φορά η συνάντηση, καθώς συνδέεται άμεσα με τη λήψη αποφάσεων, που αφορούν την ευρύτερη περιοχή, αλλά και την ίδια τη χώρα διεξαγωγής.
Οι Ελληνικές συμμετοχές
Η Ελλάδα ως χώρα με ιδιαίτερο γεωπολιτικό ενδιαφέρον και σοβαρά οικονομικά προβλήματα ήταν πιο ευάλωτη στις επιρροές της λέσχης, κυρίως μέσω χρηματικής βοήθειας. Λέγεται ότι στις κατά καιρούς συνεδριάσεις της λέσχης έχουν προσκληθεί οι πολιτικοί: Ευάγγελος Αβέρωφ, όντας ΥΠ.ΕΞ της Ελλάδας το 1959 για θέματα σχετικά με την Κύπρο - ΕΟΚ, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο Στέφανος Μάνος, ο Γ. Αλογοσκούφης, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Γιάννης Παλαιοκρασάς κ.ά. Από επιχειρηματίες ξεχωρίζουν οι Λιβανός, Νιάρχος, Παπαλεξόπουλος και η εκδότης της εφημερίδας καθημερινή Ελένη Βλάχου, με τις περισσότερες συμμετοχές όμως να τις έχει ο επιχειρηματίας Κώστας Καρράς. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η πρόσκληση, (όχι για πρώτη φορά), του πρώην Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Αντώνη Σαμαρά στις εργασίες της λέσχης στο Εβιάν της Γαλλίας το 1992, του μοναδικού Έλληνα πολιτικού που έλαβε μέρος στη συγκεκριμένη σύνοδο. Απόφοιτος του Χάρβαρντ, «καλό παιδί», όπως διαδίδεται στους κόλπους της λέσχης και οργισμένος μετά την τότε αποπομπή του από το ΥΠΕΞ, λέγεται πως η εκεί παρουσία του, τού έδινε άτυπα το χρίσμα στη διαδοχή του Κ. Μητσοτάτη στην ηγεσία της ΝΔ, καθώς και οι αμερικανοί ήταν θυμωμένοι από τους χειρισμούς του ως Πρωθυπουργός.
Στην Αθήνα το 1993
Η λέσχη συνεδρίασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1993, καθώς οι συνθήκες επιβάλλουν οι εκάστοτε συναντήσεις να πραγματοποιούνται κοντά σε περιοχές που παρουσιάζουν πρόσκαιρο ενδιαφέρον και έχουν θέματα που πρέπει να επιλυθούν. Θυμίζω πως την περίοδο εκείνη υπήρχε η αναταραχή στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το θέμα για την ονομασία της ΦΥΡΟΜ, τα Ελληνοτουρκικά και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικό λοιπόν να χρειάζεται η στελέχωση μιας ισχυρής επιρροής στις νέες αγορές, (του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας) προς όφελος των πολυεθνικών αμερικανικών και ευρωπαϊκών εταιρειών. Πρέπει να πούμε πως ομιλητές της λέσχης είναι τόσο οι πρωταγωνιστές, όσο και κάποιοι παρατρεχάμενοι, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς σημαντικές προσωπικότητες μόνο και μόνο επειδή εκλήθησαν να μιλήσουν. Η παρουσία τους έχει να κάνει με το καλωσόρισμα και οι ολιγόλεπτες ομιλίες τους πραγματοποιούνται πριν την κανονική έναρξη της συζήτησης των θεμάτων, καθώς τότε οι πόρτες κλείνουν και μέσα παραμένουν μόνον οι πρωταγωνιστές. Από κυβερνητικής πλευράς παραβρέθηκαν ο τότε Πρωθυπουργός Κων/νος Μητσοτάκης, ο Υπ. Οικονομικών Στέφανος Μάνος και ο Υπ. Εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου. Από τη μεριά της αντιπολίτευσης ο Θόδωρος Πάγκαλος. Από τον επιχειρηματικό κόσμο παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων οι Ι. Κωστόπουλος, Θ. Παπαλεξόπουλος, Μ. Περατικός, Γ. Χατζηελευθεριάδης. Μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν και αφορούσαν την Ελλάδα ήταν οι σχέσεις Ελλάδος – Σκοπίων, η άμεση αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας, (είχαμε εκλογές λίγους μήνες αργότερα), και η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της.
Άλλες συμμετοχές
Στις κατοπινές συναθροίσεις της λέσχης συναντάμε τους σημερινούς αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων, Καραμανλή και Παπανδρέου, καθώς και πολλά μέλη της Κυβέρνησης και της Αντιπολίτευσης όπως την Άννα Διαμαντοπούλου, το Γιάννο Κρανιδιώτη, τη Ντόρα Μπακογιάννη, καθώς επίσης και πολλούς άλλους επιφανείς επιχειρηματίες, όπως τον κύριο Δαυίδ της κοκα-κόλα 3Ε. Οι πολιτικοί μας βέβαια διασκέδαζαν τη δημοσιοποίηση της συμμετοχής τους, λέγοντας πως πρόκειται για μια συνάντηση ανταλλαγής απόψεων και σκέψεων, με απώτερο σκοπό την εύρεση λύσεων σε επίκαιρα θέματα. Αν είναι έτσι γιατί πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο; Αξίζει εδώ να σημειωθεί και η συμμετοχή του μοναδικού Έλληνα δημοσιογράφου Αλέξη Παπαχελά στη σύνοδο της λέσχης στη Βιρτζίνια το 2002, αλλά και στην Κων/λη το 2007, ο οποίος εκπαιδευθείς στις ΗΠΑ και ανερχόμενος αργότερα στα ΜΜΕ, (mega, Σκάι και καθημερινή), μέσω της επιρροής, των καλών ιστορικών του γνώσεων και των εκπομπών του, θα ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο για την προώθηση των συμφερόντων της λέσχης στη χώρα μας.
Στην Αθήνα φέτος
Ύστερα από δεκαέξι χρόνια η καθιερωμένη συνάντηση θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο, καθώς μεθαύριο Πέμπτη, αν όλα πάνε καλά, ξεκινά η ετήσια συνάντηση των μελών της λέσχης στον Αστέρα Βουλιαγμένης, με πρόεδρο της λέσχης τον γεννημένο στη Βουδαπέστη Βέλγο πολιτικό Etienne Davignon, πρώην αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αν τηρηθεί η συνήθεια που θέλει τον Υπουργό Εξωτερικών της φιλοξενούσης χώρας να παρίσταται και να καλωσορίζει τους προσκεκλημένους, θα δούμε και πάλι την κυρία Μπακογιάννη ομιλήτρια. Πρόσκληση έλαβαν ο Πρωθυπουργός και ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ενώ δεν θα απουσιάζουν η κυρία Διαμαντοπούλου, ο κύριος Αλογοσκούφης και ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Θα παραστούν επίσης μεγάλα ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου, όπως ο κος Δαυίδ, ο κος Βουρλούμης του ΟΤΕ, ο κος Αράπογλου της Εθνικής κ.ά. Η λέσχη φαίνεται να δείχνει ιδιαίτερη ευαισθησία στην περιοχή, καθώς πρόπερσι συνεδρίασε στην Κωνσταντινούπολη και μάλλον έχει αρκετά θέματα προς διευθέτησιν. Το σίγουρο πάντως είναι για μας ότι όποιο αποτέλεσμα και να έχουν οι εκλογές, όποτε και να γίνουν δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι στην πολιτική σκηνή, αφού οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων παίρνουν από εκεί τις εντολές. Εκείνο που υποψιάζομαι πως θα κυριαρχήσει στις συζητήσεις θα είναι θέματα ενέργειας, (ο ρόλος της Ελλάδας ως ενεργειακός κόμβος), όπως επίσης και ο ορυκτός της πλούτος, (πετρέλαια και ουράνιο). Αφού στην πρώτη συνάντηση το 1993 δεν εφαρμόστηκε τίποτα σχετικό με την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, τώρα και σε συνδυασμό με τις αποφάσεις της Κων/πολης μάλλον θα τελεσιδεικήσουν, γιατί όπως λέγεται έφτασε η εποχή της αποπληρωμής των παροχών που ανέφερα νωρίτερα. Η οικονομική μας κατάσταση πάει εσκεμμένα από το κακό στο χειρότερο και δεν υπάρχει άλλη λύση από το «συμβιβασμό». Η λύση αυτή φαίνεται ότι θα ωφελήσει και την Τουρκία, γιατί θα αναβαθμιστεί ο ρόλος της στο Αιγαίο.
Επίλογος
Το βέβαιον είναι πάντως πως δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ τι ακριβώς θα συζητηθεί. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν, θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν τις παραπάνω εικασίες. Οι όποιες διαρροές συζητήσεων σε δημοσιεύματα του τύπου, όπως έγινε και την περίοδο 92 – 93, στο περιοδικό φλας και στις εφημερίδες ελευθεροτυπία και τύπος της Κυριακής, στα οποία ανέτρεξα και γω για υλικό, καθώς και οι κατά καιρούς εκδόσεις βιβλίων ευφάνταστων συγγραφέων ή ερευνητών που ασχολήθηκαν με το θέμα, δεν θεωρούνται 100% αξιόπιστες. Στη χειρότερη περίπτωση πρόκειται για εσκεμμένες διαρροές. Να ξέρετε πως η ασφάλεια και η σταθερότητα ενός συστήματος πιστοποιείται από την αντοχή του σε διαρροές – ιούς και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως συστήματα όπως η παραπάνω λέσχη, που για τόσα θεωρείται ικανή, δεν μπορεί να κλείσει το στόμα μερικών που κατά καιρούς ξεστομίζουν μύδρους, (Morales Matta, R. Brenneke της CIA, κ.ά.)
Σύμφωνα με μια παροιμία, ο Θεός όταν θέλει να ξεφορτωθεί το μυρμήγκι του δίνει φτερά!
μερειακά με τη 19η Μαΐου, ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, ωστόσο θεωρώ πως όλοι μας ως Έλληνες πρέπει έστω και αργά και με όποια μέσα διαθέτουμε να δώσουμε σε όλους όσους προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σημασία του γεγονότος αυτού, να καταλάβουν πως οι θηριωδίες εκείνες και οι χώρες που τις προκάλεσαν θα πρέπει να τύχουν διεθνούς κατακραυγής, ώστε να αποφευχθούν παρόμοια φαινόμενα στο μέλλον. Ο όρος γενοκτονία χαρακτηρίζει νομικά τη σκόπιμη μαζική εξόντωση λαών φυλών ή ομάδων και υιοθετήθηκε μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο, στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, κυρίως για τις κτηνωδίες των Γερμανών κατά των Εβραίων. 
κε από το Τουρκικό καθεστώς κατά των Ελλλήνων του Πόντου. Με σφαγές την περίοδο 1885 – 86 και με την απόφαση της Τουρκικής κυβέρνησης το 1915 πως «η Τουρκία είναι μόνο για τους Τούρκους», άρχισε και συνεχίστηκε μέχρι το 1922 ένα ανελέητο κυνηγητό όλων των μη τούρκικων πληθυσμών, με αποτέλεσμα μεταξύ άλλων να εξοντωθούν πάνω από 220.000 Πόντιοι και περί το ενάμισι εκατομμύριο Αρμένιοι!
α ως έγκλημα του διεθνούς δικαίου το 1946, (πολύ αργότερα από τη διάπραξή του) και υιοθέτησε σύμβαση το 1948 «για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας». Με νεώτερη σύμβαση το 1968 η γενοκτονία αποτελεί διεθνές έγκλημα, είτε πραγματοποιείται σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου και δεν παραγράφεται. Η Βουλή των Ελλήνων περίμενε μέχρι το 1994 για να αναγνωρίσει και επίσημα τη γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων από τους Τούρκους και ανακήρυξε την 19η Μαΐου ημέρα μνήμης, (19 Μαΐου 1919 έγινε η απόβαση του τουρκικού στρατού στην Τραπεζούντα και σήμανε το τέλος του Ποντιακού Ελληνισμού), για να επανέλθει πρόπερσι με το γνωστό βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού να την υποβαθμίσει σε «συνωστισμό»! 
τα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη είχαν εμπλακεί σ’ αυτόν και έτσι το πεδίο δράσης για την επιχείρηση εξόντωσης του Ελληνικού στοιχείου από τους Τούρκους ήταν ελεύθερο. Έτσι πέραν τις συστηματικές δολοφονίες Ποντίων στη Μικρά Ασία την περίοδο 1908 – 1915, έχουμε το 1916 την εκπόνηση και εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού από τους Τούρκους στρατηγούς. Η αρχή έγινε στην πόλη Σαμψούντα και τις γύρω περιοχές. Γλίτωσε μόνο η Τραπεζούντα, η οποία ευρίσκετο υπό την κατοχή των Ρώσων από τον Απρίλιο του 1916. Όταν όμως αποχώρησε το Ρωσικός στρατός το 1918, η πόλη έμεινε ανυπεράσπιστη να περιμένει τη χαριστική βολή των Τούρκων, η οποία επήλθε στις 19 Μαΐου του 1919. Γλίτωσαν μόνο όσοι ακολούθησαν το Ρωσικό στρατό και εγκαταστάθηκαν στις περιοχές του Καυκάσου, της Γεωργίας, της σημερινής Αρμενίας κ.λπ. Όσοι έμειναν γνώρισαν την Τουρκική θηριωδία, καθώς είτε αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν, είτε εξοντώθηκαν επί τόπου. Οι όποιες ελπίδες για ένταξη του Πόντου στο Ελληνικό κράτος μετά το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου εξανεμίστηκαν, επειδή ο Βενιζέλος έκρινε πως η περιοχή ήταν απομακρυσμένη και δεν θα μπορούσε να προστατευθεί αποτελεσματικά. Αντ΄αυτού πρότεινε τη δημιουργία μιας Αρμενοποντιακής ομοσπονδίας, κάτι που υλοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1920. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους όμως ηττήθηκε ο στρατός της ομοσπονδίας αυτής από τις δυνάμεις του Κεμάλ, οι Αρμένιοι συνθηκολόγησαν και οι Πόντιοι έμειναν μόνοι τους. Από τότε και μέχρι τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, ο Τουρκικός στρατός αφάνιζε συστηματικά κάθε Ποντιακό στοιχείο από την επικράτεια. Όσοι απέμειναν, με τη βοήθεια των συμμαχικών δυνάμεων μεταφέρθηκαν με καράβια και εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα. Γεγονός είναι πάντως πως την περίοδο εκείνη φονεύθηκαν περίπου 200,000 Πόντιοι.
